Znajdź zawartość

połamana jak po upadku z dziesiątego piętra blizny zrostowe pokrywają moją wewnętrzna skórę drapie w klatce piersiowej jak bym była wypchana papierem ściernym ciała nie mam obleczonego aksamitem ani wnętrza wyściełanego welurem jak ci wszyscy w koło piękni ludzie lecz czuję choć często wolałabym mieć przytępione wszystkie zmysły

Czyż nie jest tak, że wizja wybaczenia znieczula sumienie? I cóż z tego, że nastąpi pojednanie, że rany się zagoją? Czasu minionego się nie cofnie! Z każdą kolejną blizną czucia jest mniej, i chociażby się starać jak najgoręcej, to miejsce będzie chłodniejsze. Może zatem więcej troski o ten pierwotny stan? Janusz Józef Adamczyk