duszka

@Radosław Emocje były szybsze od rozumu... Bardzo trafnie ujęte. Pozdrawiam :)

@andrew Naszych ciał nie potrafimy przenięść w przeszłość lub w przyszłość, ale nasze myśli... I to rozszczepienie, gdy zbyt długo trwa, powoduje problemy. I może dopiero po śmierci je jednoczymy. Ciekawe :) Pozdrawiam.

... jak pociskami, jak strzałami. Ale potrafimy też inaczej :) Dziękuję Ci :) @Ewelina Dziekuję i pozdrawiam :)

Może nie samo materialne posiadanie jest w tym sensie "groźne", lecz zdobyta dzieki niemu władza nad innymi połączona z uczuciem wyższości... Dziękuję i pozdrawiam :) Muzyka może, ale nie musi przeciwdziałać tej "nadwadze", o której napisałam. Dziękuję :) Trafnie to ująłeś - dziękuję! Też za miłe slowa :) @Artbook Miło mi i dziękuję :)

Oczywiście jest to przenośnia :) Pisałam z myślą o tych panujących nad narodami i grupami społecznymi, którzy sobie samym przypisuja nadmierną ważność oraz moc i ją wykorzystuja dla siebie, ale także pomyslałam o pojedyńczym człowieku (bez wykluczania siebie), który wywyższa sie ponad innych, ponad naturę, ponad uniwersalne wartości. Dziękuję Ci za otwartość i pozdrawiam :) Oprócz "inaczej" jest też "podobnie" i "tak samo"- jesteśmy wszyscy ludźmi. Pozdrawiam. Dziekuję Ci za podzielenie się przemyśleniami - rozumiem je. I ciesze się, że treść tego wiersza Ci pasuje, choć na pewno nie jest łatwa do "strawienia". Ale tyle we mnie pojawiło się poruszających odczuć na ten temat, że musiałam o tym napisać. Pozdrawiam :) Tak, pasuje :) "Nadwaga" sama w sobie nie musi być zła, a może być nawet dobra, czego przykładem są wszyscy Ci ludzie, którzy osiagnęli dla świata i ludzi znaczenie, ale nie czynili z siebie "mocarzy", lecz służyli ich dobru. Dziękuję Ci i pozdrawiam :)

tyle się mnoży mocarzy ich ślady wżynają się w glebę a z ust przepełnionych - słowa wypadają jak strzały zatrute i ostre ranią

@andrew Gdy sie zatracimy, "nie wszystko odzyskuje blask"... Nie potrafi już tego lub nie zdąży. Pamiętanie o tym jest chyba tą czujnością. Pozdrawiam :)

@sam_i_swoi Krzyk, gdy nie jest wołaniem, zamienia słowa w pociski... Zatrzymał mnie Twój ciekawy wiersz i wydobył ze mnie tą myśl. Pozdrawiam :)

@23. Przejmująca próba pokonania bezradności.., na granicy rezygnacji. Serdecznie pozdrawiam :)

@Natuskaa To ta cudowna, zaskakująca (choć nie zawsze możliwa) nadzwyczajność zwyczajnego człowieka :) Pozdrawiam.

... a ponieważ jesteśmy jej nośnikami, jej "domem" - jej trwanie zależy od nas. Pieknie. Pozdrawiam :)

@poezja.tanczy Na mnie działaja dogłebnie wszystkie drzewa, ale chyba najbardziej - buki.. Ich gładka kora, rudawo - czerwone liscie i smaczna buczyna zapisały się w moim dzicięcym sercu :) Ciepły, wzruszający wiersz. Pozdrawiam. :)

@Waldemar_Talar_Talar "zawrócę rzekę trudnych chwil" ... Piekne, wymowne, sformułowanie. Podziałało na moje uczucia i moją wyobrażnię i otworzyło mnie na wiersz. Pozdrawiam :)

@Radosław To samo miejsce, ta sama "kropka", ale my - zmienni w czasie... Ciekawie to zobrazowałeś. Pozdrawiam :)

@bazyl_prost Czasami myśle tak cicho, ze tylko uczucia zdradzaja mi obecność jakichs myśli we mnie... Jakie są myślom "wierne" :)

@andrew Rozumiem temat, zawartą w nim obawę... Zastanawiam sie jednak, czy niepodległość może i powinna posunąć się tak daleko, zeby wspólnota stała się niemożliwa... To moja obawa - innego rodzaju. Pozdrawiam.

@Waldemar_Talar_Talar Bycie razem to spostrzeganie drugiego i bycie przez niego spostrzeganym.... To niezwykły i nietrwały stan, gdy tak "gnamy za czymś innym bez pokrycia". Pozdrawiam. :)

@violetta Jakże ciepła ta Twoja zmysłowość.., aż poczułam :)

Piękna wypowiedź :) I może dlatego kocham poezję tak wytrwale - bo jest zdolna wychwycić nieuchwytną prawdę... Dziękuję Ci :)

@beta_b Bardzo mi miło :) Dziękuję.

@Łukasz Jasiński Nie musi mi Pan dawać tej możliwości, bo sama z siebie staram się, tak jak potrafię, pisać poprawnie i coraz poprawniej - z szacunku do czytających i z miłości do słowa. Ale wiem, że doskonała nie jestem i nie będę - i w szacunku, i w miłości i w pisaniu. @sam_i_swoi Dziękuję! :)

@Łukasz Jasiński Na naszą (mówiącą prawdę) miłość nie musimy otrzymywać odpowiedzi miłości.. Jesli tego oczekujemy, to nie kochamy w pełni. I chyba tak zawsze mniej lub bardziej jest. Ale możemy się w kierunku takiej miłości rozwijać. @DragazDziękuję Ci :)

Zauważyłam, że Twoje spojrzenie jest "zawsze w ruchu", jakby szukało wolności i umykało zamieszkania na stałe. Moje zresztą też, ale może nie tak bardzo. :) Dziekuję Ci za szczerość i miłe słowa :) Miło mi i pozdrawiam :) Tak też poczułam Twój komentarz :) Dziękuję! To odwaga, taka naturalna, wrodzona. To pięknie :) Dziękuję :) Z radością przeczytałam :) Dziękuję Ci! Dziękuję i pozdrawiam Cię również! Piękny, refleksyjny, wymowny dwuwers... Poezja :) Dziękuję Ci!

Myślę, że subiektywnie ją rozumiemy, czy tłumaczymy, bo nie jest dla nas w pełni uchwytana, choć sama w sobie - obiektywna... Ja też nad tym "pracuję" i udaje mi się raczej opisać jej działanie na mnie, niż ją zdefiniować - tak jak w tym wierszu. Dziękuję Ci :) ... wtedy i w tym jest jakieś dobro - od niej pochodzące :) Dziękuję! ...i wtedy, tacy przesłodzeni, nie próbują i nie czują innych "smaków" zycia... Dziękuję Ci :) Tak, bo ten brak "smaku" odczuwam paradoksalnie mocno, co mnie zmusza do szukania go... Dziękuję Ci za pozytywny odbiór :) Cieszę się i dziękuję! :) Tak, taką prawdę trudno wypowiedziec i przekazać nie czyniąc szkody... Dlatego powinna jej towarzyszyć miłość. Dziękuję Ci za tą myśl :) Wiem, co masz na mysli, ale wierzę w to i to zauważam, że kazdy z nas jednak tej "wspólnej", głębszej prawdy potrzebuje i jej szuka... Nie trzeba mylić jej z pogądami na różne bardziej powierzchniowe sprawy. Pozdrawiam.

prawda częstuje błogością i bólem wnika przez suknię i skórę a gdy ją odpycham - nie czuję smaku życia