olga fil

w tle piekła na horyzoncie kolor nieba a my przezroczyści staramy się zapełnić pierwszy plan

A ja uważam, że to jakaś kpina. Tu jest jedno arcydzieło? Jakby zlepek kilku. Do czego ma się ostatnia zwrotka?

Niewykluczone, że wiersz jest wyrazem poszukiwań ekspresji w poczuciu utraty zdolności metaforycznej :(

Te fikołki są akurat kluczem. Raz, fikołki robi pająk, żeby rozweselić opuszczoną solenizantkę. Dwa, rozbawieni rodzice piją fikołki za szczęcie, zapominając, za czyje.

To jest ciekawe: zbudzimy się kiedyś o wiosnę za wcześnie - w pierwszej przeszkadzają określenia dopełniaczowe - w ostatniej: bez -dechu bez-szelestenie bez-cienia

A może:spływają po mnie słono I: po rozpalonym torsie Dalej: odmierzasz razy - z siostrami przemierzając obszar - srodze-drodze? - sprzed lat, sprzed epok? - bez "matki" przy Ziemi - skałogniowymi? - łagodnie: literówka - splątanymi językami? - w ostatniej zwrotce sam patos

Fajna bajka, nawet prześmiewcza. Dużo dziś takich kocurów, mimo bezrobocia. Czy nie powinno być "wziął kamień"? Chodzi o rym, więc może: chciał użyć kamienia

Dworce, ptaki, kalendarze, to częste rekwizyty. Jednak jest ich inność i to do mnie przemawia. Uważam, że jeśli powtarzane jest "i" to już bez powtarzania "śniło się" Może też "dziś" niepotrzebne, wtedy zawsze będzie można tak śnić :)

"raz do roku wielkie święto lalek moich bal..." i jeszcze pierwsza strofa nazbyt mi ciągnie Iłłakowiczówną :) Tu nie ma lal. Co to za bal. wiersz nazbyt mocno zahacza w skojarzeniach o już istniejące. rozumiem jego myśl, nie wiem jak poprawić formę zresztą ta nieobecna lala też pojawiła się u Suski "pudełko po lali tylko trochę większe", bardzo zresztą polecam Dariusza Suiskę żeby przypatrzeć się tej formule Oczywiście, wielcy napisali już o wszystkim. Czy to znaczy, że mamy przestać? Cały świat jest wpatrzony w "Słoneczniki" van Gogha, ale ludzie nadal je malują.

"raz do roku wielkie święto lalek moich bal..." i jeszcze pierwsza strofa nazbyt mi ciągnie Iłłakowiczówną :) Tu nie ma lal. Co to za bal.

Nie powiedziałabym. Ale czytelnik widzi po swojemu.

nie lubię snuć się wokół wątków porozrzucanych luk w pamięci szukać oddechu poduszonych słów wycieram śmierć w stary ręcznik oczy i ręce już przywykły nie czas się bać to już Niesamowite. Mam ten wierszyk pani Grażyny wklejony w zeszycie z jakiejś gazety. To był taki kącik poetycki. Było to jakiś czas po śmierci mojej babci i takie smutasy lgnęły do mnie. Ale to już będzie jakieś dziesięć lat.

Lalki nie dotarły na przyjęcie zasmarkana chowa się w kącie a tam pająk wywija fikołki na trapezie podobno lubi muchy i przynosi szczęście Przy stole rodzice a wokół rozbawieni goście wychylają fikołki jeden za drugim na zdrowie! na szczęście!

Piękny wiersz, który wiele obiecuje, ale co z plastrem miodu? Czy o nim ktoś tak myśli. Pięknie. Pozdrawiam Autora.

I smutno i wesoło, ale bardzo ciekawie. Pozdrawiam Autora.

Przyciągają i wiodą za sobą, pociągnięcia pędzla, a raczej muśnięcia. Pozdrawiam Autorkę.

Obgryzam i nie obgryzam, to na pewno wina emocji, ciekawie przedstawionych. Pozdrawiam Autorkę.

Po czytaniu, wiersz zostawia ślad. Jakby od gwoździa... Tylko w czyim ciele? wiersz do zapamiętania. Pozdrawiam Autorkę.

To dziś dla mnie drugie cudeńko. Pozdrawiam Autora.

Dziękuję za szczere opinie, dzięki którym wiersz przejrzał. Pozdrawiam miłych czytelników.

Przegląd i naprawy niestraszne. Gorzej z tiuningiem. Dziękuję. Pozdrawiam czytelnika.

Nie potrafię pisać wielkich. Ani o wielkich. Dziękuję. Pozdrawiam Czytelnika.

A ja myślę, że ta „obcość” celowa. Peel niby przypadkiem znajduje ciekawe, miłe miejsca, a jednak szuka swojego szczęścia. Niepotrzebnie szuka w wielkim świecie. Zachłyśnięty wielkim, przeoczył małe. Pozdrawiam Autorkę.

Bardzo ciekawie w tytule. I konsekwentnie w wierszu. Pozdrawiam Autorkę.

Zdecydowanie jestem za erosami :) Pozdrawiam Autora.