Confiteor

bardzo to wszystko przygnębiające i pewnie tak miało być momentami jest bardzo fajnie klimat jak najbardziej oddany pozdr

porównanie koloru żył do deszczu to wg mnie nic dobrego dalej brzmi to dosłownie zbyt i nawet pointa nie poprawiła mi humoru być może da się z tym coś zrobić ale to tylko moje skromne zdanie pozdr

Ciekawe, gdzie jest granica. Gdzie kończy się świadomość. W którą stronę zmierza rozpacz. W które miejsce kroczy pustka. Gdzie kończą swą egzystencję złudzenia a marna istota rozpoczyna walkę z rzeczywistością. Do czego jesteś w stanie się posunąć gdy wszystko przestanie mieć wartość. Gdzie budzi się rozkosz i chęć jej zrealizowania za wszelką cenę. Gdzie umiera fakt, że to było nie potrzebne. Więc jak: żyć i nie utonąć, nie stracić najlepszych chwil, przetrwać. Popatrz na mnie i zobacz co chcesz zobaczyć. Rozbierz się do naga ze swoich uczuć, pokaż mi całą prawdę. Czy wiesz jeszcze co jest prawdą? Prawdą jest to, że umieramy, tylko nie wiemy kiedy. Na pewno twój koniec nie następuje z chwilą, gdy zakopują cię 6 metrów pod ziemią a na wierzchu zostaje tablica z napisem: „ŻYŁ LAT SKURWIEL O 74 ZA DUŻO, ZOSTAŁO MU TYLKO JEDNO WYJŚCIE, AŻ W KOŃCU DOPADŁA GO ŚWIADOMOŚĆ WŁASNEJ PUSTKI WIĘC STRZELIŁ SOBIE W ŁEB” Więc nie potrzebnie czekamy na ten moment, gdy z okazji twojego święta wszyscy przybiorą czarną szatę. Śmierć jest wszędzie, możliwe, że już za nami, czekamy tylko na to aż ktoś skreśli nas z listy mieszkańców tej planety. Może więc lepiej zdechnąć na własne życzenie, żeby nas świat znów nie zaskoczył, żeby nas świat cmoknął w tyłek. Poproś więc noc, aby nie było już słońca, lustro żeby przestało patrzeć ci prosto w oczy po pijaku, ziemię, by się rozstąpiła i pochłonęła wybranych. Niech będzie chaos, niech będzie śmierć. Urżnij się na wiwat. Nie rozpaczaj, sam wybierasz, nie rozpaczaj. Nie musisz odkładać niczego na później, niczego nie potrzebujesz, chyba że seksu w dolinie cieni. Brak porządku, nie ma spokoju, żądza przyjemności i samobójstwo myśli. Niech dobierze się do ciebie obojętność, wszystko wolno. Więc rób wszystko do czego stworzył cię Wielki. Nie widać skromności i zażenowania, nie widać nic prócz dzikich pragnień. Zrób to tak, aby nad ranem nie obudził cię moralny kac, żeby nikt nie odważył się komentować. Niech noc zgwałci dzień a potem niech zostanie uniewinniona z zarzutów. Prawo będzie po stronie rozkoszy. Ciekaw jestem czy stać cię na to, żeby chodzić nago po deszczu, żeby każdy zakątek twojego ciała był mokry od rozkoszy istnienia. Niech wszystko pokryje mgła, niech nikt nie widzi jak puszczą hamulce. Kiedy wybije północ świat zostanie zapłodniony pragnieniem odmienności, zmrok obnaży nas ze wstydu a świt uspokoi rozgrzane do czerwoności zmysły. Niech jęczy z rozkoszy ciekawość, niech to będzie nasza słodka tajemnica. Do środka wkrada się błogie upojenie. Najpierw powoli, później coraz szybciej, intensywniej, coraz przyjemniej. Niech to dotrze na sam szczyt. Czas zostanie dobrym wspólnikiem, w drodze do złamania granic. Niech płynie jak najwolniej, niech nam kibicuje, niech się ociera o to co niemoralne i niepowtarzalne. Niech wszystko stapia się ku jednemu celowi, niech wszystko będzie pozłacane tęsknotą za niczym nieograniczoną błogością, niech wszystko pozostanie na zewnątrz za drzwiami niebios. Niech nic nie odwraca uwagi. A może wcale tego nie chcesz. Może lepiej po prostu zamknąć oczy na skryte pragnienia. Może śmierć jest już zbyt blisko, trzeba będzie spakować walizki i udać się w innym kierunku. A może nauczyć się sprzedawać to wszystko. Być może inni będą mieli z tego większą przyjemność, moja potrwa jedynie do świtu. Pewnie przyjdzie nam jeszcze poczekać aż blask księżyca oślepi nas na tyle aby wszystko przestało mieć granice.

to jest tu i teraz tyle że chwile później wspomnienie zapisane najprostszym językiem na mnie to tak właśnie działa dzięki za comment pozdr

pracuj, czytaj i pracuj nie pisz nowych tylko przerabiaj nie czekaj na komentarze to nie dla nich piszesz są tylko po to by wiedzieć czy to co piszesz jest czymś więcej niż własny pamiętnik przesiąknięty patetycznym językiem używaj serca ale jeszcze bardziej rozumu pozdr

podjeżdża chwilami banałem koncówka już lepsza gruby płaszcz obojętności - to szczyt banału pozdr

kiedyś też pisałem takie rzeczy i łudziłem się że można nazwać je poezją ale raczej odpada po prostu nie ten dział pozdr

nie myślę żebym przekazał coś w sposób dosłowny i banalny to tylko mały wstęp do głębszych rozważań na temat stosunków panujących między parą zakochanych bądź tylko łudzących się fałszywymi uczuciami ludzi to nie tylko rozważania na temat miłości pojmowanej w najprostszy sposób ale również miłości w znaczeniu głębszym szkoda że niektóre osoby kończą interpretację wiersza na tym najprostszym poziomie pozdr

pomysł mi się podoba lubię takie rzeczy pozdr

źle mnie zrozumiałeś chodziło mi o nawiązanie do Norwida "coś ty atenom...": 'inaczej będą głośić Twe zasługi i łez wylanych będą się wstydzić", może to tylko przypadkowe porównanie pozdr

eksperyment może i ciekawy ale wykonanie gorzej wiersz napisany zbyt dosłownie, przesada czasowników no a pointa to ma być do Norwida? pozdr

dzięki za cenne rady, pomyślę nad tym pozdr

mniej do siebie wychodzimy starcza gadanie przy ekranie wiadomość odebrana na temat krótko język się gubi zbędne odpiszę miliony kilobajtów karmione naszą prywatnością coś więcej załaduj zapisz zamknij serce miłość sztucznie zasilana zapytaj tylko kiedy odetną nam prąd

uważąj na feministki, pozdr

słońce na twarzy i całe ciało w mrówkach może to trawa

co do tempa - zgadzam się ale przy zczarniałym powoływalem się na worda, gdzięki za cenne poprawki i miły komment pozdr

wg mnie zabrakło rozwinięcia skrzydeł ale zapowiada się interesująco, może jeszcze popracuj nad nim? pozdr

też coś costatnio spać cholera nie mogę, pozdr

może i to ciekawa, filozoficzna rozprawa ale raczej nie pasująca do działu poezji, (wiesz ja taki prosty człowiek) pozdr

wybacz ale nie udało mi się wymalować tego wszystkiego przed oczami, widać kiepawy ze mnie poeta albo wiersz twój kiepawy pozdr

no cóż, nie jest wesoło ja lubię pisać o miłości a nie przedstawiam jej nigdy jako coś idealnego tylko jako coś prawdziwego, z bólem i cierpieniem w tle pozdr

miło, że się podoba to coś wyjątkowego dla mnie i dobrze słyszeć, że nie tylko dla mnie pozdr

widzę, że niewiele, jakoś to przeżyję pozdr

Siadając w opustoszałej knajpie, przy butelce dobrego alkoholu, doznaję bolesnego niedosytu – braku. Oczekuję od siebie większego zrozumienia, samotność jednak potrafi być wredną, gdy chcielibyśmy, aby ktoś słuchał, żeby przystawiał ucho do naszych myśli ( i żeby czasami był trzeźwy). W butelce wiec szukam radości, bo chyba nie natchnienia. Nie oczekuję cudu, to nie takie proste. Butelka jest pusta a ja chcę więcej. Chcę się upijać tym, że wciąż piszę. Zapach ze środka oczyszcza duszę i stawia na równe nogi świadomość, która łapczywie zachłystuje się płynem. To taka rozkoszna, lecz złudna przyjaźń i cieszy mnie jak dziecko ten czas, gdy przez ocean kratek na papierze przemykają kolejne natchnienia. Ja w gruncie rzeczy nie piję dużo tyle że dużo lubię pisać i sam być wtedy nie mogę choć tak bardzo tego pragnę. I Za oknem pada już jakiś czas, pewnie to deszcz, choć nie patrzę. Słucham tylko jak pieści chodnik i przepycha się przez rynny, które na samym końcu uwalniają skumulowany strumień. Co raz zmienia tępo i zagłusza ciszę. Schodzi po schodach i wpada z rozkoszą na trawę, która potulnie go przyjmuje. Teraz będą tak trwać razem w oszalałym tańcu oczyszczenia. Znowu przyspieszył, jakby chciał mocniej poczuć przez jedną chwilę powietrze w wolnych szczelinach w drodze z nieba na ziemię. Nie ma najmniejszej ochoty na koniec. Prosi o więcej zczarniałe niebiosa i szybciej, dogłębniej i głośniej, aż świt zacznie zadeptywać ciemność. Jest w deszczu tym i ona. Myśli zapewne o rozkoszy a może właśnie o czymś prawdziwym. O pragnieniu bycia potrzebnym. Przestaje dostrzegać, że nie powinna. Nie ufa już głowie, nic nie przyswaja, po prostu kręci się w przypływie mokrych niezaspokojonych przez deszcz członków swojego drobnego ciałka. Może umiera z rozkoszy albo ustami zaspokaja skumulowaną przez ciemność potrzebę spełnienia i usprawiedliwienia przed sumieniem. Żeby nie czuć się winną będzie ujeżdżać mrok dopóki nie zgnije w blasku porannej kontemplacji. Jedna jeszcze jest myśl. Może wróciła nad przeszłe chmury, które zupełnie tak samo zajęte były oddawaniem się powietrznej ekstazie. Cóż ona w nich widzi? Może strach, może podniecenie, może oddech zaczyna wyprzedzać myśli i wnętrze opanowuje przeraźliwy smutek. Ale czy aby na pewno to cała ona? Ja znam tylko jej białą magię, którą raczyła ze mną się podzielić. Właśnie dlatego widzę to wszystko. Strumienie za oknem próbują oszaleć. Wychłostać korony drzew i ich owoce. Ciemność już się poddała. Razem wytrwają do końca, na szczyt. II Ona znowu tonie w lękach i samotności, mimo że nie jest ich świadoma. Znów wraca do bezradności i lenistwa. Wszystko w niej już jest uległe. Nie czuje, że musi walczyć po prostu błądzi jak zwykle, szuka po omacku kontaktu, szuka tam, gdzie znów się pogrąży. Nie wraca do domu, lecz nie dlatego że drzwi są zamknięte tylko, że klucz nie znajdzie otworu gdy jest się ślepą na własne życie. Spod ograniczeń uwalnia ją beztroska. Jest jak ten deszcz co pada w każdy wieczór gdzie chce, jak chce. Wypuszcza macki i przygarnia do siebie dzieci mroku. Cóż ona teraz robi? Zapewne słucha kazania nocy przerywanego stukotem deszczu o parapet i dłuższym zamyśleniem, wyciszeniem. A może znów uciekła daleko, na tyle, by móc poczuć samodzielność, zapomnieć, że jest człowiekiem, oddać się iluzoryczności świata (oby się nią nie zakrztusiła). Jest dokładnie jak deszcz - rano spokojna, myśląca, kierująca swoim życiem, dbałością o szczegóły, wybuchająca wieczorem, raz słabiej, raz mocniej. Uderzając w pokusę pozbywa się resztek nadziei na normalność. Nad świtem bije się w serce. Ono cierpi w braku prawdziwej miłości. Zwolna umiera, obrasta w kurz, powoli odbiera ochotę do walki. Ona sama siada i płacze na podłodze. Wymyśla kolejne scenariusze własnej klęski, odpycha wiarę w cud i promyk nadziei. Pozwala sobie jedynie na demagogię. Zdejmuje ubranie, dotyka się, płacze. Cierpi, bo wszystko sprawia jej ból. Nie przerywa, bo tak lepiej zapomnieć. Wreszcie dochodzi do ciasnych przestrzeni. Wchodzi pod prysznic, zmywa rozkosz z nasiąkniętego lękiem ciała i teraz dopiero czuje się podle. Całuje lustro, nagrywa się na taśmę, słucha własnych jęków, znów płacze, nie potrafi tego wytłumaczyć, nawet nad ranem, w mglistej uliczce. III Przestał padać deszcz, uwolnił chmury z zależności od mokrych strumieni. Noc jest bardzo jasna, spokojna. Dławi się bez przerwy ciszą. Przez okno wkrada się bezsenność, która dziś będzie chciała mnie połknąć, lecz raczej okażę się ciężkostrawny bo od kilku nocy usypia mnie dobry anioł – natchnienie. Gdzie ty się podziejesz – znów ją pytam. Tutaj jesteś tak bardzo samotna a tam - zjedzą cię na pierwszej kolacji. Chociaż jesteś silna, boję się o ciebie. Czuję, że powinienem ci pomóc, że jestem coś tobie winien, że będę palił się w piekle, gdy stanie ci się krzywda. A przecież wątpię żebyś oczekiwała mojej pomocy. Ty sobie już znajdziesz jakąś pomoc, tylko czuję, że moja będzie najszczersza. Powrócę chyba znowu do codzienności, sierotka da sobie radę i w bezimiennym cierpieniu wyliże się z ran, zapłacze, powstanie. Na nowej drodze złapie stopa, zabierze ją do domu. Ona powie całą prawdę, tylko dla niej coś znaczącą a następnie znów będzie płakać. Kilka lat temu coś dobiegło końca i od tej pory wszystko z czasem roztrzaskuje się o ściany. Moja głowa nadal pozostaje cała (czasem nawet przydaje się). Wtedy nie wierzyłem, że będę żył, dzisiaj nie mogę pogodzić się ze swoją przeszłością. Kilka chwil w życiu to encyklopedia, reszta, to same śmiecie.

Na gałęzi usiadł wróbel słońce smali brzuchy grube lato się poci pole się złoci a ja pielęgnuję nudę