WarszawiAnka

Bohaterów wiersza trzybe by podzielić na grupy. Są tacy, którzy się trudzą i nie są doceniani. Są tacy, którzy się trudzą - i są. Są też tacy, którzy dostają wiele na tacy, bez wysiłku. Trudno uogólniać. Pozdrawiam

Aniołowie są wiecznie młodzi w swojej starości. :) Ponadto, przecież ktoś musi patrzeć optymistycznie. :) Dziękuję i pozdrawiam

Widzę, że przybyłeś tu z przestrogą. Ma to swoje uzasadnienie. Prawda leży jednak pośrodku - pomiędzy Twoim wierszem i moim. Nie jest ani tak źle, jak to przedstawiłeś, ani tak idyllicznie, jak w moim tekście. Kluczem do mojego wiersza jest słowo "dziś: - ta sielanka to tylko tymczasowy raj, migawka, kadr. Piękny, ale ulotny... Dziękuję i pozdrawiam

@Alicja_Wysocka : Dziękuję za Twój głos. :)

@Jacek_Suchowicz : Dziękuję za Twój głos. :)

Tak, ostatnio, u schyłku lata, piszę w sielskim stylu. Staram się ugłaskać samą siebie. :) Dwie ostatnie zwrotki nie zawierają - z mojego punktu widzenia - ironii. Anioł nie spodziewał się tak idyllicznych scen, dlatego zastygł w zdumieniu. Zwróć uwagę na słówko "dziś" - ono podkreśla tymczasowość. Ale jeśli odczytujesz tam ironię - masz pełne prawo. :) Dobro rzeczywiście jest cichsze niż rozpanoszone zło, ale na szczęście - jest. :) Dziękuję i pozdrawiam

@Wędrowiec.1984 : Dziękuję za Twój głos. :)

@Lidia Adamska : Dziękuję. :)

Spadło małe piórko białe upuszczone przez anioła; czy na ziemię zstąpić pragnął, czy zataczał nad nią koła? Może przybył tu z przestrogą, może radość miał objawić? Bez powodu gość z wysoka wiecznych chwil nie marnotrawi! Lecz na ziemi dzisiaj pokój, słońce głaszcze drzewom włosy, buja wiatr wśród chmur wełnianych, w trawie czas przystanął bosy... Spoczął anioł na obłoku błogą chwilą zachwycony: dziś na ziemi jest jak w niebie; raj stracony – przywrócony!

Treść mi się podoba, ale uporządkowałabym formę. Pozdrawiam

@Wędrowiec.1984 : Dziękuję. :)

Samo życie. Ale rutyna też jest potrzebna. Pozdrawiam

@Pia : Dziękuję. :) @Deonix_ : Dziękuję. :)

Przejmujący wiersz z dramatyczną puentą. Podoba mi się stworzona przez Ciebie metaforyka, a zwłaszcza ten obraz: "boso kreślę szkice na piasku". Pozdrawiam

@Luule : Mnie też tak się zdarza. :)

...i jeszcze raz. :)

@Alicja_Wysocka : Dziękuję. :)

Miło mi, ale jeszcze trochę to potrwa. :)

@Nata_Kruk : Dziękuję. :)

@Silver : Dziękuję. :)

Punkt dla nas... :) Dziękuję i pozdrawiam

Dziękuję, Nato, za pozytywny odbiór. :) Pozdrawiam!

Gdy więc schwytamy szczęście, skończy się wyścig z czasem...

@Nata_Kruk : Dziękuję za Twój głos. :)

Mnie by wystarczyły pierwsze trzy wersy. Mówią wszystko. Wąskie jak rurka życie to ciekawa metafora. Pozdrawiam