Rihtik Stempelek

Wiem... dobrze wiem. Z dnia na dzień odchodzi moja 90 letnia Mama... Widzę to co dnia... Zaśnięcie niewątpliwie poruszy, ale ogarniając kilkanaście lat zasypiania, nie wiem co gorsze... Co do wymownego cytowania, to... innej pociechy dola siebie i ciebie nie znajduję.

Kaliope... :) Jak czytasz ze zrozumieniem, to z mojej strony nie dążę do utarczki słownej, ale... jak czytasz. Niemniej, spełniając twoją prośbę nie będę pod twoim wierszem POLEMIZOWAŁ. :):):)

To dobrze, że coś takiego... wiesz i piszesz. :) Jeszcze więcej satysfakcji życzę, nie tylko z pisania..

Widzę, że należysz do osób które muszą mieć rację, więc... - -

... Panie Rihtik Stempelek proszę poczytać wcześniejsze teksty ( na których owo Słowo się opiera ) choćby uharyckie z 7 lub 12 wieku przed Chrystusem. Poczytać choćby o dwoistosci jednego słowa Ashera = żona boga lub aschera = podpora swiątyni , któreż to później przekształciło się z podpory - słupa w ducha i to świętego w paternalistycznej doktrynie tych na Ż ( co tego słowa nie wolno wymawiac, wypowiadac i wypisywać żeby nie być posądznym o ksenofobię ) i Czarnych. A takich słów, które można tłumaczyć co najmniej dwojako jest w oryginalnych tekstach ( z tego co słyszałem :)) o niebo więcej. Proponuję zacząć poczytanie od cytownej już wilki... Wywołałeś mnie do tablicy, więc muszę podjąć z tobą polemikę... w całym tego słowa znaczeniu (zobacz do wiki dlaczego polemikę). Zanim w wiki wyczytałeś jakoby rewelacje dotyczące jakoby tego Słowa, które z taką lubością poznaję (ew. wg Jana 17, 3) i cytuję oraz rozważam, to J. Keller, W. Kotański, Z. Poniatowski, W. Tyloch i B. Kupis sporządzili opracowanie pt.: Zarys dziejów religii. Zaprezentowali w nim im właściwe podejście do starożytnych, przedchrześcijańskich wierzeń wraz ze źródłami informacji, które obrobili własną myślą, stosownie do żywionych preferencji. Podobnie postąpił autor lub autorzy tekstu zamieszczonego w wiki. Przyznam, że ongiś owe jakoby rewelacje, doprowadziły mnie nieomal do ateizmu (zdaje się, że ty mu hołdujesz) i pod wpływem twojej wypowiedzi, mogą także dostać się pod wpływ tego rodzaju POGLĄDÓW. Mając do na względzie, (choć to nie jest najlepsze miejsce ku temu), podejmuję niniejszym POLEMIKĘ. Rudolf Ranoszek w ww. dziele zredagował rozdział: Religie Mezopotamii i już na wstępie uczciwie napisał, że na jej obszar najwcześniej wdzierały się: "zwłaszcza koczownicze szczepy pustynne i górale (...) W czwartym tysiącleciu Mezopotamię zamieszkiwały już prawdopodobnie plemiona semickie i niesemickie , azjatyckie. Pod koniec czwartego tysiąclecia występują w Babilonii Sumerowie, lud (...) przybyły może z Dalekiego Wschodu. Sporo przemawia za tym, że tak RZECZYWIŚCIE było, gdyż Dolina Indusu została zasiedlona wkrótce po tym, jak doszło do pomieszania języka budowniczych Babel - 1 Mojżeszowa 11, 1-9. Starożytna cywilizacja której relikty się zachowały, ma wiele wspólnego z mezopotamską: wznoszono budowle zbliżone do schodkowych zigguratów, tworzono rzeźby postaci ludzkich z głowami przypominającymi maski (typowe dla starodawnych rzeźb mezopotamskich) i używano piktogramów podobnych do wczesnych znaków znanych w Międzyrzeczu. Nic przeto dziwnego, że asyriolog S. N. Kramer uważa, że w dolinie Indusu mieszkał lud znany z Mezopotamii, jako Sumerowie. Encyclopedia Britannica (1959, t. 8, s. 118) podaje: "Cała kraina była zasiedlona przez rozmaite plemiona mówiące przeważnie językami aglutynacyjnymi, choć na zachodzie osadzili się Semici" - okoliczność ta pomaga pojąć, dlaczego w Ur Chaldejskim mieszkał Abram. W ciągu trzeciego tysiąclecia stworzyli oni pierwszą wysokorozwiniętą kulturę (...) organizowali się w licznych miastach-państwach (...) i rozszerzali swoje wpływy poza granice Babilonii." Dalej można przeczytać kto i jak moderował wierzenia mieszkańców tego rejonu, aż do czasów w którym z Ur Chaldejskiego Bóg Jehowa wyprowadza Abrama z żoną Saraj i prowadzi na tereny Palestyny, którą obiecuje dać jego potomkom. W przeciwieństwie do Sumerów (którzy na przestrzeni setek lat stapiali się z ludnością zamieszkującą Arabię i Syrię oraz z Kasytami - górale z Zagrosu oraz Hurtami), Abram był Semitą kultywującym przekonania spisane pod natchnieniem Bożym w 1513 r.p.n.e. przez Mojżesza - wiele z nich prezentują rozdziały od 1 do 11 księgi Genezis, czyli 1 Mojżeszowej. Czytałeś Zdzisławie? Zakładam, że tak, w przeciwnym razie... nie pojmiesz o czym będę pisał dalej, w przeciwieństwie do tych wszystkich osób, którym nie obce są owe natchnione przez Jehowę Boga relacje. Mając to na uwadze, kontynuuję. Potomkowie Abrahama i Sary (Jehowa Bóg zmienił imię Abramowi i Saraj) utworzyli naród Izraelski, który Bóg ZAMIERZYŁ uczynić narodem kapłańskim - ludem do specjalnych poruczeń. Miriam (Maria) była potomną Abrahama, podobnie jak apostołowie Jezusa, a w szczególności apostoł Jan. Kiedy ów pisał w natchnieniu prolog ewangelii, to w wersetach od 1 do 14 wypowiedział się o Słowie, którego dotyczą moje wypowiedzi. W świetle powyższego, a przede wszystkim w świetle faktu, że sens tego wszystkiego o czym pisał zastał mu OBJAWIONY przez Istotę Najwyższą, w łeb biorą wszelkie jakoby rewelacje snute m.in. przez te osoby, które zredagowały tekst dostępny na wiki, wywodząc pogląd przez ciebie wzmiankowany. Konstatując moje wypowiedzi jakkolwiek dotyczące Słowa, nie mają nic wspólnego z poglądami jakie przyjąłeś od autorów zapisów wikipedii, a to tym bardziej, że NIKT - począwszy do Abrahama do Malachiasza NIGDY nie pisał o tym Słowie, które jest podmiotem prologu ewangelii wg Jana. Co do tego, co po apostole Janie nazmyślali i powypisywali różnej maści "specjaliści od Pana Boga", nie będę się wypowiadał - nadmienię tylko cytując Józefa Sadzika, że istotnie "korzenie współczesnego ateizmu sięgają wielu teologicznych traktatów". cbdu

Cieszy Agnieszko, że postrzegasz życiową mądrość nauk Nauczyciela prawdy Bożej - Łukasza 20, 21: Nauczycielu, wiemy, że mówisz i nauczasz poprawnie i nie przejawiasz stronniczości, lecz zgodnie z prawdą nauczasz drogi Bożej. Jej dalszego wnikliwego poznawania życzę z serdecznością... :)

Podoba mi się przekąs w odniesieniu nie tylko do Nerona... :) Czytam, że sporo wiesz o losie pierwszych generacji uczniów Mesjasza. W refleksji nie tylko nad ich losem, dodam, że przed Neronem i po nim nie brakowało osobników idących w jego ślady. Do tego wzrost i aktywność chwastów wobec pszenicy przyczyniała ludziom wcielającym w życie Jego nauki okropnego losu... Dość wspomnieć los Ebionitów, Arian, Akacjan, Atydikomarianitów, Potynian, Macedonian, Bonozjan, Nestorian, Agneotów, Ubogich z Lyonu, Waldensów, Albigensów, Katarów, Petrobruzjan, Nurków, Braci Polskich, Badaczy Pisma Świętego i Świadków Jehowy Boga. Tak więc przez wieki pośród chwastów, mniej czy bardziej przyduszana, rosła pszenica, która wykiełkowała z dobrego ziarna Słowa - Marka 4, 2-20; Mateusza 13, 24-30.

Nie samym wierszem człowiek żyje, ale przede wszystkim Słowem, które przeszło przez usta Najwyższego... - no chyba, ze nie jesteś człowiekiem jakiego miał na myśli Jezus - ew. wg Mateusza 4, 4. A co do rekolekcji w których zdaje się, nie uczestniczyłeś, to wikipedia podaje: "Rekolekcje (łac. recolere - zbierać na nowo, powtórnie) - w katolicyzmie kilkudniowy okres poświęcony odnowie duchowej poprzez modlitwę, konferencje oraz spowiedź." - http://pl.wikipedia.org/wiki/Rekolekcje Jak czytasz jakkolwiek rekolekcje nie polegają na wymownym cytowaniu Słowa, częściej na milczeniu. Przykro... nie tylko mi... ale trudno, wolno ci.

WiJa, dziękuję za wgląd i odbiór wiersza, zapewniając że jakkolwiek go odbierasz jestem rad... że raczysz nie tylko mnie darzyć uwagą. :) Jak najwięcej zadowolenia z pięknego tworzenia, czy to twojego, czy też bliźniego... :) ...jak siebie samego.

Jana 3, 14-18, 36 i... 11, 1-45: (...) jak Mojżesz uniósł w górę węża na pustkowiu, tak musi być uniesiony w górę Syn Człowieczy, aby każdy, kto w niego wierzy, miał życie wieczne. "Albowiem Bóg tak bardzo umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby nikt, kto w niego wierzy, nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne. Bo Bóg posłał swego Syna na świat nie po to, żeby osądził świat, ale żeby świat został przez niego wybawiony. Kto w niego wierzy, nie ma być osądzony. Kto nie wierzy, już został osądzony, ponieważ nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna Bożego. (...) A chorował pewien człowiek, Łazarz z Betanii, wioski Marii i jej siostry, Marty. Była to właśnie ta Maria, która natarła Pana wonnym olejkiem i wytarła jego stopy swymi włosami — jej to brat, Łazarz, chorował. Jego siostry wysłały więc do niego wiadomość, mówiąc: "Panie, oto ten, którego kochasz, choruje". Ale gdy Jezus to usłyszał, rzekł: "Choroba ta nie jest ku śmierci, lecz ku chwale Bożej, aby za jej sprawą Syn Boży był otoczony chwałą". A Jezus miłował Martę oraz jej siostrę i Łazarza. Kiedy jednak usłyszał, że on choruje, mimo to pozostał dwa dni w miejscu, w którym był. A potem powiedział do uczniów: "Chodźmy znowu do Judei". Uczniowie rzekli do niego: "Rabbi, dopiero co Judejczycy usiłowali cię ukamienować, a ty znowu tam idziesz?" Jezus odpowiedział: "Czyż nie ma dwunastu godzin światła dziennego? Jeżeli ktoś chodzi w świetle dziennym, nie potknie się o nic, ponieważ widzi światło tego świata. Ale jeśli ktoś chodzi w nocy, potyka się o coś, bo nie ma w nim światła". Rzekł to, a potem im powiedział: "Łazarz, nasz przyjaciel, udał się na spoczynek, ale ja tam idę, aby go obudzić ze snu". Uczniowie rzekli więc do niego: "Panie, jeżeli udał się na spoczynek, wyzdrowieje". Jezus mówił jednak o jego śmierci. Lecz oni mniemali, że mówi o odpoczywaniu we śnie. Toteż Jezus rzekł im wtedy otwarcie: "Łazarz umarł, a ja ze względu na was raduję się, że mnie tam nie było — abyście uwierzyli. Ale chodźmy do niego". Tomasz, zwany Bliźniakiem, powiedział więc do współuczniów: "Chodźmy i my, żeby z nim umrzeć". Jezus zaś, przybywszy, zastał go leżącego już od czterech dni w grobowcu pamięci. A Betania była niedaleko Jerozolimy, w odległości około trzech kilometrów. 19 Wielu Żydów przyszło więc do Marty i Marii, żeby je pocieszyć po stracie brata. Toteż gdy Marta usłyszała, że Jezus nadchodzi, wyszła mu na spotkanie, ale Maria siedziała w domu. Marta rzekła zatem do Jezusa: "Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. Ale i teraz wiem, że o cokolwiek Boga poprosisz, Bóg ci da. Jezus powiedział do niej: "Twój brat wstanie". Marta powiedziała do niego: "Wiem, że wstanie podczas zmartwychwstania w dniu ostatnim". Jezus rzekł do niej: "Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we mnie wierzy, ten choćby nawet umarł, ożyje, a każdy, kto żyje i we mnie wierzy, przenigdy nie umrze. Czy w to wierzysz?" Powiedziała do niego: "Tak, Panie; ja uwierzyłam, że ty jesteś Chrystusem, Synem Bożym, Tym, który przychodzi na ten świat". A powiedziawszy to, odeszła i zawołała Marię, swą siostrę, mówiąc potajemnie: "Nauczyciel jest tu obecny i cię woła". Ta, gdy to usłyszała, wstała szybko i poszła do niego. A Jezus jeszcze nie wszedł do wioski, lecz w dalszym ciągu był w miejscu, gdzie go spotkała Marta. Kiedy więc Żydzi, którzy byli z nią w domu i pocieszali ją, zobaczyli, że Maria szybko wstała i wyszła, poszli za nią, przypuszczając, iż idzie do grobowca pamięci, aby tam płakać. A gdy Maria przybyła tam, gdzie był Jezus, i ujrzała go, upadła mu do stóp, mówiąc: "Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł". Kiedy więc Jezus ujrzał ją płaczącą oraz płaczących Żydów, którzy z nią przyszli, westchnął w duchu i się strapił; i rzekł: "Gdzieście go położyli?" Powiedzieli mu: "Panie, chodź i zobacz". Jezus począł ronić łzy. Żydzi więc odezwali się: "Patrzcie, jak go kochał!" Ale niektórzy z nich rzekli: "Czy człowiek, który otworzył oczy ślepemu, nie mógł sprawić, żeby ten nie umarł?" Toteż Jezus, znowu westchnąwszy głęboko, przyszedł do grobowca pamięci. Była to właściwie jaskinia, a przed nią leżał kamień. Jezus powiedział: "Zabierzcie ten kamień". Marta, siostra zmarłego, powiedziała do niego: "Panie, zapewne już cuchnie, bo to czwarty dzień". Jezus rzekł do niej: "Czy ci nie powiedziałem, że jeśli uwierzysz, to ujrzysz chwałę Bożą?" Zabrali więc kamień. Wtedy Jezus wzniósł oczy ku niebu i rzekł: "Ojcze, dziękuję ci, żeś mnie wysłuchał. Wiedziałem wprawdzie, że zawsze mnie wysłuchujesz, ale powiedziałem to ze względu na tłum stojący wokoło, aby uwierzyli, żeś ty mnie posłał". A powiedziawszy to, zawołał donośnym głosem: "Łazarzu, wyjdź!" Zmarły wyszedł, mając nogi i ręce obwiązane opaskami, a twarz owiniętą chustą. Jezus powiedział do nich: "Rozwiążcie go i pozwólcie mu iść". Dlatego też wielu Żydów, którzy przyszli do Marii i zobaczyli, co uczynił, uwierzyło w niego;

Jakkolwiek nie czytać kanwą jest Słowo z którym nikt nie wygra... Smutno mi Azocie, że również ty zdajesz się wierzgasz przeciw niemu... - Dzieje 26, 4 + ew. wg Jana 1, 1-14. Jeśli zechcesz wraz z innymi zważ proszę, że przed nawróceniem Paweł (zwany wówczas Saulem z Tarsu lub inaczej Szawłem), zawzięcie prześladował naśladowców Jezusa - ówczesnych prawdziwych sług Bożych. Kiedy ukazał mu się Jezus Chrystus, usłyszał słowa: "Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz? Trudno ci wierzgać przeciwko ościeniowi" (Dzieje 26:14). Co przy tym Jezus miał na myśli? Z jego nauk wynika, że uważa to, co się czyni jego naśladowcom, za wyrządzone jemu samemu (Mat. 25:40, 45). Stąd Paweł, prześladując chrześcijan, w rzeczywistości prześladował Chrystusa. Ze szkodą dla siebie zwalczał to, co miało poparcie Boga. Na wypadek, gdybyś nie wiedział dodam, że oścień to zaostrzony kij, czasem okuty metalem, używany do popędzania bydła lub zwierzęcia zaprzęganego do orki. Uparte zwierzę, które wierzgając stawiało opór bodźcom ościenia, nie znajdowało ulgi, lecz jedynie się kaleczyło. Podobnie Paweł nie odnosił pożytku z prześladowania tych, którzy mieli uznanie u Boga. Jego starania w tym względzie były równie bezowocne jak wysiłki zwierzęcia pociągowego, stawiającego opór ukłuciem ościenia.

Ad vocem: "Plagiator!" (twój osąd pod sąd - bynajmniej nie mój): http://portalwiedzy.onet.pl/121733,,,,plagiator,haslo.html i http://pl.wikipedia.org/wiki/Plagiat (CYTUJĘ): Plagiat (łac. plagium - kradzież) - skopiowanie cudzej pracy/pomysłu (lub jej części) i przedstawienie pod własnym nazwiskiem (KONIEC CYTATU) - czy takiego sposobu cytowania muszę używać, abym nie był osądzany jako plagiator?!

Ad vocem jakoby komentarza marjanna ja i nie tylko... a w szczególności ad vocem jakoby osądów dokonywanych Świadków Najwyższego (jakoby, bo to imputacja), niech przemówi WYŁĄCZNIE Słowo: 5 Mojżeszowa 1, 16; 17; 10, 18; 27, 19: (...) Kiedy wysłuchujecie sprawy między swymi braćmi, macie rozsądzać w prawości między człowiekiem a jego bratem lub jego osiadłym przybyszem. Nie wolno wam być stronniczymi w sądzie. Macie wysłuchać zarówno małego, jak i wielkiego. Nie wolno wam się ulęknąć człowieka, gdyż sąd należy do Boga (...) Jehowa, wasz Bóg, to Bóg bogów i Pan panów, Bóg wielki, potężny i wzbudzający lęk - który nikogo nie traktuje stronniczo ani nie przyjmuje łapówki, sprawuje sąd (...) Przeklęty ten, kto wypacza sąd Hioba (Joba) 8, 3: Czyż Bóg wypaczy sąd albo czy Wszechmocny wypaczy prawość? Psalm 9, 7; 8; 76, 8-10; 82, 1; 2; 110, 5; 6: Jehowa zaś będzie zasiadać po czas niezmierzony, tron swój utwierdzając na sąd. I będzie w prawości sądził żyzną krainę; w prostolinijności będzie osądzał grupy narodowościowe. (...) Z nieba dałeś usłyszeć spór prawny; ziemia się zlękła i znieruchomiała, gdy Bóg powstał na sąd, by wybawić wszystkich potulnych na ziemi. Sela. Bo sławić cię będzie złość człowieka; opaszesz się resztką rozzłoszczenia. (...) Bóg staje w zgromadzeniu Boskiego; pośród bogów sprawuje sąd: Jak długo jeszcze będziecie sądzić niesprawiedliwie i okazywać stronniczość na rzecz niegodziwych? (...) Jehowa po twej prawicy roztrzaska królów w dniu swego gniewu. Odbędzie sąd wśród narodów; sprawi, iż będzie pełno trupów. Roztrzaska tego, który jest głową ludnej krainy. Izajasza 5, 16: Jehowa Zastępów wywyższy się przez sąd i prawdziwy Bóg, Święty, uświęci się przez prawość. Ezechiela 34, 17; 39, 21: tak rzekł Wszechwładny Pan, Jehowa: Oto sprawuję sąd między owcą a owcą, między baranami a kozłami. (...) I ukażę swą chwałę między narodami; i wszystkie narody będą musiały ujrzeć mój sąd, którego dokonałem, i moją rękę, którą położyłem pośród nich. Daniela 7, 9; 10: Patrzyłem, aż ustawiono trony i zasiadł Istniejący od Dni Pradawnych. Odzienie jego było białe jak śnieg, a włosy na jego głowie - jak czysta wełna. Tron jego to płomienie ognia; koła - to ogień płonący. Strumień ognia płynął, wychodząc sprzed niego. Tysiąc tysięcy mu usługiwało, a stało przed nim dziesięć tysięcy dziesiątek tysięcy. Zasiadł Sąd i otwarto księgi. Malachiasza 3, 5: I przyjdę do was na sąd, i stanę się szybkim świadkiem przeciw czarnoksiężnikom i przeciw cudzołożnikom, i przeciw tym, którzy przysięgają fałszywie, i przeciw tym, którzy postępują oszukańczo Mateusza 12, 41; 42: Mieszkańcy Niniwy wstaną na sąd z tym pokoleniem i je potępią, okazali bowiem skruchę ze względu na to, co głosił Jonasz, a oto tu więcej niż Jonasz. Królowa z południa powstanie na sąd z tym pokoleniem i je potępi Jana 3, 16-21; 5, 24: Albowiem Bóg tak bardzo umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby nikt, kto w niego wierzy, nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne. Bo Bóg posłał swego Syna na świat nie po to, żeby osądził świat, ale żeby świat został przez niego wybawiony. Kto w niego wierzy, nie ma być osądzony. Kto nie wierzy, już został osądzony, ponieważ nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna Bożego. A to jest podstawa sądu, że światło przyszło na świat, ale ludzie bardziej umiłowali ciemność niż światło, bo ich uczynki były niegodziwe. Kto bowiem dopuszcza się tego, co podłe, ten nienawidzi światła i nie przychodzi do światła, żeby jego uczynki nie zostały zganione. Kto zaś czyni to, co prawdziwe, ten przychodzi do światła, żeby jego uczynki zostały ujawnione jako dokonane w zgodzie z Bogiem”. (...) Zaprawdę, zaprawdę wam mówię: Kto słyszy moje słowo i wierzy temu, który mnie posłał, ten ma życie wieczne i nie idzie na sąd, lecz przeszedł ze śmierci do życia. Rzymian 2, 1-3: Nie masz więc wymówki, o człowiecze, [u]kimkolwiek jesteś[/u], jeśli osądzasz; bo w tym, w czym osądzasz drugiego, potępiasz samego siebie, ty bowiem, który osądzasz, trwasz w tym samym. A wiemy, że zgodnie z prawdą sąd Boży jest przeciwko tym, którzy w czymś takim trwają. Ale czy mniemasz, o człowiecze, gdy osądzasz trwających w czymś takim, a jednak sam to czynisz, że ujdziesz sądu Bożego? Hebrajczyków 9, 27: (...) jest zastrzeżone dla ludzi raz jeden umrzeć, a potem sąd 1 Piotra 4, 17-19: Jest bowiem wyznaczony czas, by sąd się zaczął od domu Bożego. Jeżeli więc zaczyna się najpierw od nas, to jakiż będzie koniec tych, którzy [u]nie są posłuszni dobrej nowinie Bożej[/u]? "A jeśli człowiek prawy z trudem dostępuje wybawienia, to gdzie się pokaże bezbożny i grzesznik?" Niech więc też ci, którzy cierpią zgodnie z wolą Bożą, polecają swe dusze wiernemu Stwórcy, czyniąc to, co dobre.

Ewangelia wg Jana 17, 3; 16-16: To znaczy życie wieczne: ich poznawanie ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa. (...) Nie są częścią świata, jak i ja nie jestem częścią świata. Uświęć ich przez prawdę; twoje słowo jest prawdą. Jak ty mnie posłałeś na świat, tak też ja posłałem ich na świat. - ad vicem M. Krzywak

SOJAN to prawda, co wyraża wiersz niejako podyktowany przez wskazane wersety - nie dziwi mnie, że trudno ci temu zaprzeczyć, iż ludzie (niektórzy) uważają swoją wiedzę za absolutną i na niej opierają swoje apodyktyczne sądy - to prawda nie tylko (jak to ująłeś, a ja w znacznej części cytuję) etyczno-kaznodziejska. Jak czytasz ze zrozumieniem, to dostrzeżesz, że w wierszu nie brakło prawdy poetycko-artystycznej, by tekst był czymś więcej niż lekcją i nauką moralną. Umyślnie pomijając konkrety, autor liczył, że te pojawią się... i jak czytać komentarze, nie mylił się. Jeżeli nadal ci ich mało, to czytaj kontekst wskazanych wersetów, a poza tym nat tym podumaj: http://www.poezja.org/wiersz,71,133450.html Wiem, że demaskatorski ton boli - spójrz proszę na wypowiedź Jezusa zapisaną w ew. wg Mateusza 23 rozdział i czytaj kolejne, aby dowiedzieć się jak postąpili z nim nieuprawnieni do osądzenia Syna człowieczego. Jak myślisz, co uczyni Właściciel winnicy nie tylko owym hodowcom? - zapytam parafrazując nieco słowa Mistrza (ew. wg Łukasza 20, 9-16). Życiorysy zaś... no cóż, swego rodzaju życiorysy Chrystusa i Jego naśladowców nie tylko tych opisanych w Biblii powinny cię zadowolić. A zatem wiersz nie obraca się wokół komunałów i nie wisi w abstrakcji (no może w twoim odbiorze :)) cbdu

Renatko... nie dość takich wierszy, mających na względzie to do czego (póki co) nieuchronnie wiedzie starość. :) Miej satysfakcję z dobrze ujętego przesłania (+), które zawsze po swojemu doszlifowywać wszak możesz. :) Ja osobiście co do starości żywię nadzieję wyrażoną słowami: (...) "okazuje mu łaskę i mówi: 'Zwolnij go od zejścia do dołu! Znalazłem okup! Niech jego ciało stanie się jędrniejsze niż w młodości; niech powróci do dni swego młodzieńczego wigoru'. Będzie upraszał Boga, by miał w nim upodobanie, i ujrzy jego oblicze z radosnym wołaniem, a On przywróci swą prawość śmiertelnikowi." - Hioba 33, 24-26.

...ale być nie musi - Jezus wszak nie kusi: (...) "Jeżeli pozostajecie w moim słowie, to rzeczywiście jesteście moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli" - Ew. wg Jana 8, 31, 32. :) Dogłębnych więcej refleksji życzę... zwierszowanych także.