error_erros

Do czego niby? :P

No bo ileż można czytać o cudzych uniesieniach, no nie? :P

Romans był tylko na papierze, ale i tak najwyraźniej wszedł za mocno ;D Dzięki!

Rozkosznie nozdrza miał inhalować Kardamonowej herbaty opar, Goździk i skórka pomarańczowa, Drapiący masaż wełną na stopach. Miał być przy lampce odgrzany romans - Wyblakła gwiazda kart bibliotecznych, Gdy nagle dłonie z myślą w rezonans Poszły - zrobiło się niebezpiecznie. I nie poradzisz nic wbrew tym siłom, Gdy noc jesienna pcha na manowce. Co się pod kocem dłoniom zdarzyło, Na zawsze musi zostać pod kocem.

Anachronizmy są bardzo pomocne przy nadawaniu wierszowi klimatu - a ten, mam nadzieję, udało mi się stworzyć. Gracias!

Gdyby nie takie discopolowe koszmarki, dałoby się znaleźć w tym wierszu coś przyjemnego. Moim zdaniem czasami powinieneś po prostu trochę dłużej poszukać i rozejrzeć się za mniej infantylnymi środkami wyrazu.

@GrumpyElf Przyznam szczerze, że tej puenty z moknięciem w deszczu nie umiem rozszyfrować. Ale te włosy dały mi do myślenia. Czytam to sobie jako metaforę tego, że z każdym dniem stajemy się kimś nowym. Dzisiaj człowiek składa się określonej puli cech, jutro ta pula może przejść różnego rodzaju modyfikacje. A kochać człowieka, to brać go z tym bagażem, który ma obecnie, i którym być może obciąży się jutro.

Amen!

Jam Ci jest Error! A nawet Erros! Jam Ci jest oboma naraz! ;D Nie wiem, czy w Twojej intencji to miał być komplement, ale w mojej interpretacji jest :D

O matko, a gdzie Ty widzisz noechęć do archaizmów? 😝

Nie, to ostatnie, co można by o mnie powiedzieć 😝 Ogłaszam ten spór niemożliwym do rozstrzygnięcia 😝

I jak go napiszę, to nadal będzie 😁

Dobry jesteś xD Jeśli przyjmujemy już taką optykę, to jednak raczej to jest pornos, bo mamy tu doczynienia z ordynarnym ruchankiem, a nie miłosnymi uniesieniami na satynie i płatkach róż :P

JEST! ;P Dziękuję, choć niepokoją mnie Twoje kryteria śmieszności i straszności :P

Cieszę się, że Ci tak miło mój wiersz zagrał ;>

To nie jest archaiczne, tylko niemodne. W mojej opinii to zasadnicza różnica ;D

Ha! Wyczułem! ;D To żaden przytyk z mojej strony. Takie utwory rządzą się własnymi prawami, tu mają być na pierwszym miejscu autentyczne uczucia, forma itd. to sprawy drugorzędne ;)

Jeśli mogę sobie pozwolić na szczerość... Dla mnie to brzmi jak dedykacja na urodzinowej laurce, albo coś w tym stylu :P

Puenta mi się podoba najbardziej ;D

Cieszę się, że czuć klimacik. Robiłem, co mogłem ;D Dzięki!

@Marek.zak1 Hej, panowie, na murawę! Bo już zmierzcha, a noc krótka. W światło bramki cisnąć sprawę, Co w dzień biła się po słupkach. :P

Dziękuję za docenienie, ale z tym skansenem to się nie zgodzę! Nie ma tu ani jednego "zawżdy" ani "onegdaj" :P Chyba, że mówiąc o anachroniczności, masz na myśli rymy - wtedy nie zgodzę się jeszcze bardziej ;D Ach, dziękuję!

Bezgłośne pieśni wszystko zakończą, Gdy sił ostatkiem trzymam się ucha Nagiego drzewa. Ja: rdzawy kolczyk Tańczę przedśmiertnie w chłodnych podmuchach. Nic nieznaczące moje spadanie, A przecież dzwonem byłem w kościele, W którym, gdy święta zieleń nastaje, Kojących modlitw sprowadzam szelest. Zerwę się w pierwszą podróż ostatnią, By w locie musnąć ciepło policzka Tej, co opowie parkowym ławkom, Jaka śmierć moja w jej oczach śliczna.

I o to chodziło, dziękujemy! ;D

Mnie też! Oczywiście jako temat wiersza, a nie sposób na życie :P