duszka

A jednak jesteśmy jego cząstką... Więc może chodzi o to, żeby zobaczyć świat i siebie w nim prawdziwie, nawet jeśli ta prawda i ta twarz miałaby zranione rysy i leżałby na nich cień... Wtedy jej twarz jest piękna "w swojej prawdzie". Dziękuję Ci za udział w rozważaniach na ten temat i pozdrawiam :)

@Joachim Burbank Tak, nie tak samo, ale uśmiech kiedyś wróci, choć będzie też nieco inny... Zapewniasz o tym pisząc na samym początku "bez obaw", dlatego wydają mi się niezgodne z tym uzyte dwukrotnie w pierwszej i ostatniej zwrote słowa "może"... Bez nich przemawia do mnie treść wiarygodniej. A wiersz wtedy mi się jeszcze bardziej podoba. :) Ale to Twój wiersz i Ty jesteś jego panem :) Pozdrawiam. .

Oj, podoba mi się :) To zestawienie pozornie prostego stylu, który porusza się nieraz na granicy gramatycznej poprawności, z ważnością i głębią przekazu bardzo powiękasza siłę jego działania. Nie wiem, jak to wytłumaczyć - to Twoja tajemnica :) Ale mam jedna propozycję dla Ciebie do rozważenia: ponieważ dzielisz wypowiedź konsekwentnie na zwrotki i wersy, wydaje mi się interponkcja na końcu wersów zbędna i przeszkadzająca, i przez to też nadmierna ilość dużych liter... Pokażę Ci dla zilustrowania, jak byłoby bez nich: Asio brudne myśli - asiomoże zdrowasiek stopomoże mi - anokiedy Bóg w sercu (chyba bez "no tak", bo jest powtórzeniem "ano")to i człowiek na miejscuma lepszą duszę (bez "tą"?)niby z tej samej glinyniestety wbijamy klinyjak Kuba Bogu, tak Bóg Kubieza to i za to ciebie nie lubięchoć nie wiele trzebaby pogodzić sięale żadna zgodajak on kłodę, to jemu kłodasię należyasio brudne myśli - asioodmówię sto pacierzy - anoi asio. Acha, i tytuł też nie potrzebuje kropki. Pozdrawiam :) .

Tak, i często jestesmy tak zamknięci w wewnętrznym świecie własnych myśli i rządzących nimi pragnień i potrzeb, że widzimy świat wybiórczo lub w sposób wykrzywiony. Poszukam tej modlitwy, zaciekawiłaś mnie. :) I dziękuję Ci za podzeilenie się ciekawą refleksją. Pozdrawiam.

Jakie to miłe! Dziękuję i Tobie też miłego dnia :)

Witam Cię :) Podobaja mi się trzy ostatnie wersy, ich wypowiedź trafia do mnie i coś we mnie porusza. :) Pozostałą część wiersza odbieram jednak jako powtarzanie tego samego stwierdzenia o pośmiertnej nicości, tak jakby tego celem było wzbudzenie lęku... I nie znajduję w niej wymienionych w tytule treści (może oprócz prosty): Boga, wiary, marzenia, miłości, wolności... Mam wrażenie, że jest w tym wierszu większy potencjal - może warto jeszcze nad nim popracować? Pozdrawiam :)

Bardzo się ciesze, że go tak dobrze usłyszałeś i dałeś mu odpowiedź :) Dziękuję Ci i pozdrawiam. . Myślę, że my i świat potrafimy dla siebie wzajemnie stać się lustrami.., i podejrzewam, że własnie w tym jest nasze wielkie i wyjątkowe ludzkie przeznaczenie. Bo nasze lustro potrafi być świadome i potrafi pokochać, to, co w nim widzi. Tak, do prawdy trzeba odważnej gotowości, ale warto ją mieć. Dziekuję Ci za te piękne refleksje i ciesze się, że mój mały wierszyk je wzbudził. Dziękuję Ci i pozdrawiam! :) .

Właśnie mnie ugościłeś - Twoimi słowami :) Potrafisz napełnić je ciepłem, światłem i skierować bardzo otwarcie wprost do czytelnika. Dziękuję i oczywiście możesz do mnie mówić Duszko - też otwarcie. :) Pozdrawiam.

W tym wierszu drży czuła miłość i pocieszenie.., skierowane przez "pasterza" na tę najdroższą - a więc tę zagubioną, zmarzniętą i umęczoną "owcę", którą z powrotem prowadzi "do domu", tam, gdzie zaczyna się jej życie i kończy... Myślę, że każdy z nas nią jest, chociaż nie każdy chyba o tym wie... Ciekawie ująłeś ten temat, w każdej zwrotce zmieniając pozycję podmiotu lirycznego, przez co przekaz nabiera "przestrzeni". Podoba mi się :) Pozdrawiam. .

@Kot Cieszę się, że mnie rozumiesz i też całą sobą nacisnę serduszko dla Ciebie za ten komentarz :)

Wstępuję, bo lubię Twój humor, i też ta lekkość i sprawność w posługiwaniu się słowem. :) Myślę, że one też Cię lubią :) Pozdrawiam.

Świat sam ją nam trochę odsłania, gdy uwolnimy się na chwile od myśli. Dzieci to potrafią najlepiej, ale i my nie straciliśmy zupełnie tej zdolności. Moim marzeniem w wierszu jest jednak zobaczyc jego całą twarz... Tak, to jest trudne, dlatego pozostaje marzeniem. @Kot @dmnkgl Dziękuję Wam za obecność i serca :) :)

Hm..., ale może choć na króciutką, bezcenną chwilę udaje nam się ją odsłonić :) Dziękuję Ci i również miłego wieczoru :)

Niezwykły wiersz, w niezwykły sposób odnoszący się do śmierci...i odkrywam w nim dla siebie też aspekt wiary, czyli podporządkowania śmierci "wyższemu celowi"... i do tego ujęty w taki prosty, bezpośredni sposób! Jestem pod wrażeniem. Pozdrawiam :)

tak chciałabym świat oczyścić z żarłocznych myśli stłumić ich żar i w ciszy kształtów i barw zobaczyć kiedyś jak odsłania twarz .

Pierwsze trzy zwrotki, sa naprawde piękne, takie proste i czyste, a jednoczesnie dotykające głębi swoją wypowiedzią, szczególnie druga i trzecia. W ostatniej znajduję jednak zwatpienie, które rzuca na nie cień... Pozdrawiam.

W tym cieniu, ciemności i szarości odczytuję coś pozytywnego.., jakby uspokojenie czy zakrycie rzeczy codziennych i powierzchownych i obudzenie przez to głębszej świadomości własnego istnienia i istnienia jako takiego... Wiersz pociaga mnie w tę świadomość i to mi się w nim podoba, ale też jego piękny, wypracowany styl. Pozdrawiam :)

Witam :) I cieszę się, że odbieramy to podobnie :) Pozdrawiam!

Tak jakby natura brała udział w tej naszej "anomalii"... Ciekawe zestawienie :) Jedna mała uwaga: zamiast "przybrała" powinno być chyba "nabrała". Przy użyciu "przybrała" musiałoby po niej być "jesienne barwy" (biernik). Pozdrawiam :)

"wszystko było zwyczajne".., a jednak "magiczne"... Czuje w tym jakąś wielką i ważną prawdę :)

Nawet ten trudny temat przenika pogoda ducha, którą tak w Twoich wierszach lubię. Dodajesz mi nią otuchy :) Co do stylu, to druga i ostatnia zwrotka oraz dwa początkowe wersy pozostałych zwrotek są według mnie bardzo dobre, też rytmicznie, ale dwa ostatnie wersy zwrotek 1, 3, 4, 5 potrzebują stylistycznego i rytmicznego doszlifowania. Zachęcam do tego, bo warto. :) Pozdrawiam. .

@Silver Miło Cię widzieć :) Dziękuję za serduszko i pozdrawiam :)

Jest wiele lirycznego piękna w tym wierszu.., jednak w moim odczuciu autor (podmiot liryczny) zbyt wtrąca sie w jego odbiór, zbyt prowadzi, co zabiera mi trochę wolność i przez to radość odbioru. Pozwolę sobie Ci pokazać, jakim bym go z wiekszą przyjemnością czytała: morze dziś piach połyka w toń, haustami. Brzeg rozbija się o fale... Nikną ślady wczorajszego szczęścia - w muszli śpi zwinięte. Szumem wody kołysane. Przypływ utknął brzuchem na mieliźnie. A przez palce w oczy piasek znowu sypnie, nim osiędzie ...w oku, solą... ...A po molo został tylko pół-wykrzyknik mewy-śmieszki. W falach, jak liść... Zawieszony w g-moll punkcik... Między nami kropka. Bez 'i' Zdaję sobie sprawę, ze może to dla Cebie za bardzo odbiegać o Twojego stylu, Twojego wewnętrznego, "lirycznego głosu", ale czasem wkradnie się w niego jakaś mała przesada. Ale Ty to rozpoznasz i zdecydujesz najlepiej. :) Pozdrawiam :)

Dużo lepiej po tych poprawkach :) Pozdrawiam :)

Pogodne i żywe, aż się zachciewa wędrować! :) Od trzeciej zwrotki do końca świetnie, ale pierwszą i druga zwrotkę możnaby trochę doszlifować. Pozdrawiam :)