Barbara_Pięta

Dziękuję wszystkim serdecznie za komentarze. Może wyjaśnię króciutko do czego nawiązują niektóre z moich wierszy: otóż chodzi o poczucie bezsilności w sytuacjach, w których stykam się bezpośrednio z osobą "zdrową inaczej". Są to sytuacje patowe (przynajmniej na dzień dzisiejszy). Martwi mnie, że nie posiadam dość wiedzy i nie mam w zanadrzu skutecznych środków, dzięki którym mogłabym pomóc tej osobie. Są to skomplikowane sytuacje rodzinne. Myślę, że o tym również należy pisać. Jeśli depresja to tylko na chwilkę, może w trakcie pisania wiersza lub bezpośrednio przed. Jestem raczej osobą pogodną. Lubię żartować i robić kawały moim przyjaciołom. Temu smutnemu tematowi chcę jednak poświęcić trochę czasu. Pozdrawiam wszystkich mocno i dzięki za zainteresowanie :-) B.

trasa na przełaj ku przeznaczeniu wywiodła mnie w pole raptusa krew gotuje się we mnie bulgocze zataczam coraz szersze kręgi nad wodospadem intrygi Zdejmuję otoczkę tworzę wielkiego literackiego Gniota

Taki rytmiczny tekst, podoba mi się. Byłby z tego dobry kawałek hip hop. Pozdrawiam

oskarżenia straszaki oślizłe listopadowe błoto wżerają się bezczelnie w mój krwioobieg członki odmawiają posłuszeństwa pomyje odór i zaraza na kwarantannę już za późno niesprzyjające klimaty odzierają mnie ze wspomnień filarów egzystencji jak zwierz zaszczuty wgryzam się w czeluść ran odartych z bólu operacja trwa królik ma wciąż czerwone oczy

Wow! To coś dla mnie, fajne. Pozdrawiam :-)

no i zrobione, chyba będzie lepiej :-))

hi hi hi, się robi Wodzu! Dzięki :-)

Wierszyk taki rytmiczny, na piosenkę by się nadał gdyby był dłuższy :-)

To jest fakt, komentarze zawsze warto czytać, można znaleźć coś konstruktywnego albo nas coś zainspiruje. Myślę, że Izabelka weźmie to pod uwagę. Od razu wypłynęła na szerokie wody (haiku jest wymagające). Ale im szybciej tym lepiej. Tu na forum naprawdę można wyrobić sobie warsztat i nauczyć się przyjmować krytykę. To wzmacnia, uczy pokory i sprawia, że staramy się być coraz lepsi w tym co robimy. Pozdrawiam :-)

kultura obleczona w przykrótkie gacie i dyndające strzępki mankietów przetaczająca się jak widmo wzdłuż hangaru mojej wyobraźni przeobraziła się w ekran imaxu myśląc że to prawda moje ciało astralne wzięło nogi za pas

hi hi hi :))), co niektórzy mają ostry języczek.

Kurcze bele nie nadążam z komentarzami, hi hi hi, Wierszyk troszkę smutnawy, ale podoba się :-))

Bardzo obrazowo, podoba mi się :)

Badzio ładne. Superowy łopis psyrody ;)

też tak myślę :-))) Powodzenia!

Jasne! Trzym się :)

to jeszcze raz ja, tak sobie myślę co to może być ten strach nad koroną i w dodatku leci. Jakiś jastrząb, który wywołuje strach u pisklęcia. Dlatego "pisklę woła Cię" Czyżby o to chodziło? :)

Niesamowite! Nie wiem czy to można na 100 % zaliczyć do haiku, bo sama się jeszcze uczę, ale bardzo mi się podoba. Wywołało we mnie burzę emocji, serce szybciej zaczęło bić :-))

Wiało wczoraj, że hej. Pomysł super, ale drobna przeróbka by się przydała. Trening czyni Mistrza! :-)))

Hm... smutek rzeczywiście zmienia widzenie, jak jesteśmy smutni to widzimy wszystko w czarnych kolorach, albo szarych. Wierszyk dotyka bardzo ważnego tematu. A może jakieś kosmetyczne zmiany? Pomyśl, podumaj. W końcu to warsztat, można zmieniać do woli :-))

Przemawia do mnie. Oj, chciałoby się trochę słoneczka :-))) Jestem na tak, papa :-))

No no, cóż to za piękny wierszyk. A pogoda... rzeczywiście fatalna. Popraw błędy i będzie ok! Pa pa :-))

Czyta się świetnie, fakt. Pozdrawiam :)

Leszku narazie rozbieram na łopatki to obecne wcielenie, a potem podumam nad następnymi. Mam nadzieję, że mi wcieleń starczy ;) Pozdrawiam i dzięki za komentarz. Asherku! Przede wszystkim moje gratulacje z okazji wydania książek, no i następnych sukcesów życzę. Gmatwam, nie? He he he ;) Dzięki

Jak przejdę przez wszystkie grupy wiekowe to się może wreszcie nauczę opisywać przyrodę :) To nara i miłego czytania życzę.