Joanna_Soroka

To ja, dzień dobry :) Nie bardzo rozumiem kto rządzi? Ale mogę czegoś nie wiedzieć, bo to mój pierwszy wiersz na tym portalu. Melodyjnie rozumiem.

Gdy dziś zapukam do drzwi twoich, przywitasz mnie zdziwiony. Z tą myślą muszę się oswoić, pożegnać świat znajomy. Spakować myśli, zamknąć słowa, by nic już nie mówiły i nie wracały tu od nowa. Na to potrzeba siły. Kiedy zapukam do twoich drzwi, wybiorę dobrą porę. Lecz skąd mam wiedzieć o tym czy ze sobą tam zabiorę moje marzenia niespełnione, mój świat wyśniony nocą. Gdyby tu zostać miały one, to nie chcę pukać, po co. Jeśli do twoich zapukam drzwi, bo nagle mnie zawołasz, to wszystkich przeznaczonych mi dni przeżyć już nie zdołam. Chwili, gdy ruszyć mam w tę drogę, nie chcę dziś poznać, potem, jeśli cię prosić o coś mogę, odeślij mnie z powrotem. Ten drugi seans, gdyby nawet nie był choć trochę lepszy, zasłużyć może też na brawa, bo znowu będzie pierwszy. Dawnych obrazów zabrać z sobą przecież mi nie pozwolisz. I zniknie wszystko to co mogło wciąż po powrocie boleć.

Zostań Chwila chwila bezsennie się dłuży Myśli myśli dręczące człowieka Słońce słońce w wiosennej kałuży Życie życie co ciągle ucieka Jutro jutro przyniesie pogodę Gwiazdę gwiazdę daruję ci z nieba Jeśli pamięć otoczysz ogrodem Po co więcej wspominać, nie trzeba Przeszłość już się przeszłością nie troskaj Dosyć i nigdy więcej już rozstań.

Powroty Jeśli chcesz coś powiedzieć, dobrze się zastanów, czy słowa raz zgubione nie zburzą twych planów czy czasem nie obudzisz w pamięci ukrytej jakiejś nuty już dawno zatartej, rozmytej tamtych chwil nie pamiętam, bo zapomnieć chciałam aby było jak dawniej, słowa to za mało może nie chcę nic zmieniać, nie chcę już powrotów słońce świeci bez ciebie, samotność to spokój tamte słowa ci przecież mogą figla spłatać i nie będziesz mógł zniknąć już z mojego świata zaplączesz się, pogmatwasz świat swój ułożony więc używaj słów zwykłych, nie tych pogubionych