Miranda X

na półce bioxetin a kurzu konfetti unosi się wszędzie jak muchy zasłony spłowiałe za oknem pekaes łka chodnik spod szklanych okruszyn na deser afobam by wyzbyć się obaw przed światem tak trudnym i szarym na palce trzy broda już życia nie szkoda dwadzieścia lat ciało mózg stary

gdy krople z wolna popłynęły po smukłych łydkach, jak deszcz nocą na szybach (lub zerwane perły ze sznura), kształty ciała złocąc i krążąc wokół oczu elips, gdy ona spuszcza wzrok prosząco, to serce biło, oddech spieszył, jak stado dzikich gęsi lecąc do domu, brzmiały wciąż wydechy uczuć gdzieś z głębi, drgały świecą tak chce miłości, za nią węszy, dotyki tylko wstyd kaleczą i już po wszystkim, nie ma dla niej lata, gorąca ani deszczów jest tylko błoto na dywanie

wiesz że tak bardzo boję się ciemności dziwnych momentów gdy sen nie nadchodzi jeszcze a błądzi po bezdrożach czarnych i lęki karmi głaszcze po twarzy kreśli mdławe smugi na ciepłych wargach potem gdzieś się gubi tuląc powieki noc nieubłagana wnet dłoń oddala więc proszę nie mów mi na pożegnanie zerkawszy w oczy pieszczotą owiane jak wino szemrząc sennie w cienkich żyłach bym cię wyśniła przy lampie wolę spędzać ciemność świata z ćmą brudnoszarą co nad półmrok wzlata choć wizerunku nigdy w snach nie wabię kocham na jawie

Colette przestała już uciekać wzrokiem mając pod sobą posłanie beznogie na piersiach brudne ręce chlebodawcy i oddech żwawy otwiera usta nie ma w niej sprzeciwu (niczym w dzieciństwie obrywając ligustr gdy pieścił język trujące jagody) żeby dogodzić wrzuca banknoty w dekolt krwistej sukni między puklami mały listek utkwił gryząc zielenią czerwień materiału i schnąc pomału jak młodych żalów mulista kałuża w której uparcie bose stopy nurza nogi dziewczęce między sobą noszą gorzką dorosłość