- - -

Ja obstawiam Ojczyznę. A co zawiodło? Pytanie powinno być postawione - kto zawiódł? I odpowiedź na nie jest zawsze ta sama - zawiedli ludzie. Gdzieś, kiedyś, jakoś.

Nie byłbym tego taki pewien. Przekaz wiersza zakłada, że empatia, miłość, ciepło, akceptacja, są w stanie wyprowadzić człowieka po przejściach z jego psychologicznego mroku. Tymczasem zimne poznanie, ciemnie to tak ślepe uliczki, że poza nimi nie ma już nic prawdziwie człowieczego. Lepiej nie przyjmować, bo w tej historii nie będzie happy endu. Oczywiście w Ewangelii kamień odrzucony stał się węgielnym, więc podmiotka liryczna wierzy w moc agape.

Miłość hotelowa nie kojarzy się najlepiej.

Naturze zawsze można bezgranicznie zaufać.

Nie powinno być przekazujemy? Wiersz z kategorii 'nic nowego'. Wszyscy wiemy, że nie powinniśmy łykać jak pelikany tromtadrackiego, oszukańczego contentu np z mediów. A jednak ludzki mózg tak działa, że wybiera z docierającej do niego mnogości informacji tylko te, które potwierdzają wcześniej zakodowane przekonania. To tłumaczy, dlaczego 'lubimy' być brani na plewy.

Świadectwo nie do obalenia, że wiosenna liryka może być jeszcze pokazana nietuzinkowo i z błyskiem. Odśnieżanie puchu z mleczy, pokazuje związki między wieloma poziomami rzeczywistości (czas miejsce, zjawiska przyrodnicze, emocje, nawyki, pamięć, sensualizm), to jest bardzo bogata metafora.

bo tak samo się maj im zaczyna bo maj im się tak samo zaczyna - do wyboru. /rytm/ Kalina i bez przypomniał mi stare dobre piosenki. Kiedyś bylejakość nie była tak wszędobylska.

To Ci się udało.

Przyjemny drobiazg.

Nie jest to bardzo źle napisane. Rymy mogłyby być lepsze, ale ujdą, jest rytmicznie, lekko, nawet bym powiedział, że z poczuciem humoru. Nie mam pojęcia, co oznacza słowo 'rozmyca' - neologizm jakiś? Wiersz domaga się jedynie mocniejsze puenty, bo kończy się dość nijako.

Poetycki przyczynek do dyskusji nad tym, co na człowieka bardziej wpływa - geny, czy środowisko. Biologicznie mamy wdrukowane w siebie określone cechy, ale socjalizacja na pewno robi swoje, choć ważne, aby nie ograniczała potencjału młodego człowieka i nie kształtowała go niezgodnie z jego predyspozycjami. W tzw. wychowaniu chodzi o to, aby wyposażyć dziecko w podstawowe narzędzia, dzięki którym będzie samodzielnie radziło sobie w różnych sytuacjach życiowych, tj. na tych ścieżkach z wiersza.

Lampka czerwonego wina przyda się dla zdrowotności.

Uściślam. To nie jest przypadek wiersza bez sensu. Czym innym jest brak logiki w tekście (tego nie można autorowi zarzucić w odniesieniu do powyższego utworu), czym innym brak 'poezji w poezji'. Ewentualnie można zastanawiać się nad sensem pisania, ale nie kleciłbym komentarza na całą stronę, gdybym wątpił w czyjeś możliwości twórcze. Rozwinąć się może każdy, o ile ma świadomość, że bieganie za słońcem po podwórku to nie jest jeszcze lot nad oceanem.

Ciekawie napisany i wciąga do zabawy w myślenie. Tak na szybko, tekst odwołuje się do różnych form manipulacji, jakimi posługują się ludzie w relacjach. Obojętność, fałsz, przeinaczanie albo pomijanie istotnych faktów, projekcje, a w wypadku czarnego (czyli pechowego według przesądów) kota - także próba przerzucenia na innych złej energii (najczęściej własnej). Puenta ostrzega, że to broń obosieczna.

Zastanowiłbym się nad tym fragmentem, czy jest naprawdę niezbędny w tekście. On właściwie wszystko rozkodowuje. W tej formie brzmi jak notatki terapeutyczna, ja na Twoim miejscu spróbowałbym to jakoś przetworzyć. Zapis opierasz tu na zestawieniu - to, co w nawiasie, jest dobre, w przeciwieństwie do tego, co przed nawiasem, czyli złe. Podmiotka liryczna ugrzęzła gdzieś pomiędzy, co prowadzi do uczucia rozdarcia, rozdwojenia, może nawet pewnego rodzaju wrażenia, że jest się 'nieczystym'. To zadziwia, jak bardzo odmiennie postrzegany jest seks, w zależności od kontekstu (pomijając oczywiście wynaturzenia, np, gwałt), jak się dzieli go na dobry i zły, co nie powinno w zasadzie mieć miejsca. Jednorożec symbolizował niekiedy miłość niewinną, czystą, pozbawioną pierwiastka cielesnego. Tytuł UniPorn zamiast Unicorn podaje w wątpliwość tę nieskazitelność, rozwińmy to dalej w kierunku zbrukania. Bo ten wiersz jest tekstem o zbrukaniu i bezsilności - nawet nie wobec pokus, ale wobec tego, co człowiek ma wydrukowane w głowie w związku ze swoją seksualnością, czyli wstyd, obrzydzenie, ból.

Chcesz pokazać w wierszu emocje, to spróbuj ich nie zagłuszać. 1) Unikaj dłużyzn, bo to nieprawda, że emocje potrzebują wylewności. 2) Jeśli są to Twoje pierwsze kroki w pisaniu poetyckim to zapewne rymowanie nie jest Twoją mocną stroną, więc nie rymuj. To nie jest tak, że dobrą poezję robią 'rymy'. Nieumiejętne posługiwanie się nimi, w połączeniu z brakiem rytmu, który poprowadziłby czytelnika płynnie przez tekst, dyskwalifikują wiersz na wstępie. Źle napisanego utworu nie da się uratować, bo całkowicie odwracasz uwagę odbiorcy od tego, co zamierzałeś przekazać. 3) Nie wykładaj przysłowiowej kawy na ławę, bo wtedy wiersz nudzi i irytuje. Większość czytelników podchodzi egoistycznie do lektury i bardziej interesuje ich sposób przekazania treści niż wypłakiwanie się w strofki. Wiersz jest przede wszystkim obrazem, tylko że namalowanym słowami. Znajdź obraz, który najlepiej oddaje to, co czujesz, np. jakieś skojarzenie. Odwołuj się do konkretnych sytuacji i pokaż je realistycznie, bez dramatyzowania. Niech przemówią same za siebie. 4) I jeszcze jedno - język. To jest Twoje tworzywo. Musisz próbować wychodzić poza jego zwykłą funkcję komunikowania. W tekście powyżej, pomimo jego objętości i silnego nasycenia uczuciami, w zasadzie jest tylko jeden fragment stricte poetycki: Twoje dłonie, gładkie jak tafla tej rzeki, na którą patrzyliśmy (...) Funkcja poetycka języka to - najprościej mówiąc - takie jego użycie, aby zaskoczyć czytelnika niebanalnym przedstawieniem w sposób artystyczny, przetworzony, jakiejś treści w dziele literackim. Umiejętne wykorzystanie potencjału języka plus oryginalność w obrazowaniu i niezanudzanie czytelnika tworzą oprawę, w której emocje nabierają szlachetnego blasku.

Dobra rymowanka, ale słaby wiersz. Lecz przecież POETA SIEDZI NA OBŁOKU Poeta buja się na huśtawce jest dzieckiem i jest starcem(...) - K. Karasek

Nic nie wiem o autorze, więc nie mam pojęcia, jak się odnieść. Jeśli jesteś twórcą niedoświadczonym i bardzo młodym (na co wiele wskazuje), to powinieneś zmienić w Twoim pisaniu niemal wszystko, bo droga, którą wybrałeś, prowadzi w artystyczne maliny. Na dobry początek doradzałbym czytanie, czytanie i jeszcze raz czytanie, przede wszystkim dobrej poezji z różnych epok. Po drugie - zadbaj o prostotę i pisz krócej, zwięźlej. Po trzecie - daj sobie na razie spokój z rymowaniem. To jest trudna sztuka, lepiej zacząć od szukania ciekawych pomysłów, obserwując po prostu życie. Skup się na obrazach, a nie na tworzeniu rymowanek. Wiersz zawiera trochę ciekawego materiału - samosiejka na przydomowym parkingu, wątki przyrodnicze (listki, biedronka, deszcz), refleksja o nietrwałości i kruchości życia, emocje towarzyszące zniszczeniu roślinki. A np. po co cały wstęp o kaczce-dziwaczce? To jest to, co - zgodnie z mottem - można bez wyrzutów sumienia 'ująć'. Po czwarte, przed publikacją sprawdzaj tekst pod kątem literówek itp. błędów, a jeśli masz problem z ich wyłapywaniem, poproś kogoś o przeczytanie i korektę.

Najważniejsze,to ufać sobie i nie pozwolić nikomu kontrolować siebie i swojego życia. W pierwszej linijce odpuść inwersję. znikam z zapachem wanilii - tak będzie zrozumiale, bo, jak podejrzewam, to nie z wanilii chcesz znikać.

Czysty, zmysłowy romantyzm. Bardzo melodyjny, tym razem wyszedł niemal idealny sylabotonik. w głąb, nie wgłąb.

Nie musisz. Do gwiazd zawsze idzie się powoli.

No i jak tu się dogadać? Niepokojąca ta relacja, gdy u jednej z osób manifestuje się silny lęk, a u drugiej nastąpił brak naturalnych reakcji ludzkich. Wyłączenie funkcji odbiorczych i poznawczych, prowadzi do skrajnej niewrażliwości. Ten wiersz jako kolejny z Twojego repertuaru odzwierciedla rzeczywistość interakcji z osobą zaburzoną, która swoim zachowaniem usiłuje zablokować właściwy przepływ energii. Brak skutecznej komunikacji jest zazwyczaj jej środkiem i celem, bo wtedy ma wrażenie dowolnego kształtowania rzeczywistości tak, aby przede wszystkim zapewnić sobie iluzję ułomnego bezpieczeństwa. Po drugiej stronie utkwiła podmiotka liryczna w skrajnym stresie, krzycząca do wewnątrz. Nie wiemy, co chce wykrzyczeć. Dopóki nie wyda z siebie tego krzyku, nigdy nie odzyska kontroli nad sobą i nie uwolni się z matni bycia ofiarą.

Nie ma rzeczy nierabialnych, jak teraz mówi młodzież. Wiersz o pustej beczce chętnie przeczytałbym.

Może to.