H.Lecter

Jest pomysł,konstrukcja i przesłanie...ale ten styl,niebardzo.Trzeba by się odświerzyć trochę językowo.

Dostojna dekadencja - zgroza...Nie zasłonisz się tytułem.

Wiem że miało być mocno,demaskatorsko,przewrotnie...a wyszło jak wyszło,banał.

Czytam,zamyślam się głęboko i niespiesznie,i czekam na więcej...

Wierzę że rozdział następny będzie inny.Nawet gdyby to miało być ze szkodą dla poezji.DUŻE rzeczy piszesz.

Powiedziałaś tak dużo,tak mocno że tytuł jest tu niepotrzebny.Dopowiedzenie wszystkiego do końca niekiedy osłabia wymowę całości.Tak...wiesz o czym piszesz...

Nie wszystko co się pomyśli trzeba zapisywać.Czasami trzeba pomyśleć co się zapisuje.

Ładne,zgrabnie operujące słowem ale może jednak warto przełamać ten nieco "akwarelkowy " styl.Powodzenia...

Litości...!!!

Było by nieźle gdyby nie to nieszczęsne " wsiąkane przez usta " i napełniane były raczej koryta niż sól...

Przekaz czytelny,sprawnie emocjonalnie umocowany ale ta forma...przewracasz się momentami na słowach i konstrukcja tekstu staje się poprzez to chwiejna.Jeżeli uda ci się skorygować "...a nie a nie a jej...granice szwów...zdradę stanu..." będzie dobrze.

mój bóg niewierzących nie ufa mi patrzy mi na ręce jak pieszczą kobiety i wiersze i uderzenia patrzy poprzez moją nagość osłuchuje niesłyszalne kiedy piję i kocham przetrząsa moje myśli otwiera samotne pokoje a może to tylko brak talentu do życia natchnienia do bycia tak lekko staczać się w błoto i mrok aż za gardło ściśnie przeczucie światła mocno