Maria_M

Bardzo dziękuję :)

A obraz w słowach?

Udana psychologiczna reminiscencja zapisana wersami, i to dobrymi wersami:) Pozdrawiam

Kwiaty lawendy przypominają mi dom rodzinny, stary maminy kufer, a w nim same drogocenne szpargały, sad , a w nim drzewa owocowe sadzone ręką taty. Zmarł, gdy miałam 13 lat. Lubię też inne kwiaty. :)))

Miałam na uwadze zmarszczki wiekowe, te mimiczne są piękne, bo akurat wokół oczu, świadczą o szczerości uśmiechu:))

Zmarszczek wokół oczu akurat bym nie chciała :)) Dwa ostatnie wersy tworzą samoistną frazę, przy niej zostanę. Pozdrawiam

Lawenda w szufladzie. Tam o tym piszę :)

No i jestem. Wiersz inny, niż do tej pory czytałam o domu rodzinnym, pełen ciepłych uczuć ukazanych z dużą dawką nostalgii i tęsknoty za minionym. Rozczuliła mnie fraza źle mi tato, bo zamiast budować, wyrzucam po jednej gałązce / jakież to smutne, a jednocześnie szczere do bólu stwierdzenie. Peelka porównuje swój stan do wędrownego ptactwa, tylko że ptaki mają wędrówki wpisane w instynkt, natomiast człowiek lubi osiadły tryb życia i zazwyczaj w taki inwestuje, a rzucany z miejsca na miejsce, po jakimś czasie czuje się nieszczęśliwie niezadomowiony. Wiersz trafił mi do serca, zapiszę go sobie do zakładek, myślę, że nie masz nic przeciwko temu? Pozdrawiam:)

Ja się wybieram piechotą :) oczywiście do lata.

To tak jak ja. Dzisiaj piszę, dzisiaj wstawiam. A robię to w przerwach na kawę :)))))

Och, to mnie pogłaskałeś po sercu. Pięknie dziękuję, ale i tak wiem, że daleko mi do mistrzyni :) Pozdrawiam

No, niekoniecznie. Tu mnie wciągnęło ha,ha,ha.

Pięknie Ci dziękuję :) A skąd ten tekst wzięłaś ? Przefajnisty. Superowy. Fajna miniatura. Pozdrawiam

Na pewno ptasie skrzydła są cieplejsze od chmur, ale jak są w ruchu, to tworzą chłodne powietrze. I to miałam na uwadze :)A z tą inwersją pomyślę, bo już raz zmieniałam. Bardzo dziękuję za poświęcony czas. Pozdrawiam ciepło :)

Starałam się, chociaż to świeżynka. Bardzo dziękuję :))

@iwonaroma dziękuję za uwagę. Pozdrawiam :))

@WarszawiAnka dziękuję :)

Jasność z ciemnością wciąż się przeplatają, mieszają barwy kolorami cieni, granatu wstęgi nikną na zachodzie, już świt od wschodu falami się mieni. Na horyzoncie widać przenikanie, ciepłym strumieniem głaszcze lico nocy i żegna głębię spokojnego wnętrza, zorzą polarną patrząc prosto w oczy. A czarna magia nieboskłonu Ziemi gwiazdami świeci, księżycami kusi i jeszcze chwila i czar pryska ogniem, zamienia ciemność w jasnopłowy półświt. 02.10.2018r.

Dużo by tu pisać, ale nie mam teraz czasu. Jeszcze wrócę :)

Nie mam ograniczeń, bo nie jestem zalogowana na Facebooku :) Bardzo na czasie. Pozdrawiam ps. Ale się przymierzam.

Bardziej od rymów pasjonuje mnie rytm, który tworzy w wierszu melodię :)

kluczami w słońcu przemierzają niebo skrzydłami schładzając chmury gdy patrzę jak płyną przed kolejną zimą świat nazbyt staje się ponury 01.10.2018r.

Nic dodać, nic ująć, tylko zamknąć oczy i pomyśleć o swojej tożsamości tu i teraz, wziąć ją na szalę i siebie zobaczyć. Pięknie :) Pozdrawiam

Dla mnie tytuł wiersza, to jak imię dla osoby :)

Twój wiersz jest mniej więcj o tym samym, ale zupełnie inaczej, z innej perspektywy, w innym ujęciu. Cieszę się, że w końcu komuś na coś przydało się moje pisanie, tu mówię o inspiracji :))))