wolnosc_mojej_duszy

@emwoo tak i mało tego - ostatnio nawet piszę rymowane - choć czasem tylko w mojej głowie się rymują 😂 Ale zawsze 😂😂 Więc wiem, co do wyjście ze strefy komfortu, M. :) 😁

możesz ją uśmiercić w epilogu ona sama się wymyśla sama zabija wydłubuje oczy tęsknocie bo imię dłuższe ma niż spokój rozpruwa anielskie skrzydła w środku pięknie żarzy się cisza dogaszonym niebem w piekle przecina serce wzdłuż blizn później na krzyż krew się burzy końcowym kapiąc błędem a ona klęczy z wierszem w rękach rozbijając duszę na cztery części: ona on nigdy nic

@emwoo Ja też unikam konfliktów, ale czasem nie da się nie ubrudzić. Staram się dać pole do rozmowy - staram się zrozumieć i nie oceniać, ale każdy ma też swój charakter i potrafię też przyjąć, że ktoś musi się wypowiedzieć agresywniej - nie neguję też potrzeby, jeśli widzę w tym jakiś sens lub cel. Ściskam i dziękuję :)

@emwoo a i owszem - mi też było miło jak mnie nikt nie mówił "ić stond" :) Wiersz przyjemny, a my czasem możemy wyjść ze swoich "baroków" heheh :))

@emwoo uwierz mi, że moja pewność siebie jako poetki (nie wiem czy pierwszy raz nie nazywam się tak bez uczucia jakiegoś zawstydzenia) jest dość średnia na jeża - że się tak profesjonalnie wyrażę. Nie byłoby mnie tu, gdyby nie została wzmocniona i trochę przygotowana na to - tu puszczam wirtualne podziękowania za to 🖤 Myślę, że najważniejsze, to spotkać odpowiednich ludzi w odpowiednich momentach. Dystans do siebie - to trudne, wymagające wbrew pozorom wyższego poziomu inteligencji emocjonalnej. No ale z drugiej strony - czy walka o siebie i o swoje nie wymaga skrócenia tego dystansu? I gdzie leży jej granica? :)

@Moondog pierwszy wers mnie ujął :) Fajny opis, ładny dobór słów:) Czyta się szybko - jak rockowy kawałek:) Pozdrawiam!

@Just_obserwator podoba mi się, choć coś mi się "przerywa" w ostatniej strofie, coś zaburza rytm czytania. Czy czytasz swoje wiersze na głos? Jak odkąd czytam, to też mam ten problem. Tu już musi wjechać wyższa matematyka poezji - a tego bardzo nie lubię (liczenie sylab, akcentów;)) Lubię za to wiersze o pisaniu, o kosmosie i szczerze - interesuje mnie zawsze jakie ego ma dany poeta :)) Mam swoją teorię na ten temat :)) Pozdrawiam serdecznie:))

Przy okazji Twojego wiersza, rozpętała się dyskusja, która nie ominie żadnego forum i właściwie żadnej społeczności w internecie - kółka wzajemnej adoracji, ktoś się z kimś lubi, ktoś się nie lubi... Każdy z nas przychodzi tu z własnym postrzeganiem poezji i każdy szuka takiej, która mu odpowiada. Mimo swoich upodobań, czytam inne formy - mniej zgodne z moim "czuciem". Każdy twórca jednak jest moim zdaniem zobligowany do tego, by znać swoje środowisko, by nie zamykać się w jednym gatunku, by operować wiedzą na dany temat. To tak jakby nie czytać Mickiewicza, bo nie lubię rymów. Albo Poświatowskiej, bo za smutno. Nie wszystko musi mi się podobać - poezja jest trudna do "recenzji", ale są pewne wykładniki, które jej się należą. Pisanie świadome, bezbłędne, szerokopatrzące - to rzeczy cenne, pożądane. Ale jak do tego dojść? Ucząc się na błędach swoich lub błędach innych. Obserwując jak inni - bardziej biegli w temacie, są w stanie "poprawić" nasz warsztat. Nikt z nas nie pisze samych wspaniałych wierszy - bo tak się nie da. Są wiersze wybitne, są wiersze dobre, są takie, które nazywam "ćwiczeniowe" - bo żeby dobrze pisać, to trzeba dużo pisać. Są oczywiście osoby - geniusze, ale i im pewnie zdarzały się pogięte kartki w koszu;) Do czego zmierzam? Osobiście cenię krytykę - taką konkretną, bo ogólniki typu: "nie podoba mi się" każe mi zawsze zapytać: "Ale co? Temat, wykonanie, typ rymów, użyte słowa?" To właśnie pomaga pisać lepiej, a przecież każdy chce się rozwijać. Napisałam w swoim życiu dziesiątki wierszy - w każdym możliwym stylu, bo człowiek szuka siebie w pisaniu. Zdecydowana większość jest w szufladzie, ale coraz częściej biorę je i poprawiam - bo dzięki krytyce, rozmowom widzę lepiej i rozumiem lepiej pisanie. Możemy się wszyscy kłócić, kto napisał coś "po mojemu" a kto nie, ale chyba nie takie jest założenie tego forum? Dyskusja jest po to, by, gdy mam rację - udowodnić ją. Gdy uznaję w trakcie, że nie - móc przyznać się do błędu bez poczucia, że jestem głupia, że znajdę przestrzeń do kontynuowania rozmowy. Takiej szczerej, ale życzliwej. Co do wiersza - nie jestem dobra w rymach, więc doceniam osoby, które potrafią. Sam temat jest ciekawy, swego czasu dużo czytałam o tym i uważam, że dobrze go rozumiesz. Wiersz jest lekki. Ja lubię wiersze "wielopoziomowe", które rozkładam i składam - tu mi tego troszkę brakuje. Sama pisałam tak jak Ty - bez dokładnej interpunkcji, bez konsekwencji w tym - ale pytałam o to "mądrzejszych" - tu jest parę drobiazgów do poprawy. Jak zaczynałam pisać, to zaimki "cię, ciebie, ty" też pisałam z dużej litery, ale też mi ktoś pod jednym z wierszy napisał, że to nieprawidłowo i jak nie mam akurat celowości w tym, to powinno być z małej. To szczegóły właściwie o czym piszę, ale pomogą Ci i mam nadzieję, że nie odbierzesz tego źle, bo mam zawsze dobre intencje, a swego czasu mierzyłam się z dość dużą krytyką, wynosząc z niej dużo lekcji. Pozdrawiam Cię serdecznie 🖤

@poezja.tanczy Dziękuję - wiersze wolne wcale nie takie "wolne" od zasad ;) Co do "mocowania" - słusznie, trzeba walczyć, jeśli sytuacja tego wymaga :) Pozdrawiam serdecznie:)

@Atylda mocny. Już pierwsze wersy powodują przyspieszone tętno. W takich wierszach liczą się detale - tych tu pod dostatkiem - zwłaszcza to "Nie." na końcu i kropka. Bardzo dobrze się czyta, pomimo oczywiście tematyki. Pozdrawiam:)

@emwoo Wybaczam - w jednym wierszu swoim nazywam się bezpośrednio Złodziejką (co prawda szczęścia, ale zawsze to raźniej ;) Nigdy się nie wczytywałam w Baczyńskiego - ale jak Jedi poleca, to zajrzę ;)))

@emwoo Mistrzyni Inwersji - z iskrzącym mieczem - jak w Twoim wierszu ;))

@emwoo tak trochę Cię kocham, wiesz? Wiersz jest tak malowniczo ubrany w słowa, ale jego sens jest dla mnie czytelny. Taki styl impresjonistyczny mi bardzo odpowiada, sama tak piszę - z różnym skutkiem, bo brak mi takiej wirtuozerii słów jak u Ciebie. Właściwie każdy wers tego wiersza mógłby być tu osobnym bytem. Każdy ma w sobie coś pięknego - " drzazgą fałszywej miłości czasu pasma cerujesz" - to mnie urzekło najbardziej. Mimo tej jawnej inwersji wszystko mi się tam łączy tak jak powinno - ale sama piszę szykiem przestawnym jak własnym ;)) Tak jak @error_erros pisał - oficjalnie zgłaszam się na Twoją padawankę. Jesteś Jedi ;) Ściskam!

@Tectosmith odczytałam intencje:) Też nie przychodzi mi trafniejszego określenia. Pozdrawiam! @error_erros ja dbam o Czytelnika - nie chcę Go zostawiać z pytaniami, bo później umrę i polonistki zaczną omawianie tego wiersza od "A ten tytuł wygrał w 2023 roku plebiscyt na najnudniejszy. Autorka wygrała nowe wydanie słownika wyrazów bliskoznacznych oraz bon na zakup podręcznika o interpunkcji." ;) Ściskam!

@error_erros Kocham tytuły nieoczywiste, wręcz dziwne - jest to dla mnie element istotny. Bardzo :) A teraz mając taką wiedzę o moich ciągutkach do wyjątkowych tytułów, przemyśl jeszcze raz swoje słowa. Piszę to bez uszczypliwości - chcę byś zrozumiał dlaczego właśnie taki tytuł. Wiersz sprawia wrażenie nieskończonego - jak sam słusznie zauważyłeś, więc tytuł... Jest jakby wersja robocza. Jakby podmiot liryczny miał chęć, plan, zamiar do niego wrócić. Jakby czekał na ciąg dalszy słów w sobie, więc zostawił wiersz "nienapisany" w domyśle - nie taki jaki chce. Nie tak chce skończyć go w sobie, być może czeka na inne zakończenie, a być może już zawsze te słowa będą przerwane... Przepraszam - też zakręciłam strasznie swoją odpowiedź :) Dzięki, że o to pytasz - to jest istota i sens mojego wiersza. @Jacek_Suchowicz Dziękuję - tak jak zaznaczyłam już w komentarzach, wiersz jest bardzo osobisty i bardzo ważny dla mnie :) Cieszę się! Pozdrawiam:)

@Tectosmith Dziękuję - dobrze odczytane, bo wszystko się zgadza. Wiersz mówi o tym jak wygląda proces twórczy u mnie - nie muszę się tu bawić w konwenanse i od razu zaznaczę, że jest to liryka bezpośrednia. Moje ego podczas pisania wykracza poza normy niekiedy ;) Chciałam, by ten wiersz można było czytać na wiele sposobów - jakby równolegle. Wsadziłam tam kilka światów, moich. Pozdrawiam:)

w pamiętnikach snów tych niedokończonych szukam odcisków szminki śladów tuszu rozmazanych po kartkach niespiętych jeszcze brzaskiem powietrza drugiego oddechu co przesuwa po wargach palce ciężkie od skrawków nieba niepewnie ściągam nietknięte dreszcze przyszłych słów kończę w myślach wersy w ustach czuję smak zmierzchu klęczących promieni dnia poddane nocy zmienne a wciąż takie samo źródło światła - ja we mnie ty - cień pasujący do mojego jutra jak nienapisany wiersz czekający gdzieś we mnie

@error_erros Twoje podejście do pisania nie jest mi obce - na tym polega szacunek do Czytelnika (o sobie nie mówię, bo pisać poezję to obdzierać się z godności wszelakiej 😂), żeby napisać najlepiej. Czasem jest tak, że na dany moment w życiu możesz napisać tylko i wyłącznie dane słowa. I jest to na swój sposób piękne - wiersze są jak wyrwane kartki z pamiętnika, mimo że nie opowiadają o konkretnym dniu, mówią o tym jakim się było wtedy. Jak odbierało się świat i jak czuło. A wiersz "Martwa" bardzo odpowiedni. Ja w pierwszej chwili pomyślałam o "Echo".

@viola arvensis To się nazywa przeczucie ;))

@Dekaos Dondi zgrabne i prawdziwe! Choć udawany uśmiech szkodzi głównie właścicielowi ;) Pozdrawiam!

@viola arvensis zupełnie nie moje klimaty literackie - ale tak mi dziś chłodno i smutno, że przyszłam się ogrzać :) Ściskam i dziękuję - to jedyny optymistyczny tekst jaki dziś zwrócił moją uwagę 🖤

@kwintesencja @kwintesencja Jak kobieco - w różnych aspektach. Trudny to wiersz dla mnie - nie umiem rozkładać ironii na czynniki pierwsze, a tu nie dość, że sarkazmu dużo, to i takiej nonszalancji - w dobrym tego słowa znaczeniu, która jest trudna do rozczytania, mimo że dziś nie połamałaś tak nam języków jak poprzednio;) Nie będę pisać o Twoim zasobie słownictwa i co z tym robisz! Rozumiem ten wiersz jako głos rozgoryczenia i manifestu. Już w pierwszym wersie PL krzyczy, że chce zostać sam - "odejdź, nie podchodź". Zazwyczaj jak tak mówimy, to chcemy odwrotnie - i już po tym wiem jakie uczucia będę towarzyszyły dalej. "Daj nic nie myśleć" - czyli PL nie za bardzo ma ochotę na przyjmowanie logicznych argumentów, a początek samego wiersza jest jakby wyrwany z końcówki rozmowy - z kim rozmawia PL? Być może dalszą część nam odpowie;) Kolejne wersy to wyliczenie oznak upływu czasu - wręcz turpistyczne obrazy. Druga strofa przynosi PL ziarno nadziei - jest bardziej optymistyczne (czy na pewno? "Kładą się cienie, rozum się traci" ). Wyczuwam, że puenta jest pogodzeniem się z tym, co nieuchronne. Miało zabrzmieć antydefetycznie - ja czytam to odwrotnie :) Mało tego, uważam, że PL rozmawiał z lustrem. Nie wiem czy trafiłam z interpretacją, ale jest to wiersz wart zatrzymania się :) Ściskam!

@error_erros niezmiennie uważam, że to genialny wiersz. W głowie rozłożyłam sobie go na części składowe - każda lepsza niż poprzednia, ale złożyłam znów, bo tylko zapętlona całość oddaje klimat wiersza. Znam i cenię ten utwór - jak wiesz, więc nie muszę strzępić języka, a i Tobie oszczędzę czasu na czytanie, ale zostawię coś, co kojarzy mi się z Twoją twórczością (tak, twórczością!). Kiedyś przeczytałam, że poezja to nie sztuka napisania wielu słów, tylko sztuka wykreślania tych nieswoich. W każdym Twoim wierszu czuć Ciebie. Ściskam! :) (Ps czy możesz mi napisać jaki to wiersz do mojego Czuwania?)

@Waldemar_Talar_Talar cieszę się i pozdrawiam również :)

@Monia Owszem - mój PL zauważył to już dawno stąd nie wierzy już w żadne przepowiednie:) Pozdrawiam ❤️