Koziorowska

Bałam się, że skoczy z tego okna... Dobry tekst, ale wolę posępniejsze tematy. Pozdrawiam i życzę miłego wieczoru.

Ciężki w odbiorze, ale nie znaczy, że zły, bo lubię trudne wiersze. :)

@iwonaroma Cieszę się, że się podobało. :) Pozdrawiam, spokojnego wieczoru. :)

Wiersz trudniejszy w odbiorze, czyli mi się podoba. Zamyśliłam się... Pozdrawiam i życzę dobrego wieczoru. :)

Zaczytałam się... Lubię takie "poetyckie mięso". ;)

Boję się ciemności... Boję się ciemności wiecznej... Dobry wiersz, wprawił mnie w refleksyjny nastrój...

W dobrej poezji musi znajdować się odrobina magii. :)

Przepadam za wierszami, których do końca nie rozumiem. :) Tutaj spodobało mi się, że przy czytaniu trzeba się głębiej zastanowić. Lubię poezję, przy której trzeba się zamyślić. Pozdrawiam. :)

Zbierała łzy do szkatułki serca. Modliła do prywatnego Boga, prosiła o jeszcze jedną dobrowolną śmierć. Sprzedała wszystkie marzenia po zbyt niskiej cenie. Serce wybiegło na spotkanie nocy i już nie wróciło. Ostrożnie podchodziła do pragnień, uprzedzona, że mogą być narowiste. Z miłością nie było jej do twarzy, usiłowała schwytać cień samotności. Na jej rękach umierał sen, nie było nadziei. Choć przyszłość mijała się z prawdą, wybierała świadome kłamstwo. Ranę, która się nie zabliźni. Znów spotkała śmierć, była w wyśmienitym nastroju. „Pożycz mi jeszcze jeden sen, a wszystko ci wybaczę” – mówiła do zielonych oczu kostuchy. Ta jednak uroniła kolejny uśmiech i udała na poszukiwania. Wybiło południe, pora zacząć życie od końca. Skreśliła z listy kolejne nazwisko, które przestało jej się podobać. Choć zaciekle marzyła, życie było przeznaczone komuś innemu. Gdy zgasło światło, zobaczyła świat w pełnej krasie. Próbowała uwierzyć, że Bóg należy do niej, ale w porę się obudziła.

Preferuję cięższe, posępniejsze tematy, ale uśmiechnęłam się przy czytaniu. :)

Obudziła się z kolejnego wymyślonego snu. Otworzyła oczy, serce odmawiało jej posłuszeństwa. Jak zwykle planowała umrzeć, lecz życie pokrzyżowało plany. U jej stóp roztaczało się morze łez, przed nią leżał cały świat. Zanim ponownie zasnęła, zobaczyła jego oczy – lustro jej myśli. Wiedziała, że czekał na nią od swej ostatniej śmierci. Prawą rękę położył na jej martwym sercu, lewą rozgarnął niechciane myśli. Błagała, żeby nie kończył, ale ktoś podrzucił jej fałszywy los. Nie potrafiła zamknąć powiek, wpatrywała się we wrak jego duszy. Pragnęła pomóc zabliźnić się ranom, wodziła opuszkami po szerokich bliznach, pozostawionych przez czas. Nie miała sił, by podnieść rękę i dotknąć łez. Pragnęła sycić się powietrzem, którym oddychał on. I choć wiedziała, że zaraz ponownie zaśnie, pragnęła dzielić z nim światło. Słyszała, jak w głębi piersi postukuje buntowniczo serce. Pragnęła obmyć twarz z resztek cienia. Do niej należało ostatnie słowo, ale nie umiała wybaczyć. Czas nalegał, aby odeszła, lecz ona chciała pozostać. Po raz pierwszy i ostatni ucałowała jego duszę, przejrzała we wspomnieniach… Nie znała myśli, którymi mogła go pożegnać. On także nie rozumiał słów, jakimi mógłby ją określić. Jeszcze raz zostawiła ślad swoich łez na jego wargach… I znów nie wiedziała, czym jest życie, a czym śmierć.

@zuzia Bardzo dziękuję i również ciepło pozdrawiam.

Kilka głębokich oddechów i na pewno będzie dobrze. :) Pozdrawiam ciepło w ten szarobury wieczór.

@Waldemar_Talar_Talar Tak, musiałam zrobić sobie przerwę... Dziękuję za komentarz. Cieszę się, że mój tekst zmusza do przemyśleń. Pozdrawiam i życzę spokojnego wieczoru.

Miłość zapala kolejnego papierosa. Życie łasi się do śmierci. Wciąż biegnę wstecz, choć przed oczami mam przyszłość. Staram się zapomnieć o wieczności, ale zabrakło czasu. Łzy przesypują się między palcami, samotność zatacza ciaśniejsze kręgi. Nie mogę słuchać tej ciszy, możesz podzielić się szeptem? Myśli pękają od niespodziewanych wspomnień, ból nie mieści się w przerośniętym sercu. Zza rogu wyłania się Bóg, niesie pękaty kosz zakazanych owoców. Co Ty na to, Adamie? Nie mogę zmieścić więcej szczęścia. Ciało wciąż się boi śmierci, duszy nie mogę nigdzie znaleźć. Czy przywitasz się z moim oddechem? Czy zdrapiesz z policzków ostatnie łzy? Nie boję się Ciebie, tylko Twojej naiwności. Jeśli pozwolisz, pomogę Ci zburzyć ten mur. Wylęgłam się z myśli o Tobie, z Twym imieniem na ustach będę umierać. Chciałabym zatańczyć, ale może to być mój ostatni oddech. Jeśli nie możesz dać mi wspomnień, przyjmij ode mnie to marzenie. Zrób z nim wszystko, na co pozwoli Ci strach, na co zgodzi się moja nadwrażliwość, na co nigdy nie będzie czasu…

Witam! Jeśli podobają się Wam moje wierszydła i chcielibyście przeczytać więcej, zapraszam serdecznie na moją stronę: www.facebook.com/koziorowskamojatworczosc. :) Pozdrawiam. :)

Podobają Ci się moje teksty? Zapraszam tutaj: www.facebook.com/koziorowskamojatworczosc. *** W dniu śmierci Spadłam ze schodów do nieba; na szczęście, złamałam tylko serce. Nie ufam ludziom, nawet jeśli widzę ich oczy. Sprzedałabym myśli po okazyjnej cenie, ale nie ma chętnych. Zatrzasnęłam za sobą powieki, chcę pozostać sam na sam z miłością. Gdzie twoja samotność? Znów wypożyczyłeś ją niewłaściwej osobie? Biegnę, usiłując dogonić śmierć; niestety, ta jest szybsza. Wyprałam dziś sumienie, nie wszystkie plamy się wywabiły. Znów chowam się pośród czterech ścian mojej głowy, próbuję prześcignąć niedokończoną wiarę. Przeciskam się przez tłum, jak zwykle w przeciwnym kierunku. Usiłuję odszukać przeszłość, lecz ta ukryła się za plecami czasu. Moja dusza kończy dziś sto dwadzieścia dziewięć lat. Zgubiłam gdzieś jutrzejszy sen, pozostała mi jedynie nocna lampka. Nie wiem, czy warto czekać na życie, które rozpoczęło się przed nami. Kupiłam dziś nadzieję po okazyjnej cenie, nieużywaną. Mógłbyś obudzić mnie w dniu mojej śmierci?

Spacer po okolicy Nie wierzę twoim snom. Nie ufam marzeniom. Nie jestem pewna, czy chcę wypłynąć na powierzchnię; dobrze mi w objęciach śmierci. Spróbowałabym wrócić do domu, ale schwytałeś moje serce w pułapkę dłoni. Znów zabrakło wspomnień, muszę znaleźć nowe. Dlaczego płaczesz, skoro jesteś tak szczęśliwy? Nie gub łez, na kolejne trudno będzie zapracować. Teraz na wszystkim trzeba oszczędzać, nawet na cierpieniu. Samotność znów spoziera z piątego kąta; nie dziwi mnie, że bestia ma twoje oczy. Mogłabym zostawić cię samego, ale nie chcę się rewanżować. Zanim otworzysz kolejne drzwi, zastanów się, czy się opłaca. Czy warto odmierzać niespokojne kroki serca, znalezionego w śmieciach. Bojąc się samej siebie, chcę towarzyszyć twoim snom. Spójrz w lustro, pierwszy i ostatni raz, po czym wyjdź na spacer po okolicy, z którego już nie wrócisz.

Skomplikowany, trudny tekst - takie lubię. W powyższym znajduję coś dla siebie. Pozdrawiam, dobrego wieczoru życzę.

Hmm... Temat dobry, w moim stylu... Dałabym tu jednak nieco więcej środków artystycznych. Tekst jest dla mnie trochę zbyt prosty w odbiorze. Widzę, że dopiero zaczynasz, więc życzę Ci powodzenia w ćwiczeniu pióra. :)

Odważnie. A ja lubię, gdy PL nie boi się trudnych, kontrowersyjnych tematów. Pozdrawiam i życzę przyjemnego popołudnia.

Króciutko, ale głęboko. Trochę melancholijnie, ale ja lubię się smucić (przy czytaniu wierszy). Pozdrawiam!

@Wieslaw_J._Korzeniowski Dziękuję. :) Również pozdrawiam.

Smaczna i zdrowa pożywka dla wyobraźni. :) Dobrego dnia życzę.

Mnie się podoba. A mnie dość trudno zadowolić (przy pomocy wiersza, oczywiście). Pozdrawiam!