Piotr_Strzałecki

Dziękuję za odwiedziny :) Dziś się przyznam ze wstydem... Peel to faktycznie ja. Samolubne... prawda.

Umiejętność używania rymów a nie układania rymowanek jest bardzo pożądana ;) Ty ją posiadłaś. Dobrze. Dla mnie ok i nic nie zmieniać.

"/2 il azadlıqdan məhrum edilir/" Po jakiemuś konkretnemu to jest?

Jak w większości przypadków jestem za tym, by niczego nie zmieniać :) Lirycznie... dobrze. Ładnie. Porywa do rozmyśleń.

Poruszasz ciekawy temat w nieciekawy sposób. Nie rusza. Odrzuca. Pozdrawiam. Piotr.

naście godzin drogi śpisz ode mnie sama tęskne oczy się szukają serca ciągle razem choć daleko blisko razem choć osobno smutny uśmiech puste oczy zimne dłonie

łagodnie wiatrem dotknięty zapach życia niosącym łagodny znalazłem ziarno z południa życia nasienie połknąłem ziarno pęczniało w przełyku utknęło w pół drogi do nieba nie oddam bo nie chcę połknąć nie mogę umrę miłość urośnie na truchle zakwitnie owoc da stukrotny stukrotny plon zbierze

Hmm... nie. Chemia to moja bardzo mocna strona. Z Historii też źle nie jest. Ale przecież ten wiersz nie jest o mnie ;) Teresa: Bardzo możliwe, że masz tu rację ;)

:) Dziękuję przede wszystkim za zainteresowanie.

Dziękuję za odwiedziny :) i za pozdrowienia. No to jest właśnie motywem przewodnim tego wiersza ;) cieszę się, a jednocześnie nie cieszę się, że jest tak bardzo zrozumiały . :)

życie liryka nie jest poezją choć poetycką duszę ma błądzi po domu wygląda lewarka klucza dwunastki smaru wnikliwie czarnego życie liryka to poetyckie dwa plus z historii kwiaty woni wiosennej dla chemiczki na przesunięcie sprawdzianu lecz sen liryka to liryczny czar jawa majaku odczucie chmur słuchanie wiatru dotknięcie gwiazd ujrzenie Boga czar życie liryka nie jest poezją choć poetyckie miewa sny

Szanowny autorze Ja nie krytykuję :) Chwalę (choć pewnie nie powinienem, byś nie osiadł na laurach ;) ) nowy sposób spojrzenia i ujęcia rzeczywistości. Piszesz jak piszesz i w ten sposób tworzysz swój własny styl. Jednym się spodobasz, innym nie, lecz pamiętaj, że zawsze warto pisać po swojemu :) Co oczywiście nie wyklucza doskonalenia się w rzemiośle.

Myślę, że za płytko spojrzałeś. Wolałeś ocenić chłodnym spojrzeniem, miast spróbować odgarnąć te warstwy pozorów ;)

łagodnie wiatrem dotknięty zapach życia niosącym łagodny znalazłem ziarno z południa życia nasienie połknąłem ziarno pęczniało w przełyku utknęło w pół drogi do nieba nie oddam bo nie chcę połknąć nie mogę umrę miłość urośnie na truchle zakwitnie owoc da stukrotny stukrotny plon zbierze

Manipuluję? Hmm... każde zdanie zaczyna się wielką literą. Nie widzę tu manipulacji :) Rączki -zdrobnienie od ręce. Mogą służyć wyrażaniu emocji pozytywnych, lub negatywnych. Tu zapewne użyte w celu pokazania tego, że są, choć są tak mało wartościowe. Osoba szukająca miłości, a gardząca słowem matczynym - postawa w stylu 'cudze chwalicie, swego nie znacie'. Szuka się miłości narzeczonej, żony, posiadając miłość matki. To ironia. Wybiera się inną miłość często kosztem miłości do matki. Bądź co bądź zakładając rodzinę opuszcza się tą starą. Poza tym nie ja tu jestem od wyjaśniania :) "Zrozumienie jest śmiercią wiersza"

Podoba się. Te 'wpierdalanie' może pasować. Zależy jak się to przeczyta. Wiersz do bólu oddający rzeczywistość. Powiem, że bezpośredniość wprowadza nas w inny wymiar realności, która niby się nie zmienia, ale jest rzucane na nią zupełnie inne światło. Nic nie owijasz w bawełnę, walisz prosto z mostu. A jednocześnie poruszasz setki innych spraw, więc mówisz też metaforycznie. Hmmm... podoba się.

Hmm... ciężko mi będzie obiektywnie ocenić ten wiersz, gdyż nieprawdopodobnie pasuje on do mojej aktualnej sytuacji życiowej... Jednakowoż postaram się sklecić parę zdań. "choć z liter ułomnie zgarbionych" - podoba mi się puenta (ostatni wers) kontrastująca z całą ostatnią zwrotką też bardzo ciekawa Wiersz częściowo regularny, jednak bez średniówki, dokładnej liczby sylab- ale to dobrze. Bo mimo tego, że taka budowa tworzy rytmikę, nie tworzy rymowanki. Pytania retoryczne może nie wszystkie tak samo udane, ale to "czy dalej naprawdę bym była?" podoba mi się najbardziej. Oddaje właściwie całą emocjonalność tego wiersza, cały jego przekaz. "prawdziwe, że najmocniej ranią ci, których najmocniej kochamy" - stare i banalne, to mi się nie podoba ;) Wg. mnie - duży plus.

Mam dwie nogi dwoje uszu parę rączek i mózg Żyję skromnie lecz dostatnie Mam zajęcie Wiem czego chcę Jednak ciągle czegoś pragnę Ciągle tęsknie Ciągle coś gonię Ciągle marznę choć jest ciepło Chodzę głodny z pełnym żołądkiem Chcę miłości i kochania choć matczynym gardzę słowem

nie do szczęścia stworzony jest głaz nie do łez on opoką innych jest nie do życia ideałów planów marzeń skrytych czy tęsknoty czy kochania on opoką wszystkich jest

Szare życie, szary świat, Mdłe wspomnienie szarych lat: Wolno biegną szare chmury. Buro-szary nieboskłon; Wolno płynie szary ranek. Buro-szary, niski ton; Szary zegar niskim głosem wciąż powtarza jedną z nut. Nawołuje wszystkich ludzi do powstania z objęć snu. Lecz ja nie śpię szarym świtem. Obudziły mnie nad ranem Mdłe wspomnienia w głowie wite. Te nigdy nie zapomniane. Szare życie, marne życie. Dotąd jeszcze nie przeżyte, Jednak bardzo oczywiste, Przewidziane dziś o świcie. Piotr Strzałecki

Każą nam grać rolę puzzli Szukają miejsc z góry wyznaczonych szukają par Zapominają nie jesteśmy układanką Z niewiadomych życia nie ułożą równania Niechaj będzie niewiadomą

Homo sum wśród ludzi. Homo sum dla ludzi. Cunctus humani samotne jest.

Nie wiem czy Piekłem zwie się Raj czy Niebo Piekłem jest Bo gdy drogą rośnie cierń piekłem być może dzień każdy Nie wiem czy ludzie piekłem są czy częścią nieba Potrafią ranić się nawzajem z przyjemnością Nie wiem czy warto trwać w tym świecie przykrych zdarzeń Czy warto z troski napominac Czy warto kochać całym sercem które jedno mamy Czy warto śnić o Raju czy tam iść

:) , Krysiu.

Ok ;)