corival

@kwintesencja Ha! A ja lęku zupełnie w tym tekście nie widzę :)

@kwintesencja Doskonale udał Ci się wiersz... jak sądzę, tak to właśnie wygląda. W ciszy i samotności własnego umysłu odnajdziemy sedno sprawy, wygrzebiemy sumienie i zdrowy rozsądek. Są tacy, którzy wydają się być wręcz przerażeni ciszą i chwilą dla siebie... Pozdrawiam :)

@lena2_ Dobrze jest czasem wyhamować i pomyśleć własną głową w ciszy... Za każdym razem okazuje się, że świat jakoś toczy się dalej... Pozdrawiam :)

@Nata_Kruk Kiedy ktoś odchodzi, pozostaje przestrzeń, którą człowiek odruchowo zapełnia jakby wyobrażeniem tej osoby. To chyba reakcja na pustkę, która pobudza smutek. Rozmowa, choćby i w myślach... pomaga dostosować się do nowej sytuacji... Tak sobie myślę. Bardzo udanie wyszło Ci ubranie tego odczucia w zaledwie parę słów. Pozdrawiam :)

@Waldemar_Talar_Talar Lepiej ufajmy nadziei, bo to motorek, który napędza do czynu... zaleglibyśmy na kanapach w beznadziei i niemocy bez niej. Podziel sobie "przed nią" Waldemarze. Pozdrawiam :)

@Nata_Kruk Prawdę mówiąc obawiałam się raczej, że wyskakuję przed szereg z tak szerokim komentarzem, ale zaryzykowałam i po Twojej reakcji widzę, że dobrze się stało. Fakt, czasem zdarzy mi się skutecznie zamglić horyzont. Niekiedy celowo, ale czasem jakoś wydaje mi się, że rzecz jest... yyyy, powiedzmy znana. Cieszę się, że się nie zniechęciłaś... Pozdrawiam :)

@izabela799 Co prawda widzę drobny chaosik, ale ogólnie podoba mi się to o czym piszesz i jak podeszłaś do tematu... Co do tej strofy... jeśli tyle czasu zajęło peelowi zasypianie, to podejrzewam, że kolejny dzień nie będzie taki wspaniały. W końcu po średnio przespanej nocy... Do tego istnieje sugestia, że to już nie pierwsza... Pozdrawiam :)

@Olaf Gawryluk Wróciłam do tego wiersza i co widzę? Okropnie zaniedbany przeze mnie komentarz, za który po czasie, ale jednak... dziękuję. Pozdrawiam :)

@Wędrowiec.1984 Intrygująca rozmowa między dwoma, zdawałoby się raczej mało wymownymi odczuciami. Niezła fantazja. Pozdrawiam :)

@Marek.zak1 Niech autor nie będzie taki skromy, bo prawdę najpierw należy dostrzec, a nie każdy potrafi, a jeszcze inny nie chce ;)

@Marek.zak1 Doskonale powiedziane. Pozdrawiam :)

@Ewelina Cisza wewnętrzna jest bardzo cenna w naszym "hałaśliwym" i hałaśliwym świecie. Pięknie wyszło to w miniaturce. Pozdrawiam :)

@Kasia Koziorowska Mam nadzieję, że do czasu ostatnich rzeczy jeszcze daleko. Troszkę pojęłam, troszkę chyba nie bardzo, ale jak sądzę ogólny sens do mnie dotarł. Pozdrawiam :)

@eskaoer I kolejna zaskoczona, ale zgrabnie wyszło trzeba przyznać. Pozdrawiam :)

@Leszczym Tak, tak... morze metafor... podoba mi się. Pozdrawiam :)

@duszka Niezwykle istotny temat... wszyscy jesteśmy ludźmi, ale niektórych z nas różne koleje losu zepchnęły na margines. Nigdy nie wiemy dlaczego dana osoba znalazła się w tej, a nie innej sytuacji... Ładnie, w niewielu słowach, ale ładunek jest... Pozdrawiam :)

problem

@Elwira @Nata_Kruk @Rafael Marius Widzę, że chyba nikt nie wychwycił głównego wątku, więc dla jasności parę słów. W wierszu nawiązałam trochę do naszej dyskusji z @Wędrowiec.1984, a dotyczącej enklaw rozmaitych reliktów zwierzęcych, czy roślinnych. Rzecz dotyczy faktycznie istniejącej rasy koni, zamieszkujące w pełnej jezior i mokradeł delcie Rodanu. Jest to region nazywany Camargue, stąd też nazwa koni. Istnieje poparte dowodami przypuszczenie, że żyją one w tym regionie od co najmniej 15000 lat. Ich wizerunki widnieją na ścianach jaskiń na przykład Lascaux. Konie doskonale przystosowały się do niełatwych warunków egzystencji, ostrych mrozów, a latem upałów, ale przede wszystkim do podmokłego terenu, poprzez szerokie kopyta, którym nie szkodzi wszechobecna wilgoć. Maść mają siwą, są odważne i wytrzymałe, choć niewielkiego wzrostu. To może tyle. Mam nadzieję, że teraz będzie "jaśniej" w nadmorskiej mgle. @Elwira Cieszy mnie, że wiersz Cię zainteresował. Pozdrawiam :) @Rafael Marius Nie tylko było, ale i jest nadal. Miło mi, że czytałeś. Pozdrawiam :) @Nata_Kruk Oczywiście, że pozwolę. Dziękuję, że zajrzałaś. Pozdrawiam :)

@Sylwester_Lasota Dziękuję, że poświęciłeś chwilkę temu tekstowi i pozostawiłeś ślad. Pozdrawiam :)

@Asia Rukmini Silne postanowienie korzystania z luksusu i radości... sama :) Żartobliwie, ale zgrabnie moim zdaniem. Pozdrawiam :)

Szum morza, gdzieś w oddali, siwe ucho strzyże. Cieplejszy, wiosenny powiew łagodzi lwie ryki. Puszcza już lodowy parkiet, zieleń znowu rośnie, z prawej, lewej jeziora, między nimi bagna. W niegościnnej krainie wśród mgieł tętent słychać, dyskretny, znów grząskim bagnem lekko chlupoczący, cichy szelest muskanych traw i nagle jak duchy powstałe z morskiej piany oraz mgielnych strzępków. Zwięzłe, choć niewielkie ciała, niosą tysiąclecia. Czy zeszły ze ściany Lascaux, by żyć w Camargue? Szerokim kopytem deptać grząskie, miękkie szlaki... czujne oko bada wokół, wciąż szuka natręta. Ciche parsknięcie i śmigło twardym, mokrym włosiem, słońce błysnęło w kroplach, zdobiąc biel klejnotem i mgła dopadła legendy na czterech kopytach, biel sierści, mgły i piany wód, przesiąkły w jedno.

@Waldemar_Talar_Talar Jestem zdania, że nie warto tracić czasu na rozmyślaniu nad kwestią przemijania życia. To jest fakt i dzieje się, czy będziemy się nad tym zastanawiać, czy też nie. Procesu nie zatrzymamy. Jak zawsze ważkie rozważania Waldemarze. Pozdrawiam :)

@Waldemar_Talar_Talar Z tym wezwaniem zgadzam się bez dwóch zdań. Pozdrawiam Waldemarze :)

@Sylwester_Lasota Wierszyk jest pouczający i nie tak znowu bez sensu jak autor próbuje deklarować. Sens jest w nim głęboki i lekkim żwirkiem posypany, żeby czytelnik jednak musiał troszkę, jeśli nie łopatą, to przynajmniej miotełką popracować. Spodobał mi się. Pozdrawiam :)

@ja_wochen Najwyraźniej jest to szczerość inaczej. Temat istotny, choć troszkę popracowałabym nad formą... Pozdrawiam :)