Znajdź zawartość

Ze wszystkich smutków, które cię dopadły, najcięższe te są, o których wciąż myślisz. I choćby leżały na sercu ci skałą, ty swą radość życia, ciągle możesz wyśnić. Bo w każdej minucie jest pierwiastek dobra, i tylko otworzyć na niego się trzeba. Gdy świat stoi piekłem, goryczą i żalem, podnieś wyżej głowę, i patrz w stronę nieba. Gdy patrzysz się w niebo, to niebem się dzielisz, nie myślisz o sobie, ponad to się wznosisz. I z każdego bólu, cierpienia i smutku, doświadczenie, wiedzę i mądrość wynosisz. Niełatwa to droga, akceptować wszystko, porzucić swe ego, śmiać się z doczesności. Lecz kto posmakuje raz takowej mocy, nigdy nie porzuci tej drogi wolności.

Naturą zmysłów Oczami materii ludzkość zagubiona W pułapce tęsknoty bez definicji Uwolnić ją może świadomość zgłębiona Zmywając wnet resztki fałszywej ambicji Gdzie poziom wibracji drastycznie się zmienia Częstotliwości level przeskoczył właśnie Skutecznie wymienia myśli punkt widzenia Jasność umysłów w tym świecie nie zgaśnie Wówczas nową kreacją świat nasz zapłonie Gdzie ego zdeptane ostrością umysłu Ludzkość życzliwa podaje sobie dłonie Odnajdując prawdziwą naturę zmysłów

Żółw tak powiedział z żalem do osła: -Spójrz jak ta głową chce sięgnąć chmury -Jak na wszystkich patrzy zawsze z góry -Nie lubię żyrafy, jest taka wyniosła Osioł mu odparł: drogi kolego -To, że jest wysoka nic nie znaczy -Bo dumę nie wzrostem się tłumaczy -Możesz być żółwiem ale mieć duże ego

Nie pytaj wiatru jestem jeszcze w przelocie kartek wersów deszczem W zadumie łezką kropkę wpiszę po cichu wsiąknę gdzieś w zacisze Nie szukaj mnie ja się nie chowam przenikam w rym ach forma słowa Mając słuchawki zaś się rozminę chwilą w muzyki świat przepłynę Nie wołaj z echem ... ech... po lesie na leśnym dukcie spotkasz... jesień Nie trudź się także domniemywaniem plotki... zamienię w mydlaną bańkę (!)

Gdy chodzę siebie tylko widzę Najważniejszego na świecie, Gdy śpię siebie widzę zawsze W umyśle moim własnym. Jestem, wyczuwam siebie samego, Postrzegam swoje ciało I umysł który wciąż śledzę Oraz duszę jedyną mi znaną. Myślę zawsze o sobie wtedy, Gdy patrzę na nich wszystkich, Gdy obserwuję świat cały I gdy Ciebie widzę jedynie. Czynię tyle dobra wszystkim, Ile mnie dobra to przyniesie, Pokorę tak silną wykażę, Jak silny w tym podziw będzie. Wielbię siebie samego I zawsze kiedy tylko mogę Pławię się we własnym uroku Mych cnót i mego jestestwa. Wygaszę przed sobą samym Wszelkie niedoskonałości moje I zapomnę o nich natychmiast Swego spokoju nie mącąc. W gwiazdy spoglądając Wszechświata nieskończonego Swoje oblicze tylko widzę Odbijające się od wszystkiego. Kai, 2020 r.

Źródłem dramatu ludzkości jest ich ego - ja, czyli brak świadomości, że dążenie do zaspokajania tylko swoich potrzeb bytowych, nie jest zbieżne ze współczesną psychologią, według której człowieka, który nie ma empatii, pasji i poczucia humoru, trudno nazwać człowiekiem, czyli psychologia zbieżna z Ewangelią Jezusa Zbawiciela o powszechnym Prawie Miłości i Bibliią, że dążyć mamy do zaspokajania potrzeb bytowych najbardziej potrzebujących, czyli sieroty i wdowy (Pwt 24,17-21) Z którymi stanowimy jedną całość stworzonego systemu dla superego, czyli świadomości do zaspokajania potrzeb najbardziej potrzebującym. Wtedy będą zaspokojone, nie tylko nasze potrzeby, ale będziemy też strzeżeni, leczeni oraz zbawieni, bo tylko wtedy będziemy stanowić duchowo - empiryczną jedność z Bogiem Wszechmogącym twórcą jednej całości systemu. Niezwykle trudna byłaby zmiana świadomości, bez wzorca superego do zaspokajania potrzeb najbardziej potrzebującym, którym jest Jezus Zbawiciel wzór człowieka superego dla czterech typów osobowości Junga i ewangelicznych typów osobowości o różnej percepcji tych samych wydarzeń, oraz Biblii - instrukcji życia w systemie duchowo - informacyjnym dla superego.