Znajdź zawartość

Słowo Słowo Takie jesteś piękne Racjonalne Pełne Oczywiste A jednak ludzie używają Cię w celach gniewnych Rewolucyjnych Po co mówisz o człowieku? O płaczu kochanków O tapecie pełnej gwiazd Oczy(ów) Gniewie rozpaczy miłości blask w świecie pięknych… /czy już limitu nie-słów nie przekroczyłem?/

Siedzi doctus nad biurkiem Wpatruje się w czubek ołówka I własnego nosa Nad sensem i znaczeniem Biblii rozmyśla I antyku Zaprawdę zacny jest to ambaras Gdy Tucydydes normom nie formuje A Pan Myślący… Jednak czuje?

graphics CC0 Elzenberg i Herbert nie pogrzebali czci no i wiary - oto kanon bez zdrady ideałów nie splamili też honoru swej zachłannej potrzeby estetyzmu życia w prawdzie a schizmom „barbarzyństwa w ogrodzie” nie ulegli a jednak o świadomości narodu – wiedząc wszystko bardziej rzymscy niż greccy? i lśniący w przyczółku i w hełmach z metafory czy eseju bez bitew i klinczu nad jeziorem Wadymońskim bez uniku bądź woli barbaryzacji Etrusków więc cisza i świata zachwyt perswazja mediatorów nad byle czyją falangą hoplitów byli i inni ci walczyli czynnie – mieczem i orężem niczym mityczny Herkules z lwem nemejskim brali się za łby z potworem prawzorów i elatonu nie strzegli – a kwadryg i kruszców klasycy mieli rację w cichości swej i wycofaniu – triumfując nad bestią systemu dla pierwszych Vagitanus żył zawsze w krzyku pierworodnym dziecka zaraz po narodzeniu oseska kołyskę popychała Cunina zwana Cuną kobiety z mlecznymi piersiami oglądające igrzyska twardniały w posągach Kariatyd i czczone jak żona krawca z Teb – Nesi-hensu co słychać? tu co dzień edyl czyta Liber Linteus świętą księgę Etrusków i bandażuje w len z Zagrzebia – ciało krawieckiej mumii jest wróżba haruspika z flaków zwierząt wotywnych przywoływana a czas biegnie po pryncypatach Cesarzy przed królami – idą liktorzy pod królami stożkowe urny w grobowcach szybowych Villanowa kurulne krzesła na polach bitew porozstawiane trójnogi – świeczniki runiczne lustra z brązu tyle pogody i uśmiechu dla tych wielkich klasyków Elzenberg i Herbert mistrz i jego uczeń to Etruskowie pod naporem baraszkujących Rzymian słabną z dnia na dzień i naciskiem współczesnych im sztuk melepetów subiektywizm i wycofanie mozolny ratunek dla myślącej jednostki odrzucającej heraklitańską zmienność natury przylgnęli świadomie do martwej rzeźby lecz ciągle w żywej tkance z ludzkiego układu odniesienia sens wdrażają w słowa i filozofię w rzymski ideał prawego człowieka – vir bonus jak mityczny Fabulinus klarują język pozamykani w gettach udający outsiderów bo nicość to „metempiria” aksjologiczny intuicjonizm rozumiany w prawie moralnym do ciszy – a „transempiryzm” to czyściec ludzkiej duszy u Elzenberga Herbert jest inżynierem słowa uczniem ze swego niepodległego polis wróży słowem jak etruskowy bóg Mantus z pochodnią w ręku w perfekcji i konsekwencji spadkobierca tradycji śródziemnomorskiej w antycznej todze z dystansu i umiaru choć młodszy o pokolenie mówi mu: do ut des – daję ci abyś mi dał daję szlachetne słowo – i czyste jak mleko wilczycy z groty Lupercal na Palatynie Romulusa i Remusa podaruję ci też grzebienie i zardzewiałe guziki i pierworodną samogłoskę „A” – z krzyku Marsjasza Nike – która się waha – długą jak szal byś dozbroił mnie w filozofię z bazy i źródła z Sorbony i od tęgich umysłów naturszczyków wszystko zrozumiem stoicyzm Scypiona i Leliusza zło nieuniknione – dobro nieosiągalne podaruję ci świątynie na Awertynie ubiorę ją w antropomorfizm bóstw ze słowa głośnego prawie jak piorun Zeusa – przysłonię tarczą Ateny astrologiczne brontoskopijne kalendarze a potem zamilknę i zajmę się obrazami Rubensa – architekturą grecką nasza emigracja wewnętrzna będziemy pisali do siebie listy mistrzu Elzenbergu a wszelkie źródła animizmów – ożyją ty będziesz mistrzu z kształtu żywotów równoległych z filozoficznych inspiracji Monteskiusza do którego twój ojciec czcigodny odnosił się wiecznie z szacunkiem będę ci chimerycznym delfinem zakutym w zbroi – w rzymskim synkretyzmie i przy herbacie którą to kiepsko zaparzasz lecz z jej oparów wyłowić umiesz każdą cenną myśl a obracając w ręku patrzysz w nią pod światło w filozofię lub aksjologię – dozbrajasz i dam ci Pana Cogito plwającego w systemy uzurpacji ironistę – piewcę kanonu – i gracza stroniącego od harpii ugodowych co idzie „po złote runo nicości twoją ostatnią nagrodę” Elzenberg i Herbert dwaj myśliciele wieku przyodziani w lwie skóry klasycyzmu w "labiryncie nad morzem" nie zużywają umysłów w wysiłku ruchu i napięciu jak upadłe Cesarstwo a łączy ich analogia życiorysów szacunek dla urzędów – konsula i pretorów rodów arystokratycznych i potrzeb prostego ludu to nie histeria a historia tworzy naród – „trzeba dać świadectwo” są wierni – idą! Panowie Cogito – dwaj! --