WarszawiAnka

Wróciłam. Oczywiście, wiara chrześcijańska każe kochać również nieprzyjaciół. Tylko co jest miłością, a co nią nie jest? Gdzie jest granica między miłością a naiwnością? Między miłością a zaślepieniem? Kiedy miłość staje się ideologią sama w sobie? Przekonałam się nieraz, że zaślepienie utożsamiane z miłością wyrządza szkody zarówno zaślepionemu, jak i obiektowi zaślepienia. Obiekt ten nie ma szans, by dostrzec swoje wady i się opamiętać, a zaślepiony jest coraz bardziej tłamszony. Może wtedy dojść do punktu zwrotnego, w którym zaślepienie przejdzie w nienawiść. Pozdrawiam

@Nata_Kruk : Dziękuję za Twój głos. :)

@duszka : Dziękuję za Twój głos. :)

@Natuskaa : Dziękuję za Twój głos. :)

@Artbook™✍ : Dziękuję za Twój głos. :)

@Jacek_Suchowicz : Dziękuję za Twój głos. :)

@Wędrowiec.1984 : Dziękuję. :)

@Artbook™✍ : Dziękuję. :)

Stworzyłeś zakątek, w którym miło się przebywa. :)

Bardzo zgrabnie napisany zwięzły i treściwy wiersz. Ogromnie mi się podoba ta metaforyka. A także optymistyczna puenta. :) Pozdrawiam

Ciężko, ale można.. :)))

Wróciłam, bo tak tutaj miło... Czytając ten wiersz czuję się jak w hamaku w różanym ogrodzie w lipcowy dzień.... Pozdrawiam

Bardzo lubię papużki faliste. :)

Fajny wierszyk. I pouczający. :) Pozdrawiam

Powodzenia!

@Marek.zak1 : Wróciłam. W czterech wersach poruszyłeś trudny i szeroki temat. Po pierwsze: czy musimy rezygnować z marzeń - i co nas do tego zmusza? Po drugie: czy te marzenia naprawdę warto realizować? A może to tylko gruszki na wierzbie, albo gołąb na dachu? Po trzecie: czy chowamy je tam sami, czy inni je nam upychają i grożą palcem? Myślę, że nie żal marzeń, z których rezygnujemy dla czegoś ważnego. Nie można być świetnym kardiochirurgiem i światowej sławy pianistą. Trzeba wybrać. Coś za coś. Poświęcamy jedne marzenia realizując inne. Najbardziej jednak boli, gdy zostaniemy oszukani, albo gdy wyzbywamy się marzeń z powodu irracjonalnego lęku, gdy sami napychamy nimi kieszenie i bijemy się po łapkach, kiedy przychodzi ochota, by po nie sięgnąć. Mogą też być marzenia wielkie i małe. Marzenia nowatorskie, bohaterskie, dalekosiężne. I marzenia małe, domowe, przytulne.. Po te małe łatwiej sięgać... :) Pozdrawiam P.S. Napisałam jakiś czas temu równie krótki wierszyk o marzeniach - ale o innej treści. Wkleję za jakiś czas.

Bardzo mi się podoba Twój wiersz i ta personifikacja uczuć. Jest mi bliski. Za szczególnie udane uważam pierwsze wersy - są bardzo plastyczne w swej metaforyce, Z drugiej strony, puenta wydaje mi się troszkę za mało wyrazista w stosunku do mocnego początku. Pozdrawiam

Anioł ma buty wypożyczone. gdy człowiekowi ma towarzyszyć; poza tym leci w dowolną stronę i wtedy kroków jego nie słyszysz... Pozdrawiam

To, co wpadnie może się zatrzymać na samym dole, między wierzchem, a podszewką (np. płaszcza). Wtedy trzeba tylko niżej sięgnąć... i też da się uratować. :)

@Wędrowiec.1984 : ...i ja dziękuję. :)

Bardzo proszę. :) Trochę nie nadążam, a za chwilę muszę zniknąć...

Platon nie jest moim idolem, chociaż platonizm na mnie kiedyś mocno wpłynął. :) Tymczasem dziękuję za refleksję, wrócę z głębszym komentarzem później. Pozdrawiam :)

Właśnie. :)

Możesz go jeszcze dopracować, możesz wstawić do Warsztatu, albo...wkleić tak jak jest. :) Zrobisz, co sam uznasz za stosowne, ja ze swej strony mogę poczekać. :)

@Waldemar_Talar_Talar : Dziękuję za Twój głos. :)