Barbara_Pięta

kasiuballou i lubię latawce - dziękuję za pozytywne komentarze, mam nadzieję, że na nie zasłużyłam :D/pozdrawiam/basia

"oziębłą filiżankę zielonej herbaty" - niezłe, chyba najbardziej do mnie trafia :)/pozdr

O! Zadziwił mnie, zaskoczył, zaintrygował.. pozdrawiam/basia

Cieszę się :-) A to: "prawą ręką w mojej obronie" - rzuca na kolana. Świetne!

To taki króciutkowiec i w zasadzie można uznać to za wiersz, oczywiscie stosując odpowiednia wersyfikacje. Czekam na komentarze, może rozwinąć bardziej? Jak sadzicie? Wszelkie wskazówki mile widziane :-)/Basia

Siedzę ze splecionymi dłońmi skłaniając się ku przyszłości. Rzęsiste krople deszczu znaczą moje czoło rozpryskując sie na miliony drobnych istnień. Mokro mi i dziwnie tak jakoś, gdy palę trzeciego papierosa z kolei, licząc na odwyk. Złotym Tarasom i tak wszystko jedno. Wzdrygnąwszy się od nagłego podmuchu wiatru, pochylam głowę dajac swobodnie przepłynąć kolejnej strużce. Chcę się poświęcić. Przecież każdy ma prawo do życia i myślę, że nie można zamykać granic wszechwświata. Współbalansuję więc z naturą, a jakaś litościwa chmura oczyszcza mnie tymczasem z wszelkiego grzechu. Amen. To nie koniec, proszę.. wiem, jesteś zmęczony. Powiedz mi prawdę - czy radują Cię najprostsze rozwiązania, które w istocie są tylko zatrzaśnięciem dawno już nieoliwionych drzwi? I niech Bóg ma Cię w swojej opiece.

Witam Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem Twojego utworu. W mojej duszy królują teraz podobne klimaty :-). Pozdrawiam/Basia

Potajemnie kotwiczysz moje lewe ramię znam ten trik z autopsji, robię wielkie oczy udaję. serwując najwyższy stopień naiwności mam nadzieję, że będzie Ci smakowało bardzo w środku jestem smutkiem oczekując niezrealizowanej spójności wysyłasz kolejną sondę. w jakim celu tylko Bóg raczy wiedzieć nie chcesz mnie tak jak oczekuję będę podążać Drogą. nie wiem na jak długo wystarczy mi mleka więc poczęstuj mnie winem czerwone czy białe

Z przyjemnością przeczytałam :-). Lubię takie kawałki na dobranoc. Zasypiam w dobrym humorze i nie śnią mi się koszmary. Pozdrawiam/B.

Pomysł na tę opowieść zrodził się we mnie chyba dość dawno. Jak wiele z moich koncepcji ma szansę nigdy nie zaistnieć w realnym świecie. Przynajmniej jeden pewnik wśród wielkiej niewiadomej. Dotychczas nie osiągnęłam niczego szczególnego, uwzględniając kryteria współczesnego świata i oczekiwań społeczności, wśród której egzystuję. Egzystencja - tak, to idealne określenie. Nigdy nie miałam stałej pracy, zakładając, że coś takiego istnieje. Od pięciu lat uprawiam mało satysfakcjonującą profesję, zarówno pod względem charakteru pracy jak i korzyści czysto ekonomicznych. Jestem kasjerką w lunaparku. Każdego sezonu postanawiam rzucić tę pracę i oddać się jakiemuś pasjonującemu i popłatnemu zajęciu. Mija zima, a ja powracam z siłą bumerangu na stare stanowisko. Sprzedaję karty magnetyczne, przeliczam mnóstwo forsy (nie mojej niestety), w przerwach pacyfikując upierdliwych klientów. Często popadam w depresję. Opracowałam juz nawet program "wychodzenia z...". Muszę przyznać, że bardzo skuteczny, a samo wyobrażenie sobie poniższej sytuacji stawia mnie na nogi, reguluje cisnienie krwi i daje poczucie niespożytej siły. - Gdzie moje punkty, złodzieje! - W dupie, proszę pana - odpowiadam, żując gumę. Robię wielkiego balona i strzelam klientowi przed samym nosem.- Coo?! Kto jest pani przełożonym? Już pani tu nie pracuje! - Naprawdę? Obiecanki, cacanki.. Klient toczy pianę. Serwuję uśmiech nr 5 i szczerzę zęby. Zatrzaskuję kasowe okienko i wychodzę na zewnątrz, Posyłam delikwentowi jeszcze jeden błazeński uśmieszek, tocząc w powietrzu kółeczka pękiem kluczy, zawieszonym na palcu. - Trzymam pana za słowo. Nie lubię obietnic bez pokrycia - wybucham głośnym śmiechem, widząc jego zaczerwienioną twarz. Wygląda jak indiański przywódca. Odchodzę tanecznym krokiem zostawiając go z otwartą gębą. Po każdej takiej sesji terapeutycznej czuję się wprost rewelacyjnie. Nie ponoszę też żadnych kosztów finansowych. Kiedys korzystałam z usług terapeuty. Był naprawdę świetny i bardzo drogi. Prawdziwy profesjonalista. Urzędował wraz z ogromnym, pluszowym tygrysem. Zapewne tworzyli cichą spółkę. Tak przypuszczam. Zresztą.. nie znam się na prawie handlowym. Z owych spotkań najbardziej zapadły mi w pamięć dwa stare fotele z drewnianymi oparciami, sfatygowany stolik, pykajacy ekspres do kawy i pokaźnych rozmiarów biurko stwarzające bezpieczną odległość pomiedzy mną a drapieżnym pluszakiem. Ułozyłam nawet wiersz na cześć mojego wybawiciela. Zaczyna się mniej więcej tak: "O terapeuto! Na miły Bóg, dlaczego powalasz mnie z nóg?[..]" Czytelnik zapewne wybaczy mi, iz poprzestanę na dwóch wersach. Są takie wymowne i.. powalające, ehm.. rzucające na kolana. * Wiem, że nie jestem uczciwa wobec mojego pracodawcy. Na dzień dzisiejszy i w obecnym stanie świadomości, jedyną słuszna rzeczą, jaką powinnam uczynić jest wręczenie wypowiedzenia. Nie robię tego jednak z bliżej niewyjaśnionych powodów. Może to stach? Przed samą sobą. Nie lubię tej pracy. Tkwienie od rana do wieczora w ciasnej, obrzydliwej budzie doprowadza mnie do szewskiej pasji. W deszczowe dni, gdy na terenie lunaparku kręci sie zaledwie kilku nawiedzonych osobników, którym nie straszne oblepione, mokre siedzenia karuzel i kapiący smar, czy nieprzeciętnie zimny wiatr, smagający ich opalone facjaty - mam przynajmniej spokój. Regularnie zaopatruję się w odpowiednią lekturę z osiedlowej biblioteki. Nadrabiam zaległości. Śmiem twierdzić, iż jest to jedyna pozytywna strona mojej pracy. Mogę czytać przy świetle dziennym. Wieczorami bywa już gorzej. Myślałam, że zawsze będę młoda i do końca swoich dni pozostanę właścicielką doskonałego wzroku. Tymczasem ze zdumieniem stwierdzam, że oko juz nie tak bystre, a ostry snop światła padajacego na drukarską czcionkę raczej ją rozmywa niż uwydatnia. Przecieram powieki i przewracam się na drugi bok. Zdania falują i stapiają się, tworząc nieregularne plamy. Zaczynam łzawić. Zamykam książkę i chowam się pod kołdrę. Nie ma mnie. Jasna cholera! * Mam nadzieje, że moja matka nie zdaje sobie sprawy, jak wielką ma władzę nad moim życiem. Staram się jak mogę, by utwierdzić ją w przekonaniu o moim indywidualiźmie, pewności siebie i emocjonalnej niezależności. W rzeczywistości przypominam raczej małego, wściekłego ratlerka, szczekającego zajadle przy każdej próbie dominacji. Podniosę łapę i zaznaczę terytorium. Może mama kupi mi kaganiec? Poproszę skórzany. Nie kaleczy pyska. - Czy ty już całkiem oszalałaś?! - Robisz z rzeczy normalnych aferę.. - Wszyscy oszaleliście! Ciekawe, kogo ma na myśli? Czyżby odkryła moich wewnętrznych sprzymierzeńców? Co prawda prowadzę z nimi niewinne pogawędki, staram się jednak zachować całkowitą konspirację. * Uwielbiam pracę w polu. Jakis czas temu wróciłam z północy Niemiec i jakoś nie mogę sobie miejsca znaleźć. Trapi mnie dziwne poczucie, że marnuję czas i pieniądze, egzystując bez celu w ukochanej Ojczyźnie. Nieodwzajemnione uczucie rujnuje moje poczucie własnej wartości. W Niemczech pracowaliśmy po kilkanaście godzin na dobę. Podczas półgodzinnej przerwy na śniadanie miło było rozłozyć się na mięciutkiej murawie, pałaszować kanapki szykowane w pośpiechu nad ranem i popijać najtańszą podróbą coca-coli. W żarcie zaopatrywaliśmy się w sklepie o podejrzanie swojsko brzmiącej nazwie "Lidl". Chyba gdzieś to już słyszałam. Odkryłam niesamowitą rzecz. Moje włosy zrobiły się tak gęste, że samą mnie to zdumiewa. Rosną prawie tak szybko, jak sałata, którą przykrywalismy folią tuż po "wyszprycowaniu" jej przez uroczego motylka. Mechaniczny owadzik rozpościerał skrzydełka i mknął wzdłuż pola skraplając je życiodajnym płynem. Zachwycające. Z polnych żyjątek, napędzanych siłą mechanicznych koni na uwagę zasługuje też haczka. Wehikuł ten, a raczej zwykły traktor z odpowiednim osprzętem kręcił esy i floresy, wyrywając spomiędzy grządek chwasty. No proszę! Czyściutko i schludnie. Miło popatrzeć. Trochę bolą nogi. Nic w tym dziwnego - niektóre pola osiągają długość prawie kilometra, że o szerokości juz nie wspomnę. Lepsze jednak to, niż duszna, zamknięta kasa, upierdliwi klienci i pobory wysokości kilkudniowej jałmużny. - Grupa Mariana! Za pięć minut w busie! Wskakuję w gumiaki. Dopijam kawę i wybiegam z hotelu.

Troszku smutne, ale mam nadzieję, że knajpa dalej się rozwija. Pozdrawiam/B.

Panie Tomaszu i mr. Żubr - ma prawo się nie podobać. Dziekuję za odwiedziny i pozdrawiam, Stasiu - witaj, koniecznie muszę odwiedzić Twoje progi bo juz tam dawno nie byłam. A wierszydło.. no takie wyszło dziwadło. Pod wpływem chwili nabazgrane. Paputki :-)/Basia

Napisz sms-a gdy już będziesz a ja zrobię cię w konia nie oskarżaj. brak czułości? udowodnij granice których nie było. zagram potwierdzając wina jest twoja. umywam dłonie utopie cię w wannie zostawię nagie paznokcie w negliżu twój urok możesz drapać do woli lubię jak cierpisz raniąc

Bomba! Ale to tak naprawdę wygląda, czy trochę przerysowałeś? ;-) Pozdrówka/B.

Czytało się świetnie, ciekawa treść podana w przystępnej i eleganckiej formie. Pozdrawiam/B.

Byłam, łyknęłam i się uśmiechnęłam :D. Pozdrawiam/B.

Coś mię tam w środku poruszyło. I o to chodzi :-). Pozdrawiam/B.

Lekko, płynnie i bez zbędnych udziwnień :-). Pozdrawiam/B>

Mr. Suicide - dziękuję za profesjonalny i pozytywny komentarz. Pozdrawiam serdecznie i polecam swoje inne utwory fachowej obróbce. Z góry dziękuję :-)/B.

Końcówka mnie normalnie rozłożyła :-D. Pozdrawiam plusowo/B.

Ładnie, podoba mi się :-), ale zmienia się sens tego, co chciałam zawrzeć w swoim utworku. Niemniej jednak zachowam Twój wiersz na pamiątkę bo naprawdę jest świetny! Pozdrawiam/B.

Ucięłąm. Ale się przejrzyście zrobiło :D. Dzięki/B.

Dziewuszko naprawdę stokrotne dzięki :-). Właśnie myślałam nad zmianą końcówki, plis przecztaj raz jeszcze. Wydaje mi się, że tak będzie lepiej. Pozdrawiam/B.

Pomyślę nad tytułem. Masz rację - znaki interpunkcyjne lepiej wykasować. Chyba lepiej będzie wyglądało. Dzięki :-)/B.

Szybko a dobrze - to wcale nie zdarza się tak często. Pozdrawiam :-)/B.