Jan Paweł D. (Krakelura)

@valeria Mi owszem, ale jak komu wygodnie. Dzięki.

Wciąż wracam do jaskini i za każdym razem odnajduję czerwoną ochrą odciśniętą dłoń, jakby ją przed chwilą zostawił na ścianie ktoś mi dziwnie znajomy i był niedaleko, niemal na wyciągnięcie ręki. Przykładam pięć swoich palców i czuję żywą skórę skały, spoza której dobiega cichy, rytmiczny szept krwi, moja dłoń pasuje, jak klucz przypisany do mnie. Palce splatają się w węzeł, tak jakbym nigdy stąd nie wychodził, z tej ciemnej jaskini, w której światło latarki wskazuje na ściany, z nich wyrasta łukiem tłum rąk, pierwsze graffiti, moja-twoja krew.

Ok, ale śmiało można się częstować całym wierszem ;) Dzięki.

@beta_b Dziękuję. Pozdrawiam.

@valeria Dziękuję Wiolu :) @umbra palona Dziękuję Umbra :) @fregamo Dziękuję Fregamo :) Pozdrawiam wszystkich.

@kwiatek_ze_szmatek Dziękuję. Pozdrawiam.@8fun Dziękuję. Pozdrawiam.

Świt, że jedynie mu głowę uciąć roletą, ociera się o wszystko czego nie chcę widzieć. Jak gdyby to co kochałem w brzuch mnie kopnęło, więc leżę. Te same kadry w tym samym filmie czekają, żebym zapłacił więcej za bilet - kino drogi niczym pierścionek, kiedy brylant to mięso. Słowem pożar słów gaszę. Za chwilę wystartuję z płyty prywatnego lotniska, szare ameby noc w kolie przemieni

@Lahaj Ze sztuką jest tak, że jest sztuka i sztuka, nie jest tak, że cała sztuka współczesna jest do dupy, ale dużo w niej rzeczy złych i ściemnionych. @valeria Dziękuję Wiolu.

Jak to kto? "wszyscy". Wiersz fajny.

@Lahaj Oszustów przede wszystkim wywalić, a sztukę objaśniać przystępnie, a zacząć już w szkole podstawowej i średniej.

@Lahaj Mój kumpel, bardzo znany artysta, który zrobił dużą karierę i nie tylko w kraju, wystawił wagon, ale zrobił go sam, z dykty, styropianu... A wyglądał jak "żywy" i był podwieszony na żyłkach, oczywiście, że w pracy ważne były konteksty, bez nich to byłby tylko popis umiejętności i sztuczka a nie sztuka, ale do jego prac mam szacunek, on wszystko potrafi zrobić, dla niego to wręcz fetysz, mam wrażenie, że gdyby zajmował się malarstwem, to najpierw by zaorał ziemię, posadził len, potem z niego utkał płótno, ściął drzewo, zrobił z niego krosna, nabił na nie płótno, i dopiero malował, aha, farby też by najchętniej sam pewnie zrobił i pędzle. Oczywiście trochę przesadzam, ale taki jest Robert. Do tego mam szacunek. Robert by tę łódź zrobił sam, z dykty, a nawet gdyby miała być prawdziwą łodzią z drewna i stali, to też by sam ją zrobił, zamieniłby się w cieślę, cały proces udokumentował na filmie i fotografiach, wystawił razem z tym, i w tym byłby i obiekt, i performance, proces, idea, wszystko czego potrzeba żeby móc mówić o sztuce.

@Lahaj Ale o tym jest trochę ten wiersz, o tym, że właśnie tak nie można odbierać sztuki. Mnie wku.wia ta praca z Wenecji, ta łódź, dla mnie to po najmniejszej linii oporu. Ona w sumie jest "czysta" jak strzał w mordę, po prostu wystawiona łódź, za gruby hajs przetransportowana do Wenecji, resztę załatwia instytucja, kontekst instytucji, który przewidział-stworzył Du Champ, ale on był geniuszem, rozumiał, że aby jego Pisuar był odbierany jako sztuka musi mieć podwyższenie, postument, albo galerię, dla mnie teraz to wszystko poszło za daleko, teraz wszystko co wstawia się w kontekst galeryjny i instytucjonalny jest sztuką... Tacy artyści jak ten od Barca Nostra nie funkcjonują poza kontekstem instytucjonalnym, to jest pewien symbiotyczny układ, gdyby to nie było na Biennale w Wenecji nie byłoby sztuką, nikt by o tym nie mówił. to instytucja palcem wskazuje: zobacz, to ważna praca, trzeba o tym mówić, czyli przemienia mocz w wino, wyborne, wernisażowe. Resztę załatwiają konteksty, one zawsze były, jakieś konteksty kulturowe przecież zawsze w sztuce były, tutaj mamy łódź, od razu można pomyśleć o wszystkich łodziach w sztuce, chociażby o Tratwie Meduzy... Tylko że mnie to już wku.wia, żadnej pracy, żadnego wysiłku, skorzystanie z idei ready made, którą stworzył Du Champ, a instytucja stawia pieczątkę, to jest sztuka na zamówienie, polityczne i instytucjonalne i jak najbardziej lewicowe... Ta Łódź jest na wskroś lewicowa, tylko co z tego, po prostu mnie wku.wia. Ja to obserwuję na naszym rodzimym poletku, maleńkim i zapyziałym, jak ludzie nieraz kompletnie pozbawieni talentu próbują znaleźć "konceptualne" obejście dla swojej indolencji, mają pomysł, ale całą realizację zlecają komuś innemu, często nie potrafią nawet zrobić dobrego rysunku, który by objaśniał podwykonawcy jak praca ma wyglądać, nawet powiedzieć często nie potrafią, dukają coś tylko, a potem zidiociałe towarzystwo się czymś takim zachwyca, widzą w tym ironię, dowcip, że boki zrywać, a stoją po prostu przed kupą śmiecia. Mój znajomy złota rączka z takimi ludźmi pracował i ma z nich jedną wielką beczkę. Takie małe, rodzime wersje Damiana Chirsta, czy Jeffa Koonsa, czyli ludzi, którzy się dorobili własnych fabryk sztuki, w których są zatrudnieni ludzie, ponieważ potrafili się poruszać w tym rynkowym instytucjonalno galeryjnym i politycznym labiryncie, dobrze skumali zasady gry. Akurat przekaz tej Łodzi jest prosty i jednoznaczny, tylko co z tego, ja mam ochotę ją zatopić jeszcze raz, z tymi wszystkimi cwaniakami i cymbałami na pokładzie.

@umbra palona Może podświadomy, jak to pawik, przemyślany czy nie, po prostu wychodzi z człowieka ;) Dzięki. @umbra palona Czasem myślę, że gdyby Du Champ zobaczył do czego doprowadził jego żart ze sztuki, to by się za głowę złapał... i poszedł się najebać, teraz każda miernota na jego plecach próbuje się wspinać, a podwykonawstwo w sztuce święci wielki tryumf na salonach. @umbra palona Jest wieeelkie dzieło o uchodźcach, i wszyscy jesteśmy zbawieni i uratowani, nic tylko tańczyć:

@umbra palona Uczciwie wyznam, że nie było to celowe, ale jak potem czytałem i się zastanawiałem, to pomyślałem, że może dobrze, że tą łodzią trochę rzuca, żeby nie było tak słodko. Dzięki :)

@Lach Pustelnik Ja myślę, że najlepsze jest to, że każdy to nazwie tak jak chce. Dzięki.

Znów dyskurs kurs trzyma i z kursu nie zbacza, łódź w sieci dyskursu o dno nie zahacza, dno szkłem jest pokryte weneckim tłuczonym, mocz płynie kanałem w wino zmieniony. O brzeg trap uderza, ubywa Wenecji! Zdążymy, spokojnie, na koniec kolejki uprzejmie poproszę, niech pani uważa. Już ostatni cień niepewności na twarzach rozwiewa kapitan, strzelają szampany, Marcel się zatacza kompletnie pijany, nad łodzią solidnie natrudził się cieśla, dyskursem na burtę Du Champ wężem zmierza. Nikt nic o uchodźcach? Trzymajcie człowieka co licem pobladłym przez burtę przecieka. Jak cień niech się długi na deskach położy, zbyteczny aparat i zbędne tu oczy. Drapieżne źrenice zatopcie w widokach, w różowym pałacu, ostatni raz okna wytrzeszcza znad wody, i strasznie i śmiesznie, łódź perła Wenecji na wody prze szersze.

@Pia Ok, dzięki.

@valeria Dziękuję Wiolu :)

@fregamo Można to różnie nazywać, dzięki.

Nadal tęsknię za tobą mój wielorybie twój śpiew jak odgłos przekręcanego klucza w zamku, schody zanoszące się skrzypieniem drzwi jak przynętą, żebym w szafie poszukał na strychu, odnalazł w niej morze, zgubioną w piasku kiczowatą pocztówkę, na której przebijałeś taflę wody niezmąconą jak lustro przesmużone zorzą i kurzem gwiazd, z niewyraźnie odciśniętą planetą, na której być może jest dom z wielorybim śpiewem starej bramy, w nim to co zginęło odrasta jak skóra i usuwa blizny. -------------------------------------------------------------------------- Wersja druga z alternatywnym zakończeniem: Nadal tęsknię za tobą mój wielorybie, twój śpiew jak odgłos przekręcanego klucza w zamku, schody zanoszące się skrzypieniem drzwi jak przynętą, żebym w szafie poszukał na strychu, odnalazł w niej morze, zgubioną w piasku kiczowatą pocztówkę, na której przebijałeś taflę wody niezmąconą jak lustro przesmużone zorzą i kurzem gwiazd, z niewyraźnym w nim odciskiem planety, po której być może wciąż krąży widmowy kapitan Ahab, obłąkany, bezsenny umiera z pragnienia- odradza się z wody -

@Dag Bardzo mi w takim razie miło. Dziękuję :)

Spotkałem Pana we śnie Walcie Whitmanie, kolorowym jak Pana biała poezja. Tak niewiele w gruncie rzeczy przeczytałem, chociaż może akurat to co potrzeba żeby móc w liście opisać jak pamiętam senną stację kolejową, jej przedziwne konstrukcje. - Panie Whitman, niech Pan poczeka - - zawołałem, a mój sen trefniś dowcipnie dał Panu twarz Eliota, może Brodskiego? Nieważne, logika snu. Pytałem o wiersz „Astronom” - Niech mi Pan wytłumaczy jego tajemnicę, ja naprawdę i bardzo chcę pojąć. Uśmiechnął się Pan zza okularów, w korytarzu szpitala psychiatrycznego, dotknięciem surrealistycznego czaru zmienił w małą dziewczynkę, powiedział – Tego dnia i nocy spadł meteor i wyżłobił drogę w polu żółtych kwiatów. - narysował mi na kartce, z atramentu się wytrącił granat i fosforyczna żółcień Van Gogha, przez którą żarzący jak węgiel z ogniska, łagodny i cichy przetoczył się kamień, jak Pana uśmiech błękitny, który błyskał zza okularów – prosto, tędy, naprawdę.

Tak coś czułem, że wiesz, że obaj wiedzieliśmy, że wiemy, i że Ty o tym wiesz.

@Sylwester_Lasota Wiem, że wiesz :)

@valeria A Ty się porzucona czujesz Wiolu? Ja czasem tylko nie wiem co myśleć na temat Twoich komentarzy... Głowa do góry. :) @Sylwester_Lasota Dzięki, choć raczej nie celowałem wierszem w kwestie damsko męskie. Pozdrawiam.