Libra Send

Nasze życie to wspomnienia oświetlone miłością.

Zamącił, zaniepokoił, stworzył dysonans - ciekawy.

Ależ się rozszalałeś :-))

Wszystko ma swój sens, żeby zdać sobie sprawę z pewnych rzeczy i zrozumieć, często trzeba poczuć - tak do głębi, do trzewi, do przejmującego bólu serca.

Pojawiły się kolory - to początek przeobrażenia.

Jest tyle rodzajów miłości np. ojcowska - nie mniej wspaniała :-) - mężczyzna potrzebuje tylko więcej czasu, żeby sobie pewne sprawy uświadomić :-)))

Dziękuję. Jak widać z komentarzy jest to fraszka wieloznaczna. Zależało mi na tym, aby każdy znalazł w niej to "drugie dno" i mam nadzieję, że udało mi się. Tak często niestety my sami tworzymy taką "Fatamorganę" widząc w innych ludziach to, czego w nich nie ma, inaczej interpretując ich słowa, sytuacje itd.

Dlaczego ludzie nie potrafią ze sobą rozmawiać, dlaczego nie mówią wprost tego co czują, co przeżywają, tylko praktykują durną żonglerkę słowami, ping-pong i sztuki walk kładąc na szali swoje szczęście. Dlaczego dopuszczają do tego, by małe niewyjaśnione nieporozumienie obrastało w kolejne coraz większe i większe niedopowiedzenia, złości, aż dochodzi do tego, że nie można już nic z tym zrobić, dlaczego zaprzepaszczają swoją miłość, niszczą się nawzajem, patrzą spokojnie na to jak czas zjada ich od środka. Grają komedię, tworzą iluzję. Dlaczego. Przecież to ich życie, więc dlaczego to robią. Wyjaśnij wszystkie nieporozumienia zanim wyjdziesz z domu lub położysz się spać, przeproś jeśli zawiniłeś i wybacz jeśli ktoś zawinił wobec Ciebie, bo nigdy nie wiesz co przyniesie kolejna noc czy dzień, możesz nie zdążyć naprawić swojego błędu, możesz nie zdążyć przebaczyć. Z jak ciężkim sercem trzeba będzie wtedy odchodzić lub żyć.

Wybaczanie to wielka sztuka.

Quo vadis? Ad sol (ku słońcu) :-)

Może wystarczy przywiązać do balonika sznureczek i niech sobie dynda w górze :-)

Ona: Powiedz proszę chociaż jedno ciepłe słówko On: Kołderka :-)

Oczekiwanie może być również podniecające, radosne, może nieść ze sobą nadzieję i być ostatnim punktem zaczepienia - tak wiele ma odcieni, jak wszystko w życiu.

Ta Fatamorgana dotyczy naszego życia - tak często chcemy widzieć to czego nie ma, a ignorujemy to co jest na wyciągnięcie ręki.

Nie daje mi spokoju od rana Zjawisko – Fatamorgana. Niby coś jest… a nie ma Widzimy i nie widzimy Na co naprawdę patrzymy? Tworzymy wizje wspaniałe Tak piękne, tak doskonałe, Lecz gdy się tylko zbliżamy Co innego przed sobą mamy.

Jak możesz zrobić to swojej biednej koszulce!!! :-((( A ona jest Ci tak wierna - aż do zdarcia :-))

Tak, realia życia są najczęściej trudne do przełknięcia i nadal nie uczymy się na błędach - pokoleniowo. Marzeno mam prośbę techniczną - ponieważ Twoje wiersze są opatrzone tą samą nazwą proponuję dodać liczbę przed nazwą - sądzę, że dzięki temu nie przeoczymy kolejnych wierszy i ułatwi to komentowanie :-)

Jeśli doświadczyliśmy rozdzierającego bólu duszy, jeśli znaleźliśmy drogę do uleczenia, próbujemy przekazać to innym bo cali jesteśmy współczuciem - My już wiemy. Nie jesteśmy jednak w stanie zrobić nic, jeśli ktoś sam tego nie chce, jeśli tak przyzwyczaił się do stanu cierpienia, że nieświadomie choć brzmi to niedorzecznie "zżył się" z nim. Żeby wejść na drogę uleczenia trzeba poznać siebie, przyczynę i zrobić krok - ten pierwszy krok. Wydaje się nam, że nic nie dorównuje naszemu bólowi - ponieważ to nasz ból. Odrzucamy pomocną dłoń i trwamy tak w wyniszczającym nas stanie a życie ucieka. Ranimy siebie, ranimy innych, ale nie przejmujemy się tym, bo dla nas nasz ból jest najistotniejszy. Pragnienie może być twórcze lecz może również degradować nas, tak samo jest z każdym uczuciem i doznaniem. Życie jest rozmową z samym sobą, jest rozwojem, dojrzewaniem, doskonaleniem się, wysnuwaniem wniosków, wzbogacaniem psychiki - życie jest wiecznym doświadczaniem, po to, żebyśmy lepiej czuli, lepiej rozumieli, bardziej przeżywali. Kiedy zdamy sobie z tego sprawę, zrozumiemy, że ból i cierpienie są nieodłączną częścią życia i chociaż to okrutne i nie potrafimy się z tym pogodzić ale ból psychiczny też jest potrzebny, bo w wielu przypadkach ratuje nas, zmusza organizm do uruchomienia systemu samoobrony.

Przychodzi czas, że zaczynamy żyć dla Ludzi. Otwieramy serce i przygarniamy do niego tych, którzy bezradni, osamotnieni, potrzebujący wsparcia. Dajemy z siebie, nie oczekują nic w zamian. Naszym celem staje się niesienie nadziei i szczęścia innym, a widząc łzy ulgi w Ich oczach, uśmiech, odkrywamy znaczenie słowa miłość. Wtedy zaczyna się to prawdziwe życie, a Towarzysz Podróży - on sam nas odnajduje kiedy najmniej się tego spodziewamy - to taka nagroda od losu.

....Nie, nie żałuję Przeciwnie bardzo ci dziękuję kochanie Za to że jesteś królem karo Że jesteś zbrodnią mą i karą...... ****

Globus nie globus, ale czasami najchętniej wykopała bym go w kosmos wrrrrr

Na słoneczko duszę, na słoneczko :-) . Wyschnie sobie powolutku na wietrze, popatrzy na błękitne niebo, na kołyszące się na listkach motyle , na ażurowe abażurki kwiatów, posłucha ptasiego śpiewu, nawdycha się zapachu lipy i konwalii a potem wypręży ramiona i krzyknie, do diabła ależ ten świat jest piękny - warto żyć!

Teraz wiem skąd te migreny! :-(

Nic się w tej kwestii od lat nie zmienia Przychodzi czas rachunku sumienia Może właśnie ta chwila nastała By dusza z sumieniem pogadała?

Ucieka myśl pełna niepokoju Czekasz, czekasz I znów obrazy wracają jak widma Ta twarz droga… o naiwności Na cóż czekanie Czekasz, czekasz Zapomnij, nie wróci, to była chwila Nadziejo o błędny ogniku Nie trzeba tak zwodzić, nie trzeba Lecz czekasz i serce, i dusza Nie trzeba czekać Ty czekasz, wciąż czekasz.