Rafael Marius

Jasne, natura też może być przewodnikiem, który prowadzi, jak nitka pająka pierwszą paprotkę na zdjęciu, która z kolei staje się śladem dla następnej. Może też być źródłem poznania samym w sobie, księgą, czytaną przez tego, który umie patrzeć. Dziękuję za uznanie zarówno dla wiersza jak i zdjęcia

@Olaf Gawryluk Wygląda na kryzys wieku średniego, ja zdaje się mam go już za sobą. Taki to już etap życia, raczej nie do ominięcia.

@Natuskaa W moim odbiorze to o dekretach wydawanych przez różne gremia, z których i tak nic nie wynika. Może być na ten przykład o przeciwdziałaniu ociepleniu klimatu.

A to już każdy indywidualnie ustala kto lub co będzie jego przewodnikiem. Wybór jest ogromny, nie każdy dobry. Dziękuję za zainteresowanie wierszem.

@Unita W Warszawie jest wiele takich kamienic, ale może być i w każdym, dowolnym mieście.

Bardzo ładne.

@Elephant Mój kolega z podstawówki jest teraz jedną z najważniejszych osób w polskim SI. W podstawówce poza mną i jeszcze jednym chłopakiem nie utrzymywał z nikim kontaktów. Dziewczyny do końca studiów nie znał ani jednej. Cały czas tylko się uczył. Był super zdolny i pracowity, oczywiście był wszędzie najlepszy. No cóż, jak tacy ludzie robią to SI to faktycznie jest się czego bać. Oni zupełnie nie znają ludzi i ich potrzeb, a tego można się nauczyć tylko poprzez kontakty. Nie zawsze udane rzecz jasna.

@slow Może wiersz jest o śmierci ciała, ale nie duszy? Ale nie jestem pewien. Dobrze napisane i muzyka też świetna. Taka spokojna jak lubię.

@Elephant Już wiele infolinii roboty obsługują. Dzwoni człowiek do banku, a tam robot, zamiast człowieka i to jeszcze do tego taki głupi, że nic nie rozumie. Wynalazek.

Jakby co to ja jeszcze z tego nigdy nie skorzystałem. Wolę rozmawiać z ludźmi, nawet jeśli te kontakty są dalekie od wymarzonych. Ale znam też i takich, którzy wolę GPT od ludzi. I cóż ja na to poradzę. Nieba im nie przychylę, bo za krótki jestem.

Też to tak postrzegam. Generalnie, poziom odwagi spada w narodzie na całym froncie. Prawie każdy boi się grać w otwarte karty. Tajemnica goni tajemnice, a na koniec dnia wszyscy zostają sami, wśród tłumu. Kiepskie rozdanie.

Może tak być, faktycznie. Ja jestem cierpliwy, mogę długo na coś czekać, gdy trzeba latami i generalnie do niczego mi się nie spieszy, choć gdy trzeba działać szybko potrafię złapać motyla w locie.

A na jutro zapowiadają taką aurę jaką lubisz najbardziej, zatem pragnienie stanie się rzeczywistością.

Jane, szepnąłem tym popularnym cytatem, żeby zagaić. Często się spotyka takie osoby, nie tylko wśród pań. Mężczyźni też boją się bliskości, tak samo jak kobiety. Nawet jeśli dojdzie do zbliżenia do ma ono powierzchowny charakter, a głód czegoś głębszego wciąż pozostaje.

@Tectosmith Dziękuję za przychylność.

@Ewelina Jak to mówią, chciałabym, a boję się.

@beny7777 Dziękuję za serduszko.

Jasne może być i tak jak piszesz.

@Klip Zabawne. Dobre

Otóż to, czyli podobnie jak u mnie i wielu innych. Nie da się ukryć. Teraz młodzi mają pod pewnymi względami łatwiej, a pod innymi trudniej. Patrząc jednak na epidemię chorób psychicznych u dzisiejszych nastolatków, to nie jest u nich tak kolorowo. U nas było szaro na zewnątrz, ale za to w duszy było barwnie. I zdrowiej. Dziękuję za sympatię dla wiersza.

@Wiesław J.K. Dziękuję za zainteresowanie.

@poezja.tanczy Trochę polemicznie wobec wiersza. Jest wiele osób, które lubią skakać z kwiatka na kwiatek, niekoniecznie szukając pomocy. To wynika z ich osobowości. Bez nich świat byłby szary

@violetta U mnie rododendrony jeszcze nie zakwitły. Ale już widać jakiego koloru będą, czerwone i różowe. W zeszłym roku były też białe, ale tych jeszcze nie widać. One są w cieniu i dlatego później niż u Ciebie.

Jasne, wychowanie powinno być dostosowane do osobowości dziecka, choć wiadomo, że wiele rodziców tego nie potrafi. Ja akurat byłem z tych, co bardzo wcześnie weszli w dorosłość. Miałem swobodę jak żadne inne dziecko w okolicy w moim roczniku. Inne musiały siedzieć w przedszkolu, a ja wędrowałem, gdzie chciałem również komunikacją miejską. Koniec języka za przewodnika. Nie trzeba się było o mnie bać. Wszyscy to rozumieli.

Ja to już w najmłodszej grupie przedszkolnej, czyli cztery latka, miałem regularną narzeczoną. Byliśmy razem rok, bo zmieniłem przedszkole. Bardzo to przeżyłem. Do dziś pamiętam jej imię i nazwisko. Spotkaliśmy się przypadkowo po latach. Też mnie od razu poznała. Była zawodową koszykarką. Już w przedszkolu przewyższała mnie o głowę.