Rafael Marius

Zatem dziękuję za dobre intencje. Czasem tak bywa, że brakuje konceptu, gdy ma się zupełnie inną perspektywę niż autor.

To cieszę się, że udało mi się to wyrazić w ten sposób, może o tyle mi łatwiej, że kiedyś byłem muzykiem amatorem i wciąż grają rytmy we mnie. Właśnie w tym wierszu o to odczuwanie chodzi, tak jak w rasta kulturze, muzyce serc. Granej przez ludzi dla ludzi, nie pieniędzy. Tak było wtedy. Ten zespół Daab, który jest na zalinkowanym filmie, gra dla tysięcy ludzi na festiwalu. W czasach, o których piszę, grywał często w małych salkach dla kilkunastu osób. A widownia skomponowana z 300 dusz była szczytem frekwencji. Wszyscy znaliśmy się. Nic już jak dawniej nie jest. Dziękuję za serduszko i ciekawy komentarz.

Ci z filmiku to już mistrzowie. Faktycznie tańczy się klasycznie. Ale jak czytam w wiki, taniec pochodzi z Angoli i jest połączeniem semby, prekursora samby i muzyki z Karaibów. Dlatego mi reggae pobrzmiewało, szczególnie w tym kawałku, który Ty tańczyłaś, Ale w tym co powyżej to już wyraźnie portugalskie klimaty. Ja bardzo lubię fado. Czyli demokratycznie. U nas były stałe pary, co też służyło lepszemu poznaniu. Mnie to nie było potrzebne. Swoją taneczną partnerkę znałem od urodzenia. Pilnowała mnie, żebym jej nie uciekł. Różne są strategie na kursach obecnie.

@xWhisky W Warszawie to norma, że ludzie nie reagują na krzyki. Jedni ze względów technicznych. Mają słuchawki na uszach. Inni z kolei ogłuchli już całkiem na ludzką niedolę. Tak szybciej i wygodniej. Na szczęście są jeszcze dość liczne wyjątki.

To prawda. Niestety tych gestów i dotyków coraz mniej wraz z rozwojem technologii cyfrowej.

Pewnie od dziecka taka roztańczona byłaś, jak to nierzadko u dziewczynek bywa? Ja też kiedyś byłem na kursie tańca. Takim dłuższym, chyba że trzy miesiące, czy nawet dłużej. Koleżanka mnie namówiła. Prawie same dziewczyny tam były. Tylko nielicznym udało się przyjść z chłopakiem. A na kursie nie było żadnych wolnych panów, zatem dziewczyny tańczyły ze sobą. Takie to były czasy. Teraz jak widać z filmiku jest inaczej. Panowie bardziej się garną.

@Waldemar_Talar_Talar Pewnie jesteśmy gatunkiem stadnym. Potrzebujemy innych.

Otóż to.

Ulubiony? Ano właśnie. Nie przypadkowo Cię wybrał. Byłaś najlepsza i tyle. Też bym tak zrobił na jego miejscu. Niech się spełnia zgodnie ze słowem

Na tym konkretnym tańcu się nie znam, ale z punktu widzenia byłego rastamana to masz w sobie pozytywne wibracje i korzenny luzik, o którym mowa w tym wierszu, czego o reszcie sali powiedzieć nie można. Z szacunkiem i respektem dla ich usiłowań. Z tym się trzeba urodzić. To już w przedszkolu na zajęciach rytmiki widać, kto jak się będzie ruszać. Koordynacja ruchów i te sprawy. Zresztą ogólne nastawianie do świata też ma znaczenie. Jak ktoś jest wewnętrznie spięty to reggae dobrze nie zatańczy. Z drugiej strony warto takim osobom to zalecać jako terapię ruchową. Jest spora szansa, że się rozluźnią choć trochę. Choć pewnie kilka lat jest na to potrzebne. Nieraz takich ludzi miałem okazję obserwować.

Szkoda bo to bardzo pozytywna subkultura/religia. Mnie dużo dała w nastoletnim wieku. Gdybym tam nie trafił, to moje życie potoczyłoby się dużo gorzej. A tak wiele mi z tego zostało. Każdy czas znaczy swój ślad. Ciekawe, że tak lubisz. Bo Ty też raczej ogródkami chodzisz i od owijania w bawełnę nie stronisz. Co zresztą mi się bardzo podoba. Ja już mam taki styl mówienia to i wierszach tak jest niedopowiedziane i staram się delikatnie. Ja się nie obrażam. Dobrze wiedzieć jak odbierasz. Dziękuję za serduszko i komentarz.

Faktycznie tańczysz najlepiej ze wszystkich na tej sali. Nie żebym, Cię chwalił, ale tak właśnie jest. A jeśli to pierwszy raz to tym bardziej. Moje uwagi dotyczyły tych z pierwszego planu. Oni wyraźnie tej muzyki jeszcze nie czują. Ale wiadomo nie każdy ma taki sam talent. Fajnie, że próbują w końcu to tylko rozrywka. A ja to do tańczenia podchodziłem bardzo zabawowo i luzacko. Moja ambicja to było granie. Przygodę z reggae zacząłem w siódmej klasie.

Taniec wyraźnie oparty na rytmie reggae z latynoską domieszką. Ale średnio to niektórym idzie. Trzeba mieć wyczucie do tego specyficznego przesuniętego akcentu. Dobrze, że ludzie próbują może z czasem będzie lepiej. Taniec bardzo fajny. A co do Ciebie to nie bardzo rozpoznaje przyznam się bez bicia. Trochę niewyraźny ten filmik.

Jak chcesz jeszcze więcej pozytywnych wibracji to zajrzyj do mojego dzisiejszego wiersza. Z tego co pamiętam to też lubisz reggae. A może i ziołowe klimaty nie są/były Ci obce.

A to faktycznie zdecydowanie lepszy.

Zależy gdzie.

Dla większości będzie egzotyczny. Dla mnie wspomnieniowy. Z nastoletnich czasów, gdy przez kilka lat należałem do subkultury rasta. Dawna flaga Etiopii z czasów, gdy była cesarstwem, również rastafarianizmu, dla wielu religii.W Polsce raczej subkultury młodzieżowej. Powstała na Jamajce, obecnie wyznawana na całym świecie, ale szczególnie w Afryce. Cesarz Etiopii Hailie Selasie był kiedyś z wizytą Polsce. Mojej mamy koleżanka ze studiów wyszła za mąż za jednego z jego krewnych. Wyjechała do Etiopii i żyła jak księżniczka, ale uciekła wraz z synkiem Nie chciała być w złotej klatce. Ja go dobrze znałem. Bawiliśmy się razem.

Ja też. Nie obrażasz. Mnie się podoba jak piszesz. Zawsze chętnie zaglądam.

@iwonaroma W stolicy piękny, letni dzień. Ludzie się opalają na plażach. Piękny wrzesień sprzyja pozytywnym uczuciom. W zeszłym roku o tej porze mieliśmy już na dobre sezon grzewczy. Może wreszcie do nas przyszło ocieplenie klimatu... między nami.

Zasadniczo to masz rację. Mnie osobliwie chodziło o to by koncentrować uwagę bardziej na samym procesie niż jego wyniku. Przecież ten ostatni, tak czy siak zawsze jakiś będzie. A czy zgodny z oczekiwaniem, lub nie, zależy nie tyle od samego rezultatu, co od oczekiwania. A co gdy nic nie nie oczekujemy? Czy wtedy barwa wyniku ma znaczenie? Weźmy dla przykładu taką randkę. Gdy obie strony skoncentrują się na jej przebiegu, a nie efekcie, czy nie będzie milej? Takie podejście nie zawsze jest sensowne, ale w licznych sytuacjach się sprawdza. Nie jesteśmy indywidualistami jak pająki. Ludzie to gatunek stadny, kolektywny. Wpływamy na siebie nawzajem, kształtujemy. Jedni są bardziej oddzielni, drudzy bardziej wspólnotowi. Kwestia osobowości. Wiele zależy od kultury, wychowania. Jednak wszyscy jesteśmy cząstką całości.

@Leszczym Dziękuję za uznanie i obecność.

Rasta harmonia losem kołysze Gan Dża zielenią myśli maluje złocista miłość rytmicznie wabi wiara czerwienią roznieca dusze Trójkolorowo tańczą spojrzenia na luzie uśmiech dymkiem się snuje ciepłym zbliżeniem muśnięciem tuż tuż przyjęta fala niesie najczulej Babilon został za bramą troski barierę stopił ekstazy płomień złączeni szlakiem do obiecanej na skrzydłach ziela odlecą do mgieł Gan Dża - ogród Boga Jah(we)

Napisałem metaforycznie, jako coś cennego. Dla każdego według prawdy chwili. A ja jestem zmienny, zatem i taki mój kierunek, a raczej jego brak. To zresztą słowo nie z mojej bajki. Taką już mam osobowość i zamieniłbym jej na żadną inną. Ważne tylko, by nie oddać je światu na niedocenienie. Zwolennikom jedynie słusznego szlaku do ambicji, sukcesu i osiągnięć, jakkolwiek je rozumieć. Dla mnie liczy się proces, a nie wynik jego.

Wolą grać znaczonymi kartami. Coś zgubiliśmy po drodze. Złoto dostępne tylko dla zuchwałych. Zakopane głęboko pod pozorem życia.

Tak jest najpiękniej, ale nie z każdą się da.