Witold_Adam_Rosołowski

nic z tych rzeczy Panie Marcinie - wszystko wporządku sedeczne pozdrówko W_A_R

--- był człowiek był sen pamięci zabrakło --- życie – mówisz z zatraceniem czasu śmierć – milczysz wepchnięty w wir wskazówki zegara --- w miłości zabraknie pocałunku w przyjaźni - gestu w życiu – chwili w śmierci – wymijania --- był człowiek, który we śnie zatracił pamięć i na pamięć kuł skrzydłem emocji – pisał wiersze dla ciebie dla mnie w wirze dnia przeminął bez pamięci – sen go ominął

tak - decyzja i nagły zryw - bo diabelskie zakusy to ... i oby nie na skróty - oby z tych rozsatjów jaknajszybciej wybyć w zycie serdeczne pozdrówko W_A_R

chylę czoło Panie Marcinie - wiersz w formie z plusem - jednak troszkę przegadany jak starość zapewne - starzy ludzie lubią milczeć rozmową o przeszłej skórze serdeczne pozdrówko W_A_R

zastanawia mnie tytuł a właściwie to wyraz "dziwna" - przecież co roku przychodzi a zdziwieni są najbardziej ludzie, że już - pięknie o niej napisałeś, że "dama" serdeczne pozdrówko W_A_R

najlepsze jest w tym to - że się dogadaliście - i myślę jeszcze, iż wiersz oddaje tylko krzywy obraz tego co nastąpiło - w zwierciadle przegląda się każdy kto potrafi skłonić głowę w stronę bijącej zewsząd wody - winy - kojarzą mi się z napojami o jakimś tam procencie - a przyznanie - to uznanie przy boku kogoś z kim chce się być - to tylko rozmyślania - może ktoś szerzej o wierszu jako formie napisze serdeczne pozdrówko W_A_R

a ja jeszcze dodam - że pięknie to zwyczajnie - bez retuszu i wyniosłości W_A_R

ok - Kamilo - poprosiłaś mnie na PW bym jednoznacznie określił to co napisałem wcześniej - otóż - wyobrażam sobie, że był sobie P.Bóg, który rzucał monety na drogę aby zwabić wyznawców - Ty (wybacz za porównanie) byłaś jedną z tych monet - AWERS upadł w kierunku ziemi - moneta zaczęła korodować a Ty jako REWERS - zachowałaś twarz na deszcz i słotę, pogodę i niepogodę - pamiętasz dokładnie jak wyglądał świat przed wyrzuceniem Cię z rąk P.Boga nie wiem czy przybliżyłem "conieco" ale mój komentarz nie polegał na wznieceniu w Tobie ani pogardy - ani czegoś tam podobnego - był moim wyobrażeniem Twojego wiersza - interpretacją - ulotną myślą - wybacz jeśli nie tak i serdeczne pozdrówko W_A_R

Panie Marcinie - dziękuję że zdołałeś przebrnąć przez moje obrazy - zrozumiałe jest, ze nie każdy obraz idealny - krzywizny są pospolitym zjawiskiem luster - ale to żadna moja obrona - żaden tam atak - taki to myslenia serdeczne pozdrówko W_A_R

Mario - dziękuję - Przasnysz to miejsce gdzie ... no właśnie ...oby więcej i nie mniej powiedzieć - brnę w nim po deszczu splot serdeczne pozdrówko W_A_R

Ewuniu - miejsce te było - dziś deszcz wymył ślady i porąbał otoczenie - dziś można tylko ręce w górę i odpocząć w pamięci imaginując miejsce skąd tęcza wyrastała sedreczne pozdrówko W_A_R

to kiedyś musimy sie umówić i w jednym deszczu podreptać jak dwa chłopy z oddali - he - dzięki też za tę piosenkę aktorską serdeczne pozdrówko W_A_R

Ewuniu - za tę niesamowitość dziękuję i serdeczne pozdrówko W_A_R

o świcie w mieście mym padał deszcz stanąłem w oknie i krople liczę nieobliczalnych myśli kres niesie mnie z domu wprost na ulicę i już tubylczym krokiem na wprost brnę wpośród pluchy w sobie znajomym i wyznaczonym kierunku w dość śnie nienormalnym i załzawionym pod chmur nieboskłon – pod wiatru splot w osamotnionym pędzie przed siebie brnę, wywijając jak świecy knot rytm mego snu co w błocie grzęźnie myśl ma w promienie obrasta w krąg z ziemi ku niebu rosnę – me ręce wbijają się w schodzący mrok wśród deszczu wzbijam się w jasną tęczę o czym pomyślą ludzie gdy ze snu wstając ospale z domów swych wyjdą i ujrzą mnie – do jakich afektów dojść może – myśl moja winna o świcie w mieście mym padał deszcz stałem przed oknem – jak kocham Zycie to deszczu sprawka- ta cała pieśń na zawsze już związana z Przasnyszem [sub]Tekst był edytowany przez Witold_Adam_Rosołowski dnia 21-04-2004 11:32.[/sub]

dziękuję za wytłumaczenie - ale Maćku jeśli ta osoba była Ci bliska ... to podjąłeś ważną decyzję - nie bawię się w demagoga czy kaznodzieję - ot tak masz plusa serdeczne pozdrówko W_A_R

Sebastianie - piasek, zapiski i ławki - symbole spotkań - symbole odejścia - chmury na nie nadchodzą - chmury bujają a Ty mocno przekonany, że od lat spotykasz się dalej z mokrą nocą - może nie nocą ... serdeczne pozdrówko W_A_R

Marku - wiersz piękny - też tak bym chciał dla swojej mamy serdeczne pozdrówko W_A_R

Macieju - wygląda na wewnętrzny bunt - złamanie decyzji serdeczne pozdrówko W_A_R

Kamilo - wiersz troszke sam z siebie odpowiada że nieobecna byłaś więc druga strona medalu (zycia) rozpraszała się w chwili sama - stąd w niewolę popadłaś własnego sentymentu czy oby poszło "awersowi" dobrze pozdrówko W_A_R [sub]Tekst był edytowany przez Witold_Adam_Rosołowski dnia 17-04-2004 17:01.[/sub]

tak sobie myślę - że świat uwiązany na sznurku z pereł to nie zbyt dobry pomysł na zycia - a gdyby tak nie "zmknąć" (nie wiem czy tu nie ma błędu jakiegoś) a rozpuścić w świat perły - niech się stanie "kochanie" odpowie ktoś z bliska serdeczne pozdrówko W_A_R ps. rewolucji nie chcę robić - ale gdyby tak ...

brzmi jak westchnienie dobrego trunku przysmażane papierosem za $2 - podróże kończą się jak niesmak czasu - termin przydatności odmirza metkę czasu i oszukuje przechodniów, że stoją w miejscu a czas się porusza serdeczne pozdrówko W_A_R

ładne to Meggie - ale do mnie jakoś nie przemawia - może to Twoja wewnętrzna rozmowa z Aniołem - trudno byłoby i niechcąco byłoby wypłoszyć bratnią Ci duszę - ANioła serdeczne pozdrówko W_A_R

Waldemarze - sugerowałbym jakiś podział na mniejsze cząstki - na okruchy głazu - troszk z czytaniem na bakier - ale to tylko prośba - jak ta o kamień na drodze sedeczne pozdrówko W_A_R

troszke te spanie poza rzeczywistością - ale czepianie się treści to chyba nie to - o formie i stylu powiem krótko - nie wtajemnicza zabardzo w Twój sen - czuję się po za ścianą - po za głębią i sensem Twego wiersza pozdrówko W_A_R

Ewuniu - walczę i marzę - marzę i walczę - skrzyżowanie poety i wariata ze mnie, hihihihihi serdeczne pozdrówko W_A_R