adam hoff

Dalibóg, zaprawdę... nie chce się Pan odważyć na dyskusję, no szkoda;) pozdry Ktoś mnie zapraszał do dyskusji ? Tematem miałoby być : doprawdy, ?, czy też hmm ?

doprawdy? hmm Dalibóg, zaprawdę...

Najlepiej w ogóle nie próbować i bezpiecznie popadać w pseudo-nihilizm, ku zadowoleniu większości. Dzięki, zdrowia. Jeżeli chodzi o autorskie poczucie bezpieczeństwa, to tyle samo wart pseudo-nihilizm, ile patriotyczna katarynka. Powtórzę, wiersz jest sprawnie napisany ale nie ma w nim niczego, czego już ktoś nie napisał (wyśpiewał, sfilmował, namalował) sto piećdziesiąt razy...

Wiersz jest dla mnie czytelną refleksją autora i sygnałem, że nie jest mu to obojętne. I co by miało wynikać z tej nieobojętności ? Narcystyczne epatowanie własną wrażliwością i licytacja na łzy ?

Przewaga poetyczności nad poezją. Słowa, obrazki, obrazki, słowa...

Temat wysokiego ryzyka, łatwo wpaść w jedną z przepastnych i przepełnionych szuflad interpretacyjnych - bez świeżego spojrzenia ale w ramach formuły "znacie ? to posłuchajcie" dosyć sprawne.

jaki wiersz ma być Nie po to autor pyta, by uzyskać odpowiedź... Urocza impresja.

Fraza piękna, soczysta i w puentach "ostra jak pałasz". Wielka przyjemność lektury.

przepłynie szorstka jaskrawość czasu by usłyszeć jak cichutko skrada się w kącikach ust promień pierwszego na odchodne zaniemówienia Piękna puenta.

kobieto zamknięta w jabłku ssij moje wizje Jako zdeklarowana feministka, mówię - nie...

Kiedy nie można wszechświata zrozumieć, można próbować go udomowić, zmieścić w garści... Powściągliwie wobec tytułu ale bardzo sprawnie.

Problem jest ale jego rozwiązania szukałbym bardziej w trzeźwej, chłodnej ocenie sytuacji, niż w szlachetnym wzdychaniu...

śnieg wszystkich zim na jednym obrusie Poezja zmuszająca czytelnika do zwolnienia i wyciszenia, jakby poza rytmem współczesności -nie każdy to lubi i potrafi... Kawał zacnego słowa.

Wiersz bardzo ugrzeczniony i przez to nieco bezbarwny - poezja lubi słowo niepokorne, wkładające palce między drzwi znaczeń...

przekroczyć wyraźnie zaznaczoną granicę wolnego wyboru. Problem w tym, że ta granica nigdy nie jest wyraźnie zaznaczona. Kawał porządnego wiersza, klimat nieco trąci myszką ale łatwo mu się poddać.

Tytuł nieco zbyt nachalny, temat osłuchany ale tekst napisany bardzo sprawnie, z czuciem słowa.

są dwa rodzaje porzeczek Zagajenie zbędne, wszak rzecz wynika z tekstu. Wiersz z gatunku mała poezja codzienna - sympatyczny.

nigdy nie czekać do jutra Młodzieńcze życie w gorączce, emocjonalnie intensywne ale też rozrzutne, nieuważne i powierzchowne. Safari, jak to safari, zawsze się w końcu kończy i pozostaje czekanie -prośba o jeszcze jedno jutro...ale to już zupełnie inna opowieść.

Jakby nie patrzeć, to wiersz o szczęściu, o tej jego już nieco anachronicznej odmianie, budowanej na szczerości, prostocie, dumie i zasadach. Kiedy peel dziwi się "że umarł zdrowo", pobrzmiewa w tym podziw i pewna zazdrość, wszak umarł szczęśliwy... Można polubić ten wiersz.