Radosław

@Berenika97 Tak, nabroiłaś ;)

Dzięuję za ciepłe przyjecie wiersza. Rzeczwywiście celbrowanie codzienności i obdarowywanie siebie drobnymi gestami oraz uważnoscią buduje i scala związek, dodając samku nie tylko herbacie, czy kawie, ale również przezywaniu szeroko rozumianej intymności. Ciekawa refleksja i zaproszenie do przemyśleń. Rozumiem, że swoim wpisem chciałaś jeszcze bardziej podkreślić kobiecość. Idąc tym tropem, pierwsza stfofa wiersza mogłaby wyglądać nastepująco: Twoje piękno nie krzyczy, lecz gra subtelną melodię; kiedy szminką dotykasz ust, a na półkę odkładasz surowe spodnie z drugiej strony możemy pokusisć się o stwierdzenie, że Wasze piękno , że nawet w twardym denimie prezentujecie się subtelnie i szalenie kobieco. Co o tym sądzisz? Jestem ciekaw Twojego zdania.

@Lenore Grey poems Dziękuję.

@viola arvensis Dziękuję bardzo.

@Rafael Marius Dziękuję bardzo. Pozostaję z pozdrowieniem.

@Simon Tracy Popieram. tutaj jest wiele dla zmysłów.

Zapachy bardzo na mnie działają. Twoje miniatury też. pozdrawiam

Zatrzymałem się. Piękny utwór. Lubię subtelne pisanie. Gratuluję.

@violetta Tak, piękno to zdecydowanie Twoje klimaty.

nie krzyczy, lecz gra subtelną melodię; kiedy zbliżasz do ust filiżankę z herbatą kiedy poprawiasz sukienkę - tak swobodnie i taktownie, kiedy w rozmowie rozkwitasz jak kwiaty na wiosnę i kiedy jesteśmy ze sobą bez słów w blasku księżyca za oknem.

@KOBIETA Dziękuję Ci.

Dzień dobry Czarku. Przepiękny i jak sądzę bardzo osbisty wiersz. pozdrawiam

czasem pragniesz być dostrzeżona czasem wystarczy ci samo poczucie masz swoje źródło i własną drogę raz w nurcie raz poza nurtem

@Konrad Koper dzięki.

@akowalczyk, @violetta Dziękuję.

odkąd pamiętam moje żelazko działa na prąd a z piekną duszą dzielę kąt

@wierszyki Dziękuję. Pozdrawiam.

@Nata_Kruk Dziękuję.

@Nata_Kruk co małe to małe, co wielkie to wielkie. pozdrawiam

@Alicja_Wysocka Zwłaszcza z perspektywy gruntu. Pozdrawim serdecznie

już nie szczypie się w język o ten twardy orzech do zgryzienia starł wszystkie zęby

Może być też tak , że podmiot liryczny sam w sobie ma magię i przez nią patrzy na świat. pozdrawiam

Świetne!

Mam dziewięć, może dziesięć lat. Jadę windą w stronę nieba, stamtąd wszystko wygląda inaczej: miejski park zamienia się w głęboki dywan, w zatoczce pod blokiem cumują resorki, a ludzie, na pierwszy rzut oka z jedenastego piętra, są tacy mali.

@Annna2 Dziękuję.