teresa943

Panie Jacku, cała rzecz w tym, że dla peela jest to rzeczywistość, niestety, choć jeszcze niedawno myślał tak jak Pan... i jeszcze dodam, że nie z własnej woli jest rzeczywiście "zamotany" w żelazny gorset, a schody jakby byly o niego zazdrosne nie chcą wypuścić na zewnątz (niestety brak windy, chodzić po schodach jeszcze nie może)...dalej tytuł wyjaśnia serdecznie dziękuję za pochylenie i sorki najszczersze za umęczenie podczas czytania pozdrawiam z uśmiechem :) teresa

Panie Jacku, cała rzecz w tym, że dla peela jest to rzeczywistość, niestety, choć jeszcze niedawno myślał tak jak Pan... i jeszcze dodam, że nie z własnej woli jest rzeczywiście "zamotany" w żelazny gorset, a schody jakby byly o niego zazdrosne nie chcą wypuścić na zewnątz (niestety brak windy, chodzić po schodach jeszcze nie może)...dalej tytuł wyjaśnia serdecznie dziękuję za pochylenie i sorki najszczersze za umęczenie podczas czytania pozdrawiam z uśmiechem :)

HAYQ, tu chodzi o "nieugięte imadło" czyli żelazny gorset (stosuje się przy złamaniach kręgosłupa)...na dodatek schody są barierą do świata, a więc zgradzają drogę...itp. itd. wyjaśnia tytuł dziękuję za czytanie i pozdrawiam:)

Panie Jacku, cała rzecz w tym, że dla peela jest to rzeczywistość, niestety, choć jeszcze niedawno myślał tak jak Pan... serdecznie dziękuję za pochylenie i sorki najszczersze za umęczenie pozdrawiam:)

dziekuję Waldemarze i cieszę się, że ten wiersz zmusza cię do refleksji, taki był jego cel serdecznie pozdrawiam:) teresa

drzwi strażnicy muru uzbrojone w zamki bezduszne schody z klatki do klatki na drodze pułapki nieugięte imadło nie pieści właśnie upadło najpotrzebniejsze złośliwa twardość uwiera nieporadność za ścianą milczenia zwyczajne głosy kroki śmiechy i ciała fizycznie sprawne jak ciernie myśli niespokojne czepiają się muru ramiona rozpostarte jak krzyż na ścianie zwisające brzemię milczy i tylko serce odgadło gest łza w oku bezradna zasłania beznadziejność

tak Judyt, miało być refleksyjnie, ale jest niewielka zmiana dziękuję i pozdrawiam:)

stasiu, jesteś nieoceniona, że pomajstrowałaś teraz naprawdę lepiej, dzięki cmokasy gorące:)

dziękuję i serdecznie pozdrawiam:)

jak zawsze milutka wizytka dziękuję bardzo cmok x 3

stanisławo, dziękuję... zmieniłam ostatni wers "Grom się przetoczył. Odpowiedź nieba spadła." dziś stać mnie tylko na tyle odwzajemniam cmok

nie tonie, bo chwycił się ostatniej deski ratunku i nie zawiodła pozdrawiam:)

raczej obserwcje, boć ja nie "z tych stron" pozdrawiam:)

oj, rozmarzyłam się pięknie pozdrawiam:)

"żaden człowiek siły swojej nie zazna dopóki jej w potrzebie swojej nie dobędzie" jest mi to bliskie sercu pozdrawiam:)

kochanie, dziekuję za pochylenie tytuł można również interpretować tak: "rak go złapał...nieboraka" a od śmierci się nie ucieknie, dlatego warto mocno żyć i mieć się na baczności...najgroźniejsza, gdy udaje się, że jej nie ma (na razie!) póki co życzę ci RADOŚCI:) :)

Marianno, ja też kocham życie a smutki były, minęły i teraz mógł powstać wiersz o realiach życia dziekuję i pozdrawiam serdecznie:)

"Dziś wiem cukier i gorycz splatają się w jeden smak herbaty w promyku słońca o świcie" bardzo mądre spostrzeżenie tylko u mnie raczej "w kawie" podoba mi się pozdrawiam:)

czytam i czytam wszystkie wersje, ostatnia bardziej pobudza do myślenia, ale w każdej sens jednaki: "bliskość za daleka, by jej dotknąć, przeszkadza obojętność" kilka razy pisałam komentarz i znikał (problem z internetem) ale taraz udało się pozdrawiam:)

myślę, że i dziś takie "niedziele" jeszcze bywają nietety, może tylko miejscem się różnią bardzo realistyczny obraz pozdrawiam:)

jestem pełna podziwu strzelasz w dziesiątkę mocno chwała ci pozdrawiam:)

czuję ciepło ramion Baby i bardzo, bardzo dziękuję serdeczne:) :) :)

bardzo przyziemne i proste: "rak i do nieba" stąd ten tytuł, a smutne, bo śmierć nie jest wesoła ale naprawdę jest dziękuję za czytanie cieplutko pozdrawiam:)

wyrok bez apelacji pożegnanie pośpieszne wiązanka szarfa rozkłada się na ziemi czeluść nienasycona w dłoniach los grudka ociężała na dębie lawina w dół schodzi na linach sypią kurhan kwiaty bezradne światło drżące do serca tulą przesłanie a priori memento mori

Zagubiony kapitan ludzkiego cienia na morzu życia. Raz żyło się lepiej, raz gorzej. Żeglował, gdy nagle Morze wzburzone, fale spienione, wiatr targa żagle Woła: Pomocy! Na mostku się miota. Szuka oparcia. Mała łupina pośród żywiołu złowrogo trzeszczy. Śmierć w oczy zagląda. Pod nim straszliwe odmęty. W kipiel życiową z mostku się rzuca trwogą przejęty, Deski ratunku się chwyta. Poraża go huk złowieszczy. Wiatr czasem targa duszę człowieka, Rozpacz w ostre pazury ją chwyta. Ratunku! - woła strachem pobladła. Dłonie ku niebu błagalnie wznosi, czeka. Niebo przyzywa. Dlaczego groźne, pyta. Grom się przetoczył. Odpowiedź nieba spadla.