Tomasz Kucina

W pasiakach w domu?, ważne że w łapciach i przed telewizorem ;LOL ; P

Grzegorzu, grafika w wierszach jest bardzo ok i na miejscu, ale jak wcześniej ustaliliśmy raczej ukierunkowani obydwoje jesteśmy ku tematyce przedmiotów ścisłych, co do grafiki to raczej zawsze realizowałem ją w rysunkach technicznych a nie sztuce wrażeniowej jaką jest liryka. Tu niżej masz (link) przykład jednej z moich grafik (odnalazłem i wrzucam), w takich rysuneczkach bardziej się specjalizowałem - i kiedyś. https://zapodaj.net/a367930d3d074.jpg.html

Gejzer hormonów, biologia wżera się w myśli.

W takim razie przyjmuję to za fakt, Iwon. Z kobietami pięknymi i dobrymi się nie dyskutuje. Zresztą czytam niżej @[email protected] mnie do tego namawia bym przyznał Ci rację. On ma siłę perswazji, bo przypomina mi trochę w awatarze czyli w swoim zdjęciu - mojego ulubionego poetę klasyka Stanisława Barańczaka. Homeopatycznie adaptuje się więc do państwa zdania, obie płci są równoważne i potrzebują się wzajemnie ;)

A być może. Musiałbym odblokować w ustawieniach "obracanie ekranu", mam funkcję wyłączoną bo minimalny ruch powoduje niekontrolowaną zmianę pozycji i mnie to czasem drażni. Twój grafik oglądałem pierwotnie na kompie, rzeczywiście w mobilu jest podobnie, przełącz się w wygląd komputerowy nawet w pionie grafika wyświetli się poprawnie.

To graficzne przekonstruowanie wiersza w mojej odpowiedzi na twój komentarz na "konia szachowego" jak widzę nie za bardzo jest funkcjonalne na mobilnym i małym ekranie, chyba, że w smartfonowej przeglądarce przejdziemy w wersje wyświetlania na komputer. Może troszkę powinienem poszerzyć zapis graficzny względem osi OX (rozciągnąć go), wyglądało by to znacznie lepiej w wersji stacjonarnej. Futuryści kiedyś byli mistrzami zabawy z graficznym układem tekstu. Kojarzę liczne takie wiersze u nich. Pozdrawiam Grzegorzu.

W zasadzie masz rację Janku. Forma "troje" powinna odnosić się do obu płci. Zastanawiałem się przez chwilkę - konstruując ten tekst - czy nie wywoła to kontrowersji. Wywołało ;) W związku z tym, może wytłumaczę dlaczego zdecydowałem się ostatecznie na zastosowanie takiej a nie sugerowanej przez ciebie formy. Otóż, tekst traktuje nie tyle o mnie, czytaj - autorze, czy ewentualnie o "koniach - zwierzętach", ile o efemerycznym imperatywie - w sensie mechanizmu zagospodarowania weną, czyli przypływem - jakże przecież różnorodnym natchnienia twórczego?, ono naturalnie dotyczy każdego autora. Sama "wena" - jest rodzaju żeńskiego, rzeczownik "natchnienie" - zaś rodzaju nijakiego. Ponieważ porównuję ten przypływ pryncypiów lirycznych do koni, a koń jest rodzaju męskiego, to fakt bezdyskusyjny, to jednak niekoniecznie zachodzi tutaj faktyczna potrzeba łączenia natchnienia twórczego z przysłowiowym "ogierem" (czyli rodzajem męskim), przyznasz chyba, że byłoby to dość kontrowersyjne?, choć niewątpliwie poprawne językowo, jednak wskazywałoby na nieostrożnie erotyczny wydźwięk wiersza. Nawet można uznać --> perwersyjny, wręcz obsceniczny. Nie o to mi chodziło. Charakter utworu ma być i jest lekko żartobliwy (bo przecież nie uważam siebie za animizowanego czytaj --> ożywionego Pegaza?), i sam nie personifikuje trzech koni w osoby, w ludzi. Porównanie ma charakter typowej peryfrazy, to znaczy polega na zastąpieniu dość wydawałoby się prostej konstrukcji myślowej - szerszym rozbudowanym, i nieco zawoalowanym konstruktem - o charakterze metaforycznym. Natchnienie, wena dotyczy tu stanów euforycznej potrzeby przelania "rozkoszy intelektu" na przysłowiowy papier, dziś edytor tekstu. Nie ma więc płci. Autor przenika jak przez membranę w liczne alegorie - te alegorie to postacie, zdarzenia, przedmioty, fantomy z mitologii, które oprócz znaczenia dosłownego mają sens dodatkowy, domyślny czyli właśnie alegoryczny. Tak przecież dzieje się w każdym napisanym przez nas wierszu? Ingerujemy twórczo w dowolne rodzaje, osoby, liczby mnogie czy pojedyncze, płci, w końcu we wrażenia, wcielamy się bez ograniczeń w "fantasmagorie liryczne". Co prawda te trzy konie z tego mojego wiersza mają cechy męskie, bo przecież ja jestem biologicznym facetem, więc głupio byłoby pisać o klaczach w kontekście natchnienia, a "natchnienie" tutaj jest poza subiektywną płcią, a już w kontekście językoznawczym jest rodzaju nijakiego, a "wena" jest - żeńska. Poza tym mamy tutaj liczbę mnogą, "konie - mężczyźni" stają się już nie "męscy" a "męskoosobowi", a ponieważ tworzą paralelę do drożnego (powszechnie dopuszczalnego dla każdej płci) intelektu twórczego - wchodzą w treści wiersza w rodzaj niemęskoosobowy - w praktyce tejże treści nie powinny budzić kontrowersji dla wprawnego odbiorcy z otwartym chłonnym umysłem. Mam nadzieję, że przyjmiesz te argumenty, bo starałem się odnieść w miarę obiektywnie do twoich w sumie w jakimś stopniu i słusznych uwag. Krótko mówiąc - wena nie ma płci jako imperatyw - to norma zawłaszczająca duszę a nie płeć. I to chciałem podkreślić, decydując się na formę: "troje koni". Dziękuję za literki pod tekstem, pozdrawiam - po męsku - tym razem ;)

No masz. Skoro tak, to każdy dla Ciebie zostanie erudytą. Dla dobrej i pięknej słowa same się układają w peany ;)) Dzięki Iwon, erudycja to także dobroć i piękno osobowości. Większość jest dobrych kobiet, faceci są gorsi. Nie wiem z czego to wynika z instynktu macierzyństwa, opiekuńczości wrodzonej, nie wiem? Feministki się obrażą, a nie o to mi chodzi, po prostu takie są fakty, tak to wygląda w moim otoczeniu. Może rodzaj żeński ma wyższe IQ w neurotransmiterach. Dzięki, kłaniam się ;)

Dobre! Biorąc pod uwagę trzy przyimki www (w pionie) raczej na stronie internetowej u ciebie ;)

Czyli jesteś informatykiem? Ścisły umysł z tak zwanym "konikiem" do konstruowania wierszy? Nie często się zdarza. Też jestem "ścisły", obliczałem różniczki i całki, setki rysunków technicznych mam za sobą, liczenie sił tnących, momentów skręcających, wyznaczanie punktów ciężkości, obliczenia części maszyn, i projekty konstrukcyjne. Grafika w wierszu cóż może to być? Może hetman, może król, albo goniec? Przekostruowałem więc dla ciebie tu niżej ten wiersz w tytułowego "konia" czyli skoczka szachowego. Może niekoniecznie rastrowo czy wektorowo, ale na pewno lirycznie ;) Dzięki za słówko. Pozdrawiam. Jest we mnie „troje koni” a każdy inny od drugiego żywioły pod grzywą poezji gdy słowa w szyku jak centurioni pegazów się nie wyrzekam znów konie w pocie - a słowo - czeka „pierwszy koń” zimnokrwisty sterany kucyk roboczy silnym masywnym kopytem stuka w podnóżki tronów świetlistych i rymy pod trony jak Syzyf toczy udaje „erudytę” całkiem uroczy! „drugi koń” zgrabny arab w galopie z grzywą rozwianą to zwierzę inteligentne - z dużym temperamentem z Wezyra albo Szacha i nie dla niego siano „currus triumphalis” i pędem! - niedościgniony kanon a „trzeci koń” to jest Pegaz w pozłocie i z inkrustacji biało_czerwone skrzydła trzepocą w artykulacji we fleszach - nieoceniony jak miss foto czy gracji przemierza nieboskłony podpięty pod „tamten rydwan” - poetyzacji

To jest kult! Ewa Demarczyk, takie skojarzenie mocno nadweręża moje podstawy jakości. Piwnica pod Baranami, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Odrodzenia Polski. Taki link pod moim tekstem, ojej, "nic dwa razy się nie zdarza", w głowie wiruje mi "karuzela z Madonnami". Dziękuję Ci za ten przewyborny wirtuozerski link. Szacun dla dobrego smaku w doborze repertuaru muzycznego.

Stary wiersz Iwonko. Trochę sarkastyczny w zasadzie. Boję się, czy co niektórzy dostrzegą autoironiczny charakter. Cały drżę i serce mi wali ;))

graphics CC0 jest we mnie „troje koni” a każdy inny od drugiego żywioły pod grzywą poezji gdy słowa w szyku jak centurioni pegazów się nie wyrzekam znów konie w pocie - a słowo - czeka „pierwszy koń” zimnokrwisty sterany kucyk roboczy silnym masywnym kopytem stuka w podnóżki tronów świetlistych i rymy pod trony jak Syzyf toczy udaje „erudytę” całkiem uroczy! „drugi koń” zgrabny arab w galopie z grzywą rozwianą to zwierzę inteligentne - z dużym temperamentem z Wezyra albo Szacha i nie dla niego siano „currus triumphalis” i pędem! - niedościgniony kanon a „trzeci koń” to jest Pegaz w pozłocie i z inkrustacji biało_czerwone skrzydła trzepocą w artykulacji we fleszach - nieoceniony jak miss foto czy gracji przemierza nieboskłony podpięty pod „tamten rydwan” - poetyzacji -- *treść w charakterze żartobliwym

Z pamiętnika starej panny - podróż statkiem: Poniedziałek: przedstawiono nam kapitana statku Wtorek: kapitan jest dla mnie bardzo miły Środa: kapitan zaprosił mnie na spacer po pokładzie Czwartek: kapitan zaprosił mnie na kolacje do swojej kajuty Piątek: kapitan zagroził, że zatopi statek, jeśli mu się nie oddam Sobota: ufff! uratowałam tysiąc trzysta pasażerów Niedziela (9 miesięcy później): urodziłam ślicznego murzynka i tak zostałam starą panną. Pozdrawiam Pana Ropucha, w niedzielę ;D; 3m_się; a wiersz pod uśmiech , mega spontaniczny.

Zajrzę do ciebie, udam się jak najszybciej w wolnym czasie. Wskaż tytuł tej przypowieści, w ostatnich dwóch dniach mam trochę zajęć w realu, ale niebawem będę miał więcej czasu, zajrzę więc do was - do ciebie z przyjemnością. Z jakimś komentarzykiem szczegółowszym.

Nie jeden po ćwierć alko uznałby wiersz za manifest. Jak zwykle Iwonka pięknie wieloznacznie potrafi nas zaszokować. Uwielbiam, twoje teksty. Serio! Przestawiasz mi zwrotnice w mózgu, lubię to ;)

Rozumiem. Uzasadniony tok myślenia. Cieszę się, że deliberowałeś nad moim tekstem troszkę dłużej. Serdecznie pozdrawiam.

István w wierszu to postać 100% fikcyjna. Natomiast domyślam się kogo możesz mieć na myśli. Pewnie czołowego polityka Węgier, ewentualnie może myślałeś o jego ministrze Obrony Narodowej, nie, nie należy kojarzyć w ten sposób tego tekstu. Jednakże, osobiście doceniam tego polityka. Głównie ze względu na realistyczne spojrzenie na politykę globalną kontynentu. Jest też on dość przyjaźnie nastawiony do Polski, i bez względu na opcje polityczne - tu o tym piszę - z sensu stricto - ten pan szanuje nasze polskie tradycje, kulturę i historię. To jest dla mnie jako Polaka po prostu - miłe. Przyznaję, sam zastanawiałem się czy tekst nie wywoła podobnych skojarzeń (jak się skromnie domyślam) - takich jako u ciebie. W wierszu István jest "kolejny", więc logicznie to przykładowy i statystyczny przedstawiciel Narodu węgierskiego. Ten utwór jest jedynie wyrazem szacunku dla Narodu Węgierskiego, łączą nas z Węgrami piękne tradycje, historia, i wzajemne wrażliwości. Dlatego taki akurat wiersz u mnie - powstał. Szanuję Madziarów... i nie ma to nic wspólnego z tematami okołopolitycznymi. A twoje skojarzenia mi nie przeszkadzają. Wrażliwość w odbiorze wiersza to twój niepodważalny przywilej i autonomia odbiorcy.

graphics CC0 szalone magiczne życie... pomiędzy na wzgórzach Budy – może w dolinie Pesztu na Moście łańcuchowym czuwają dumne lwy kolejny mały István przestaje być chłopcem co dzień o milimetr wyższym – po przebudzeniu całkiem naturalnie zaczyna być – podróżnikiem w gwarnym Siófok'u podpity wejdzie do Balatonu i pozna pierwszą dziewczynę – w dyskotece w czerwcu fioletowe pola Tihany zapachną magią lawendy od południa... ochrzczone wiatrem znad ciepłego jeziora; potem matura; ślub w barokowym kościółku Stuhlhofa praca benedyktyńska nad żoną banicja – z Karola IV – biegiem z opactwa królu!; gdy – zajrzy do piwnic Rakoczego... a w życiu zacznie być pod górkę będzie szedł na czworakach pochyłą uliczką w debrzy pastelowych chałupek –Tokaju całe życie – to droga do Salt Hill Thermal Spa w Egerszalok po śliskich wapieniach spływa gorące libido – jak tutejsza woda na starość zsyłka – do Bad Hévíz – za karę w pokoju z minibarem sejfem i balkonem radonem rozpuszczonym – w bioaktywnym błotku leczyć będzie chroniczny ból – traumę i reumatyzm; odjazd – z peronu Keleti do Wieczności i Chwały -- *wiersz w geście szacunku dla wielowiekowej życzliwości Narodów

Biorę za dobrą monetę, więc oczywiście śliczne dzięki, choć z tymi nawiasami to dość kontrowersyjnie ci wyszło ;D ehhh ;)

Tak, rozumiem. Zauważyłem, że pani (Ty) jesteś nowa na org'u. Tylko dlatego mój komentarz, W końcu wszyscy jesteśmy tutaj społecznością, ludzie się różnią poglądami, stylem życia, preferencjami w liryce, ale ważne by się szanować. Ta osoba (jak pewnie doczytałaś) spod pewnych kryteriów się alienowała. Tylko tyle z mojej strony.

No widzę dorzuciłeś "przodek" do wersji podstawowej. No jest ciekawie! Mega! Fajny pomysł. I grafika gra rolę. Rymozabawa w punkt! Pzdr.

Hehs. Takich nauczycieli to ja uwielbiam. Jak Fred Astaire i Rita Hayworth w Amazing dance. Moją ulubioną kreacją rytmiczną jest "Feel It Still" Portugalskiego Mena ;) ale w tym wykonaniu... zawsze prztykam kciukiem o środkowy - i nucę: Ooh woo, I'm a rebel just for kicks, yeah Your love is an abyss for my heart to eclipse, now Might be over now, but feel it still Pozdrawiam Pana Ropucha! CzeYo! Ale się link nie otwiera widzę? Musisz na youtube wejść tam jest ok!

I drobinka naturalizmu i okruszek ekosfery i paproszek z ogrodowej posążkowej mitologii Sirinks... a wszystko... w omaście sci-fi - jak sobie celnie w świadomości umiejscowiłaś ten wiersz Iwonko. Dziękuję za słówko, pozdrawiam :)

Widzę, że trzeba zgłosić ciebie gdzie indziej. Czekaj na efekt. Tyle z mojej strony. I zostaw innych użytkowników, jeszcze tylko przez chwilkę.