Mieczysław_Borys

Póki mam wzrok i w piersiach tchnienie - Będę żył i pogłębiał swoje istnienie... Ludzi kochał będę tak, jak mnie kochają, Ale nie gardził tak, jeśli mną pogardzą, Nie temu, że w Niebie zasługi mnie czekają, Lecz ku temu, że tak dobroci moje radzą.

Nie odwróci moje pióro przeszłości I nie wniesie nowych zmian w życie, Bowiem czas jest jak zakała podłości, Uderzając rytmem serca, nie czując, tak skrycie. Czas, to jak podły tyran niegodziwy; Co dnia bezpowrotnie sekundy wylicza I nawet te chwile, które mi się śniły Nie przywróci mój wiersz zmiany oblicza. Zatem oddaje siebie, zanim życie mnie powoła Do skromnych i ubogich Niebios mego słowa.

@stanisław_prawecki - Staszku, najczęściej wpisujący pod moimi wierszami, za co Ci bardzo dziękuję. A teraz o wszystkich, gdyby wszyscy dziękowali mi za moje wiersze, to byłoby źle, a nawet bardzo źle, bo wtedy uderzyłaby mi woda sodowa do głowy z popularności. A patrząc na celebrytów, widzimy co z nimi się dzieje z popularności po pewnym czasie. Na szczęście mnie to nie grozi. Ja jestem prostotą w słowie, w dodatku prostotą dramatyczną, a prostota nie zdobywa poklasków. I oto mi chodzi. * * * siła prostoty jest ogromna, tylko trudna do odkrycia. teresa943 * * * Prostota jest piękna, bo szczera i niczym niezastąpiona. Mieczysław Borys Pozdrawiam Staszka lubiącego moje wiersze. Mietko z Podlasia.

Stanisław_Prawecki - Staszku, już wiem o co chodzi od Pani Marlett.

@Marlett - Marlett, tak i mi się lepiej widzi, że jasyr jest lepszym słowem w tytule wiersza, niż niewola, raz z tego powodu, że bardziej poetycko brzmi, a po drugie od razu nie każdy załapuje o co tutaj chodzi i musi przeczytać wiersz. Dobrze pomyślane. Ale tutaj Panią złapię za słówko, że: "Każdy z nas jest w jakiś sposób zniewolony. Wolne są jedynie nasze myśli . Nie znają zniewolenia ni granic ni czasu i przestrzeni . " A zatem m. in. ja to robię w wierszach. Dziękuję. Całuję Pani dłonie. Miłego dnia. Mietko.

@Marlett - Marlett, a nie pomyślałem, że o to mu chodzi. A propo mego losu - to los mój już dawno temu się wykuł, a ja tylko to przytaczam... Jestem archaicznym. Ja tylko w wierszach biadolę, a tak dobrze się mam i mam humor i chęć do życia. Jestem aktywnym, jak mój wózek. Dziękuję za wpis. Serdecznie pozdrawiam. Mietko.

Jasyr, kojarzy mi się z niewolą turecką. A obecnie mamy piękny serial w TVP1 z powtórki na wakacje: Wspaniałe stulecie. Pozdrawiam.

@stanisław_prawecki - Stanisław, tak do końca nie bardzo zrozumiałem o co chodzi w tym: "pomyśl o tych , co czekają na wielkość, a mogą jej nie dostać... ;)" [ ? ] Niemniej dzięki za czytanie i wpis. Pozdrawiam Mietko.

Wybacz mi, że gdy przyszłaś zawołać na południowy posiłek, a gdy spojrzałem na Ciebie - nastąpiło od razu miłosne zaiskrzenie. Wybacz mi, że w domu podczas spożywania posiłku, jak zakochany spozierałem na Ciebie, ale tak dyskretnie ze strach przed Tobą. Wybacz mi, że moja wstydliwość zrobiła mnie niemym, choć oczy, dusza i serce moje spozierały na Ciebie tak miłośnie, aż dech mi zatykało z podniety do Ciebie, a głos w gardle kołkiem się stawał. Wybacz mi, że nie przyszłaś do mnie na rozmowę, gdy rąbałem chrust. Wybacz mi, że nie umiałem do Ciebie tak pięknie mówić, [ w ogóle mówić ] jak pięknie ptaki śpiewały w lesie. Wybacz mi, że nie potrafiłem żadnym gestem, ani słownym, ani ruchem ciała wskazać Ci uczucia moje do Ciebie. Wybacz mi, że gdy zapadł wieczór - poszedłem do domu, mając w sercu Ciebie... Ponad wszelką wątpliwość wybacz mi, że ja nie byłem sobą Tobie. Ale dziś za to jestem poetą wszystkim. https://www.youtube.com/watch?v=5byFJvHxfHE

@stanisław_prawecki - Tak to prawda, Staszku. Dzięki za czytanie w wpis. Pozdrawiam.

Żal mi tych widoków, Których już nigdy nie zobaczę. I za mało pociechy z pierzastych obłoków; Skoro odpłyną, zanim nad losem się rozpłaczę. Los mnie poczęstował wzgardą I moje zapatrzenie w błękitne niebo przydatne na nic, Skoro nad moją tęsknotą rozdartą, Mówi do mnie: nie bo. Zatem pozostaje tylko smutek na ziemi I wszystkie przeciwności, które mnie spotkały. A może coś dobrego powiedzą mi łabędzie niemi, Które na tym stawie na mnie czekały? https://photos.google.com/photo/AF1QipMmxtZLDiXnAP99VpNVcrqsYLYz-TzZHhrC3YHX * Spalone życie moje, jak ta trawa u dołu obrazu https://photos.google.com/photo/AF1QipNwgwUL3tCmbpHGIGBBtHkHCWbNKYhkMQgX2Km2 przez nie rozważnych ludzi. A żyć tak chcę, jak ta trawa odrosnąć, tylko ona ma korzenie żeby odrosnąć. Moje życia korzenie, gdy już się przerwały, już nigdy się nie scalą, by wrócić życie pierwotne. Moje życie jest dramatem, zatem i słowa potęgują dramat. Może te cicho spokojne łabędzie spowodują ciszę i porządek w sercu moim?

Dziękuję za czytanie i miły wpis. Miło pozdrawiam.

Są na tym świecie różne krajobrazy: kaniony, czerwone, żółte rzeki, góry, doliny, lasy, łąki, pola ryżowe, zbóż zimowych i jarych. Ale moje miejsce tutaj tylko na tej Ziemi. Są na tym świecie miasta starożytne, gotyckie, szklane, a w nich ludzi jak mrówek. Gdzie świat dziecięcy ślady życia pozostawił. Gdzie płacz, radość, głód, ból, c i e r p i e n i e, dorastanie jak obecność przemieniła się w ciągłość. Moje miejsce tutaj tylko na tej Ziemi. Mojej małej Ojczyźnie i nie tylko https://photos.google.com/

@stanisław_prawecki - Staszku, Myślę, że Bóg zauważa, tylko nie wtrąca się, bo przecież dał na rozum, by sobie radzili. Dzięki za czytanie i wpis. Pozdrawiam. Widzą, że moje wiersze o treści wiejskiej są Tobie bliskie. Dzięki.

@WiJa - tak nostalgia pozostała na zawsze, a to niemało, to prawda. Dzięki za czytanie i wpis. Pozdrawiam.

Gdzie ten czas w którym byliśmy dziećmi, a sad w którym bawiliśmy się, był tak piękny i zdrowy, jak wówczas my. Gdzie ten sad z tamtych lat? Gdzie te dzieci z tamtych lat? Czemu im tak pamięć wraca do dziecięcych wspomnień, w ten opuszczony smutny sad? Jaka szkoda, jak życie się skraca i dzisiaj człowiek jest jak ten zaniedbany, opuszczony i samotny sam dla siebie sad. https://photos.google.com/photo/AF1QipN_kjz9dSAo-cLsTtRPHk9kBbE-xBkjDVjo1tSQ Dzisiaj nawet kulawy pies nie chce wbiec w ten sad, bo ludzi w nim nie znajdzie. Jedynie myszy, jeże tam buszują i na dobre diabeł w nim zamieszkał. A Bóg przyglądający się temu jest bezradny, bo ludzie przestali już dawno kogokolwiek słuchać.

Dla mnie trochę zagmatwane, ale coś w tym jest.

szarak_42 - Przyjmuję wszystkie pochwały i z pokorą zauważone negatywy w stylu wiersza. Niemniej odbieram ogólnie wpis za pokrzepiający. Dziękuję za czytanie i wpis. Pozdrawiam.

stanisław_prawecki - dziękuje Staszku za czytanie i pokrzepiający wpis. Pozdrawiam z Podlasia.

Halci - spędziłaś miesiąc miodowy z Ojczyzną, oczywiście podczas pobytu. Pięknie ujęte. Bądź zdrowa na obczyźnie. Ale tęsknij zawsze do starego kraju. Pozdrawiam z Polski z rodzinnego Podlasia.

To prawda. Wiersze przypadł mi do gustu i serca. Pozdrawiam.

Apetyczny posmak wiosny; kwitnące mlecze, łąki, czeremchy, bzy, sady. Niebieskie niebo, pierzaste obłoki, słoneczna pogoda, jerzyki w pracy - owady giną w dziobach szlachetnych ptaków. Ziemia żyje wiosną wybitnie, motyle nektarem upite latają zygzakiem, ptaki w lesie śpiewają pod wiosny znakiem. Poeci się rodzą na przykład i choćby za tym, że inni umierają. A zatem wszystko ma ręce i nogi, istnienia życia i umierania, początku i końca, lecz nigdy przestania.

Halciu, rozumiem że byłaś lub jesteś w miejscu rodzinnym i opisałaś tęsknotę do tego miejsca. A ja jestem Twoim ziomkiem, a zatem nie omieszkam, by do Twego wiersza dodać jeszcze i mój wiersz: Podlasie oczyma i sercem poety https://picasaweb.google.com/103276734392610294633/DropBox?authkey=Gv1sRgCP_OxOzYhvL2mQE#slideshow/5716157826766602562 https://photos.google.com/ Podlasie, to moja kraina Z pochodzenia, dzieciństwa i ...spoczynku. Ziemia rodowodna tylko jedyna Piękna w Przyrodzie i dobra w uczynku. Podlasie, to kraina mlekiem płynąca. Modlitewnych ptaków od świtu do późnego wieczora. Pięknych wschodów i zachodów słońca, Gwieździstych nocy, księżyców srebrzystych, nietoperzy sfora. Podlasie, to kraina rzek zakolami płynące, Łąk mleczem, jaskierem ukwieconych. Po niej dusze poetów chodzące - Co ujmują tysiące słów zezłoconych. Podlasie, to kraina wysoczyzn garbatych Po których wiatry zbożami falują. Ziem płaskich w zezłoconych pszenicach obszarem bogatych, Co tu i ówdzie się znajdują. Podlasie, to kraina Zielonych Płuc, Lasów i puszcz obszarów szerokich. Po co Polakom po świecie się tłuc, Kiedy tutaj tyle piękności wszelakich. Podlasie, to kraina bocianów mnogości Na słupach elektrycznych i wiejskich stodołach. Chmary jaskółek pod błękitnym niebem we wspólnej jedności. Na ziemi pełno zwierząt w leśnych ostojach. Podlasie, to Ziemia Ludzi życzliwych I gościnnych tak, jak gość w dom - Bóg w dom. Ludzi pięknych zdrowych i szczęśliwych, Których poeci ujmują w wierszy swój tom. Pisałem, dnia 22-11-2012 roku. Podlasie Pozdrawiam Cię z drugiej strony Białegostoku. Mieciuchna

Wiosna, lato, jesień, zima niezmiennie są takie same, a tylko my ludzie się zmieniamy. Ptaki, zwierzęta niezmiennie są takie same, a tylko my ludzie się zmieniamy. W 77 pamiętam, jak szłaś złotym gościńcem, byliśmy tacy młodzi, a ja w Tobie po uszy zakochany. https://www.youtube.com/watch?v=LBmUBMnuU2k 2015-07-07

Monika_Myszka - droga Myszko, myślę że wielu ludzi również i ja tak bym chciał: "i ciekawe jest to że najchętniej chciałby swoją przeszłość urzeczywistnić od nowa" Wielkie dzięki za czytanie i miły wpis. Pozdrawiam. A teraz w wersji oryginalnej: https://www.youtube.com/watch?v=0TgrHXa2kE0