_M_arianna_

Perspektywę tę ogarnę; tuczy konia nie na marne, bo przewidział już dla niego żywot woła roboczego.

-to mus, a kraba ta barka, sum...ot.

czary prysły;- a loda i sok o, to kosi, a dola...

Gdy troszeczkę się postara uda się w ślady Ikara...

Ady, kiedy to w kulturze nie wymawia jajo- kurze.

A krokodyl w swoim błocie po wyżerce odpoczywa, jakość skóry wzrasta właśnie, bo w dostatki tu opływa.

A czy piła dużo piła i czy później była miła, jak pływała kiedy piła, i słodziła,czy soliła?

Z wyjazdu tego ciekawy szczegół; Henryk pokaże cudny obrazek.

część 1. Oczy... niebieskoszare oczy Mariki zapadły się, resztę dopełniły zaciśnięte, opuchnięte powieki. Budziła się powoli, jej ciało kąsał nieznośny ból. Dookoła łóżka krzątały się nieomal bez przerwy troskliwe pielęgniarki mierząc ciśnienie, a to znowu podłączając kroplówki. - Proszę poruszyć palcami rąk i nóg - polecił lekarz, który nagle pojawił się przy łóżku. - Słyszy mnie pani? Marika skinęła głową. Zdziwiło ją dziecinnie proste polecenie. Oczywiście, że poruszy palcami rąk i nóg, ale w tej chwili chodzi wyłącznie o ten nieznośnie kąsający ból. - Boli, boli... - jęczała tylko. Jej ciało - wychłodzone na stole operacyjnym - drżało, jak osika. Czuwająca na taboreciku obok łóżka siostra Irminka położyła na kołdrę koc, który leżał poskładany na łóżku. - Zaraz przestanie boleć, już nie będzie bolało - zapewniała pielęgniarka przygotowując jednorazowo dawkę morfiny. W żyle grzbietu lewej dłoni tkwił wenflon, obok poduszki leżał zupełnie nieprzydatny woreczek foliowy, cewnik znajdował się na właściwym dla siebie miejscu. Marika leżała we wgłębieniu łóżka na wznak, jak długa, ponieważ tak było najwygodniej. Do wenflonu spływały kroplówki; butelka za butelką. O zawartości każdej z nich pacjentka była informowana na bieżąco. Leżąc zauważyła, że w pewnej chwili na salę weszła pielęgniarka, której dotąd tu nie widziała i nic nie mówiąc wstrzyknęła coś do wenflonu. Po chwili ciałem Mariki wstrząsnęły torsje i przydał się ów woreczek leżący obok poduszki. To było okropne przy tej niemożności poruszania się. Zauważyła jednak podobieństwo pielęgniarki do dziewczyny z fotografii, z przedmałżeńskich pamiątek; twarz tamtej Wisi, z którą nie wyszło; jej krótkie, beżowe włosy i beżowa skóra. Tylko co tu miałaby robić Wisia, przecież ostatnio pracowała w Telekomunikacji, a przynajmniej taka wiadomość w dziwny sposób dotarła do uszu Mariki. Czyżby zmieniła miejsce pracy, w końcu to nic dziwnego. Rzecz w tym, że nie poinformowała, co wstrzykuje do tego wenflonu, a Marika zaraz zwymiotowała. - Ktoś tu był - pożaliła się, gdy wróciła właściwa pielęgniarka, znana już z widzenia. Więcej mówić na ten temat nie było sensu. Nie jeść, nie pić, nie wstawać i te piekące oczy. Bezsenna noc - sprzed - dała się we znaki. Potrzebowała dużo snu, spać. Wydawało jej się, że spała całe wieki, ale tak nie było. Przed jej oczami przesuwały się coraz to nowe postacie. Było tu wygodnie, zadbała o to przed operacją mając możliwość wyboru i wybrała łóżko pierwsze po lewej stronie, przez otwarte drzwi napływało tu dość powietrza. Syn był tu wieczorem, a tuż przed rozpoczęciem operacji poprosiła go, aby teraz zawiadomił bliską rodzinę i dlatego bliscy byli przy niej od razu po wszystkim. część 2. Syn zarwał studia i zastępował ją teraz w domu. Przyniósł na oddział wszystko, co było potrzebne; na dole, przy szatni, jest sklepik spożywczy. Tak więc po odwiedzinach członków rodziny powstały zapasy. Pożaliła się wcześniej na te piekące oczy, ale poza prośbą o cierpliwość niczego nie dostała. Do tej skargi nie przywiązano tu wagi. Dopiero, gdy przyszedł syn i powiedziała o co chodzi, poszedł do apteki i kupił krople do oczu, dobrze już znanego świetlika. Pomogły od razu przynosząc ulgę oczom - i po dwóch tygodniach ich stosowania oczy wróciły do dawnego wyglądu - przykre objawy ustąpiły. Bodajże po kolacji można było trochę się napić, na śniadanie zjeść smaczny kleik, a także na obiad smaczny kleik, i normalną kolację, ażeby wstać - nie pomyślała nawet, chociaż telefon dzwonił na stoliku, i tak nie zdążyłaby. - Chodziła już pani do łazienki, do umywalki, wstawała pani? - Z tym? - zdziwiła się patrząc na cewnik. - Proszę usiąść, proszę wstać, proszę przejść się po sali. - Dobrze, dobrze - zgodziła się próbując usiąść, wstać i pójść. Tylko po co, myślała sobie po cichutku, wolałabym najpierw nabrać sił, marzył się obiad, gotowane potrawy. Na szafce stał sok, w szufladzie bułeczki, pączki, mandarynki. Mandarynki łagodziły wszelkie drapanie w gardle i powstrzymywały kaszel. Halutka odwiedzała ją tu najczęściej, Daniela też była, a i Beata znalazła chwilę czasu na wizytę u... ciotki ;) Kto mógł, to i był, a syn przychodził tu codziennie nawet po dwa razy. Spodziewano się kryzysu w drugiej dobie - jak zdołała zrozumieć z przeprowadzonej tuż obok rozmowy sióstr - ale Marika w ogóle nie przeczuwała kryzysu, z każdą godziną czuła się lepiej, zwłaszcza po obiedzie i po odłączeniu cewnika. Trzeciego dnia przed obiadem zarządzono przeprowadzkę z sali operacyjnej na czwórkę. Wydawało się, że to nie najlepsze miejsce, ale nie było tak źle; było ciasno, ale nawet miło, a Marika zajęła łóżko przy oknie :) Jak patrzyła na tę pogodę, a lało jak z cebrai wiało, to nie taki wielki był ten smutek; wypogodzi się i wszystko będzie dobrze - myślała sobie. Musiała jak najszybciej zwolnić syna od obowiązków przeszkadzających w nauce. Wszyscy o tym wiedzieli, zresztą nikogo nie trzyma się tu dłużej niż potrzeba, a i święta za pasem. część 3. Na razie trzeba było trochę się rozruszać, więc Marika odważyła się pójść do łazienki pod prysznic i włosy umyła, i zaraz poczuła się lepiej. Na sali pacjentki rozmawiały właśnie o malowaniu włosów i z tej rozmowy wynikało, że nie zawsze są zadowolone z uzyskanego koloru, gdyż wychodził zbyt ciemny lub zbyt intensywny. - A ja też chyba umyłam włosy nieodpowiednim szamponem, ponieważ normalnie, to mam taki złocisto - żółtawo/rudawy blond, a teraz są takie ciemne... kasztanowe - stwierdziła. - Ależ pani ma właśnie taki jasny kolor, jak mówi - zdziwiła się jedna z kobiet. Marika spojrzała z niedowierzaniem; - Tak? - a ja widzę takie ciemne, kasztanowe - zauważyła zdumiona, po czym zrezygnowała z dalszej dyskusji. Opuchnięte powieki zasłaniała zwykłymi, przeciwsłonecznymi okularami, dzięki temu nie piekły tak przy włączaniu światła. Powoli przypomniała sobie, że piętro niżej obok szatni jest sklepik z artykułami spożywczymi i higienicznymi. W sklepiku są mandarynki, które łagodzą suchość w gardle. Marika podeszła do schodów: czy podoła już pierwszy raz po operacji zejść do sklepiku i wrócić o własnych siłach. Zastanawiała się przez chwilę i zeszła po te mandarynki. Zadowolona z siebie wróciła na salę i odpięła z ręki nylonową tasiemkę; identyfikator z imieniem, nazwiskiem, datą urodzenia. Wrzuciła tę pamiątkę do swoich rzeczy, ponieważ przy wypisie ze szpitala ponoć trzeba zabrać ze sobą wszystkie rzeczy i niczego nie wolno zostawiać, bynajmiej tak powiadały pacjentki z sali. Posiłki przeszły już do normy szpitalnej, ale ta pierwsza rybka, to był prawdziwy twardziel do strawienia. Dokoła szwa coś zaczynało ciągnąć ,ale i pora na zdejmowanie już się przybliżała. Na sali pojawiali się różni ludzie, każdy odwiedzał bliską sobie osobę, jedna z odwiedzających kobiet wpatrywała się natrętnie, więc Marika zasłoniła się gazetą. Zadzwonił telefon, to siostra Irminka, ale mówiła coś mało ważnego. Marika straciła cierpliwość, ponieważ to miejsce na długie rozmowy o drobiazgach było zbyt niewygodne, miała przecież w szufladzie komórkę i chciała ogarnąć się przed zdejmowaniem szwów. Ta kobieta znajdowała się teraz tuż obok za plecami, rzuciła więc słuchawkę na widełki przerywając - ble ble - rozmowę. Przecież po chorym można się tego spodziewać (?) - pa, pa. Kolacja była pomyłkowa, każdy woli bułkę od chleba, ale miała swoje bułki z serem, później jadła mandarynki. Trochę się denerwowała, chociaż na temat przebiegu zdejmowania szwów rozpytała się już na innej sali. Nie podawano już kroplówek, ani antybiotyków, ale w ręku ciągle tkwił wenflon. Przed obiadem zdziwiła się, ponieważ nikt nie przyszedł odłączyć ostatniej kroplówki. Chwyciła wiec pałąk dłonią powyżej i poszła z tym wieszakiem do zabiegowego. - Można się tego już pozbyć? - spytała anielsko zamyśloną pielęgniarkę z oczyma wzniesionymi ku górze, która dotąd była bardzo miła i staranna. Naprzeciw, na korytarzu, siedział młody jeszcze mężczyzna. Pomyślała, że to może być ochroniarz. Ale teraz było już po kolacji, a sala opustoszała nieco, ponieważ to już weekend i jedna z pacjentek wyszła do domu, a druga poszła na badania. Wtem na sali pojawiła się specjalistka od zdejmowania szwów, kazała położyć się, wzięła jakieś narzędzie chirurgiczne i zabrała się do dzieła. Uchwyciła nitkę tym narzędziem i wyciągała wprawnie nawijając ją na to narzędzie. Był to moment, kiedy Marika przytrzymała się rękami brzegów łóżka, bo wydawało jej się, że na tej nitce uniesie się do góry, ale to było tylko takie wrażenie. Miejsce zabiegu nie było bolesne, było odrętwiałe. Szew został zdjęty, a Marika poczuła, jak dwa brzegi blizny spotykają się ze sobą. Nie miała ochoty wstawać jak na razie, poprawiła więc koszulę i zamknęła oczy słuchając, jak jej ciało się zrasta. Teraz myślała tylko o tym, że wkrótce pójdzie do domu, bo trzeba jak najszybciej. część 4. Nagle zauważyła nóż na zlewozmywaku;duży, kuchenny nóż, który nie ma w tej sytuacji racji bytu, bo to różne osoby przychodzą do szpitala. Leżąc tam zakłócał poczucie bezpieczeństwa. Czasem na górze słychać większe natężenie odgłosów i różnie to przecież bywa. - Przepraszam, czyj to nóż? - spytała zwracając się do współtowarzyszek. Okazało się, że nóż był pacjentki - tej pierwszej, zaraz przy drzwiach. - To mój, do wędliny- powiedziała kobieta. - Proszę, niech go pani schowa - poprosiła Marika i tak też się stało, chociaż nie w mgnieniu oka. Jeszcze drugiego dnia leżąc na sali pooperacyjnej Marika zauważyła w holu osobę, z którą za żadne skarby świata nie chciałaby się spotkać w tej sytuacji, ponieważ tak bezbronna czuła się fatalnie. Te osoby, a były to kobiety, przechodziły tym korytarzem na prawo, na inny oddział i spotykało się je wychodząc do łazienki, a nawet zatrzymywały pytając o to przejście. Ale teraz Marika leżała na czwórce i co godzinę była zdrowsza, uspokojona zasnęła. Krzątanina w szpitalu zaczyna się o szóstej rano, jest trochę czasu między mierzeniem temperatury i śniadaniem. Marika myślała o powrocie do domu. Wczoraj przed obiadem dostała ostatnią dawkę antybiotyku, a wenflon ciągle jeszcze tkwił w grzbiecie dłoni. Po pierwszym obchodzie poprosiła o zdjęcie wenflonu. O wypisie jakoś nie było jeszcze słychać, a tu już godziny wchodziły w rachubę. W pewnym momencie usłyszała, że w pobliżu jest lekarz, zajrzała tam, odczekała aż doktor skończy rozmowę i spytała przymilnie; - Panie doktorze, przyjdzie pan do nas? Przyszedł i wtedy zapytała o wypis. Doktor zbadał Marikę raz jeszcze i zgodził się - zwłaszcza, że to tylko o dwie ulice od szpitala. Krótko powiedział co i jak. Ucieszona podziękowała i zaraz zawiadomiła syna, miał przyjechać o dziewiątej. Spakowała wszystko dokładnie, bo przecież niczego nie można zostawiać i pożegnała się z pacjentkami. Reklamówki nie brała, zabrał ją syn, a ubranie było tak ciężkie, że zrezygnowała z nałożenia kurtki. To nic takiego, bo do domu syn zabrał Marikę taksówką.

Co do tego ichtiologa, to niech powie; jaka droga rybę piłę w tarło wiedzie i czy ten leszcz ją uwiedzie.

Waldemar Talar; upsss, ale ja mam szczęście do gołębi, dziękuję za wizytę.

-aż tchu brak nad ranem; dzień dobry, ładny wiersz, miłego dnia.

Fanaberka, dziewuszka; -te pisklęta gołębie wyglądają, jak miniaturowe "pteromarabuty".

Leszcz szeleści, piła zgrzyta i za...tarło, słychać piski, lecz ochrona tuż o...konia i kłopotów koniec bliski.

A gdyby tak, ot, na gapę pojechać palcem na mapę i przypomnieć, gdzie to było uroczo i bardzo miło?

skorupka jaja pękła w bluszcza listowiu pisklę gołębia wiosna na stawie nieopierzony perkoz na grzbiecie matki

-a tu; szczurów -brrr.

to tak; buty różowe kołysze się martwo jeden i ten sam maj pa.

Pan poeta, no to tak: rozgwieżdżona półszlifem nic się nie stało i Bałtyk z dużej litery -tyle ode mnie, a jeśli wiatr, to w żagle.

zanim zdołałam wyobrazić sobie tę drogę popchnęła mnie ku niej intuicja stąpałam niepewnie za wskazówką aż doczytałam... ostatnie zdanie w książce Josepha Murphego którą mi poleciłeś

"pomniki przyrody w naszej duszy" - wers, który do mnie trafił

miejsce; Pierwszy cud natury jest u źródeł Wisły, tam małe źródełka dwa z ziemi wytrysły i łącząc się na dół spłynęły potokiem, by w Wiśle początek dać Wiśle szerokiej.

Gdy był uczniem, to wtedy kochał się w przyrodzie i jeden z jej stu cudów chciał poznawać co dzień, ale nie miał pary, i zgubił namiary, pomóżmy mu odnależć wskazówki na drodze.

Gorąco, więc chyba gdzieś na Karaibach, choćby nawet Karaiby odwiedził na niby.

To najwyższy czas coś zrobić; Franię zwolnić, muchę złapać przetrenować, pranie zebrać, poukładać i niczego nie żałować.