joaxii

szukam schronienia między kroplami deszczu nic nie zmoknie nic nie przemija zmienia tylko położenie w zmiętej pościeli poduszkami wygłuszam czaszkę miękkie ściany podłoga sufit nie stłukę kieliszków z krzywdą opróżniam je jeden po drugim światło uderza tobą w twarz jak co dzień obraz zrośnięty z powieką piasek sypnięty w oczy zmienia prawdę w fałsz słonym szkłem z dna oka spajam ziarna piasku w zimną szybę wokół jutro zakręcę zakrętkę

Troszkę bym go "spoetyzowała". Np. "komórek mnożących go przez dwa" zamiast "dających odzewu w postaci dwutlenku". Byłoby mniej dosłownie. Ale nie jest źle. Pozdrawiam, j.

Adamie, skąd w Tobie tyle gniewu, pogardy, złości? Nikt nie powiedział, że wiersz musi być "ładny", to fakt, ale turpizm już mamy za sobą i mam wrażenie, że ocierasz się o granice niesmaku. Jeżeli chciałeś walnać młotkiem miedzy oczy - udało Ci sie. Ale po co? Pozdrawiam, j. PS Co do Hłaski - w "Pierwszym kroku w chmurach" on właśnie pietnował takie spojrzenie na pewne sprawy.

Wydaje mi się, że Autor przeżywa ostatnimi czasy konflikt wewnętrzny, konflikt dotyczący wiary. Trochę jak Konrad. Ale w przeciwieństwie do Konrada i wbrew wszystkiemu - stara się zrozumieć Boga. Karkołomne zadanie... Bóg nigdy nie zrozumie człowieka, podobnie, jak człowiek nie zrozumie Boga. Są na to zbyt różni. Jednak to Bóg gasi światło - utrudnia,nie ułatwia. Użyte słownictwo wskazuje na duży poziom gniewu, deprecjacji samego siebie. Prawdopodobnie jest to spowodowane poczuciem winy, że nie jest się dość dobrym, by zadowolić Boga, zrozumieć Go, sprostać stawianym przed sobą zadaniom. A tak naprawdę, to w tej grze nikt nie wygrywa. I trzeba się z tym pogodzić. Być moze zupełnie niewłaściwie odczytałam intencje autora. Jednak patrzę przez pryzmat samej siebie. A ten wiersz jest mój... i nie mój. Jednak na pewno można powiedzieć jedno - jest świetny, ponieważ za każdym słowem kryje się mnóstwo znaczeń. Wybiorę sobie te moje... I na pewno długo jeszcze będę myśleć. Pozdrawiam zabieganego Autora i przepraszam za "myślotok" :)

Piękny wiersz, Seweryno. O osobach kochających za bardzo. Przecież nie można podejść zbyt blisko... A jeśli można, to może nie warto podchodzić... Pozdrawiam, j.

Bardzo gorzki wiersz. Pełen złości. I przedstawia obraz Północy jakże daleki od tego, który znałam... Pzdr, j.

Nic z tego. Mi się podoba. Ciekawa metaforyka. Poplątanie adekwatne do poplątania świata. A wszyscy wiedzą, ze świat to gra komputerowa... ;) Pozdrawiam, j.

Pragnę wyjaśnić, że ten wiersz w żadnym razie nie miał być polityczny, a skoro za taki jest uważany odbieram to za osobistą klęskę twórczą. Poza tym w rzeczy samej dokonałam w nim cięć wielu. Szkoda, że tego nie zobaczycie ;) Pzdr, j.

Macie rację, wywalam tytuł i pierwszy wers (szkoda, że tu się nie da). Dzięki za komentarze. Pzdr - j

pamiętam tylko zapach bólu głowy chińską herbatą kapiący na spodek czoła pamiętam by przeciąć niebieską wstęgę w nadgarstku otwierając epilog czy prolog pamiętam naruszające moją przestrzeń powietrzną oddechy nanizane na nitki nerwów ...? [sub]Tekst był edytowany przez joaxii dnia 22-12-2003 17:25.[/sub]

Hmmm... Adamie, mogę się poczepiać? Po pierwsze ni bardzo wiem, czy istnieje coś takiego jak walencyjny kwark - z tego co wiem są orbity i elektrony walencyjne, ale kwarki?... Po drugie z polonistycznego punktu widzenia żonglerka pisze się przez "on", nie "ą". Po trzecie - nie pasuje mi sformułowanie "jakieś przemiany totalne" - jakoś mi nie współgra z resztą, jest może zbyt kolokwialne, nie wiem... Reszta - świetna. Zarówno pod względem pomysłu (sama nie raz o tym myślałam) jak i całej reszty. Uwielbiam Twój sposób widzenia świata, ten przejawiający się w metaforyce i odwróceniu porządku świata, a tu tego sporo. Pozdrawiam, j.

OK. Żeby komentarz był związany z tekstem pragnę wyjaśnić, że haiku to forma poetycka o budowie trzywersowej, w któej 1 wers ma 5 sylab, 2 - 7, 3 - 5. Stąd nie było możliwości napisania go w innej formie, jeśli miał być haiku. Poza tym treść haiku jest bardzo prosta, wiąże się z naturą (2 pierwsze wersy) i zawiera jakąś myśl, wniosek, często zrozumiały jedynie dla autora (tak jest w definicji) w trzecim wersie. Dlatego będę bronić formy tego wiersza i nie zgadzam sie z zakwalifikowaniem go do "złotych myśli". A że nie znalazłeś w nim nic więcej - zdarza się... Pozdrawiam, j. PS. Mam nadzieję, że to jest zgodne z regulaminem???

Kai, serce mi pęka, gdy to czytam. Trzymaj się, Wojowniku!

Bronię kolegi(?) Sterowca! "a ja siedzę sobie na ławce ot tak zwyczajnie po ludzku" "a ja" pełni rolę oddzielającą - wyobraźmy sobie to w formie: a ja?... siedzę sobie..." "Siedzę sobie" też uzasadnione - w odróżnieniu od samego siedzenia siedzenie sobie świadczy o pewnej przypadkowości siedzenia i jakiejś beztrosce zawartej w tym siedzeniu. "siedzę sobie" pomimo wszystko. W tej konwencji wiersza jest to akurat celowe i uzasadnione. Formą przypomina mi to trochę Tuwima. Jest świetne. Pozdrawiam, j.

zabrakło tekstu związanego z wierszem... [sub]Tekst był edytowany przez Adam Szadkowski dnia 23-09-2003 16:49.[/sub]

zabrakło tekstu związanego z wierszem... [sub]Tekst był edytowany przez Adam Szadkowski dnia 23-09-2003 16:48.[/sub]

Powiem krótko - wolę inne Twoje wiersze, choć jak zwykle forma i sposób ujęcia tematu są dobre. Jakoś tak się po prostu skłąda, że wolę bardziej "jednostkową" tematykę. Może ma to jakiś związek z tym, że bardziej interesuje mnie kondycja jednostki niż grupy, a socjologia i felietonizm są mi obce... Pozdrawiam i idę poczytać inne Twoje wiersze. Te bardziej "metafizyczne".

kwiat wiśni sczeźnie cierpko bielejąc czaszką nieobecności

Czym jest Soma bez Psyche? Pustką kierowaną pragnieniami. Ludzka miłość i zapatrzenie w siebie jest obce bogom, dzielącym świat na "dobro" i "zło". A tymczasem to wszystko nie jest takie proste. Bezbożność czasami oznacza tylko nieobecność Boga, którego nie ma, bo świat jest poza Jego zasięgiem pojmowania. Bardzo pięknie, Adamie. I nie mów mi, że źle zrozumiałam - w końcu wiersz to tylko rodzaj magicznego lustra - to, co w nim widać, zależy od tego, kto w nie patrzy... Pozdrawiam, j.

Obawiam się, ze mi sie nie podoba :( Zwłaszcza, że w ostatnie zwrotce jest błąd gramatyczny: powinno być "... zatruwać moich komórek szarych". W przeczeniu używamy dopełniacza, nie biernika. Czekam na następne (lepsze) i pozdrawiam, j.

"Zabij mnie, to nic nie boli..." Sorry, ale skojarzyło mi się. Ten wiersz kojarzy mi sie z jakimś aktem masochizmu. Czasami, gdy człowiek czuje sie bardzo skrzywdzony, pisze takie wiersze. Nie przemawia do mnie. Może gdyby go dość drastycznie poskracać... Ale i tak nie bardzo wiem, czemu służy. Wydaje się być formą użalania się nad sobą. Mało metaforyki, zbyt dosłowne. Temat dość oklepany. Bardzo lubię Twoje wiersze, ale ten jest jakoś wyjatkowo nieudany... Choć oczywiście jest to tylko moje zdanie. Pozdrawiam serdecznie - j.

Nie odchodź... Rewelacyjnie piszesz...

CYTAT (atlantyda @ Sep 2 2003, 05:06 PM) Dobrze bronisz siebie.Ale to mój subiektywny obraz.Podobno tylko krowy nie zmeniają zdania.A ja nie lubię powtórzeń.Poza tym mi sie podoba i już.To aż twój wiersz dla ciebied la nie to wiersz.Nie mów co mialo znaczyć.Każdy interpretuje inaczej. Świeta prawda... Więcej nie będę Pozdrawiam, j

CYTAT (atlantyda @ Sep 2 2003, 04:50 PM) korytarz pełen drzwi do lepkich snów to. troche rzeczywiście powtórzeń które dają klimat jednak nic nie mówią.Mów.Czekam na resztą.Pozdrawiam. Nic nie mówią?... A miały opowiedzieć o dualiźmie, o tym, że świat to na przemian dzień -noc, dobro - zło, tik - tak... Pozdrawiam, j.

Podobno cały świat jest tylko podobno. I opiera się na plotce. Ale na pewno jest to świetny wiersz. Nie mam również większych zastrzeżeń co do nawiasu. I wydaje mi się tylko, że byłoby logiczne, gdyby przed słowem "wulgarne" wstawić słówko "podobno"... Ale Autorka jest na tyle dobrą poetką, że na pewno wiedziała, co robi. Pozdrawiam, j.