Wątpiciel

Z perspektywy mojego miasteczka może się wydawać, że Ziemia jest płaska, ludzie są smutni, a dzieci nie mają głosu. Nic tak nie wprawia w zadumę jak paraliż ulic, arterie ścieżek przerośnięte miażdżycą kurzu, który przykrył ślady obecności. Z końcem tej wątpliwej zimy przekonałem się, że nasze życia mijają się z celem bez słowa a Azja istnieje naprawdę.

@kabud Dobry wiersz. Współodczuwam.

@Natuskaa Dziękuję, jesteś na właściwej ścieżce do zrozumienia podmiotu lirycznego :) Pozdrawiam :)

@Luule @Natuskaa dziękuję :)

Świetny wiersz. Wszystkiego dobrego :)

Wzruszył mnie ten wiersz, wyciągnął też na wierzch moją samotność. Mocno ściskam i życzę wszystkiego co najlepsze :)

Właśnie, warto spojrzeć na sprawę również z tej strony. Słuszny głos. Wiersz do mnie przemawia. Pozdrawiam

Dziękuję Pani za ten wiersz. Mocno ściskam podmiot liryczny :)

@Kot Dziękuję za przeczytanie mojego tekstu i pozytywną opinię. Sprawiło mi to ogromną radość. Wszystkiego dobrego !

@Marek.zak1 Dziękuję :)

@Karina Westfall Piękny! Pojawiło mi się w głowie wiele dróg interpretacji tego tekstu, a to znaczy, że tekst jest żywy :)

@opal Coś pięknego! Uchwycono w słowa coś nieuchwytnego :)

@Karina Westfall Dziękuję za te słowa. Bardzo cieszy mnie to, że tekst wywołał w Tobie jakieś emocje, to dla mnie bardzo ważne. Również pozdrawiam ;) @opal Nagromadzenie tych zwrotów jest celowe, miało być odzwierciedleniem tego jak podmiot liryczny dusi się pośpiechem i hałasem. Jednak przemyślę czy nie dałoby się stworzyć jakiejś alternatywy. Dziękuję za ten komentarz. Również pozdrawiam :) @Waldemar_Talar_Talar Dziękuję. Pozdrawiam :)

@Ilona Rutkowska Bardzo mi miło, dziękuję :)

@Ilona Rutkowska Dziękuję za zwrócenie uwagi na mój tekst :)

@duszka Serdecznie dziękuję za przeczytanie tekstu i interpretację, która uczy nawet autora :)

Budziki ranią sen śmiertelnie nabijają noc na wskazówki potem ty atomizujesz mój poranek Gruchot porcelany o posadzkę puszczają fugi drżenie kafli i niepewny grunt u progu stepują obowiązki Wybieganie na czas z zapaleniem nerwów chodniki puchną od arytmii obcasów w gorączce kroków Trzaśnięcia drzwiami sproszkowane szyby krwiaki framug krzyki, krzyki i wiecznie niedoleczone uszy

@Czarek Płatak Porusza do głębi. Dziękuję.

Nastrój mam już na dobrej drodze. Dziękuję - tyle mogę powiedzieć :)

O! Akurat ten mi odpowiada. Jest rytm, ale też rozkład strofek jest interesujący.

@Nelson Mam nadzieję, że się nie wymądrzam. To tylko moja subiektywna opinia, a znawcą nie jestem. Pomysły wydają się bardzo dobre, masz ciekawe spojrzenie tylko według mnie wymaga to uporządkowania. Myślę, że pióro jeszcze dojrzewa (tak jak moje) ;)

Heh utożsamiam się. Podoba mi się rytm w tym fragmencie. Może udałoby Ci się cały utwór tak wystylizować. Postanowiłem zerknąć na inne Twoje utwory i zauważyłem tendencję do pisania mieszanego - w jednej strofie stosujesz rymy, a w innej nie. To mi przeszkadzało w poprzednim wierszu.

Ogólnie bardzo ciekawa forma, temat też wydaje mi się bliski. Czasem jednak miałem wrażenie chaosu, jakby nadmiar słów zaburzył przekaz. Z kolei powyższy cytat wywołał u mnie uśmiech (nie śmiech) - to takie proste rymy, sam tak nadal piszę i nie mogę się tego pozbyć. Widać emocje w tym tekście. Pozdrawiam :)

Tak.

Chcę coś napisać, ale nie wiem co. Jakoś dać znać, że przeczytałem, że się w tym odnalazłem. Może po prostu nie trzeba nic mówić. Gratuluję talentu :)