duszka

@Adam Zębala Niezwykły, mocno działający na wyobraźnię przekaz... Mnie także fascynują rośliny i w pewien sposób inspirują - ich wierność prawom natury (o którą nam tak trudno), ich złączenie z ziemią korzeniami i otwieranie się ku światłu. W tym posłuszeństwie można rzeczywiście odczuwać ich "miłość", ich "duszę". Tak jest u mnie. Pozdrawiam :)

@leo Taka może być w naszym odczuciu rzeczywistość - gdy tracimy dostęp do jej głebszego, uniwersalnego sensu, tego, który zawsze (dla nas) jest, niezależnie od wydarzeń i naszych stanów... Bez niego dusze są zagubione. Tak myślę. Przejmujący wiersz, szczególnie jego zakończenie. Serdecznie pozdrawiam :)

@Monia Cudowne uwolnienie... Może przeżywa się takie w momencie śmierci lub blisko niej..? Takie mam skojarzenie czy przeczucie. Pozdrawiam :)

@Andrzej P. Zajączkowski Miło mi i dziękuję :)

@ja_wochen@Artbook Dziękuję Wam! :)

@Dragaz Przejmujący wiersz. Pozwala poczuć opisywany stan i zobaczyć "zabarwiony" nim świat... Tylko może zbędne jest w przedostatnim wersie mało poetyczne "Tak, że". Jak myślisz? Pozdrawiam :)

Wymowny, ciekawie zobrazowany i sformułowany fragment. I rzeczywiście usunąć, lub conajmniej zmniejszyć to zagrożenie, o którym mówi, potrafią wspomnienia przeżytego szczęścia. Pozdrawiam :)

@MIROSŁAW C. To, co ulotne chyba najbardziej zachwyca... I najdłużej, czy nawet na zawsze zostaje w pamięci. Ulotny, subtelnie piękny wiersz. Pozdrawiam :)

@MIROSŁAW C. Dziękuję :)

... i to jest miłość :) Dziękuję Ci! Po tym może poznajemy, że jest, że to ona... Miło i Ciebie widzieć - dziękuję! :) @FaLCorneL@Waldemar_Talar_Talar@iwonaroma@Nata_Kruk Miło mi i dziękuję Wam :)

lecz je do bólu rozpala i myśli w popiół zamienia a z jego chmur się wyłania wiara - to miłość zwycięża

Piękne zakończenie Twojego wzruszającego wiersza... Znajduję w nim tęsknotę za byciem kochanym... przez samego siebie. Pozdrawiam serdecznie :)

@Lahaj To w moim odczuciu wiara... Pięknie wyrażona, choć ją porzedza, i może też jej towarzyszy - ból. Serdecznie pozdrawiam :)

@Waldemar_Talar_Talar Są takie "magiczne miejsca", w których może zgromadziła się jakaś energia lub jest w nich od poczatku... Też, niestety i ta zła, niszcząca - jeżeli nie została wyparta miłością. To ciekawy teamt i ciekawe zjawisko. W Twoim wierszu radosne :) Pozdrawiam.

@Lahaj Wymowny, wstrząsający obraz "konajacego wnętrza"... Postawione na końcu pytanie "czy ktoś tam kiedyś..." sugeruje tez początek rezygnacji. Gdyby zamienic je na wyraz własnej woli odnowy, czyli :"chcę sie tam włamać, wysprzątać...", powstałaby nadzieja i - wierzę w to - przyciagnęłaby współdziałającą pomoc "z zewnątrz". Tego Peelowi serdecznie życzę :) I Pozdrawiam.

@iwonaroma Chrońmy łąki i umjejętnie pielęgnujmy takie ogrody :) Pozdrawiam :)

Spontanicznie pomyślałam: "znów" się z nim złączyć. A żeby wiedzieć, czy przypomniec sobie, co to znaczy, wystarczy spojrzeć na dzieci, albo na zdjęcie dziecka, którym kiedyś byliśmy. Mnie to pomaga. Pozdrawiam :)

@Nemo Bez takiej wiary zamykamy oczy na dobro i gdy przez to go nie możemy doswiadczyć - cierpimy, gubimy się, chorujemy. Odważny i ważny przekaz. Zgadzam się z nim w pełni. Serdecznie pozdrawiam :)

Nie mam nic przeciwko kieliszkowi wina w takiej sytuacji, wręcz przeciwnie :) Co mi nieco przeszkadza w odbiorze tego ciepłego nastroju, to słowo "podaj", bo brzmi twardo - jak polecenie, czy rozkaz... Przykładowo sformułowanie "w dłoni kieliszek wina" pasowałoby i lepiej. Ale nie nalegam, jedynie wyjaśniam :)

Tak, strach potrafi zamknąć na prawdę, nawet jeśli jest się jej bardzo głodnym... Ten "beton" w głowie byłby wtedy budowany właśnie przez strach. Dziękuję Ci za to pogłębienie myśli wiersza i pozdrawiam :) @MIROSŁAW C.@Leszczym@Sennek Dziękuję Wam :)

Tak, to zmysły "malowniczo" odzywaja się w Twoim wierszu, i wolałabym, żeby tak do konca zostało, żeby nie zaskoczyło i "obudziło" mnie nagle polecenie "podaj kieliszek wina"... I może lepiej byłoby przenieść "dzień" do tytułu? "Przygasa dzień" czytałoby mi się lepiej. Jak myslisz? Pozdrawiam :)

@sisy89 Tak, do niektórych wspomnień nie powinnismy chyba wracać, lecz je zdecydowanie pożegnać - jeśli konieczne, to powtarzając to pożegnanie za każdym razem, gdy się pojawią... Twój wiersz to subtelna, wzruszająca mowa uczuć. Serdecznie pozdrawiam :)

@3WF Nie wierz tym demonom, bo to one są tą "trutką", a życie tylko bywa trudne, niezrozumiałe, ale zawsze tez przy tym jakoś cudowne, potrafiące zachwycać i uszczęsliwiać. Ale my jesteśmy tymi, którzy żyją, a więc to, jak widzimy i odczuwamy siebie samych, jest dla życia decydujące. Jesteśmy po to, żeby żyć :) Jak widzisz przejęłam się tym, co napisałeś, a zrobiłeś to bardzo sugestywnie i otwarcie. Poezja potrafi pomóc się odnaleźć. Tego życzę :)

@Leszczym Lubię tą czystość dostrzegać "gdzie się da" i o niej mówić i w wierszach pisać :) Dziękuję Ci! :)

Ładny, pogłębiający oszczędnie ujęty przekaz tytuł. W samym wierszu może wystarczyłoby "szukając na to dowodu" ? Jak myślisz? Pozdrawiam :)