kwintesencja

pięknie napisane ten wiersz skłonił mnie do refleksji na temat „dlaczego ludzie piszą?”, co człowiek, to historia. U mnie potrzeba pisania zrodziła się z ogromu cierpienia, to był punkt zapalny pozdrawiam Cię

@Waldemar_Talar_Talar piękny, napełniający nową energią przekaz :)

@poezja.tanczy miłość to lawina emocji, ten wiersz także jest nimi przepełniony :)

@violetta bardzo mi się podoba :D

@Dobry, Zły i Brzydki dobry wiersz :) ja z tego forum nie umiem odejść na dobre, co jakiś czas wracam :)

@error_erros świetnie napisane 👏 fajnie pomyślane te antykalorie :)

@Hektyczna pokrzepiający wiersz :) z takim podejściem można czekać na jesień

@Czarek Płatak ja też, ostatecznie nie dałam się wciągnąć, tylko się poturbowałam po drodze

To racja, brak perspektyw na lepsze jutro, mam na ten temat różne niepokojące scenariusze :( Dziękuję Ci bardzo :D pozdrawiam serdecznie :)

Trumną, a czasem i kulą u nogi, która ciągnie najbliższych uzależnionego wraz z nim do grobu :(

To daje do myślenia i uświadamia naszą bezradność Dziękuję, pozdrawiam :)

Dziękuję Ci bardzo :) pozdrawiam!

Myślę, że ten natłok doniesień o pożarach zadziałał na moją podświadomość i musiało tak być, że pierwsze słowo to pożoga… pozdrawiam serdecznie :)

Dziękuję :) bardzo mi miło, że wiersz przypadł Ci do gustu :) pozdrawiam serdecznie!

@Wiesław J.K. dziękuję za czytanie i za serduszko :) pozdrawiam

Dziękuję bardzo :) za czytanie i za miły komentarz, pozdrawiam serdecznie :)

@Ewelina ta ulga jest tylko pozorna i ulotna

Dziękuję, bardzo mnie to cieszy :D pozdrawiam!

Mam taką nadzieję, pozdrawiam :)

@violetta innego nie mamy, więc trzeba się nim cieszyć :)

@Czarek Płatak dawno nie czytałam czegoś tak dobrego 👏 jeśli obudowujemy się w trumnie za życia, to innego zakończenia nie będzie

@Waldemar_Talar_Talar czasem nadchodzą takie dni, ale cieszy mnie optymistyczne zakończenie wiersza :) pozdrawiam

@M_arianna_ piękny, relaksujący obraz lata :) istna sielanka

@Dobry, Zły i Brzydki dziękuję :)

Pożoga wyprzedza bieg zdarzeń Zastaje wędrowców wpół drogi W krajobraz się wżera jaskrawie I ściele na polach miał trocin Nic tutaj nie zdoła obrodzić Człowieczek kruchutki się słania Doczesność wymyka się woli – W niej drżący rachityzm przetrwania