Tomasz Kucina

Tylko: Do --> @Pan Ropuch Nie daj się wmanipulować. Panowie piszą ci o umysłach preindywidualnych, punktach początkowych wszechświata, tzw. osobliwościach, procesach ekspansji wszechświata, i nagle nie wiadomo niby czemu, cofaniu się tychże procesów do punktu zero, wcześniej - o czymś w rodzaju zapętlania się rozwoju wszechświata i reakcji łańcuchowej, o czarnej materii, albo energii, które widzimy jako źródło fotonów albo nie widzimy, o lukach miedzygalaktycznych, wreszcie o światach alternatywnych etc. etc. etc. Kluczowym jest jednak twoje pytanie - co to za siła, która stworzyła te procesy, (jeżeli w ogóle chociaż część z nich ma naukowe podstawy dowodowe). Nie oznacza to, że w naukę nie trzeba wierzyć, i w rozumowe metody analizy zjawisk we wszechświecie - bo trzeba, tyle tylko, że każda teza tych panów jest tak samo uprawniona - jak ich niewiara w rolę sprawczą Absolutu (Stwórcy), czyli można skonkludować, że tak samo jak sugerują, że Boga nie ma, tak samo - wręcz identycznie - można określić i podsumować ich wybiegi intelektualne o podłożu dialektyczno-marksistowskim, bo żadna z teorii o Wielkim Wybuchu, punkcie, czy światach alternatywnych nie da się potwierdzić. Idąc zatem dalej ich materialistycznym tokiem myślenia powinniśmy przyjąć za konstrukt i fakt, albo przynajmniej za mega duże prawdopodobieństwo - teorie najbardziej bliską tej ich materialistycznej kompetencji, a w rozumieniu nawet samej empirystyki - to znaczy doświadczalnej metodologii badania wiemy, że wszystko co na ziemi powstaje, powstaje w procesach zapoczątkowanego działania, obojętnie - fizyki, chemii, biologii, genetyki, działań rozrodczych roślin, zwierząt i ludzi, albo działań następczych tych żywych organizmów, ewentualnie są to procesy poza organiczne, ale zawsze będą i są wynikiem przyczyny i --> skutku, mówiąc prościej każda reakcja we wszechświecie ma swoje substraty i produkty, a działaniem substratów na inne substraty dopiero wywoływane są procesy przebiegu tychże reakcji, ewentualnie odwrotnie, kiedy mamy nie reakcje syntezy a rozkładu. Wtedy od produktu zmierzamy do substratów. Jeżeli tego ci państwo nie rozumieją, to znaczy że to jakiś proces rozkładu świadomości. Ci panowie starają się podważyć koniecznie prawdziwość istnienia Absolutu, tylko to mają na uwadze, nie wiem dlaczego?, może działają w tym dr;ugim rodzaju reakcji - ale (tu jest clou) nie potrafią w całej swej materialistycznej genezie udowodnić --> JAKA SIŁA ZAPOCZĄTKOWAŁA WSZYSTKIE PROCESY WE WSZECHŚWIECIE, my ludzie Wiary nazywamy tą siłę Bogiem, i o tym ty próbujesz im powiedzieć. Że musi istnieć konkretny mechanizm sprawczy który uruchomił procesy we wszechświecie. Ponieważ, można zadać kolejne pytanie: a kto stworzył Boga, a odpowiedzi nikt nie zna, należy przyjąć konkretne fakty dowodowe, a co mówią nam te fakty? A no mówią, że jest to siła tak nieograniczona w swoim jestestwie, że aż nie obliczona i nie podlegająca racjonalnym prawom nauki i pojęciom: przestrzeni, czasu, chronologii zdarzeń, fizycznych praw rozumianych ludzkim rozumem, w końcu wymiarów - i dlatego ludzie Wiary w sposób naturalny przyjmują to za fakt. I tylko dlatego w uznaniu niewierzących jest to powód by uważać ich za zaściankowych, wstecznych intelektualnie, albo absurdalnie naiwnych. A tak przecież nie jest, bo równoważna naiwność a może jeszcze większa cechuje właśnie ich, skoro próbują ogarnąć Byt, który stoi poza ludzkimi możliwościami analitycznymi. Nie oznacza to, że część reakcji i zdarzeń we wszechświecie nie może przebiegać poprzez znane nam zasady określone w nauce, a dlaczego? ano dlatego bo Absolut mógł użyć dowolnych metod (jest nieograniczony i posiada wolną wolę), według katolików Bóg udziela nam pewnych kluczy do rozumienia reguł rządzących we wszechświecie, ale tylko w takim wymiarze jaki jest możliwy, bo krótkością naszego ludzkiego rozumku moglibyśmy wyrządzić sobie krzywdę gdybyśmy zaczęli mieszać w tym kotle doświadczeń reakcji fizykochemicznych i nie tylko. Nauka i rozum nie stoi więc w kontrze do Boga, sam Bóg jako Byt nieograniczony może chce i musi przemawiać do ludzi językiem im dostępnym, skoro więc chciał przemówić do nas kodem zrozumiałym mógł i sprowadził na ziemię swój ludzki substytut, w języku nam zrozumiałym wytłumaczył że to Syn, i uczył jak w życiu mamy postępować. Jeżeli chcesz nauczyć własnego psa aportowania, podawania łapy, warowania to też jako inteligentniejsza formuła komunikatywna używasz do tego określonych metod wychowawczych. Pies oczywiście komendy rozumie i wykonuje, ale czy słyszałeś od któregokolwiek żeby zastanawiał się jakich metod użyłeś wobec niego? albo jak to zrobiłeś że on umie podawać łapę, szczekać na rozkaz, przynosić patyk? chyba nie? A ci panowie wiecznie zadają pytania o metody działania Boga, jakby nie rozumieli, że Bóg im nie odpowie bo mają za małe rozumki. To jest nieznośna lekkość bytu. Wierzymy, że Bóg stworzył nas na swoje podobieństwo, to nie musi być wcale podobieństwo geometryczne, ani percepcyjne, ani w ogóle ustalone, bo może prawda nie jest ograniczona nawet przez jakiekolwiek reakcje fizykochemiczne, może być dowolna nawet astralna. Być może, Bóg realizuje wszystkie istnienia jednocześnie - ale potrzeba do tego innej świadomości. My ludzie wierzący chcemy to uznać za fakt. Dlatego wierzymy w życie po życiu, tylko tyle. Jestem gorszy, bo chcę w to wierzyć? Chyba nie? Nikomu własnej logiki nie narzucam, nic nie perswaduje - a oni krzyczą za uchem: nie wierz, nie wierz, nie wierz? No to automatycznie zaczynam konkludować praktyczne istnienie szatana. Zapytaj tych panów dlaczego nie dywagują czemu pies wyszkolony przez właściciela nie pyta o własne metody wychowawcze, czemu temu się nie dziwią, czemu o tym nie deliberują? A sami by chcieli wszystko wiedzieć o Bogu? To jest buta cywilizacyjna a nie chronologiczna edukacja o własnym pochodzeniu - to jest - tej planety i jej mieszkańców. Naszym. A choćby przyprowadzili setkę naukowców, a gdyby przyprowadzili "tysiąc atletów" a każdy zjadłby "tysiąc kotletów", nic nie ustalą za pewnik. A ja prosty człowieczek mam swoją Wiarę. Proste? Proste.

Być może, bo z tym postrzeganiem obrazków to różnie bywa, zależy od naszych zmysłów. Przykład, co tu widzisz? --> https://zapodaj.net/44ffedc38e8a8.jpg.html

Twój awatar Iwon jakby się poruszał. To iluzja lecz mocno wciąga. Niemal jak runiczne Medium ;)

Myślę, że nie ma co tu się rozwodzić w odpowiedzi. Bo można popsuć sens twojego podsumowania. Jest czyste i uporządkowane jak struktura kryształu. Miło przeczytać o ludzkiej i klasycznej potrzebie życia w uporządkowaniu. Elzenberg wychodził od postaw egzystencjalnego pesymizmu, wpłynęły na to wojny, faszyzm, komunizm, i cała destrukcja współczesnej cywilizacji, Herbert jest bardziej zdystansowany, i wyrasta z etyki między innymi z estetyki i nawet całej aksjologii Elzenberga. Ja tak rozumiem Wieszcza. Może dlatego nie wszystkim pasuje. Dobrze, że Ty go lubisz czytać, ja też.

Uwierz w Boga i posługuj się racjonalizmem. Podział pomiędzy rozumem a istotą i definicją Ducha jest sztucznie wykreowany. Albo jest działaniem złego, widzę że to czujesz - bo szukasz symbiozy i równowagi pomiędzy sacrum i profanum. To co cesarskie jest boskie, a co boskie też boskie. Więc boski jest rozum bo rozumie Boga. To najbardziej precyzyjne narzędzie nie do szkalowania (jak niektórzy sugerują) ale do poznawania Boga. Najwartościowsze.

Ja tam nie zgłaszam nikogo, bo dyskusja z tym klanem turpistów jest radosna. Teraz ruszyli już tyralierą, i określili swój wybiórczy poziom, a mogliby napisać w tym czasie jakiś dobry tekst. Niestety sumienia nie mają Herbertowskiego, on się wycofał i o tym też jest ten wiersz. O ludzkich ideałach i ograniczeniach oraz sumieniu.

No może. Ale nie koniecznie. Ten ostatni zauważ, dokłada mi, a ludziom stającym w mojej obronie NIE. Do nich pisze, że mają rację, albo się uśmiecha. To prowokator. Spytaj tego pięciolatka od razu uzna, że tak. Falanga. Koteria.

O czym ty piszesz? Gdzie ja równam się z Herbertem? Jesteś ograniczony w rozumieniu tej treści. Niedługo nie pozwolilibyście nawet o nim wspomnieć. To nie jest wiersz propagandowy, to prosty tekst, o poczuciu przywiązania obu panów do wartości klasycznych. Zaczynasz wyobrażać sobie w tymże tekście rzeczy których tam nie ma. Zabraniasz mi budować treści w dowolnych kanałach tematycznych? W takim razie jesteś kontestatorem wolności słowa. To już zamordyzm. Ochłoń. To może nie być młodzież, szkalują od razu z buta, każdego kto ma inne poglądy od nich. Poziom tekstów mają mierny. Więc cenzorami nazwać się nie mogą, za to pokazują kim są. Ja tego przecież nie prowokuję. Grzecznie odpowiadam na te zaczepki, bo by mi zrobili pod tekstem bałagan okrutny. Co mogę to prostuję na bieżąco.

A co ma wnieść?, filozofię estetykę i aksjologię do twojej świadomości. skoro tak komentujesz, to niestety nierealne. Nie moja to wina, że czujesz ograniczenia w odbiorze tego tekstu.

Ale co mam zrozumieć? Że trudniejsze wiersze nie docierają do ciebie tak skutecznie, że dajesz upust w emocjach i wyzywasz autora od patetycznych idiotów, pisz na niższym poziomie, mnie daj spokój. Pan tego nie rozumie o czym piszesz, bo wiersz jest dla niego za trudny, i to jest powód by wycelować mi w oczy że jestem idiotą. Pochlebca dyskusyjnego czaru i savoir-vivre'u.

O matko jakie inwektywy? Gdzie ciebie uwiera ten wiersz? W jakieś czułe miejsce estetyzmu trafił chyba? Czy ja ciebie tu wyzywam? Nie podoba ci się, już wiem, mam go usunąć z dedykacją DLA CIEBIE?

Wyciągam jasne wnioski, że bardzo podoba ci się ten tekst. Dziękuję. Żyjesz po prostu w jakiejś koterii światopoglądów, a ocena tekstu nie ma z tym nic wspólnego. Bo tekst jest na poziomie, gdyby tak nie było nie traciłbym czasu na komentarz z tobą. Odpowiadanie na komentarze nie jest obowiązkowe.

Idż do spowiedzi i mów o winie. Ja w konfesjonale nie pracuję ;) Ja przecież nic do nikogo nie mówiłem, napisałem raptem wiersz. OMG. jaka piękna nagonka, lubię to ;D Pozdrawiam.

To znaczy, że artystą żadnym nie jestem, skoro tak łatwo o tym ci przychodzi napisać. A tak na serio, dziękuję Agnieszko za szczere słówko pod tekstem. Jak ja ich uwieram, a przecież nie komentuje ich tekstów ;) Może z raz gdzieś coś się zdarzyło, ale to na pewno było wypunktowanie konkretnych pozytywów. Jak Herbert przy tobie to ukłony - już ciebie uwielbiam. ;) No widzę, że panna morowa to nie jesteś? ;) Nie ubliżaj personalnie i wyjmij z buzi gumę bo ci się zastoi ;) Niedługo w eleatów każesz mi wierzyć. hehs.

Pomilczę z tobą ;) "Hełmy metafory" - bo obaj młody Herbert i zdaje się 37 lat starszy Elzenberg, którym się notabene fascynował pisali poezje filozoficzną. W takim "hełmie" czuli się dobrze. No taki środek liryczny tu zastosowałem, dość toporny przyznam, mnie się bardzo podoba ;) Miło usłyszeć mniej drastyczne słowo, w tym jak widzisz natłoku krytycznych komentarzy, teraz zauważyłem serduszko. Odwzajemniam z wielką przyjemnością. Fajnie, że poczułeś subiektywne flow. Ok. Pozdrawiam serdecznie.

On zawsze miał pod górkę, widzę po komentarzach ;) Ale teraz to już nie wiem, czy to żart czy rzetelna ocena rzeczy? W obliczu tych innych komentarzy trudno się połapać ;D Nie znasz życiorysów Herberta i Elzenberga. Ich wzajemnej fascynacji poezją klasyczną, Rzymem, kulturą Etrusków, filozofią i aksjologią ogólnie, oraz fascynacją Markiem Aureliuszem. Proponuję Karla Dedecius'a poczytać, sprawy się rozjaśnią. Pozdrawiam, skoro kończysz krytykę tego tekstu.

Dziękuję ;)

graphics CC0 Elzenberg i Herbert nie pogrzebali czci no i wiary - oto kanon bez zdrady ideałów nie splamili też honoru swej zachłannej potrzeby estetyzmu życia w prawdzie a schizmom „barbarzyństwa w ogrodzie” nie ulegli a jednak o świadomości narodu – wiedząc wszystko bardziej rzymscy niż greccy? i lśniący w przyczółku i w hełmach z metafory czy eseju bez bitew i klinczu nad jeziorem Wadymońskim bez uniku bądź woli barbaryzacji Etrusków więc cisza i świata zachwyt perswazja mediatorów nad byle czyją falangą hoplitów byli i inni ci walczyli czynnie – mieczem i orężem niczym mityczny Herkules z lwem nemejskim brali się za łby z potworem prawzorów i elatonu nie strzegli – a kwadryg i kruszców klasycy mieli rację w cichości swej i wycofaniu – triumfując nad bestią systemu dla pierwszych Vagitanus żył zawsze w krzyku pierworodnym dziecka zaraz po narodzeniu oseska kołyskę popychała Cunina zwana Cuną kobiety z mlecznymi piersiami oglądające igrzyska twardniały w posągach Kariatyd i czczone jak żona krawca z Teb – Nesi-hensu co słychać? tu co dzień edyl czyta Liber Linteus świętą księgę Etrusków i bandażuje w len z Zagrzebia – ciało krawieckiej mumii jest wróżba haruspika z flaków zwierząt wotywnych przywoływana a czas biegnie po pryncypatach Cesarzy przed królami – idą liktorzy pod królami stożkowe urny w grobowcach szybowych Villanowa kurulne krzesła na polach bitew porozstawiane trójnogi – świeczniki runiczne lustra z brązu tyle pogody i uśmiechu dla tych wielkich klasyków Elzenberg i Herbert mistrz i jego uczeń to Etruskowie pod naporem baraszkujących Rzymian słabną z dnia na dzień i naciskiem współczesnych im sztuk melepetów subiektywizm i wycofanie mozolny ratunek dla myślącej jednostki odrzucającej heraklitańską zmienność natury przylgnęli świadomie do martwej rzeźby lecz ciągle w żywej tkance z ludzkiego układu odniesienia sens wdrażają w słowa i filozofię w rzymski ideał prawego człowieka – vir bonus jak mityczny Fabulinus klarują język pozamykani w gettach udający outsiderów bo nicość to „metempiria” aksjologiczny intuicjonizm rozumiany w prawie moralnym do ciszy – a „transempiryzm” to czyściec ludzkiej duszy u Elzenberga Herbert jest inżynierem słowa uczniem ze swego niepodległego polis wróży słowem jak etruskowy bóg Mantus z pochodnią w ręku w perfekcji i konsekwencji spadkobierca tradycji śródziemnomorskiej w antycznej todze z dystansu i umiaru choć młodszy o pokolenie mówi mu: do ut des – daję ci abyś mi dał daję szlachetne słowo – i czyste jak mleko wilczycy z groty Lupercal na Palatynie Romulusa i Remusa podaruję ci też grzebienie i zardzewiałe guziki i pierworodną samogłoskę „A” – z krzyku Marsjasza Nike – która się waha – długą jak szal byś dozbroił mnie w filozofię z bazy i źródła z Sorbony i od tęgich umysłów naturszczyków wszystko zrozumiem stoicyzm Scypiona i Leliusza zło nieuniknione – dobro nieosiągalne podaruję ci świątynie na Awertynie ubiorę ją w antropomorfizm bóstw ze słowa głośnego prawie jak piorun Zeusa – przysłonię tarczą Ateny astrologiczne brontoskopijne kalendarze a potem zamilknę i zajmę się obrazami Rubensa – architekturą grecką nasza emigracja wewnętrzna będziemy pisali do siebie listy mistrzu Elzenbergu a wszelkie źródła animizmów – ożyją ty będziesz mistrzu z kształtu żywotów równoległych z filozoficznych inspiracji Monteskiusza do którego twój ojciec czcigodny odnosił się wiecznie z szacunkiem będę ci chimerycznym delfinem zakutym w zbroi – w rzymskim synkretyzmie i przy herbacie którą to kiepsko zaparzasz lecz z jej oparów wyłowić umiesz każdą cenną myśl a obracając w ręku patrzysz w nią pod światło w filozofię lub aksjologię – dozbrajasz i dam ci Pana Cogito plwającego w systemy uzurpacji ironistę – piewcę kanonu – i gracza stroniącego od harpii ugodowych co idzie „po złote runo nicości twoją ostatnią nagrodę” Elzenberg i Herbert dwaj myśliciele wieku przyodziani w lwie skóry klasycyzmu w "labiryncie nad morzem" nie zużywają umysłów w wysiłku ruchu i napięciu jak upadłe Cesarstwo a łączy ich analogia życiorysów szacunek dla urzędów – konsula i pretorów rodów arystokratycznych i potrzeb prostego ludu to nie histeria a historia tworzy naród – „trzeba dać świadectwo” są wierni – idą! Panowie Cogito – dwaj! --

Oczywiście, że zajrzę do pana zawsze. Inny światopogląd nie burzy u mnie ładu komunikacyjnego. To że ludzie się różnią nie oznacza, że nie mogą się komunikować. Jeżeli to przebiega w sensownej wymianie poglądów (a przebiega, jest pan kulturalny) to jest ok. Mnie pan nie zmieni, bo wychowany jestem w katolicyzmie, a ja pana zmieniać nie planuję i nie chcę, i tutaj też mamy inne zdanie - Co do wiersza - wyraziłem własne subiektywne intuicje po przeczytaniu pana publikacji. Może, nie powinienem komentować aż tak osobiście, a ze Św. Piotrem walczyć nie warto, nic złego nie robił, zwłaszcza takimi metodami, nie przemawia to do katolików, chyba, że jest to wiersz do pańskich środowisk towarzyskich i w ramach mobilizacji, bo jako katolik zaświadczam panu, że na moderacje ludzi wierzących on nie wpłynie na pewno. Jest więc bezskuteczny. Ale przecież nie mój problem.

Do @Lahaj: Oczywiście, że ludzie lewicy są różni, a to o czym pisałem, o tolerancji i równości mają wypisane na sztandarach i w sercu. Dlatego ja deliberowałem trochę w ich obronie, to kuriozalne bo jestem lekko na prawo (czyli bez ekstremizmów), wszak jak się domyśliłem - okazuje się że trafnie - otóż jest pan "lewicowcem" co teraz w ostatnim komentarzu pan potwierdził, zauważam też, że lewicowość w czasach współczesnych wychodzi z krytyki teologii, do czego ma prawo, a odchodzi werbalnie od postulatów socjalnych (nie mylić z socjalistycznymi) mam nadzieje że tylko pozornie, dlatego taka była moja konstatacja. Stwierdziłem fakt statystyczny, nic poza tym. Pana wiersz jako ateisty ma swoje uzasadnienie, wolałbym jednak by przy okazji nie godził w te wyżej wspomniane ustalenia cywilizacyjne, bo są kompromisem ludzi różnej proweniencji. A w komentarzu odniosłem się tylko li wyłącznie do własnej estetyki jako katolika, która emanuje w absmaku po kontakcie z treścią pańskiej pracy, no nic na to nie poradzę. Przepraszam za to, że czuję inaczej, nie walczę z panem, gdyby do był wiersz do belzebuba, nie miałbym szczególnych uwag, każdy czuje jak chce. Coś takiego jak "mentalna skorupa" u statystycznych katolików nie istnieje, to raczej ludzie w sposób bardzo subiektywny pojmujący Boga, nic poza tym. Zupełnie jak ateiści, którzy domniemają materialistycznie. Trudno by ich moderować jednych poprzez krytykę - egalitaryzmu a drugich - Stwórcy. Zastanawiam się teraz nad pańskim autentyzmem w woli do skruszenia tejże "mentalnej skorupy", skoro prowadzi pan dialog z (z Bogiem), z czymś co dla pana jest fantazmatem i iluzją raczej nie przemówi pan do świadomości katolickiej, judaistycznej, prawosławnej, czy nawet muzułmańskiej. Może buddyści skłonni są do jakichś stanów poza Absolutnych, ale dokładnie nie przesądzam. Chyba tyle.

Nie podejmuję dyskusji z innymi komentującymi pod tekstem autora. Napiszę tylko na koniec, że nie ważne czy używa się formy domniemującej, tzw. gdybania "okołolirycznego" czy konfiguracji dokonanej, chodzi o zasady, o szacunek, a wystawianie palca czy "całego" ciała do Stwórcy jest metaforą nieestetyczną w stosunku do szerokorozumianego grona wyznawców Boga. Dowolnego. Jahwe, Allaha, czy Boga w Trójcy Świętej. Obojętnie. Natomiast cytowanie nazwisk i to polityków, a w szczególności sędziów i wpraszanie ich do kontekstu dyskusji o małoważnych wierszach jest moim zdaniem dużym nadużyciem. Proszę nie wstawiać mnie między Panią profesor a grono ich wielbicieli. Ale uważam, że tak, miałoby to prawo ich rozsierdzić. Bowiem wystawianie palca do każdej Kobiety jest w cywilizowanej kulturze mega abstrakcyjne. Proszę nie prowokować komentując, zwłaszcza jako kobieta, o czym wiemy. Kończę dyskusję, prosiłbym wykreślić mnie poza nawias kolejnych komentarzy. Więcej nic dodać - nie potrafię.

Autorze, ja nie mam zamiaru przerzucać się w argumentach, każda racja autora pod własnym tekstem jest uzasadniona. To pański utwór, i nie wolno mi wkraczać w pańskie wartościowanie świata. Dlatego przyjmuję odpowiedź. Chciałbym tylko zauważyć, że ja nie pisałem o perspektywie autora (to czucie i introwertyzm, subiektywny rys - należą - do piszącego), ja (jako odbiorca) wypowiedziałem się tylko co do perspektywy i spojrzenia na tego typu teksty ludzi którzy posiadają pewną ważną z ich punktu widzenia wrażliwość teologiczną. Bo przecież są tacy ludzie, dla których tego typu tekst będzie mega drastyczny. Możemy, wolno nam pisać o ludziach, o życiu, nawet o dramatycznych sytuacjach, możemy używać języka turpistycznego jako środka poetyckiego nacisku, ale są pewne kanały wrażliwości, estetyki, które w sposób szczególny oddziałują i rezonują emocjonalnie. Umówiliśmy się jako cywilizacja wielokulturowa, że nie będziemy propagować ekstremy - faszyzmu, nacjonalizmów, ksenofobii co do rasy, do takich tematów zaliczyć należy również i zakaz krytyki Wiary którą uznają praktykujący w słowie Bożym, często mówimy, że to - tematy tabu. To nie jest oczywiście żadne tabu, tylko drażliwy passus subiektywnej normy w kwalifikacji do nas wszystkich choć różniących się względem siebie . Jeżeli będziemy stosować tu zasadę wybiórczości, tzn. np. ksenofobię czy szacunek dla ludzi starszych, albo altruizm wobec zwierząt ewentualnie - klimatu, zaczniemy ustalać w prestiżu, a ludzi Wiary traktować jako prototyp zaściankowy - to wywołamy rewoltę moralną. Czy o to chodzi? O grandę? Nie ja zahaczam tu w komentarzu o drażliwe tematy teologiczne i o cywilizacyjny antykompromis. To szerszy zakres. Pisze pan, "piszą bo mogą, piszą bo chcą i nie jest to przeciw tym ludziom ale właśnie być może dla nich" - rozumiem, że to o ludziach piszących w negatywnym kontekście do Boga, skoro przeciw "tym" ludziom to nie jest - a ma być za to dla nich - czymś mobilizującym? Tak tylko należy mi rozumieć pański punkt widzenia. Bo przecież, drwina z Absolutu nie może być próbą kompromisu i skuteczną metodą dotarcia do świadomości ludzi wierzących w Boga, czy reprezentujących dowolne wspólnoty religijne? Rozumiem, zatem, że wchodzenie w krytykę obiektów kultu jest dla ludzi stojących w kontrze do Boga (jakiegokolwiek), czymś dopingującym i użytecznym? Dziwne to rozumienie świata, zwłaszcza w kontekście całej tej "lewostronnej" teorii o afirmatywnym wręcz stosunku do tolerancji. Jaka to tolerancja? Lewicowość to powinien być szczególny poziom wrażliwości, ja tak rozumiem lewicowość (której co prawda nie reprezentuje - ale rozumiem - i nie stoję do niej w kontrze), nie mogę pojąć, skąd u ludzi o lewicowych perspektywach ta awersja a czasem nawet obstrukcja wobec wierzących, przecież wszystkie Wiary, a w szczególności katolicka są bliskie ideałom lewicowym, ktoś kiedyś nawet twierdził, że sam Jezus Chrystus był "lewakiem", i coś w tym jest, bo blisko stał ludzi, ich problemów i nawet bólu egzystencji zbiorowej. Wyrastał z zasad egalitaryzmu - równości ludzi wobec siebie, wymagał szacunku oraz rozwalił liberalne kramy pod Świątynią. Czego wymagać od tak utylitarnego i sprawiedliwego Boga, albo jego wyznawców? Dziwne? Pisze pan o Mickie Majcherze (słynnym nożowniku), ale jakże to się ma do Boga i ludzi wiary? Nijak. Brecht, opowiadał nam od życiu, o ludziach, o kompromitujących stosunkach społecznych, o zaginionych dzieciach, o gwałcie na młodej kobiecie - wdowie, o zabójstwie mężczyzny i zadźganiu nożem Jennie Towler. Brecht- autor to fatalista i krytyk wątpliwych moralnie układów, to o czym pan sugeruje - w "Operze za trzy grosze" - to jest studium społeczne ówczesnego Londynu. Kazik o tym też śpiewał - A jak ma się Bóg któremu wystawia szanowny pan palec w epilogu wiersza, do masowych mordów w Nebrasce Charlesa Starkweathera vel. tytuowego Mickey'ego Knoxa i Cair Fugate - to już nie pojmuję. W tym pańskim wierszu trochę to dręczące porównania i metafory dla statystycznych katolików. Jednak, tak jak napisałem zaraz na początku, pański to tekst i subiektywne wrażenia, jeżeli tylko w wyobrażeniu narracyjnym jak pan próbuje sugerować w tej odpowiedzi, to szkoda, że w końcowym akcencie z prowokacją zamierzoną co do istoty Wiary i kultu. A pierwszy komentarz napisałem w kontekście własnych odczuć jako katolika, ja nie wnikam w pańskie rozumienie Wiary i sumienie - Pisałem o MOICH wrażeniach jako kogoś stojącego w uszanowaniu Stwórcy, po bezpośrednim kontakcie z pańskim utworem i wrażeniu in flagranti - zaraz na gorącym uczynku z "własnym neuronem". Dlatego też uznałem, że wiersz o belzebubie, stanowiłby mniejszy rezonans w absmaku pewnej grupy społecznej (szerokiej) zwanej katolikami, którą reprezentuję - zresztą "pi razy drzwi" - jak 90% społeczeństwa. Tylko dlatego postawiłem taki a nie inny pierwszy komentarz. Na tym kończę. To raptem tekst, a pana prawo do ekspansji osobistego światopoglądu. Nie będę przeciągał, następnej odpowiedzi nie będzie. Szanuję pańskie zdanie, autor stawia kropkę, pod własnym tekstem a komentujący powinien to uszanować. Ale warto chociaż przemyśleć o czym tu nabazgrałem. Przepraszam za rozwlekłość. Pozdrawiam.

To twoja wrażliwość i powab weny. Miałem nie pisać tego komentarza. Ale, jak rozumiem ustawienie Boga w takiej dość niewdzięcznej roli zwłaszcza do tego dość symbolicznego gestu, może oznaczać brak wiary autora, albo co najmniej zwątpienie teologiczne, ale raczej w kontekście do twoich innych publikacji - to pierwsze. Zastanawiam się po co, ludzie bez wiary piszą takie prowokacyjne wiersze, wobec nie Boga przecież, ale innych ludzi, którzy uznają Absolut za istotę swojego życia. Przecież skoro nie wierzą, to po co piszą takie teksty właśnie i notabene bezpośrednio w odniesieniu do kontrowersyjnej istoty Stwórcy? W ich sumieniu, uznaniu, stylu życia (do czego mają prawo) Bóg nie jest istotny, albo Go nie ma w ogóle, nie istnieje. Więc po co - tak? To nie lepiej napisać wiersz do diabła, przynajmniej przypuszczalny człowiek jakiejkolwiek wiary pomyśli - jego wola (autora), jego powab liryczny, jego sprawa i sumienie - mojego Boga nie narusza. Autorskie perspektywy czucia obszarów wrażliwych muszę uszanować, sposób raportowania świata nie drażni obszarów kultu, a choćby to wiersz o belzebubie, … ale w tym wypadku? …?

Może tak dotykać tych słów delikatnie należy, jak przy wyrabianiu tego tytułowego ciasta? Nie za mocno i nie za lekko, żeby ciasto-słowo nabierało pulchności a ręce nie kleiły się do niego zbytnio. Rozumiem, że to taki dialog w własnym ego natchnienia. Trudno się z weną rozmawia, każdy przez to przechodzi jeżeli napisał więcej niż 10 wierszy. Pozdrawiam ;)

A tam się martwić przedstawieniami, na pewno każdy rodzaj sztuki jest warty docenienia, to subiektywne preferencje. Wiersz jest żartem.