luna_

odbieram dziwnie wzmocniony sygnał to pozorna karciana gra ty rzucasz ja dobieram słowa w pół zdania loguję się w ciszy na długość jednego dymu z papierosa wydłużamy okres dojrzewania do siebie przeciąga się w czasie dając nam nikłą możliwość dostępu do nowego świata ten poukładany jest w szufladach w każdej z nich znajduje się inne zdarzenie pakuję walizki nasze umysły podlegają segregacji na segmenty wyjmuję jedno wspomnienie ma kształt okrągłej kuli w której pada śnieg inkarnuję w nim sobą kiedyś byłam drzewem bodhi dziś czekam na przemianę w następnym życiu chcę być tobą żeby zrozumieć strzępy słów które w żaden sposób nie mieszczą się w schematach mojego świata roztrwaniam resztki głosek na drobne pozwalając żeby zabrał je wiatr zostaje pełna talia milczenia a w świecie jedynie pustka 10.01.2015

@Waldemar_Talar_Talar dziękuję za głębsze spojrzenie. nie przeszkadza mi to, że wypowiadasz swoje zdanie. to miłe :)

@Waldemar_Talar_Talar żeby tak człowiek mógł dogonić myśli...

@stanisław_prawecki miło Cię gościć pod moim tekstem. cieszę się, że wywołałam zastanowienie :)

@anna_barbara__czuraj-struzik cieszę się Anno

przejrzyj się w Słońcu nie maluj tak dosadnie smutku łez zabrudzonych imienia co kaleczy (...) czas się rozproszył naciągnął płaszcz i przyspieszył kroku chwilowo uciekam w złudzenia że jeden wspólny moment może nadać sens całości zdarzeń jeden okruch zmieni się w wypieczony chleb to moje opium na przyszłość starymi i pogniecionymi poglądami prostuję ścieżki wyrozumiałość dla siebie też przecież ma swoje granice paradoksalnie kiedy smutek dobiera odcienie do mojej sukienki czuje ciebie obok ruszam wtedy pod słońce za przewodnika mając słowa i ciszę szukając sensu w życiu co snem tylko śnię

@WiJa lepiej się nie zatrzymywać Wija

@Marlett wróżę teraźniejszość, na szczęście. przeszłość jest w nas, ale lepiej do niej nie wracać zbyt często.

@bess_enger drzewa są nadzieją, może nadejdzie i wiosna...

@anna_barbara__czuraj-struzik pięknie. wracam tu po spokój tego tego tekstu.

świat zmarniał poszarzał i zmieścił się w dłoni patrzę na zarys linii papilarnych próbując ułożyć los z pokrzywionych zagięć życie to metafora którą wypowiadam codziennie otwierając oczy między wersami skrywając bezimienną obojętność i okruchy prawdziwej historii czuję twoją obecność w moim małym wymiarze w okręgu mglistych wydarzeń z którego nie potrafię się wydostać w głębi duszy chciałabym poszerzyć go o samą siebie za oknem zmierzch patrzę na na zarys linii papilarnych... gdzieś z drzew cudownie opadają liście w każdym jest krew i łzy zanosi się długa jesień jednego małego świata

@Marlett opowieści przystankowe - dla mnie nikt i nic się nie liczy najważniejsze jest ja chcę odbite echem w dnie butelki planeta musi się kręcić wokół wyobrażeń chcę sukienki która pogłaska po głowie gdy wrócę zakrwawiony i pijany troskliwie powie kochanie to nic najważniejsze że jesteś roześmiany- samotny kochany - napij się Mały bo wstyd - nie muszę lecieć wpadnę w Dzień Dziecka kupię ci spluwę wyciągnęłam na okoliczność Twojego wiersza swój z szuflady. mocne i dosadnie wypowiedziane słowa. czasami tak trzeba. pozdrowienia :)

@Waldemar_Talar_Talar dzień wyciąga rękę zboża wkoło sieje wiosna w sercach rośnie i wyciąga dłonie podmuch wiatru lekki w twarz nieraz zawieje a my z wiekiem bardziej jak te wolne konie

@Night_Rider ... jest taki czas kiedy ufamy łza z oczu płynie nad rozterkami jest taki czas kiedy kochamy z dna miłość płynie nam latami jest taka wieczność gdy czekanie ogarnia jak nocy ciemnota i na nic myśli nic się nie stanie jest taka żałość i tęsknota...

umęczone słońce wpada za horyzont głębiny ma płytka myśl ludzka nie zbada a mewy bielą błyskają na wietrze i gwiezdnej nocy sieć na nie spada wiatr szarpiąc struny gra muzyką deszczu rozespane sosny śpiewają ballady ciepłego tchnienia podmuchem zalotnie zrywają do tańca zielone kaskady rozdeptane ziarna bosymi stopami przyjmują z pokorą mokre pocałunki wiatr goni i goni a goniąc zamyka deszczowe taneczne rozmiękłe laurki ... pamiętasz morze wiatr rozwiewał myśli na statku marzeń z kajutą bez łoża pachniałeś mi sadem czerwonych wiśni uśmiechem przypomniałeś falujące zboża wciskając w rękę skromny kij podróżny powiedziałeś- idź twa wolność na słupie widzisz odzyskałam zapomniany oddech a świat kolorów w ręku trzyma lutnię skąd wyobraźnia zapytajmy wiatru porwała żółte martwe kalendarze kraina ziemi księżyca i słońca wędruje aktem teatru wydarzeń być może kiedyś w odbiciu gwiazd nieba dojrzysz błyszczące kolorowe cienie odbiją szare kolory księżyca to moje spojrzenie

sad dojrzewa sypie kwieciem przed wydaniem na świat słowa zostań czerwienieje zawstydzony jego pięknem dotykasz słońce zrywa się wschodem jesteś iskrą naga skóra brązowieje milkniesz a On się śmieje przesypując piasek na gwiezdnej plaży przez chwilę nosiłaś Jego imię

@WiJa proponuję zgolić brodę :) zamachy zostawmy terrorystom, lubię Cię czytać :)

@Marlett ładny wierszyk :) umiesz delikatnie opisać rzeczywistość, gratuluję. pozdrawiam :)

@Night_Rider https://www.youtube.com/watch?v=KWJp3XH5JRo

@Night_Rider https://www.youtube.com/watch?v=gBSI-zk0KBs

@Night_Rider utknęłam tu. dziękuję za wiersz. nie znałam go. walka ze wspomnieniami jest trudna.

@Marlett oby przyszła szybko Marlett, czekam na nią...

@bess_enger prawda?

@Waldemar_Talar_Talar dziękuję za odwiedziny i wypowiedź :)

- Anna Maria Blondynka - Marlett a może coś konkretnego o MOIM tekście?