Znajdź zawartość

nocy przyziemna, nocy spokojna w górze w marzeniach szaleje wojna gwiazd tabuny tłoczą się, ściskają blaskiem swych ostrzy w siebie rzucają skończ te waśnie, kłótnie na swym łonie otrzyj łzy srebrne, spocone skronie krwi złocistej zahamuj krwawienie daj tym gwiazdom słodkie ukojenie tyś moim oparciem, rozsądku mój nocą, która cierpienie odbiera wojnie wyciskającej ze mnie znój lecz także i serce się wydziera pragnąc czucia, wojny niby wróg twój prosząc ciebie o garść przebaczenia V 2022

Horyzont - odczuwa go każdy gdzieś w środku i na zewnątrz, - ten w środku to głębia czucia się, ten na zewnątrz to bliskość nieznajomych oczu, - głębia i bliskość tym większe im mniejsze ego aż zniknie zupełnie i wtedy jest Jedno - Jedno Życie Wieczne Janusz Józef Adamczyk

Czyż nie jest tak, że wizja wybaczenia znieczula sumienie? I cóż z tego, że nastąpi pojednanie, że rany się zagoją? Czasu minionego się nie cofnie! Z każdą kolejną blizną czucia jest mniej, i chociażby się starać jak najgoręcej, to miejsce będzie chłodniejsze. Może zatem więcej troski o ten pierwotny stan? Janusz Józef Adamczyk