duszka

@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję Ci za dodane serduszko :)

Dziękuję Ci, WarszawiAnko za serduszko i ten piekny, poetyczny, choć treścią mnie trochę niepokojący komentarz i pozdrawiam Cię serdecznie :)

Moją potrzebą w tym wierszu, Dawidzie, było scharakteryzowanie człowieka - na tle drzewa i w prównaniu z nim, które Ty też rozpoznałeś i tak pieknie rozwinąłeś w swoim komentarzu. Sprawiłeś mi radość nie tylko trafnościa interpretacji, ale tez jej rozmiarem, bo wskazuje to chyba na siłę inspiracji tego skromnego wiersza. Bardzo Ci za to dziekuję! I za serduszko :) Pozdrawiam serdecznie. :) . W Twoich komentarzach używasz słów, które mi wiele mówią, Waldemarze, i... mnie cieszą. Dziękuję Ci za nie z uśmiechem i pozdrawiam :) . @Vivix i @Artbook dziękuję Wam za życzliwe czytanie i pozdrawiam serdecznie :) :)

...ale nawet jeśli te doświadczenia podetną mu skrzydła, to maja one tę cudowną właściwość regeneracji... Ja w to wierzę, bo obserwują u innych i po części sama przeżywam :) Dziekuję , Ci, Wedrowcu za tę refleksję i pochwałę - słowem i serduszkiem. :) Pozdrawiam

korzeni nie musimy w ziemię wbijać, mamy ciężar a gdy skrzydła jeszcze niepodcięte - unosimy stopy lekko idąc tacy niepodobni drzewom .

Ktoś lub coś, co sie powoli toczy, ma rzeczywiście duzy kontakt "z podłożem", z tym, co napotyka na swojej drodze... I pozwala duchowi wchodzić delikatnie w sposób wolny i dowolny w ten ruch... Bardzo interesujący i poetyczny opis relacji z rzeczywistością, czy tez drogi przyswajania prawdy istnienia, której podstawą jest powolność - na jawie i we śnie. Jestem pod wrażeniem :) Pozdrawiam.

Witaj :)Trudny temat, dlatego też chyba trudny tekst, w którym próbujesz apelować o człowieczeństwo i jednoczesnie przestrzegać przed groźnymi skutkami jego wypaczenia... Bo zło jest dla mnie chwilowym lub trwałym zniekształceniem człowieczeństwa. Znalazłam w Twoim tekscie zdania, kóre zrobiły na mnie duże wrażenie, i będące tak intensywnymi, prawdziwymi i głebokimi w wymowie, że układa mi się z nich wiersz: Potwór, rzekł Maciek na chłopaka co go gnębi. Potwór, rzekła mama zamordowanego syna nazywając tak mordercę. Społeczeństwo, rzekłem ja. Każdy z nas jest osobą. Wszyscy jestesmy "źli". Na swój sposób. Zachęcam Cię do dalszego pisania i pozdrawiam serdecznie :)

Z "chciałoby" podoba mi się bardziej, bo brzmi i przemwaia łagodniej, silniej pobudzając przez to do wspólodczuwania i własnej refleksji. Ale jedna mała propozycja zmiany co do ostatniej zwrotki - żeby połączyc ją bardziej z poprzedzającą treścią, mniej więcej tak: tyle ludzi ma to wszystko i nie umie ułożyc z tego sczęśliwego dnia albo miliony ludzi ma to wszystko i nie umie ułożyć z tego szczęśliwego dnia Co Ty na to? Pozdrawiam :)

@Karol Żandarski Dziekuję Ci za czytanie i serduszko :)

Masz lekkość w stawrzaniu rytmu i dobieraniu rymów, i opanowałeś tę "sztukę" bardzo dobrze. Równiez przekaz jest dla mnie ciekawy. Jednak podobnie, jak w poprzednim Twoim wierszu brakuje mi metafor, obrazowania, bo bez nich sprawia Twój tekst wrażenie "krytycznej przemowy". Wiem, ze i taka poezja istnieje, ale brakuje mi w niej tego "tajemniczego piękna", brakuje mi "widzenia" w wyobrażni tego co, czytam. Ale to moje osobiste podejście, które oczywiście nie musi byc w pełni i dla każdego słuszne. Pozdrawiam :)

Bardzo ciężko jest nam ludziom stwarzać takie "domy marzeń".., ale możemy do tego dążyć i ralizować je choćby na chwilę, a potem tę chwilę rozmnażać... Wierrzę w to, ze jest w nas do tego potencjał. Znowu wiersz "kuszący" nas do pogłebiania naszego człowieczeństwa. Wzruszył mnie :) Pozdrawiam, Waldemarze :)

Witam :) Ciekawy tematycznie i wyrażony w poprawnym, rytmicznie płynącym stylu wiersz. Bardzo przyjemnie się go czyta i"słyszy". Mam tylko dwie uwagi: moze zamiast słowa "czas" pod koniec wiersza, trafnijesze byłoby słowo "śmierć"..? I może oprócz "bańka" i naczynie" korzystne byloby użyc nieco więcej metaforycznych sformułowan, nieco więcej obrazowania? Jak myślisz? Pozdrawiam :)

Dla mnie wystarczająco, bo wyzwoliło szereg skojarzeń i uczuć, które starczyłyby na pewno na kilkustrofowy wiersz. Podoba (i udziela) mi się to "drżenie"- jako określenie życia, istnienia, rozwoju, spelniania się... No i już zaczynam dalej pisać ;) Pozdrawiam :)

Czuję się przez Ciebie w tym wierszu (znowu :)) zrozumiana, Iwono - to piekne uczucie. Dziękuje Ci za to i szczęśliwego wiosłowania :)

Gdy ominę drugą zwrotkę (która zakłóca dla mnie nastroj i styl wiersza) - bardzo, bardzo mi się podoba, jego lekkość, żywość, świeżość.., tak jakby byl jeszcze "ciepły"... Pozdrawiam i miłego dnia :)

Wiesz.., dla mnie jest pocieszające to ciche i wierne "świadkowanie", ta cicha i wierna obecność naszych nieco "dalszych współbraci" w naszym ludzkim smutku... Głeboko wzruszający i jednocześnie ujmujący prostotą wiersz. Pozdrawiam :)

Ten lęk, o którym wspomniałeś, to chyba naturalny lę życia, które nieuchronnie przenosi nas z jednego brzegu na drugi, nawet, jesli prawie lub wcale nie poruszamy przy tym wiosłami..? Cieszy mnie Twoja pochwała i jej uzasadnienie, Waldemarze - dziękuję i również miłej, spokojnej niedzieli. :)

A może to wstępna i konieczna faza - to "stwarzanie" białego szumu, białej przestrzeni w nas, białej kartki, białego ekranu..? Może wena najpierw wymiata z nas nasze własne zachcianki, pragnienia, żądze, czy podpowiedzi innych, żeby potem sama przemówić - dzwięcznie, lekko i czysto... Pozdrawiam :)

@Vivix Miło mi, że zajrzałeś do mojego wiersza i dziękuję Ci za miłe serduszko :)

Za pozornie beztroskimi zdjęciami z dzieciństwa może kryć sie koszmar, i dlatego mogą o tym koszmarze przypominac, go budzić ... Wiersz mówi, mam wrażenie, o traumatycznych przeżyciach, ale ostrożnie, subtelnymi, nieco oddalonymi od konkretu i bardzo niezwykłymi metaforami, tak jakby okrąża je nimi, a jednak daje odczuc intensywność i dramat tematu. Pomimo powagi treści, odbieram Twój wiersz jako piękny. Pozdrawiam :)

Pisałam ten wiersz czując wyraźnie w sobie puls zycia, Wędrowcu, chcąc go okreslić, zobrazować słowem i w ten sposób zatrzymać, czy utrwalić to cudowne uczucie... A ponieważ życie przejawia sie w wielu aspektach, więc i prawdopodobnei interpretacje moga się w róźny sposób skonkretyzować. Jestem ciekawa, jak u Ciebie :) Dziękuję Ci za żywy i życzliwy odbiór i za serduszko :) Pozdrawiam.

uderzanie wioseł, plusk lekkie wcinanie się w głębię i mocne od niej odpychanie wciąż bliżej i dalej moja łódź .

Twoje piękne i zawsze ciekawe wiersze mnie do nich inspirują, Wojciechu, to dla mnie radość :) Pzdrawiam.

Ciesze się, że mogłam troche pomóc, ale te podpowiedzi są właściwie już ukryte w Twoim wierszu, ja je tylko odnajduję :) Dziękuje za spokój i też go Tobie życzę :)

Pomimo niepokojów "wnętrza" czy środka Twojego wiersza, jego początek i koniec łączą sie dla mnie w jedną, piekną wypowiedź: "Każda chwila, w której wybaczam staje się śwaitem, który mam..." Nadajesz w ten sposób wybaczeniu decydujące dla naszego bytu, egzystencjalne znaczenie, co jest dla mnie bardzo ciekawym, nowym spojrzeniem. Tak je dla siebie odczytuję. Pozdrawiam :)