Pan_Biały

autoironicznie miało być?:) ja tu "sensu" nie widzę masochizm pan na forum uprawia na dodatek bezbarwny ale pisać dalej pozdrowienia

Monika ma rację z tymi zaimkami, ale mnie się nawet podoba. Autor jest rozdarty, ma dylemat i ten tragizm, którym pachnie w finale. pozytyw i pisać dalej pozdrowienia

dobry wiersz Edisonem pan zapewne nie jesteś, ale wiersz ciekawy wynalazłeś pozdrowienia i pisać dalej

tak o docelowości naszego żywota można na wiele sposobów. pytać trzeba, a odpowiedź prędzej czy później dostaniemy do poczytania pozdrowienia

przyjemny, czuć że lekko ci Aniu spod pióra wyszedł. "w sepii smakujesz jak kawa z mlekiem i cynamonem" - to naprawdę dobra strofa pozdrowienia

za szybko te opowiadanka wklikuje i dlatego dziwaczno-długie te zdania wychodzą poprawę obiecuję.tylko czasowo może być gorzej by w korekcie się zgłębiać dlatego po stokroć dziękuję Ani, za odwalenie dobrej roboty, szkoda że tego itd nie rozwinęłaś:) a Madzia też leniuch, widzi a nie poprawi, ach co za babka:) pozdrowienia

swego czasu się zajadałem chińszczyzną:) daję pozytywa za szczerość pozdrowienia

dziś poezja religijna prym wiedzie i może dobrze wszak autorytetów brak a jak trwoga to do Boga pozdrowienia

odwiedził i przeczytał również pozdrowienia r

a myślałem że tylko mnie tak los obdarowuje więc jest nas przynajmniej dwóch:) krótko i w temacie pozdrowienia waldku

zajrzałem, przeczytałem człowiek ciągle się czegoś nowego dowiaduje, więc warto było pozdrowienia

te odstępy utrudniają czytanie, więc do poprawy niezwłocznej nie jest źle. pisać dalej pozdrowienia

chyba najlepszy z pani/pana wierszy, czuć postępy, a to dobrze są naprawdę dobre wersy, jak choćby: "Zapomnieć o gorzkim smaku ciemnej kawy Znaleźć klucz do wszystkich nieotwartych drzwi" pozytyw i pisać dalej pozdrowienia

wiersz jest marny czy znaki interpunkcyjne by był, czy nie forma jest słaba , nawet cyferki nic nie wnoszą, blamaż pytania nie tworzą poezji i jeszcze jedno, jesteś tu zaledwie od 13 wniknięć i niezbyt grzecznie zaczynasz życie na portalu więcej pokory i szacunku do odwiedzających twoje pisanie tyle bez pozdrowień HAYQ, trzymam twoją stronę

- Pieprzona pogoda! – warczał zza kierownicy Edek. Auto sunęło po głębokich koleinach, rozbryzgując płynącą w nich wodę. Ulewa nie dawała za wygraną i od dobrej godziny wycieraczki dostawczego Jelcza pracowały na najwyższych obrotach. Edek wpatrywał swe zmęczone oczy w dwa czerwone światła umocowane na jadącej przed nim ciężarówce, które jak latarnie dla turystów na ulicach Hamburga, były jego jedynym azymutem na krętej drodze. Z przepełnionej popielniczki wysypywał się popiół, a zgaszone w pół papierosy leżały pod nogami. Odpalał kolejnego. - Kurwa, coraz mniej czasu. Coraz mniej ... pieprzona pogoda! – kręcił głową zerkając na szwajcarskiego Cymę odziedziczonego po ojcu. Kręta górska droga wydawała się, jakby prowadziła do nikąd, a za każdym skrętem widmo ciężkiego podjazdu czy stromego zjazdu dostarczało i tak podwyższonej adrenaliny. Edek wiedział jedno, czas jest jego największym wrogiem , a pogoda dodatkowo komplikowała i tak trudną sytuację. Kiedy dyspozytor pekaesu dał mu adres i termin dostawy wiedział, że noc będzie zbyt krótka. Auto dopiero co zjechało z kanału i główny mechanik ręczył własną głową, że wszystko w jelczu jest gites. Edek za młodego chłopaka podpatrywał ojca w warsztacie, jak ten grzebał upaprany w smarze w swoim GMC. Chłopak kochał ojca, a ten odwzajemniał jego uczucie. Często wołał na Edzia, aby podał mu dziewiętnastkę czy trzynastkę, co ten wykonywał nad wyraz dokładnie. Klucze odkładał zawsze na swoje miejsce, gdyż ojciec często powtarzał: - Praca i porządek muszą iść w parze – jak sugerował jeden z wyuczonych punktów BHP. Koledzy po fachu często wspominali, jak to Tadzik żartował sobie z „chudej” Elki - sekretarki szefa. Na przykład podrzucał do jej pokoju starą ropuchę, po czym wrzeszcząc jak opętana wskakiwała na stołek, czy mówił jej, że tusz spłynął jej z rzęs, bądź rozmazał się róż na policzkach, wtedy to biegła pędem do łazienki. Zawsze się dała nabrać, lecz nigdy nie powiedziała, aby „Dziadek”, jak między sobą na niego mówili, dał jej spokój. Wszyscy go szanowali, był najdłużej na warsztacie z całej załogi. Nawet kierownik mówił mu na pan, choć on do wszystkich odzywał się „młody” czy „mała”, lecz w jego ustach zawsze brzmiało to przyjaźnie. Kiedy chłopaki zjeżdżali na bazę opowieść o ojcu Edka była murowana. Edek rzadko o nim mówił i nie zabierał zdania na jego temat, jeszcze nie był gotowy by wyrzucić to z siebie. Słuchał i przytakiwał kiwając głową, bądź uśmiechał się lekko pod nosem. Odchodząc od stołu poklepywali go to ramieniu mówiąc: - Ten twój stary, to był w dechę chłop. Edek zazwyczaj ostatni wstawał od stołu trawiąc jeszcze słowa kolegów. Brakowało mu ojca, jego rad i rozmów, jak ta przy piwie z kanki, którym na osiemnaste urodziny oficjalnie poczęstował syna. Rozmowy z ojcem traktował poważnie i czuł jakby chciał przekazać mu jak najwięcej mądrości życiowej, którą posiadał. Zabrakło czasu, który zbyt szybko porwał Tadzika. Edek wciskał gaz do dechy. Deszcz ciągle spływał po szybach szoferki i niczym wodospad rozbijał wodę o chłodnicę ciężarówki. Mocno ściśnięta kierownica odparzała mu dłonie. Przednie reflektory rozświetlały niewielki fragment szosy wciśniętej między skaliste góry. Motor pracował równo, tylko kiedy podjazd był wyjątkowo stromy redukował bieg na niższy przez co silnik wchodził na wyższe obroty i pracował ciężej. Czuł narastające zmęczenie. Dochodziła już północ. Za kółkiem siedział dobre pięć godzin i nie bacząc na opadające powieki i otępiały umysł jechał dalej pozostawiając za sobą kolejne kilometry jak i myśli które, wciąż nachodziły jego głowę. Chciał zapomnieć dzień śmierci ojca. Starał się wymazać go raz na zawsze z pamięci, by żyć chwilą obecną, lecz nie było to łatwe. Analizował tą parszywą środę wielokrotnie. Każdą minutę i godzinę tego dnia doskonale pamiętał, do chwili, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Była późna wieczorna godzina, zazwyczaj w tym czasie ojciec cicho otwierał drzwi starając się nie zbudzić domowników, którzy i tak zawsze czekali, gdy wracał z drugiej zmiany. Pamiętał jak matka otworzyła drzwi, a do domu weszli dwaj panowie w czarnych garniturach z kapeluszami w dłoniach. Matka zadała tylko jedno pytanie: - Czy to najgorsze? Mężczyzna z wąsami kiwnął twierdząco głową, drugi spuścił wzrok. Matka zemdlała, a Edek nic dalej nie pamiętał. Drgnął mocno na siedzeniu i szarpnął kierownicą. Auto łapało kamieniste pobocze, lecz sprawnym ruchem wyprowadził je na właściwy tor jazdy. Opona zatrzeszczała głośno i słychać było zgrzyt łożyska. - Obudź się, psia krew, obudź! – krzyknął sam na siebie i uderzył się otwartą dłonią w twarz. Odpalał papierosa i uchylił delikatnie szybę, aby wpadło do kabiny choć trochę świeżego powietrza, które ocuciłoby go. Deszcz wlewał się do środka kabiny. Góra była stroma, a zakręty na niej ostre. Gruchot w kole był coraz bardziej słyszalny. Monotonne, rytmiczne stukanie w łożysku nie wróżyło nic dobrego. - Dlaczego dziś, dlaczego teraz. Cholerna noc ... Dam radę, dojadę. Jeszcze kilkadziesiąt kilometrów. Dam radę. – mówił do siebie szukając pokrzepienia – Ojciec by się nie poddał, szukałby najlepszego wyjścia. Wiedział, że nie jest dobrze i należy jak najszybciej szukać zjazdu, by zobaczyć w jakim stanie jest koło. Ulewa ustawała jednak śliska droga i płynąca po niej, jak w korycie rzeki woda nadawała ciężarówce poślizgu. Edek mocniej wciskał pedał hamulca, lecz auto zbyt szybko mknęło w dół. Tarcze hamulcowe trzeszczały przeraźliwie. Ciężar na naczepie napierał gwałtownie na Jelcza. Edek nie mógł utrzymać kierownicy, ciężarówka wymykała mu się spod kontroli. Reflektory nie dawały wystarczającej widoczności, lecz kierowca dojrzał kolejny ostry zakręt i barierki zabezpieczające drogę. Auto jechało zbyt szybko. Ostatni raz nacisnął na hamulec, Jelcz nie reagował. Barierki były coraz bliżej. Edek bez namysłu otworzył drzwi szoferki i wyskakując krzyknął: - Jezu ratuj!!! Upadł gwałtownie na mokrą i twardą drogę. Przetaczając się kilkakrotnie, słyszał przeraźliwy trzask łamiących się barierek, a następnie jazgot i huk ciężko spadającej ze skał ciężarówki. Leżąc na skraju górskiej drogi, poobijany, na wpół przytomny czuł na sobie dłoń ojca i jego głos: - Wszystko będzie dobrze Edziu. Jeszcze nie czas, wszystko będzie dobrze. Tracąc przytomność odtwarzał słowa kolegów i relację z jego śmierci, która przyszła niespodziewanie, a chłopak nie był na nią gotowy, tak jak nie był gotowy, by żyć bez swego największego autorytetu. Ojciec w dniu kiedy zginął pracował w kanale na warsztacie, spawając wydech jednej z uszkodzonych w trasie ciężarówek. Może przez nieuwagę, może przez rutynę nie sprawdził całego podwozia. Oprócz rozerwanej rury, dziurawy był bak paliwa. Iskra wystarczyła by nastąpiła eksplozja. Tadzik nie miał szans. Edek, jak przez mgłę widział dwa świecące prosto w niego światła czegoś dużego. Słyszał kroki na mokrej szosie. Ktoś powiedział: - No to masz farta chłopie. Przytrzymaj się ramienia, zabieram cię stąd.

wiem, że to może zabawnie brzmi, ale samotne na końcu wersa "a", "i", "bo", "by" drażni mnie jak ch... radziłabym coś z tym zrobić np. "napisz na mnie donos od esbeka w nos dostanę" pozdrówki ślę psze Pana :-) Krysia zostawię te samotne, choć też do nich nie do końca przekonany jestem po raz pierwszy tak się u mnie pojawiły i niechaj tak będzie dzięki za wniknięcie Krysiu i reszcie kompaniji również

sport to zdrowie nie da się ukryć. nie jest to po mojemu ale dojechałem tym rowerkiem do końca pozdrowienia panie Jacku

Elvis umarł, niestety próbować i pisać dalej

jest urok, aura niedopowiedzenia, i ten "stary ogród".podoba się pozdrowienia

na kolana nie padam, mało odkrywcze jak "moje serce jak na dłoni" i klimat mnie nie pochłonął.tyle pozdrowienia

"A samochody same brumają" niezłe całość do poczytania pozdrowienia

nic odkrywczego nie dostałem w zamian za wgląd "Nie obrzucaj świata błotem" słaby ten wers, jak i cała strofa a o ostatnim nawet nie wspomnę pozdro i pisać dalej

"milcząc krzyczę" niezbyt wyrafinowane, dwa pierwsze wersy delikatnie pisząc nie za dobre i szepcę czy szepczę oto jest pytanie z tym "myśląc szepcę" też dziwna sprawa. niestety bez pozytywu pozdrowienia i pisać dalej

słabo się napisało, ale pisać dalej pozdrowienia

napisz na mnie donos a od esbeka w nos dostanę i zarzucą sieci by dzieci nie miały gdzie w piłkę kopać by trawa rosła bo nie deptać trawników ohyda mnie zżera czas oczy wydłubać i wstawić szklane by widok był czysty