Rihtik Stempelek

Aniu... dziękuję za zachęty i zapraszenie do haiku... współczesnego rzecz jasna?! Z wiki wiadomo, że zakłada ono operowanie paradoksem, subtelność, estetyczny minimalizm i wyzbycie się własnego ja, a najlepsze często świadomie nie pozwalają na jakąkolwiek konkretną interpretację, pozostawiając w odbiorcy ulotne, refleksyjne odczucie, które chciał przekazać jego autor. Nie określono (jak to ma miejsce w klasycznym haiku) form, jakie ma ono zachowywać. Chętnie poczytam coś o tym. Podobno ktoś napisał program komputerowy, pomocny w tworzeniu haiku. :)

Ja nie sugerowałem żadnej umowy, a co dopiero coś takiego!? A może wszystko to przez to, że nie czytasz ze zrozumieniem? Wiem, że pojąć bliźniego jak siebie samego niełatwo...!

Niemało... dałaś z siebie, co dostrzegasz, jak ja. Dziękuję. Szkoda, że nieczęsto do podmiotów twojego wiersza jego przesłanie trafia...

Aniu tak mi miło że tobie miło się zrobiło :)

No cóż Aniu, jest ze mną tak, jak rzekł mój Mistrz: z obfitości serca usta mówią i ręce piszą - Mateusza 12, 34 - to parafraza, ale wiernie oddająca sens Jego sentencji. :)

Piszę z potrzeby duszy, by wyrazić co we mnie się nagromadziło, mając na względzie wyrażenie tego przede wszystkim sobie. Sporo dumam nad sensem nie tylko żywota, ale i uczuć, z których najświętsze miłością jest zwane. Mawia się że nie jedno jej imię i że z nikąd przychodzi, i nie wiedzieć czemu. Chyba kulturowo uwarunkowane jest to, że skłania ono do poświęceń, mimo iż egzekwowanie tychże jest właściwie jej obce. Obserwuję, że w związku opartym na miłości, samowolne przysługiwanie się osobie kochanej, miewa na celu podtrzymanie relacji. Nie jest więc zupełnie bezinteresowne, tym bardziej, że wynika z potrzeb obdarzającego miłością. Klasyczne przejawy tego uczucia kształtuje biologia, wychowanie, kultura, religia, a nawet czas i miejsce oraz nieprzewidywalne i nie dające się kształtować przypadki najdziwniejsze. Statystyki zdają się wskazywać, że połowa ludzi na świecie żyjących w związkach łączy miłość, a drugą połowę wiąże w pary przyjaźń, rozsądek, kultura, konieczności przeróżne, czy choćby tylko i wyłącznie zaspokajanie fizjologicznych potrzeb. Prawdą bywa, że ekspresja siebie w związkach opartych na miłości uszczęśliwia, co wręcz na samolubstwo zatem zakrawa. Cóż zatem definiuje miłość? Jaki jest jej wzorzec? Zdolność do metamorfoz tego uczucia i ogrom jej przejawów, sprawia że zdaje się zanikać niekiedy lub przeistaczać li tylko w przyjaźń jakąś - bo na przykład: Czym się różnią zakochani w sobie od przyjaciół serdecznych? Odpowiadam sam sobie: Niewątpliwie sposobem ekspresji tego co do siebie czują! Także stopniem intymności, namiętności, wiary w siebie nawzajem Upowszechnił się pogląd, że: każda miłość jest inna i niepowtarzalna, jak ludzie którzy się nią darzą. Mimo to, a może właśnie dlatego rozważam za Mickiewiczem: NIEPEWNOŚĆ Gdy cię nie widzę, nie wzdycham, nie płaczę, Nie tracę zmysłów, kiedy cię zobaczę; Jednakże gdy cię długo nie oglądam, Czegoś mi braknie, kogoś widzieć żądam; I tęskniąc sobie zadaję pytanie: Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie? Gdy z oczu znikniesz, nie mogę ni razu W myśli twojego odnowić obrazu? Jednakże nieraz czuję mimo chęci, Że on jest zawsze blisko mej pamięci. I znowu sobie powtarzam pytanie: Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie? Cierpiałem nieraz, nie myślałem wcale, Abym przed tobą szedł wylewać żale; Idąc bez celu, nie pilnując drogi, Sam nie pojmuję, jak w twe zajdę progi; I wchodząc sobie zadaję pytanie; Co tu mię wiodło? przyjaźń czy kochanie? Dla twego zdrowia życia bym nie skąpił, Po twą spokojność do piekieł bym zstąpił; Choć śmiałej żądzy nie ma w sercu mojem, Bym był dla ciebie zdrowiem i pokojem. I znowu sobie powtarzam pytanie: Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie? Kiedy położysz rękę na me dłonie, Luba mię jakaś spokojność owionie, Zda się, że lekkim snem zakończę życie; Lecz mnie przebudza żywsze serca bicie, Które mi głośno zadaje pytanie: Czy to jest przyjaźń? czyli też kochanie? Kiedym dla ciebie tę piosenkę składał, Wieszczy duch mymi ustami nie władał; Pełen zdziwienia, sam się nie postrzegłem, Skąd wziąłem myśli, jak na rymy wbiegłem; I zapisałem na końcu pytanie: Co mię natchnęło? przyjaźń czy kochanie? No cóż! Wygląda mi na to, że miłość do wypadkowa szeregu składowych, nie zaś ich pochodna - w ujęciu właściwym dla techniki. Przyjaźń, intymność, przychylność itp. w różnych kompozycjach i nasileniu zdają się sprawiać, że w swych przejawach miłość tak się przeobraża. Potrzeba bliskości psychicznej i fizycznej, zaangażowanie, potrzeba stałości, gotowość do wyrzeczeń dla dobra wspólnego, wydają się być korzystne, wręcz sprzyjające temu uczuciu. Trudno jednak mierzyć i wyznaczać proporcje owym składowym; a jeszcze trudniej miłość w zastanym świecie pozbawić zaangażowania i intymności, w której namiętność rozkwita a komunikowanie się koi. Podłożem tego wszystkiego jest dobra wola - wybornie sprzyjająca akceptacji wzajemnej, a nawet odmiennych upodobań, poglądów, dając poczucie, iż jest się potrzebnym, ba pożądanym - uszczęśliwia to właśnie niewymownie. Zaangażowanie w siebie, splatające odrębne dwa życia w jedno, fascynuje jako idea związku małżeńskiego, która została przedstawiona jeszcze w Edenie. Wiem że rzeczownik miłość to uczucie, zaś czasownik kochać dotyczy tego jak uczucie to jest przejawiane. Słowo Boże przedstawia w superlatywach miłość opartą na zasadach, jako dobrowolne i bezinteresowne uczucie. Przedumałem te wyrażenia, chyba podobnie jak William Barclay, gdyż jak on uważam, iż miłość wierna zasadom wiąże się z umysłem. Nie jest uczuciem które spontanicznie rośnie w sercu (jak to może się dziać w wypadku miłości filia). Uczucie to wiąże się emocjonalnie z zasadami, którymi świadomie kierują się pobożni w życiu. Tak pojmowaną miłość w języku greckim reprezentowało słowo agape. Znamiennie używający go kojarzyli je przede wszystkim z wolą (sic!). Wobec tego agape wskazuje na ujarzmienie czegoś, na zwycięstwo, wyczyn. Cechę tą podkreśla okoliczność, że normalnie nikt nie pała miłością do swych nieprzyjaciół. Miłowanie ich wymaga ujarzmienia wszystkich naturalnych uczuć i skłonności. I właśnie agape jest siłą pozwalającą miłować nawet to, co nie wzbudza ciepłych uczuć, kochać nawet tych ludzi, których nie lubimy. Ktoś zauważył, iż łatwiej powiedzieć, czym miłość nie jest, niż czym jest. Uważam że jest to stwierdzeni prawddziwe, gdyż dziewięć cech wymienionych w poemacie o miłości zostało wyrażone zdaniami przeczącymi, a tylko siedem za pomocą zdań twierdzących (sic!) Po raz kolejny, zanim przystąpiłem do zredagowania tej wypowiedzi, w zadumie snułem rozważania na osnowie owego poematu. Oto co tym razem dostrzegłem w odniesieniu do miłości biblijnie zdefiniowanej: nie jest zazdrosna - uważam, że aby to przeczenie miało wyłącznie pozytywny wydźwięk, to zazdrość musi oznaczać nie tolerowanie współzawodnictwa o względy osoby kochanej. Pozytywna zazdrość ma prawo stać na straży wzajemnego oddania nie chełpi się, bo wówczas stawiałbym siebie wyżej od osób kochanych nie nadyma się wynosząc się nad osobę darzoną miłością, lecz wręcz przeciwnie uważa ją za lepszą od siebie. W efekcie pomiędzy tak miłującymi jest jednomyślność i zgoda, jako przeciwieństwo kłótliwości i wyniosłości. Bez pokory nie da się uważać osoby kochanej za lepszą nie zachowuje się nieprzyzwoicie również w odniesieniu do zastanych norm prawnych i obyczajowych, zasad współżycia społecznego, etykiety, gdyż świadczyłoby to o lekceważeniu odczuć i uczuć oraz praw innych. Chodzi to też o to, by pod wpływem tak pojmowanej i przejawianej miłości postępować taktownie. Wypływające z takiej miłości zainteresowanie pomyślnością osób kochanych, powstrzymuje od wszystkiego, co nietaktowne lub nieprzyzwoite, co mogłoby urazić nie upatruje własnych korzyści - zapewne w sytuacji, gdy trzeba dokonać wyboru czyje dobro postawić wyżej. Jakże istotne znaczenie ma ta zasada w sytuacji, w której występuje sprzeczność interesów, co nie należy do rzadkości w tym stroju lutni, w którą wplątany duch każdego z nas (Norwid). Wówczas kierowanie się tak pojmowaną miłością, pozwala dać pierwszeństwo osobie nią darzonej nie daje się rozdrażnić, wymaga to panowania nad sobą i brania poprawki na to, że w tej lub innej dziedzinie, pod tym czy innym względem każdy bywa przeczulony!... By kochać wg tej zasady, należy trzymać się w ryzach w obliczu zła, bo przecież o wiele częściej mam z nim do czynienia, niż z dobrem, bywa że także od osób które kocham i które mnie kochają nie prowadzi rachunku krzywdy - nie oznacza to, że nie trzeba zwracać żadnej uwagi na doznaną krzywdę lub niesprawiedliwość. Trzymanie się tej zasady skłania jedynie do tego, by się non stop nie gniewać ani nie chować urazy. Wymaga to autentycznego przebaczania oraz zapominania o problemie, gdy tylko zostanie rozwiązany lub zdefiniowany, wyjaśniony. Lekceważenie tej zasady, to najlepszy środek pozbawiania samego siebie radości z życia, której i tak mi nigdy za wiele. nie raduje się z niesprawiedliwości - patrząc na to co mnie otacza, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że najprościej, najłatwiej i najwięcej radości zdaje się dawać niesprawiedliwość w najróżniejszych jej odmianach. Uważam to jednak za postępujące wynaturzenie rodu ludzkiego. Do radowania się z tego co nikczemne, uzdalnia samolubstwo, którego najłagodniejszym przejawem jest myśl: "dobrze że nie mnie to spotyka" nigdy nie zawodzi - w znaczeniu że jej nie zabraknie, nie tylko we mnie, ale i dla mnie - w przeciwnym razie: "wróćmy znów do snu", najlepiej śmiertelnego! Miłość agape nigdy nie zawodzi także w sensie kierowania się wymienianymi zasadami. Myślę też, że dzięki niej można satysfakcjonująco sprostać każdej sytuacji i każdemu wyzwaniu jest wielkoduszna - niedoskonałość moja i innych sprawia, że bez wielkoduszności, to znaczy bez cierpliwego znoszenia siebie nawzajem nie da się żyć nawet w najlepiej dobranym związku. Im dłużej żyję, w coraz gorszych warunkach bytowych, tym bardziej się o tym przekonuję. życzliwa - poprzez chętne śpieszenie z pomocą. Już sama gotowość do tego, jest taka ujmująca. się raduje prawdą - gdyby spersonifikować prawdę i miłość, to zdaje się że prawda i miłość idą w parze i obyć się bez siebie nie mogą. Dochodzenie prawdy tak o sobie samym jak i o osobie kochanej bywa niełatwe, ale satysfakcjonujące. Pewnie dlatego i w tym aspekcie miłość odczuwa radość z ustalonej w końcu prawdy. Ponieważ jednak kontekst wskazuje, że w poemacie o miłości prawdę przeciwstawiono niesprawiedliwości, więc kryje się w tym także myśl, że miłość raduje się sprawiedliwością, a w szczególności z jej zwycięstwa wszystko znosi - uważam, że znosi w znaczeniu iż zakrywa, tzn. nie ujawnia błędów popełnionych przez osobę darzoną miłością. Złota reguła dyktuje z tą samą intensywnością, z jaką podejmuję starania by nie były znane błędy które popełniam, podejmować starania, by nie ujawniać błędów tych wszystkich, których kocham. Chociaż errarum humanum est, to jednak z uwagi na poczucie godności będącej w mym odczuciu reliktem utraconej doskonałości, obnażanie i eksponowanie dostrzeżonych błędów i słabości, niszczy poczucie godności. Wiem, że bez niej byłbym niezdolny do kochania siebie i w konsekwencji, także osoby która godności mnie pozbawiła. Miłość zakrywa mnóstwo grzechów, nie zliczając ich po mimo, że "znów to samo". Niemniej gdy popełnianie błędów staje się patologiczne, to wówczas ujawnienie ich odpowiedniej osobie (np. psychologowi) jest przejawem miłości. wszystkiemu wierzy - zapewne w znaczeniu pozytywnego nastawienia, a nie naiwności. Dlatego nie daje pochopnie wiary sensacyjnym, nieprawdopodobnym, a nawet prawdopodobnym doniesieniom. W tym miejscu nie mogę się oprzeć, by nie napisać, iż nie możliwe jest rozbudzenie w sobie wiary bez tego nastawienia. Jeżeli siłą woli udaje mi się ujarzmić sceptycyzm, do jakiego skłaniają codziennie doznawane kłamstwa, a także doświadczenie życiowe wskazujące na to, że co prawdą było, już nią nie jest, to zaczynam wierzyć. Powinno się tak postępować dotąd, dokąd nie ma niezbitych dowodów, iż jest się umyślnie (szczególnie z podłych pobudek) oszukiwanym. Niechęć do naiwności sprawia, że przejawiam krytycyzm, jednak nie chcę podchodzić do wszelkich informacji nazbyt krytycznie, niejako "na wszelki wypadek", by nie dać się oszukać - takie nastawienie, paradoksalnie grozi to samooszukiwaniem! Uważam, że prawdziwa miłość (agape) nie może być pozbawiona czujności, tak samo jak ufności wszystkiego się spodziewa, pozostając w pozytywnym nastawieniu do przyszłości. Dzięki wytężeniu siły woli zgodnie z tą zasadą, zacząłem pokładać nadzieję ukształtowaną Bożymi obietnicami. Co do ludzkich tyle razy się rozczarowywałem, że chyba z nadmiernej ostrożności sam ich innym i sobie niemal nie składam. Trudno mi sobie z tym zahamowaniem poradzić, pomimo iż wiem, że bez nadziei rolnik nie zaorałby gleby i nie posiał ziarna, a w konsekwencji umarłby z głodu. Okoliczność ta ma jednak tą dobrą stronę, że unikam rozczarowań i ich nie powoduję; bywają bowiem one następstwem wzbudzenia i pielęgnowania nierealistycznych oczekiwań. W myśl tej zasady miłość żywiona jest nie tylko ufna, ale też pozwala widzieć przyszłość i spodziewać się po niej tego co dobre wszystko przetrzymuje - pewnie dlatego wszystkiemu wierzę i wszystkiego się spodziewam siłą woli pokonując skłonność do niewiary i nieufności, oraz znosząc nie jedno w "niemoim" świecie, jaki zastałem nieoczekiwanie przez innych i siebie. Miłość agape to potęga - pojąłem jej moc oddając sie lekturze książki Viktora Frankla pt.: "Człowiek poszukuje celu". Na przykładzie więźniów hitlerowskich obozów koncentracyjnych, autor pokazał, że ci którzy nie umieli określić sensu swego istnienia, czuli się samotni i tracili chęć do życia. Stwierdził w niej, że pobyt w obozie nie zdołał podkopać poczucia własnej wartości u tych, u których jej źródłem były rzeczy wznioślejsze, głównie natury duchowej. Napisał m.in.: "Gdy cierpienie nabiera znaczenia, na przykład znaczenia ofiary, w pewnej mierze przestaje być cierpieniem (...) Człowiekowi najbardziej zależy nie na tym, by doznawać przyjemności lub unikać bólu, lecz by widzieć celowość własnego istnienia. Toteż gotów jest nawet cierpieć, ale tylko wtedy, gdy widzi, że to na pewno ma sens". Zauważył on jeszcze, że jeśli cierpienie ma sens, można je nie tylko znieść, lecz nawet czerpać z niego radość: "Niejednemu męczennikowi na stosie mógłby pozazdrościć szczęścia król zasiadający na tronie" - stwierdził znamiennie. Cóż zatem? Otóż posłuszny wymienionym poglądom staram się wsiewać w glebę swego umysłu nasiona tego, co szlachetne - one to sprawiają, że mojemu życiu przyświecają szczytne cele. Staram się nie zostawiać miejsca nasionom negatywnych myśli i ponurego uczucia samotności, które doskwierać może nawet, a może przede wszystkim w tłumie. Miewam momenty, że to co robię wydaje się nierealne. Wówczas powtarzam sobie niczym mantrę: "Tam, gdzie hodujesz róże, (...) oset wyróść nie może". Tak podchodząc do siebie i życia, staram się mieć z niego satysfakcję, "bo nierad bym smucić, Ani przed sobą kłamstwa rzucać cień, By skryć, jak czego nie można odrzucić, By uczcić, czego wyciąć trudno w pień" (Norwid). Dlatego tak bardzo potrzebowałem i potrzebuję, aby poza mną istniała Istota lepsza ode mnie, będąca uosobieniem miłości, Na niej zawisa mój światopogląd i stosunek do obecnego życia. Wierzę więc że istnieje i sprawi cuda, których rezultatem będzie dosyt miłości.

wierszowe słowa tworzą mały tłumek mowy zmowa

Wiesz - M. Krzywak - istnieje możliwość ignorowania mojej twórczości, po wyborze opcji ignoruj. Ja z niej korzystam, z wyśmienitym wynikiem, dla MOJEJ POETYKI. Niemniej przykro nie mniej... :(

Istotnie... przeto nawoływanie niedaremne. Zapytałaś zda się nieretorycznie: "Jak wiersz się ma do sumienia, np.:....rządzących tym światem, pełnym obłudy, fałszu, przemocy?" Celowo zapis strofy nie pomija nikogo, w szczególności rządzących światem, ale czy do nich trafi - w pierwszym rzędzie czy po prostu dotrze. Jeślibyś spojrzała Sabino w treść Psalmu 2, do stwierdzisz, że ów wiersz istniejący od kilkunastu stuleci winien nie tylko być znany, ale także winien przemówić do niemiłosiernych sędziów i innych osób sprawujących władzę... W końcu jednak miłosierdzie zatryumfuje nad sądem w tym sensie, że gdy przyjdzie pora, by dana osoba sama za siebie zdała sprawę Bogu, On weźmie pod uwagę jej postępowanie i gdy była rzeczywiście miłosierna oraz wierząca w okup złożony przez Jezusa Chrystusa, to w takim przypadku On jej przebaczy - spójrz proszę na natchniony przez Niego tekst utrwalony w Rzymian 14:12. Dla uwypuklenia tej okoliczności nadmienię, że jeden z powodów okazania Dawidowi miłosierdzia w związku z grzechem popełnionym wraz z Batszebą, była okoliczność, iż on sam był człowiekiem miłosiernym (1 Samuela 24:4-7). Z kolei "nad tym, kto nie okazuje miłosierdzia, odbędzie się sąd bez miłosierdzia" - zapisał Jakub w 2 rozdziale i 13 wersecie. Zamiennie "niemiłosierni" zostali wymieni razem z osobami, które w oczach Boga "zasługują na śmierć", a to w liście do Rzymian 1:31, 32. Z kontekstu zacytowanego wersetu, stwierdzającego, że niemiłosierni nie zaznają miłosierdzia (Jakuba 2:13) wynika, że Jakub rozwijał wcześniejszy wątek dotyczący religii prawdziwej, której wyznawcy mają m.in. przejawiać miłosierdzie przez troszczyć się o będących w potrzebie, a unikać wyróżniania bogatych i dyskryminowania ubogich - Jak 1:27; 2:1-9. Potem Jakub kontynuując tę myśl, wspomniał o dbaniu o takich, którzy "są nadzy i nie mają dość pokarmu na dany dzień” - Jak 2:14-17. Słowa te zgadzają się więc z wypowiedzią Jezusa, iż miłosierdzia dostąpią miłosierni - Mt 5:7; Mt 6:12; 18:32-35. Kiedy ludzie przejawiający miłosierdzie (okazujący litość lub współczucie i pomagający potrzebującym), staną przed sądem Boga, On potraktuje ich tak samo, dzięki czemu ich miłosierdzie odniesie tryumf nad ewentualnym nieprzychylnym wyrokiem. cbdu :)

zieloność liści nadzieje ludzi iści jeżeli wzbudzi

Pięknie Kaliope nie tylko dla Anny piszesz... Dziękuję. Miło mi że żyjesz i piszesz z przekonaniem, iz człowiek bez miłości jest bez nieprzemijającej wartości... - "Choćbym mówił (pisał także) językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał" - we właściwej kolejności to, byłbym niczym... głaz.

Dziękuję... - tego co mi życzysz, nigdy dość :) Miłego dalszego życia i tworzenia. :)

Ani myślę... - Najwyżej sam na siebie narzekam, tj że moje utwory bywają niezajmujące :) Dziękuję wdzięcznie i za to pytanie...

Dziękuję... że choć przez chwilkę zatrzymuję :)

Osobiście uważam, że nie samokrytyka to... a raczej samochwalstwo :) Spójrz proszę w treść Psalmu 23... Jakkolwiek dziękuję...

Dziękuję... i dedykuję: http://www.youtube.com/watch?v=SrijKMUyn0U

Dziękuję... także za pojęcie bezkresu, choć to niepojęte :) Jeśli i ty chcesz, abym się odcisnął na tobie jako...... poniższy podmiot songu, to... zwracaj się. Miałem być kiedyś kimś takim tylko pewnej osobie która pierwsza... nie tylko tak mnie nazwała, lecz uznałem, że to pięknie być stempelkiem... także tobie. Stempelek Potokiem wspomnień cicho tętnisz Czy mnie też jakoś upamiętnisz? Czy Ci przeminę przeźroczyście, jak liście... ...jak liście, których nowa burza co roku topi się w kałużach, bez wszelkich danych osobowych ...i...z głowy... A może jednak mnie trochę zostanie? Może na Tobie zielony stempelek, który gdy zechcesz zasłonisz ubraniem, a nocą luźno zawiniesz w pościele? Nie chcę, by ze mnie był przez lata tatuaż na policzku świata, jaskrawą farbą utrwalony, w neony... ...w neony oprawiony tanie nie o to chodzi mi, kochanie. Rzuć mi, nim nagły wiatr mnie zwieje nadzieję... Że może jednak mnie trochę zostanie? Może na Tobie zielony stempelek, który gdy zechcesz zasłonisz ubraniem, a nocą luźno zawiniesz w pościele? Przelotnie jednym palcem pogłaszczesz stempelek w kształcie w miarę szlachetnym. Gdy na to będę liczyć mógł zawsze, to mam do życia powód konkretny. Barbara Stenka