Rafael Marius

Ale dużo nazbierałaś. Ślicznie. Dziękuję za informację. Ja z wózka to nic nie nazbieram. Nie mogę się schylać. A warto, bo orzechy tanie nie są.

Dziękuję, wzajemnie. Tak w takiej kolejności.

Ale według tej koncepcji jest stała liczba dusz. Jak wspomniałem powyżej. Inaczej byłaby logicznie niespójna. Każdy wierzy w to co jest spójne z jego duszą. Mnie osobiście najbardziej odpowiada koncepcja wiecznego teraz. Uważana przez większość naukowców za najstarszą. Występuje przykładowo w wierzeniach ludów Afryki. Skąd nasz ród. Zatem można założyć, iż nasi przodkowie, właśnie takie mieli postrzeganie czasu. Wystarczy powrócić do korzeni.

Ja stan permanentny na ziemi to można się zgodzić. Mnie się zdarzyło i zdarza doświadczać takiego stanu. Nie powiem, że często. Zatem z mojego subiektywnego punktu widzenia czasem bywa. Owszem, owszem ja również. Choć co tam w głowie u kogoś siedzi, to ja do końca nie wiem.

Pewnie. Nawet widać to w Warszawie na chodnikach, które są rozsadzane przez korzenie. Owszem przykładowo piramidy Majów w Gwatemali, całkowicie pochłonięte przez dżungle i przypadkowo odkryte. Zawsze to coś. Ja też się w życiu sporo z chwastami nawalczyłem. Dziękuję za serduszko i ciekawy komentarz.

Włośnie to miałem na myśli metaforycznie rzecz ujmując, bo filozoficznie to Bóg jest niepodzielny.

@alternativa Każdy ma swojego wewnętrznego anioła wystarczy go tylko poszukać, a natrętne myśli odejdą wraz z nadejściem niebiańskiego pokoju. Kto nie wierzy jego strata.

Co by tu zmienić na lepsze tak żeby nic się nie zmieniło. Odwieczny dylemat ludzkości.

@viola arvensis Nie ma rady. Nikt nie ucieknie przed swoim cieniem. A swoją drogą kto jest dobry, czy zły? Dość złożona sprawa. Jak dla mnie z natury wszyscy są dobrzy. Czasem tylko coś się przyczepi taki choćby natrętny cień.

Może taki cytat z ewangelii Tomasza, gdyż bardzo go lubię. "Szczęśliwy ten kto stanie na początku pozna koniec i nie zakosztuje śmierci." Tą koncepcje spotkamy w Biblii w Księdze Koheleta. Warto przeczytać nie jest długa, za to poetycka. Oprócz tego w chrześcijańskim gnostycyźmie, niektórych wschodnich kościołach ortodoksyjnych, żydowskiej kabale i wielu innych religiach. W skrócie chodzi o to że czas zatacza koło. To co niektórzy nazywają śmiercią jest narodzinami, a narodziny śmiercią. To co jest już było. Historia lubi się powtarzać. Wszystko powraca. Dusze wędrują po kole i cykl wcieleń trwa bez końca. Jest określona liczba dusz stworzonych na początku. Tak jakby Bóg uczynił koło i wprawił je w ruch. Nic nie ginie i nic się nie rodzi. Nie ma śmierci. Wszystko płynnie przechodzi jedno w drugie. Koniec jest zawsze początkiem.

Dziękuję. Tak myślałem wnioskując z tego: Czyli gotyckim.

@Ewelina Wszystko płynie przyjmując linearną koncepcje czasu typową dla naszej kultury. Ale są też i inne. Koła czasu. Wiecznego teraz.

Warto o tym pamiętać nieustannie. A mozaice wyznaniowej, który kafelkiem jesteś?

Milej będzie wraz z wszystkimi. Dużo też zależy jakie, kto ma otoczenie Niech się spełnia to zaklęcie.

@Leszczym Zatem miłego pobytu życzę. Nie dla mnie to nudne. Taką już mam osobowość, czyli budowę mózgu. Nic na to nie poradzę. Ja jestem abstynentem od 30 lat. Ale rozumiem, że to taki zwrot grzecznościowy w stosunku do mężczyzny. Póki co to ja się jeszcze z nikim nie umawiam. Zbyt słabo się na to czuję. Może jak mi się kiedyś polepszy to się chętnie spotkam. Trzeba mieć nadzieję, o tyle zasadną, że od dwóch lat sprawy idą z wolna do przodu. Ja z wrodzonej dyskrecji o byłych nie opowiadam. Czasem jedynie półgębkiem coś mimochodem wspomnę dla ilustracji szerszego kontekstu, nie rysując konkretnej sylwetki. Chętniej o sobie i relacjach z kobietami też, przy zachowaniu anonimowości. I nie najgorzej mi to wychodzi. O to akurat żadna nie miała pretensji. Ale tematów do rozmowy na pewno nie zabraknie. Jeszcze mi się nie zdarzyło, żeby mi z kimś nie starczyło. Szczególnie na żywo, gdy widzę, czy ktoś jest znudzony, czy nie. Gdy, można zmienić na inny.

@duszka A ja ten wiersz postrzegam z punktu widzenia mojego dzieciństwa. To się nazywa parentyfikacja, gdy dzieci przejmują role dorosłych. Potem kładzie się cieniem na całym życiu. Mnie akurat miłości nie ograniczała, raczej przyśpieszyła, o ładnych parę lat. Jak wszystko.

@Krzysica-czarno na białym Dobrze, że tym razem udało się wstać.

Staram się, szczególnie że ostatnio wzrok mi się polepszył. Z medycznego punktu widzenia mam szanse widzieć tak dobrze jak dawniej. I wszystko na to wskazuje, że tak będzie. Poprawia mi się powoli już sześć lat... od czasu klęski. Za to gorzej ze słuchem dla równowagi.

Warto tyle, że niektórym przychodzi to łatwiej, a inni mają z tym kłopot. Ja najbardziej lubię to co jest, a na drugim miejscu byłe. Przyszłość jest poza podium. Trzecie miejsce jest puste. Z tym się chętnie zgodzę. Jak mówią, co komu pisane to go nie minie. A gdzie? To Bóg jeden wie.

Czas nam opowie swoją historię. Ja nie jestem specjalistą od przyszłości. Ważne to co teraz.

Właśnie warto się rozglądać, a nie tylko patrzeć w smartfon ze słuchawkami na uszach lub w ziemię, by nie wymieniać spojrzeń. Ja też jako niepełnosprawny na wózku jestem zauważany. Szczególnie przez małe dzieci. Coś ciekawego. A rozglądanie się to już moja specjalność. Każdy kto fotografuje od lat ma to w genach, inaczej nic by nie dostrzegł.

Tak w pracy, czy innej aktywności jest łatwiej o wspólny kontekst. Ale coś tak czuję, że Ciebie zaczepiają częściej niż innych. Miałaś fajne dzieciństwo i teraz to procentuje. Ludzie to jakoś czują. Pewnie całe życie byłaś lubiana? Tak to bardzo zdrowe jest. Też to potwierdzam.

Ciekawa interpretacja. To trochę tak jak z małymi dziećmi, dopóki im się nie powie, że nie można obcym ludziom wchodzić na kolanka będą to robić. Mnie, na szczęście, nikt nie powiedział, zatem wdrapywałem się każdemu kto się nawinął. A potem gdy byłem nieco starszy było na odwrót. Koleżanki wchodziły na moje, jakoś tak, dziwnym zrządzeniem losu, znacznie częściej niż do innych. I nie trzeba było ich specjalnie zachęcać. Same wiedziały i wybierały, gdzie im będzie najlepiej. Dziecięce dążenie do zdobywania bliskości odbiło się w lustrze nastoletniej czułości. Dziękuję za serduszko i inspirujący komentarz.

I co im mówisz? Ja, jeśli już kogoś zaczepiam, to w bloku w holu na dole. Tam się ciągle ludzie kręcą. Nawet nie wiem czy sąsiedzi, czy nie. Znam z widzenia ze stu stałych mieszkańców, a pozostałe 900 to wciąż niezapisana karta. Ale najczęściej mnie zaczepiają i chcą pomagać. Czasem jak dobry dzień się trafi to niesie mnie fala życzliwości.

To fajnie. Mało jest teraz takich osób. A jeśli chodzi o zaczepianie to też trzeba wiedzieć kogo, by liczyć na wzajemność. Ja po tylu latach praktyki to raczej mam duży odsetek celnych trafień. Zresztą sama wiesz skoro to robisz. Intuicja za przewodnika.