duszka

Pięknie, wrażliwie, głęboko i... trafnie przemyślałaś i rozczytałaś ten wiersz.., wręcz przejrzałaś go :)) Taki odbiór mnie uszczęśliwia i Twoje drobne uwagi nie pomniejszają tego uczucia. Zastanowię się nad nimi... na przyszłość, bo nie mam ju» śmiałości tego wiersza ruszać Już zaistniał tak bardzo. Dzięki Wam, dzięki Tobie. :) Serdecznie pozdrawiam!

Ojej, to chyba mnie przeżyje! ;) Ale tak chyba powinno być. Bardzo cieszy i wzrusza mnie Twój odbiór :) Dziękuję!

Twoja otwartością i wrażliwym odbiorem tyle powiedziałeś mi o moim wierszu, że i mnie samej się bardziej, głębiej otworzył.. To piękne uczucie - dziękuję Ci za nie! Pozdrawiam :)

Zgadzam się z tym :) A tym "złym skojarzeniem", o którym piszę, jest dla mnie uznanie kobiecego ciała czy tez całej kobiety za niebo (światło), a nie jako drogę do niego. Również kochany przez kobietę mężczyzna jest tą drogą. Nie chcę nikomu zasłaniać sobą nieba, ani też, żeby ktoś mi je przysłaniał... Ta przejrzystość jest dla mnie miłością, wynikiem jej działania. W ten sposób udostępnia niebo. Dziękuję Ci za inspirujący komentarz :) Pozdrawiam :)

Podoba mi się Twój zmysłowy komentarz :) Dziękuję i pozdrawiam.

@Wędrowiec.1984 @evicca @WarszawiAnka dziękuję Wam za czytanie i pozostawione serduszka! Pozdrawiam :) :) :)

Bardzo się cieszę :)) I dziękuję :)

...które z grzechu cię rozbiera i wypiera twoją ciemność przejrzysta jestem gdy przed tobą cicho stoję, widzisz niebo. .

Według mnie kwiat miłości jest skromny, naturalny.., jest częścią "łąki życia". I to chyba nasze bajki, sny marzenia zamieniają go w iluzję rajskiego kwiatu pychy chcącego zająć całe "płótno". Takie są moje obecne rozpoznania dotyczące miłości i chyba nieco zgodne z przesłaniem twojego pięknego, pełnego poezji wiersza. Pozdrawiam. :)

Poruszył mnie bardzo ten fragment... Jest w nim groza i piękno.., niezwykła para... Odbieram to jako uczucie uwolnienia od ciężaru przyziemności, jaki daje zarówno myśl o śmierci, jak i poezja, z tą może różnicą, że poezja uwalnia do piękna i głębi życia, tak przynajmniej jest u mnie. To piękno i głębia istnieją. :) Pozdrawiam.

Pozornie proste, ale niezmiernie głęboko sięgające wyznanie... Wzrusza mnie :) Troszeczkę zbyt prozaiczny i niekonieczne potrzebny wydaje mi się ostatni wers. Wymowa przedostatniego jest tak ważna i silna, że byłby według mnie pięknym zakończeniem. Pozdrawiam :)

Choć napisany obszernie, zmusza mnie Twój wiersz do przemyślenia każdej wypowiedzi, tak jakby nie dosięgały jeszcze rdzenia tego "zjawiska".., ale jest to chyba właśnie zadanie czytającego :) Mam jedną propozycję: Trochę przeszkadzają mi pytania na początku każdej zwrotki.., wydają mi sie zbędne. Gdy przeczytałam bez nich wydał mi się wiersz (jeszcze bardziej) "zapraszający" i bardziej liryczny. Pozdrawiam :)

@le_mal Cieszy mnie Twój głos - dziękuję :)

Dziękuję Ci za pochwałę i piękne życzenia - cieszą i motywują mnie :) Pozdrawiam :)

... bo zakorzenił się w tym, co trzeba... Pięknie :)

Poeta nie może być dyktatorem, bo pisząc robi to, co robić musi... To wena jest jego dyktatorem. :) Tak to odbieram.

Tak, dokładnie to - woda życia! Dziękuję, że podsunęłaś mi jej imię, teraz będzie łatwiej mi ten stan utrwalić. Trafne słowa maja tę moc :) Pozdrawiam :)

To chyba droga do wybaczenia jej i pojednania się z nią... Podoba mi się, zobrazowanie tej drogi, ta sięgająca głębiej zmysłowość i przenikająca treść wola i pochwała życia... Pięknie :) Pozdrawiam.

Pisząc "jej" miałam na myśli miłość :) Unikam w wierszach używania tego słowa, co może niekiedy powoduje niejasność w odbiorze... Dziękuję Ci, że zwróciłaś mi na to uwagę, i że pomimo tego odebrałaś wiersz pozytywnie. Cieszę się :)

Serdecznie witam w forum :) Podoba mi się temat Twojego wiersza i użyte w nim sformułowania.., jednak sugerowałabym pewne skrócenie, "zaciśnięcie" czy "zagęszczenie" treści, bo robi wrażenie zbyt opisowej i objaśniającej, co osłabia jej działanie. Pozdrawiam :)

...bo ciągle jeszcze płyną ze mnie jej strumienie nie wiem dokąd jaką ziemię chcą napoić nową, takie ciepłe. .

Bardzo mnie cieszy, że tak zadziałał na Ciebie, Nato :) Możliwe, że macie rację co do zbędności drugiego "że aż", ale tak ono już w moim odczuciu przyrosło do wiersza, że nie mam serca i odwagi je amputować. Także pomijajcie je śmiało. :) Dziękuję i pozdrawiam!

@Annie_M Ciesze się, że zajrzałaś, i że poczułaś moc :) Pozdrawiam.

Teraz wiem, jak można rozpoznać anioły (s)pośród nas :) I jak trudne mają zadanie... Bez swojej wrażliwości i wyczulenia nie mogłyby go chyba spełnić... Piękny, dużo mówiący wiersz. Pozdrawiam.

Zaskakująco piękne, obrazowe i... trafne zakończenie! Cały wiersz do niego prowadzi, jak wystrzelona z łuku strzała, która trafia w dziesiątkę. Tak, "potrzebuję być w takim stanie, że wiem, że nikt nie wejdzie do pokoju" - oprócz weny, muzy, natchnienia, które wyzwalają poród... Pozdrawiam :)