Yavanna

@Rafael Marius Pozostaje sobie życzyć, abyśmy byli zadowoleni ze swojego życia w tym szacownym wieku i aby nam się nadal chciało czegoś więcej niż przetrwać.

@Rafael Marius Jeśli jest wola, to wszystko jest możliwe, neuroplastyczność czyni cuda. A że trochę trudniej, to prawda.

@Rafael Marius To, które sami sobie tworzymy, można jak najbardziej. Szlaki neuronalne - to tych ścieżkach mowa.

W szparach pomiędzy słowami W szczelinach świadomości Hakuję przeznaczenie Umysłem zapieczętowane Poza granice samoograniczeń Nawykami ścieżek wydeptanych Wspak przekraczam Koleiny dróg Ronionymi łzami rozmiękłe Pod toczącą się karuzelą Samonapędzających myśli Wytyczam szlaki nowe

W serpentynach uczuć Kryje się dzień Skóra nadal pachnie Słonym smakiem nocy Lawiruję po tęsknotach W łukach ciała Wybrukowanych Ziarenkami goryczy Wtulam się mocno W poszukiwaniu ukojenia Głodu

Dziesięć tysięcy Twarzy siebie Które powstają w kontakcie Z każdym z was Tak różne A każda prawdziwa

@Leszczym Hmmm może w takim razie jutro opublikuję.

@Leszczym Dziękuję!

@Leszczym Ustawowe to dosyć słabo. Rzekłabym, że budują solidny życiowy kapitał. 😀

@Leszczym Dzięki!

@Leszczym Ależ skąd! To o tym, że zyski jak najbardziej są warte zapłaconej ceny. Procentują...😃

@Leszczym Dzięki

@Leszczym Dzięki! Nie nadaję tytułów, więc to pewna próba uporządkowania tekstów, nie całkiem w kolejności chronologicznej.

Chciałabym utrwalić Wryć słowem w pamięć To światło złotymi iskrami skrzące To spojrzenie bezmiar pokazujące Tę twarz nową przed oczami To bycie pomiędzy nami To trzymanie w puszczaniu To twarde w zmiękczaniu Ten rozmazany pokój Ten w lekkości spokój W tak bliskim niedotyku Na światów samym styku Tę kulę i to drzewo Adamie i Ewo

@Rafael Marius W tym konkretnym wierszu na szamaniaku. A wspólne granie, o którym pisałam w komentarzu, to krótki romans z djembe.

@Rafael Marius Wyczucie to klucz. Najważniejsze nie myśleć, nie kombinować, nie próbować tego ogarniać umysłem, nie wątpić, słuchać, stać się dźwiękiem i płynąć. Takie były przynajmniej moje doświadczenia. Daaawno nie grałam.

Brzuchy wybuchów Oglądam z oddali Mikrosekund światłowodów Skóra cierpnie Od wiadomości z krainy Za górami za lasami Tuż za płotem Nierealność Niedorzeczności To tylko sen A bomby lecą Gdzieś tam daleko Czyli prawie tutaj Komu potrzebny Ten wiatr pełen Żywych krwi I trupów smrodu

@corival Było ciut inaczej, jakby instrumenty improwizowały muzykami, gadając ze sobą. Zaczarowany duet, niezapomniane doświadczenie.

@Nata_Kruk oj można, choć trudność nie zawsze leży w ilości czasu...

@Nata_Kruk Dzięki. Nie nadaję wierszom tytułów, a są one tutaj wymagane. Numeracja to próba porządkowania notatek z kilku lat, po części tylko chronologicznie, czasem tematycznie. Publikuję w kolejności dosyć przypadkowej.

@Hiala Dziękuję i pozdrawiam

Bęben wybijał rytmu trans Flet pląsał zaklętą melodię Kto kogo grał?

@poezja.tanczy Dzięki! Cała sztuka tak wypuszczać, żeby nie zostawiać za sobą zgliszcz i popiołów. Pozdrawiam

@poezja.tanczy Dziękuję! Bardzo lubię ten wiersz.

@Hiala @poezja.tanczy Exactement