WarszawiAnka

@Pi_ : Dziękuję. :)

@Wędrowiec.1984 : ...i dziękuję. :)

Już kiedyś tę piosenkę wklejałam, ale nie mogę się oprzeć... :) Miłego nocnego żeglowania! :)

Prawidłowe skojarzenie, choć, jak pisałam powyżej, w moim wierszu Odys jest nieobecny.

@Wędrowiec.1984 : Czas tkaninę już odłożyć: na spoczynek się udaję, by w marzeniach sennych ujrzeć niezbadane, piękne kraje... Dobranoc :)

Wiem... :)

Jak pięknie! :)

:)

@Wędrowiec.1984 : Dziękuję. :)

Cztery zwrotki wystarczą. A sens wiersza jest podany w pierwszej zwrotce: "wiersz co chwali ciszę". :) Relaksujący tekst. :) Pozdrawiam

Czytając Twój czterowiersz uświadomiłam sobie, że mój wiersz jest cytatem - odpowiedzią, jaką Penelopa mogła dawać zalotnikom pozornie zaskoczona tym, co się dzieje. Wcześniej tego nie widziałam - dzięki! :)

Każdy ma własne skojarzenia... :)

Sugerujesz, że nie wie lewa ręka, co czyni prawa? A zasłuchanie pogłębia tylko rozkojarzenie? Czyli Peelka sama pruje, a później się szczerze dziwi? Może tak być! :)

Niespełnione marzenia są wiecznie żywe... Aby zaś marzeniom nie opadły skrzydła, polecam Ci utwór wklejony przez @Artbook™✍. Odkryłam go wczoraj:

Nie tylko marzysz, ale dobierasz swoim marzeniom piękne ramy. :) Widzę, że Cię nie doceniałam... :)

Piękna metafora - ale skąd pochodzi cytat?

A ja ten wiersz rozumiem jednak trochę inaczej, bardziej "humanistycznie", jako alegorię losów narodów, plemion, pokoleń... Ale pozostawia on szerokie pole dla interpretacji. Ja też uważam, że powinieneś trzymać się własnego stylu. Piszesz tak, jak czujesz i dobierasz formę (renomowaną, zresztą), która Ci najbardziej odpowiada. Chciałam jeszcze dodać, że sonet ma własną siłę nośną, oprócz treści przemawia formą. Bardzo wyraźnie to czuję, chociaż sama nie próbuję... Sonet "prowadzi" poetę i czytelnika.

A cóż innego Peelce pozostaje... Pozdrawiam

@Pi_ : Dziękuję za Twój głos. :)

...a ja chcę, żebyś dalej tak pisał! Po pierwsze: sprawia Ci to przyjemność Po drugie: kto będzie tak pisał, jak nie Ty? :)

Głębia przestrzeni - i głębia myśli. I to jest to, co mi się u Ciebie tak podoba: rozmach i monumentalność, a na ich tle egzystencjalne przemyślenia i intymność ludzkich uczuć. Bardzo do mnie przemawia ten wiersz swą gwiezdną symboliką i wzrusza bólem ludzkich przeżyć. Jest tu fatalistyczny trud, ale też iskierka nadziei... Pozdrawiam

Ostro kontrastują ze sobą dwie części wiersza - w pierwszym panuje chaos wywołany zmianą paradygmatu, a w drugim - zaskakujący spokój Peela, który nie popada w rozpacz, ale ma nadzieję na objawienie się prawdy. Dla mnie kluczowe są słowa: "Bo to nie jest moje miejsce To cudzy dom." Pozdrawiam

Wróciłam. Do pewnego stopnia zgadzam się z @duszka , ale z drugiej strony lubię nagromadzenie metafor i poetyckie łamigłówki. W Twoim wierszu podoba mi się monumentalne, kosmiczne spojrzenie, czas zawieszony na sznurze, jak wahadło zegara - to brzmi trochę mitologicznie. Jednak ujęcie tematu uważam za jednostronne i jednoznacznie negatywne w stosunku do rasy ludzkiej. Człowiek tylko szkodzi? Zastanawia mnie też motyw much - czy to celowe nawiązanie do Władcy Much? A jeśli tak, to czy chodzi o pierwowzór, czyli Belzebuba, czy o powieść Goldinga? Pozdrawiam

Dziękuję za ten komentarz i za zwrócenie uwagi na postać Odysa. W moim wierszu jest on bardziej nieobecny, niż by należało. Lecz przecież i taki Odys jest królem... To nie on zaplanował sobie ten wieloletni rejs... A w różnych kulturach panuje przekonanie, że to wierne oczekiwanie toruje drogę powrotu... W tym wierszu historia ta jest jednak opowiedziana inaczej - stąd tytuł. Można by wywnioskować, że to sama Penelopa - tkając - dąży do nowego związku i chce się uwolnić od przeszłości, a tymczasem ktoś prując tkaninę nocą zmusza ją do wierności. Tymczasem tutaj właśnie tkanie jest ponawianą wciąż próbą pozyskania / odzyskania dawnego szczęścia... Bardzo dziękuję również za tę piosenkę - stała się niezwykłym towarzystwem dla mojego wiersza. Nie znałam jej, ale z wielką przyjemnością wysłuchałam. Lubię Edytę Geppert. Pozdrawiam

@Andrzej_Wojnowski : Dziękuję za Twój głos. :)