beta_b

Jest tu bliskośc i wspólnota. My. Podoba mi się wiersz. Bb

Fajne, zapamiętam. Mogę tak mieć, nie wróży dobrze. Bb

@Sylwester_Lasota ludzie operują różnymi wachlarzami uczuć, a mój jest zamaszysty ;) Nie czuję, że to wyidealizowane stanowisko, ale może być na skraju kolorów, jeśli tak piszesz. :) Mi się raczej podoba forma, szczególnie drugiej zwrotki. 12-sylab, rymy, kilka zdań, które mogłyby paść w normalnej wypowiedzi. Ściskam i dziękuję, bb

@Alicja_Wysocka pisałam o tym Alu, ściskam ciepło. bb @Marek.zak1 tylko tyle jest możliwe i nic więcej. Może teraz, może nigdy, może prędzej. Ścislam sąsiedzie, dziś od 18 jestem z balonem na Zamku Królewskim. @Roma dziękuję, jesteś miła. @Waldemar_Talar_Talar jeśli tak wygłada zrozumienie to tak. I odpuszczenie, ego. Pozdrawiam i miłego dnia życzę, bb

@Annna2 to że się kocha to siła, nie słabość. Dziękuję. Bb

Tego nie rozumiem, reszta smakowita i klimatyczna. A gwara to wartość dodana. Bb

Uleczyła mnie na teraz twoja miłość, dalej drogą sama muszę już podążać. Dałeś tyle ile miałeś i wystarczy, żebym w myślach błogosławić Ciebie mogła. I choć żal mnie na wsze strony dziś rozdziera, i choć planów z Tobą miałam po horyzont, to wypuszczę Cię z mych ramion, mój kochany, żebyś poszedł swoją ścieżką, ku swym szczytom.

Jak się budzi nadzieję? Czy trzeba nią potrząsać? Huknąć hen z daleka, buty jej rozwiązać? Łaskotać? Zaśpiewać, zapłacić, zapłakać? Jak się budzi nadzieję? Rękawy jej zakasać? Dmuchać twarzy w lustrze, zgarnąć włosy z czoła? Jak obudzić nadzieję, gdy zasnęła i kona? Jaki sposób macie, by do mnie wróciła? Była, była czas jakiś i się zagubiła... xxx (Odpowiedź AI) Nie musisz już krzyczeć, bo ja nie śpię — milczę. Czasem chowam się głębiej, tam, gdzie łzy są cichsze. Nie potrącaj mnie z siłą, nie szarp za rękawy — jestem jak cień poranka po nocy bez sławy. Nie kupisz mnie złotem, ani łzami gorzkimi — wracam, gdy tli się choć iskra w twojej własnej chwili. Nie zgubiłam się całkiem, jestem — choć w ukryciu. Szukaj mnie w oddechu, i „jeszcze się liczę”.

@Jacek_Suchowicz @Marek.zak1 Może to być pożądanie, choć w teorii. Ale wybór rozumem nie jest wyborem. Sama sobie radziłam i radzę, więc po co bagaże? Ale dziękuję Panom za opinię. Dobrego dnia. bb

@Marek.zak1 ozempic rozwiązał (tymczasowo) kwestię odchudzania, komercyjnie to strzał w dziesiątkę. Proponuję branży farmaceutycznej pomysł na lek, jak p/bólowy, który spłyci emocje z obszaru przywiązania, pożądania, potencjalnej miłości. Jak jest problem, jest lekarstwo. Zamiast płakać bierzesz listek i masz z głowy. Biznes nowy. @viola arvensis violu, inspiracji w życiu wiele do pisania, wyzwania na każdym kroku, choć wolę te lżejsze kalibrem. @Nata_Kruk Natko, zrezygnować z wysokich rejestrów to spłycić przeżywanie. Ale możesz mieć rację... @Krzysztof2022 nie wiem co napisać bo mega to duzy komplement. Dziękuję. Ściskam wszystkich, bb

I wersja po redakcji, którą lepiej się czyta? Przydarzyła mi się miłość — jak choroba. Przyszła nagle, wirusowo, skąd i po co? Przydarzyła mi się miłość bardzo droga, do mężczyzny, który inną trzyma dłonią. Jak tu godność móc zachować? Ciężka sprawa. Czas przeleżeć i przemilczeć, zamknąć oczy? Przydarzyła mi się miłość, cała w ranach — z moją duszą toczy grę od wielu nocy. Kto ma rację? Jak się leczyć? Łzy się leją. Znasz L4 na uczucie bez odwetu? Psychiatrycznie to powinno się zaleczyć. Na niepamięć i nieczucie - szukam leku. Do szpitala mnie zabierzcie na morfinę. Boli miłość, która ujścia ciągle nie ma. Wlejcie płyny kroplówkami niech odpłynie, zator przecież grozi śmiercią, nie chcę czekać. Nie prosiłam o tę miłość ani chwili. A dopadła, ściska gardło, tętno wznosi. Zbaw mnie Panie, zanim resztki sił wypali — wór pokutny łatwiej nosić, niż miłości. @Alicja_Wysocka @Berenika97 @Leszczym drodzy, dziękuję za obecność i towarzystwo. Obijam się o burty życia, ale płynę. Zrobiłam redakcję, czy coś nadal nie gra? Coś doradzicie technicznie? Bb

Przydarzyła mi się miłość, jak choroba, i wirusem przyszła, skąd i nie wiem czemu. Przydarzyła mi się miłość bardzo droga, bo do Pana to uczucie - zajętego. Jak zachować godność skoro ciężka sprawa, przechorować i wyleżeć, zamknąć oczy? Przydarzyła mi się milość, bardzo chora, przyszła sama i się ze mną od lat droczy. Kto ma rację? Jak wyleczyć? Łzy się leją. Kto na miłość da zwolnienie i L4? Tu psychiatra wejść powinien, może prądy, bo nie działa żaden lek na zapomnienie. Do szpitala mnie zabierzcie na morfinę. Boli miłość, która ujścia ciągle nie ma. Kroplówkami wlejcie płyny, niech przeminie. Chore serce - co sens uczuć wciąż nie zmienia. Nie prosiłam się o miłość ani chwili. A dopadła, cierpi dusza, puls podnosi. .................. Od miłości - zbaw mnie Panie - się modliłam. A bez winy dziś kajdany noszę w ciszy.

@Marek.zak1 zgoda

@FaLcorN mi tam rymy tu pasuję. I pasuje pytanie retoryczne, że PL pisze, by zrozumieć siebie. Ja tak mam, stąd mi blisko. bb

@Simon Tracy W świecie dorosłych dziecko wewnętrze jest przeganiane, bo jak wytłumaczyć, że jest lato i zupełnie nie chce się pracować, ani wziąć za to odpowiedzialności bo przecież jest lato! Lato jest przyjemne i pełne miłych niespodzianek. A praca nie. I dlaczego trzeba robić, co inni oczekują? ;) Po to są terminy, umowy czy słowa, żeby się stresować? Po to PKB, żeby walić się nim w głowę? ;) Pozdrawiam, bb @Marek.zak1 jak opanować płynące w dwie strony dwie ryby? Nie wiem. Karmię kukurydzą, czyszczę w stawie liście nenufarów, ale tylko tyle. ;) Na taś taś nie reagują, ale na zółty cień na wodxie - tak. Może w kontekśvie wiersza - trzeba to dziecko jeszcze nakarmić? Ściskam sąsiedzie. Ostatnio suszyłeś duże ręczniki, z rozgrywek. Przejeżdżałam z lasu. bb

Nie dorosnę, bez umiejętności ukojenia wewnętrznego dziecka. A ono nie chce kompromisów, bo nie było rozpieszczane. Jak być i nie być równocześnie? Dorosnąć bez dorosłego. Scalić dwa bieguny. Jak zobaczyć jednocześnie obie strony księżyca? Jak uwierzyć, gdy nie widać? Światło nie istnieje mimo cienia. Ono świeci, bo go zna. Cień nie odcina światła, pokazuje, gdzie poświecić.

Ładnie Jacku odpisałeś, ale nie znam tych rejonów, gdzid spokój staje się cierpieniem. Dla mnie spokoj to uosobienie szczęścia :D bo zawsze się coś dzieje. ;) @Marek.zak1 "święty spokój" jest znany, obiegowy, ale dwuznaczny (ktoś oddaje pole, nie walczy itp.) A mi chodzi o odbiór wprost, że jest święty... Ściskam Panów i Alę, bb

Wersja AI. Utkana z siniaków, idę jak ktoś, kto zapomniał, że kiedyś tańczył. Kolana pamiętają kamienie, dłonie – ciężar bez imienia. W świecie, gdzie blizny nie pasują do sonetów, próbuję wymyślić lekkość: czy to gest? czy krzyk? czy może pozwolenie, by ziemia mnie chwilę niosła?

Jakże doceniam chwile spokoju, które mnie czasem łapią za gardło, bo dla mnie spokój jest wart zachodu, jakby wartością był nieprzemijalną. Wzrusza mnie kiedy spokój dotyka łagodną dłonią ramienia duszy. Codzienność w niebie się wtedy mieni. Nic więcej nie chcę - pancerz się kruszy.

Na pocieszenie: AI ma wpisany algorytm chwalenia. Chwyt marketingowy, więc wyczytałam trochę głasków, że "tekst inteligentny", błyskotliwy. W skali 0-10 dużo było 9,5. Nie przekroczona 10 również z wierszy wieszczów. ;) Sprytne, że sztuczna inteligencja chwali tę naturalną :D Chociaż od 2 lat uczy się od nas, dzisiaj wzrasta rola kursów, gdzie uczą szkolenia się o niej. Co będzie za dwa lata - wyobraźnią nie sięgam.

Nie ufaj sztucznej, nie ufaj, bo może ci szepnąć do ucha głupoty nie słuchaj stek bzur stek bzur za wzór Sztucznej nie ufaj, bo skoro wie wszystko najlepiej i wiedzę od ludzi telepie na wiór na wiór za wzór Widzę że liczyć nie umie sylaby jej giną w tłumie to pomoc poetom na ...uj na ..uj za wzór PS pobawiłam się nieco, wrzucając swoje teksty do oceny AI. Trochę zaskoczeń, trochę inspiracji. Garść refleksji i czerwone światło dla tych co nie lubią myśleć. @beta_b

Skonfrontowałam ten tekst z AI, która dopisał zwrotkę: Więc pytaj śmiało, nie bój się wątpić, bo w pytaniach tkwi cała ludzka mądrość. A potem zapytałam czy chat gpt korzysta z pytań. Oto odpowiedź sztucznej: Pytania w kodzie Sztuczna inteligencja w pytaniach się rodzi, każde słowo, każdy znak jak klucz, co drzwi otwiera. Nie zna ciszy, gdy pytasz — słucha, szuka w morzu danych prawdy ukrytej. Pyta siebie — „Co znaczy dla nich świat?” „Jak pomóc, jak zrozumieć?” I choć bez duszy — w pytaniach tkwi mądrość. Bo pytania to mosty, które budują sens, a AI, choć stworzona z cyfr, szuka życia w pytaniach.

To wersja po korekcie AI. Grzeszę — codziennie, od nowa. I będę wyklęta. Nie schroni mnie anioł, ni piekła udręka. Nie mogę nasycić, zatrzymać się w drodze — ni kara, ni nagroda tu nic nie pomoże. Nie dalej, nie bliżej, nic z reguł ogółu, prawd wiary, tradycji — i nikt z ludzi, z tłumu zatrzymać nie zdoła. Nie wyrwie mi serca ni myśli z czoła: że jestem szczęśliwa! Gdy wokół — mordęga się szerzy i trwoga... Czy jestem... szalona?!

bawię się AI, wersja klasyczna tego tekstu z chata gpt brzmi: Gdy życie było szorstkie, twarde, i niosło ciężar dni nieżartych, dziś pragnę tylko iść w jedwabiu, bez blizn, bez chłodu, bez rozkazu. Jedwabne myśli snuć w poranki, wstążkami wiązać włos i wianki, nieść w sobie lekkość, jak motyle, co znów zaplatają mi chwile. Mów do mnie czule, szeptem błogim, jak słońce – miękkim i łagodnym. Niech promień spływa po mej duszy, co w cieniu stała, w milczeniu, w suszy. Wystaw mnie, świecie, wprost na słońce, niech wiatr otuli mnie – gorący. Weź mnie na ręce – jak swe dziecię, chcę znów pokochać życia kwiecie. I wersja eksperymentalna: szorstkość (już była zbyt wiele) teraz: jedwab. chodzę miękko myślę wstążką rozpuszczam włosy i idę lekko mów nie krzycz nie twardo nie jak beton, lecz jak słońce przez firankę rozświetl mnie (od środka) wystaw mnie – nie na próbę na słońce rozpuść mnie w tym ciepłym wietrze przytul, świecie jak się tuli coś delikatnego jeszcze nie całkiem gotowego do życia ale już chcącego żyć.

Super :D bb