Kornelia Zawrzykraj

P.Romanie odpowiadam zatem Napisać prościej – właściwie nie wiem, pewnie można byłoby prościej, ale wówczas nie byłby to mój tekst. Dla mnie on wszak jest jak drut Tłumaczę: akurat takie formy tekstów piszą się u mnie jakoś tak same. Gdy chcę „rościej” to dopiero zaczyna się problem... Własnymi obrazami – ależ ja tak to właśnie tu i teraz (czyt. w trakcie pisania) widziałam, więc jakby obraz przed oczami mój. Forma uwiera – nie koniecznie, nie narzucam sobie formy, czasem jest bardzo nieforemnie gdy emocje kleksami z pióra ładują się na biel papieru (niektórzy mają dobre korektory) „ale u diaska” – znakomite bardzo fajny zestaw słów Ten Pan „iask” tak mi dał w kość, że tak krwawo w tym obrazie się zrobiło – zapewniam, że była przyczyna. „zdarzyło – wierzyło” tak to bardzo nieudane, nie będę się tłumaczyć, bo komu jak komu, ale nam nie powinny przytrafiać się takie uchybienia . Czerwona ze wstydu przepraszam i z pokorą proszę o wybaczenie (co nie oznacza, że będzie to niepowtarzalne) Nie staram się znaczeń ukrywać, może po prostu moja natura jakoś tak skonstruowana, że o uczuciach nigdy prosto mówić nie potrafiłam (taka jakaś moja przypadłość) Problem staram się przemyśleć i pracować nad nim! Dziękuję serdecznie za komentarz i przemiłe połaskotanie (to na końcu komentarza) Pozdrawiam C.

To ten rodzaj wierszy, które czytają się same, słychać je czuć i jeszcze pozostawiają jakieś treści w środku, które potem na zewnątrz nosić chcemy. To ja pucharek tu uchylę w Pańską stronę Yourku

"...Cię tak zwinęła w wiersz że siedzisz w nim jak opatuleniec w liści zadumie?" Witku Ty nawet komentarze takie zwiewne i takie do serducha przylepne Wiem, że nie można tkwić w przeszłości, wynika tak z teorii przyczyny i skutku, a jedynie świadome zgłębienie teraźniejszego bycia pozwoli cieszyć się tym, co gdzie i teraz Dziękuję i pluszowo pozdrawiam

trudno mi teraz dostroić oczy do świata pięknych przeżyć wkomponowane chwil ponure twarze że w szczęście mam uwierzyć? skoro kaleczą zeszłoroczne pędy winoroślą oplótłszy mnie całą kiedy rozdarte w splotach jedynie tkwi krwawe zbolałe ciało ... gdy ciągle nie wie, co się zdarzyło marcowej tajemnej nocy może w prognozę fałszywą wierzyło trwając po dziś w niemocy

nie umiem rozmawiać z głazami ni topić gór lodowych na siatkówce oka nie umiem odpowiadać na drgające w powietrzu wykrzykniki ani zbliżyć tej nieobecności w której zamykasz rozdarte obrazy

Bardzo ujmujące Pięknie zobrazowane za pomocą tak często spotykanego zjawiska jak jemioła pasożytująca na drzewach To faktycznie podobne do raka w organizmie ludzkim, z którym często walczyć nie jesteśmy w stanie ... Poza treścią podoba się forma i styl bardzo pasujący mi do tak przedstawionego tematu

takie "drzewiaste" wiersze mnie się bardzo podobają wierzba to tzw. pionierske drzewo w naszym kraju, zawsze jako pierwsze pojawia się w dorzeczach rzek, na zdewastowanych terenach i wytrwale walczy o sowoje "bycie" a Salix alba 'Tristis' to mój ulubiony gatunek pozdrawiam

Dormo połaskotało: „nawet mi się podoba” w Twoich wirtualnych ustach Jest pewnie przydługi i przegadany, ale wtedy tak pewnie miało być, wylał się cały ocean emocji, osamotnienia, smutku, gdy znikło „ciepło” powodu nie podając ... Ale taki już jest – gęsty jak pajęczyna Dziękuję za poświęconą uwagę

bardzo pod wrażeniem - aż po zdartą skórę z powierzchni myśli ... Kornelia

Dziękuję Witku Bardzo cieszą mnie Twe odwiedziny Tekst ten bardzo lubię (mimo upływu czasu- ciągle bardzo mi bliski), dlatego byłam ciekawa jak zostanie odebrany

Plótł pajęczynę mozolną i gęstą By dmuchawce wyłapać i płatki jabłoni Rankiem rosy dodać, co jak wodną rzęsą I uśmiech wywołać, gdy ktoś do nich skłoni Lecz nikt nie zauważał, nie zwracał uwagi Pracuś zbyt malutki, nazbyt drobne ściegi Niszczyli niechcący, butem nierozwagi Rozdzierali dzieło, aż po same brzegi Zawsze coś zostało – maleńka nadzieja Czasem dłużej trwało, nici brakowało Ale sens w tym widział, domek dalej sklejał Wciąż o innych myślał – to mu sił dawało I piękna go w końcu czekała nagroda Pochylił się nad nim ciepłymi słowami Zachwycony człowiek, co miłości dodał Objął czule zmęczenie, tchnął dobrymi snami Niedługo to trwało bo motyl piękniejszy Radośnie beztroską odziewając skrzydła I tylko pająk z dnia na dzień smutniejszy Bo jego ostoi - pajęczyna zbrzydła Czyżbyś nie zauważył jak cienka jest lina Która tego pajączka przy życiu wciąż trzyma ...

P.Mirku: "w modlitwie składam słowa starannie dwa losy wspólnym pogodzić" ?? ;) Witku:) mi się to też tak kojarzy ... to takie jest naj... :) Bo płynie z naj naj naj i o naj - różniejszym rozmiarze (ale oscylującym między: L a XXX ...), kolorze i dźwiękach szamocących się emocji i uczuć ;) Pozdr. C.

P.Piotrze nie rozumiem za bardzo, co nie pasuje? :( a z tym mordem to chyba daleko posunięta nadinterpretacja ;)))

uleciały mowy szkliste oplecione girlandami zabarwiły tiule wspomnień ciętą i głęboką raną potoczyły się korale rozerwanych przysiąg treści zagonione w narożniki tylko sprawcą są boleści wyginają głowy spojrzeń by nie trafić na swe oczy bo nie prawda w nich szeleści a zabawa z tamtych nocy

:) piękne wyznanie, niby w prostych opisach i o zwykłych rzeczach, a jednak niezwykle mnie osobiście ujął Pan za ... :) za rękę ;))) pozdrawiam i dziękuję za emocje wyzwolone w czasie czytania :) C.

ale życie też niezmiennie zatacza koło: ktoś się rodzi, ktoś umiera. Od wieków niezmiennie :) Wiersz mi się ppodoba ze wględu na swoją lekkość i jakąś taką zwiewność oraz rytmikę. Przyjemnie się czyta :) pluszowo pozdrawiam C.

Bardzo dziękuję za wszystkie powyższe komentarze - są dla mnie niewymiernie cenne :) I ja również nie byłam przekonana, co do samego zakończenia i wiem, że coś tam tak straszliwie skrzypi :( nie miałam pomysłu, co z tym zrobić, w końcu nie zrobiłam nic (ot taki leniuch ;)). Dlatego cieszę się, że dostarczyliście trochę koncepcji zmian (na lepsze;)) P.Natalio: wiem że rozkaz brzmi (wśród tych słów miłosnych) trochę twardo, ale czasem, gdy nie potrafisz wyprosić, to wydaje nam się, że dla uczucia potrafimy wszystko zrobić - góry przenosić (nawet gdy te, wcale o wyprowadzce nie marzą ;)) P.R.Bezet: bez drugiej zwrotki nie byłoby informacji, że to byłoby coś na nowo, budowane na starych fundamentach, ale solidnie, z cegły pełnej zwanej doświadczeniem :) Poza tym zatraciłby się rym, który nieprzypadkowy, choć wiem, że trochę z Częstochowy ;))) P.M.Serocki: tak, tak te choroby na chorobę ;) ale coś mi szwankuje pomysłowość :( A może by tak: "w modlitwie składam słowa najstaranniej: antidotum znaleźć niezgody"??

dziękuję :))

zatańczę nocą rankiem na deser tak jak nie przewiduje ustawa aż argentyńskie spłyną krople tanga aż mudry bioder wyrysują na Tobie ...

rozkocham się w Tobie aż po horyzont po koła podbiegunowe natchnę całego brakiem obawy by szczęście zbudować nowe roześlę listy do matki ziemi by zieleń murawy nam dała jaskółkom rozkażę uczynić wiosnę wtopię w nią nasze ciała bo każdy kosmyk myśli porannej Twojej dotyczy osoby w modlitwie składam słowa najstaranniej: nie popaść w milczeń choroby

Witoldzie nie lubię tego robić, ale specjalnie dla Ciebie ;) wyjaśniam: - chodziło mi o dwa anioły: biały i czarny (ten diabelski) tak zwykło się przyjmować i tak też założyłam w tym tekście - ten dobry pewnie nie ma dla kogo już istnieć i górę bierze drugi, już w zasadzie nie anioł, a czarna część, wstającego z klęczek, wyciągnięta na wierzch jakimiś niepowodzeniami, żalem, rozpaczą ... Pozdrawiam jak zwykle pluszowo :)

gdy tylko zakończę modlitwę rude odetnę warkocze iskry roztłukę oczom przegrałam ... o Ciebie bitwę gdy tylko z klęczek wstanę twarzy oderwę dziecko wyłamię palcom gesty aniołem ... nie było mi dane czarne wyżłobię myśli wytyczę ponad sumienie nakarmię wymięte spojrzenia tych, co po to już przyszli

Szymonku :) dziękuję – pierwiosnek już taki zeszłoroczny, ale może w tym roku się uda:) Pozdrawiam również Romanie – masz rację to jest pęknięcie i umieranie, tylko świadomość tego, że należy żyć dalej zmusza do podniesienia A co do pytania o zamierzenie – taki był zamysł, jakoś nic innego mi nie pasowało:) Pozdrawiam pluszowo C.

skroń położę na zaświerszczonym podłożu posłucham grud ziemi i zamilknę by wtłoczyć nowego ... nowego człowieka w martwą powłokę skóry

Podpisuje się pod Dormą obiema łapkami ) Końcówka mnie tak urzekła że rozmyło się wszelkie „ale” :) Pozdr. C.