Bolesław_Pączyński

Taki kominiarz bywa nachalny wiec go spławiłeś, poszedł niebożę, dziś taki układ bywa legalny, od takich związków uchroń nas Boże. Pozdrawiam:))

Dzięki że się podoba, dorastanie jest nauka życia, zresztą cały czas się uczymy i w jesieni życia także. Z pozdrowieniem:))

człowiek rutynę ma po latach nabrał co nieco jakiejś wprawy czasami los mu figle płata gdyż takie życia są zasady byle w panikę nie popadać przemyśleć wszystkie za i przeciw wszak z losem idzie się dogadać byle nie przespać gdyż czas leci pozdrawiam:))

Dziękuje Waldemarze:))

W popiele przeszłość pogrzebana liżesz uczucia poparzone, pierwszej miłości minął dramat, już uwierzyłeś że to koniec. Nadzieja twoja legła w żarze, zostały tylko zgliszcza wspomnień, pogorzelisko cichych marzeń, wygasł tęsknoty nikły płomień. Uczucia rodzą się i gasną, byłeś rozbity, taki słaby, balansowałeś nad przepaścią, nabrałeś wreszcie równowagi. Jak feniks może się odrodzi zaiskrzy miłość, zaufanie, niedoświadczeni, jeszcze młodzi, chyba to uczuć dojrzewanie? Przejścia wzmocniły twoje ego, powraca pewność i odwaga, życie nauczy nas wszystkiego, doznanie takie nam pomaga. Budujesz nowe podwaliny już doświadczyłeś, jest więc wprawa, masz na uczucia pogląd inny, życie dyktuje takie prawa. 04.03.2018r.

więc piszemy póki myśl jeszcze w wersy układamy to co nam się tylko wyśni satysfakcję jakaś mamy Pozdrawiam Waldemarze:)

Fajne kolorowe marzenia, można z nimi wędrować. Pozdrawiam:)

Dobrze gdy jeszcze są pragnienia dodają wiary oraz siły, trzeba dbać o nie i doceniać i oby się nie wypaliły. Gdyż bez nich człowiek jest zgożkniały apatia zżerać go zaczyna, niepokojące to sygnały, kiedy w ogóle pragnień nie ma. Z pozdrowieniem:)

Dobry wiersz a miłość wszędzie zajrzy, nawet tam gdzie jest. Pozdrawiam Waldemarze:)

Ciekawy wiersz i taki prawdziwy. Pozdrawiam:))

miło było przeczytać wybiegając marzeniem i motyle powitać utulając westchnienie. Pozdrawiam:))

wzeszły wspomnienia lukrowych myśli jak srebrne gwiazdy tęsknotą pulsują marzenia nasze tam sadziliśmy pożółkły i zwiędły już nie wykiełkują Pozdrawiam:))

Ładny barwny pejzaż, zaglądam kilka razy i zaczął przemawiać do mnie. Miłego:))

Dobry, bardzo sympatyczny ciepły wiersz,miła dedykacja. Pozdrawiam:))

przysiadł sobie nad okapem gdyż słoneczka był spragniony tam przygrzało bardziej papę a wiec zmienił sobie strony:)))

Na pewno bardziej pocałunki słońca topią niż łaskotki zgadzam się. Pozdrawiam:)

Dziękuję, miło mi. Pozdrawiam:))

Na pewno dobry znak jak widać zwiastunów wiosny. Dzięki, pozdrawiam Waldemarze:)

Oczywiście masz racje, dzięki. Z pozdrowieniem:)

Faktycznie czuć i prognozy o tym mówią. Dziękuje i pozdrawiam:)

Dziękuję, mam nadzieję że to już tuż tuż. Pozdrawiam:))

Promyk słonka połaskotał lodowatą białą czapę, już skowronek zaświergotał, dziarsko przysiadł nad okapem. Pod którym się ukrył sopel od promieni słonka stroni, rzewnie roniąc łzawe krople, gdyż dłużej się nie uchroni. Wreszcie zima się poddaje swoją chwilę przecież miała, cicho szemrze nurt w ruczaju, tafla lodu odtajała. Przebiśniegi już wyjrzały, mróz powieki swoje zmrużył aż się w sobie skurczył cały, czyż na wiosnę się oburzył? Szybko taje, odpuściła, wie że na nią przyszła pora, już odchodzi biała zima, wiosna budzi się w kolorach. 02.12.2017r.

Ładnie pomysłowo z humorkiem, podoba się. że tak cię wzięło to nie dziwota trzeba współczucie okazać damie dodać krągłości gdy mizerota wzbogacić kształty jej na ekranie i chociaż skromna miała marzenia co nieco w głowie ci namąciła wszakże nauki tylko pragnęła wizja wytworną damę stworzyła Pozdrawiam:))

Każdy ma jakieś tam marzenia ale tym u władzy się spełniają. Pozdrawiam:)

Polityka jak zaraza umysł zbałamuci jest obłudna o dwóch twarzach wolę swa narzuci. Pozdrawiam:)